Τὸ συγκεκριμένο ηχητικό, (περίπου γιατί αὐτό ποὺ γνωρίζω περιέχει μόνο τὸ τριάδι και τον τρισάγιον ἐπαναλαμβανόμενα) μου το έβαλαν να το ακούσω σε ἕνα μοναστήρι (γυναικείο) που εἶχα ἐπισκευθεί. Αὐτὴ η επανάληψη μαζί με τον κακό ἦχο μου δημιούργησαν ταραχή, δεν το άκουγα ὄμορφα. Ἐντελώς δε τυχαία την ἐπόμενη ἡμέρα ἔτυχε να ἀκούσω το ἐν λόγῳ χερουβικό του Σουρλαντζή και το ἔστειλα στο γυναικείο μοναστήρι για να κατανοήσουν σωστά το "θαῦμα". Το σενάριο ἔλεγε ὅτι ἕνας μοναχός κάθισε νὰ ξεκουραστεί σέ κάποιο ἐξωκλήσι καὶ ἄκουσε αὐτή τήν μελωδία. Και τὴν μαγνητοφώνησε. Μου προξένησε ἐντύπωση πως ὁ μοναχός ἐκείνος εἴχε μαζί του σε ἐτοιμότητα κασετόφωνο με άδεια κασέτα και μπαταρίες! Ἀλλά αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο. Πῶς γίνονται πιστευτά αὐτά τὰ πράγματα! Τόσα θαύματα καθημερινά μέσα στη ζωή μας δέν τα βλέπουμε; πρέπει να ἐφεύρουμε και ἄλλα; Καὶ μάλιστα ψεύτικα; Καὶ μέσα στο περιβόλι τῆς Παναγίας που ἀπό μόνο του εῖναι ἕνα θαῦμα; γιατί ἐδώ δεν πρόκειται περί παρεξηγήσεως ἥ ἀφέλειας. Κάποιος το κατασκεύασε! Κάποιος το ἔφτιαξε ἕτσι ὥστε να το πιστέψουν κάποιοι, ἔνδεχομένως ἐφελείς. Καὶ αὐτὸ προξενεί λύπη. Ἀλλά καὶ ὁργή. Δυστυχώς στὶς ἡμέρες μας θα πρέπει να δυσπιστούμε στὰ θαύματα και να μή δεχόμαστε τίποτε εὔκολα καὶ ἀβασάνιστα. Ἐξάλλου εῖναι σαφές ὁτι το θαῦμα, με τὴ στενή ἕννοια τοῦ ὅρου, εῖναι προσωπικό βίωμα καὶ δέν ἔχει ἱδιαίτερο νόημα ἡ όποια δημοσιοποίησή του. Γιατί τά θαύματα και τα θαυμαστά ἕργα του Κυρίου δέν ἕχουν καμία ἀνάγκη διαφήμησης.