Φιλοξενούντες και φιλοξενούμενοι

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο για αυτούς που ψάχνουν να φιλοξενηθούν κάπου, αλλά και για κάποιους οικοδεσπότες που αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της καταναγκαστικής φιλοξενίας ασχέτων...
Μου έχει τύχει κι εμένα να πάω σε μοναστήρι να βοηθήσω, γιατί απλούστατα είχα μια αγάπη για τον άγιο και κάποιοι ψάλτες εκεί με κοιτούσαν με μισό μάτι, λες και πήγα και να τους πάρω την θέση.
Και άντε... αυτό λες δεν πειράζει...
Δεν θέλω να πω ότι είμαι καλός ψάλτης και γνώστης, αλλά δυστυχώς ο κύριος που συντόνιζε το αναλόγιο δεν ήξερε ούτε προσόμοια. (και πολλά αλλά, αλλά ας μην μπω σε διαδικασία να κατηγορώ).
Γι' αυτό η δική μου η σκέψη είναι η εξής: Αν κάθε μητρόπολη θεσπίσει μια ιεραρχία μεταξύ ψαλτών, έστω και άτυπη, ίσως κάτι να αλλάξει στην συμπεριφορά μεταξύ φιλοξενούμενων και οικοδεσποτών.
Βέβαια και το ποιος ανεβαίνει στο αναλόγιο πρέπει να είναι πιο ελεγχόμενο, αλλά τι να κάνεις, αφού δεν υπάρχουν άνθρωποι...
 

apostolos

Απόστολος Κομπίτσης
Χριστός Ανέστη!

Το θέμα αυτό είναι κάπως λεπτό, αν και ΥΠΑΡΧΕΙ κάποια "τάξη" γενικώς. Δυστιχώς, καμιά φορά (και θα το πω ξεκάθαρα, με όλο το θάρος) οι "εγωισμοί των ιεροψαλτών" μπαίνουν μεσ' στην μέση και γινόμαστε μαλλιά-κουβάρια στα αναλόγιά μας.

Η τάξης είναι απλούστατη, και θα σας την εξηγήσω όπως μου την εξήγησε και εμένα ο αείμνηστος Άρχων Λυκούργος Πετρίδης εδώ και χρόνια όταν του έκανα την ερώτηση. Ο καθιερωμένος (και πληρωμένος) ψάλτης ενός ναού έχει τα πρωτεία και την διεύθυνση του αναλογίου του. Τέρμα. Αυτός στέκεται στο "μεσαίο στασίδη", αυτός κανονίζει ποιος θα ψάλλει και τι θα ψάλλει, και αυτός θα ελέγξη ΕΑΝ θα ψάλλει τίποτα ένας φιλοξενούμενος. Όσο και καλός ή "άσχετος" να είναι, όσες γνώσεις (και μη-γνώσεις) να έχει, αυτός είναι. Εάν έρθει ένας μουσαφίρης τον οοίο τον ξεύρει καλά, ή εάν καταλάβει ότι όντως, ξεύρει πέντε πράγματα παραπάνω απ' αυτόν, μπορεί ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ και ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ, να του παραχωρήσει την θέση του, αλλά και πάλι, μόνον εάν ΑΥΤΟΣ αποφασίσει. (Και αυτή η απόφαση είναι ούτε του αρχιερέα ούτε του ιερέα, αλλά του ιδίου του ψάλτου του ναού.) ΕΚΤΟΣ.....

... και εδώ είνα το "εκτός", το "disclaimer", που λέμε....

...ΕΚΤΟΣ εάν έχει Πατριαρχικό οφφίκιο, τότες θα είναι σωστό να του παραχωρήσει την θέση, αλλά σας λέω και πάλι, ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: εάν, λ.χ. ο Χαρίλαος Ταλιαδώρος ήρθε στην Αμερική και τον δω ξαφνικά να μπαίνει στον ναό μου μια ΚΥριακή και να πλησιάσει το αναλόγιο και με χαιρετίσει, είμαι υποχρεωμένος να του παραχωρήσω την θέση μου; Η απάντηση είναι "όχι". Τώρα: θα μου πείτε, "Τι μας πουλάς, βρε φίλε; Στον Ταλιαδώρο δεν θα δώσεις την θέση σου; Και ποιος είσαι 'συ;" Όπως καταλαβαίνετε, θα είναι σκέτη γαϊδουριά εκ μέρους μου να ΜΗΝ του παραχωρήσω την θέση μου. Ο Ταλιαδώρος, όμως, έχει ΤΙΜΗΤΙΚΟ οφφίκιο της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, γι' αυτό είπα πρώτα το "όχι" το εάν είμαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ. (Σας διαβεβαιώνω ότι, όντως, ΣΙΓΟΥΡΑ θα του δώσω την θέση μου εάν επισκεφτεί τον ναό μου!)

Το άλλο εξέψιόν είναι όταν ένας μουσαφίρης έχει Πατριαρχικό οφφίκιο ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Σε αυτή την περίπτωση, η υποχρέωση έχει άλλη ένοια. Και πάλι, θα σας δώσω παράδειγμα: εάν, λ.χ. έρθει ο Άρχων Λεωνίδας Αστέρης στην ενορία μου, είμαι υποχρεωμένος να του παραχωρήσω την θέση μου; Η απάντηση εδώ είναι "ΝΑΙ". Το οφφίκιο του Αστέρη δεν είναι απλώς τιμητικό, αλλά ιστορικό (και επαγγελματικό). Ο Αστέρης έχει την ανώτατη ιεροψαλτική θέση της Ορθοδοξίας μας, με το οφφίκιο του Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, ένα οφφίκιο που δεν είναι απλά "νεοφανές" (όπως άλλα οφφίκια που δίνονται τιμητικά από το Πατριαρχείο (βλ. το άρθρο Σύγχυση Πατριαρχικών Οφφικίων του πατρός Γεωργίου Τσέτση, amen.gr, που δημοσιεύτηκε στις 4 Μαίου 2015), αλλά ένα οφφίκιο που επικρατεί για αιώνες και που είναι συνδεδεμένο με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση να σας πω κάτι που έγινε εδώ στην Αμερική. Όταν ήρθε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος στην Αμερική το 1997, έφερε μαζί του και τον Άρχοντα Λεωνίδα Αστέρη. Προγραμματίστηκε Λειτουργία στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης την 26η Οκτωβρίου. Ο Αστέρης είχε συνάντηση με τον ψάλτη που είχε συγκεντρώσει τους ιεροψάλτες της περιφερείας να ψάλλουνε μαζί του, και ρώτησε τον Αστέρη, "Εσείς, Άρχοντα, θα ψάλλετε δεξιά και εμείς πηγαίνουμε αριστερά, τιμής ένεκεν, και εάν χρειαστείτε άτομα να σας βοηθήσουνε στο ισοκράτημα, απλά πείτε μου." Ξεύρετε τι του απάντησε ο Αστέρης, "Όχι, ΕΣΕΙΣ είστε ο ψάλτης, εγώ θα σας βοηθήσω και θα διευθύνετε όπως νομίζεται." Τρελάθηκε ο άλλος. Τελικά, κανονίσανε να ψάλλη ο Αστέρης δεξιά (με χίλια ζώρια δέχθηκε ο άνθρωπος) και να έχει μόνον δύο ισοκράτες μαζί του. (Ήταν μεγάλη μου τιμή να είμαι εγώ ένας απ' αυτούς μαζί με τον Αστέρι στο δεξιό Αναλόγιο, και τελικά μου είπε να ψάλλω μαζί του τις μελωδίες αντί να ισοκρατώ, εφ' όσον ήρθανε δύο φοιτητές από την Θεολογική Σχολή της Βοστώνης και κρατούσανε ίσον.) Το περιστατικό αυτό δείχνει την ΕΚΤΙΜΗΣΗ που είχε ο Αστέρης για τον συνάδελφό του, και δεν το έπαιξε, "Εγώ είμαι ο Άρχων Πρωτοψάλτης τ.Μ.τ.Χ.Ε., και κάντε πέρα να ανεβώ εγώ!"

Θα σας πω και ένα άλλο ωραίο για να γελάσετε. Μου τα έλεγε ο πατέρας μου και γελούσε! Λοιπόν: ο πατέρας μου είναι από την Θεσσαλονίκη (συγκεκριμένα, από την Αρετσού της Καλαμαριάς, η λεγόμενη "Νέα Αρετσού"). Όταν ήταν μικρός, είχε δάσκαλο τον Κων/τίνο Πρίγγο (μία εποχή που ερχότανε ο Πρίγγος συχνά στην Θεσσ/νίκη) επειδή ήταν αδελφικός φίλος με τον θείο του. Μία Κυριακή του Πάσχα και μετά τον Εσπερινό της Αγάπης, περπατούσε ο Πρίγγος από την εκκλησία με δύο-τρία μαθητούδια του (ένας απ' αυτούς ήταν ο πατέρας μου) και ξαφνικά περάσανε μία εκκλησία όπου μώλις άρχιζε ο Εσπερινός. "Δάσκαλε, δεν μπαίνουμε να ανάψουμε ένα κεράκι;" τον ρωτάει ο πατέρας μου. Ο Πρίγγος δεν ήθελε, αλλά σιγά-σιγά τον σπρώξανε τα παιδιά και απ'εδώ-επ'εκεί μπαίνουν στον ναό. Στέκονται στο πίσω μέρος. "Δάσκαλε, πάμε μπροστά;" "Όχι, παιδί μου, άσε να ψάλλουνε..." απάντησε ο Πρίγγος. Εν τω μεταξύ, το ψάλσιμο δεν ήταν και τόσο.... καλό. Σιγά-σιγά, σπρώχνανε τον Πρίγγο λίγα-λίγα βήματα προς το Σολέα από τον πλαϊνό διάδρομο. Λίγο-λίγο... λίγο-λίγο, φτάνουνε μπροστά. Του λέει ο πατέρας μου, "Δάσκαλε, πάμε στο αναλόγιο; Να πάτε να ψάλλετε;" Τον κοιτάζει ο Πρίγγος, "Όχι, παιδί μου, άς' τους." "Μα, δάσκαλε...!" "Όχι, εδώ θα καθήσουμε..." Τον σπρώξανε ξανά και μετά από λίγο ανεβαίνουνε στο αναλόγιο. Ο ψάλτης τους κοιτάζει, κοιτάζει τον Πρίγγο, και συνεχίζει το ψάλσιμο. (Ως φαίνεται, δεν τον γνώριζε ποιος ήτανε...) Λέει ο πατέρας μου στον ψάλτη, "Συγνώμη... από 'δω ο κύριος είναι ψάλτης..." "Καλά, καλά," του απαντά ο ψάλτης. Τον ισοκρατούσανε, αλλά αυτός δεν άφησε τον Πρίγγο να ψάλλει. "Κύριε; Μπορεί να ψάλλει κάτι;" τον ξαναρωτάει ο πατέρας μου. "Εδώ, μικρέ, ψάλλουμε Βυζαντινά!!" και δείχνει το ανοιχτό μουσικό βιβλίο που είχε στο αναλόγιο (αν και δεν έψαιλνε και καλά τα κείμενα που είχε μπροστά του.) Φτάνουν στα Απόστιχα. Αρχίζει το πρώτο ο ψάλτης, "Την Ανάστασιν σου Χριστέ Σωτήρ..." Αμέσως μώλις το τελειώνει, ξανά ο πατέρας μου: "Κύριε, απ' εδώ ο κύριος να ψάλλει κάτι;" Αγανάκτησε ο ψάλτης και λέει, "Ε, εν τάξει πια, άντε... ας ψάλλει κάτι...να πείτε το επόμενο να ηχηχάσετε!" Του γυρίζει το αναλόγιο του Πρίγγου. Ο Πρίγγος καθαρίζει το λαρύγγι του με ένα δυνατό, "Αααχέεεμ!" και αρχίζει: "ΑΝΑΣΤΗΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΘΗΤΩΣΑΝ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΑΥΤΟΥ......" Τον κοίταξε ο ψάλτης με το στόμα ανοιχτο και τα 'χασε! Του έδωσε του Πρίγγου κιάλα, του δίνει και το Δοξαστικό, και συμψάλλουνε μέχρι το τέλος του Εσπερινού. Αφού λάβανε το καθιερωμένο κόκκινο αυγό, βρίσκονται μαζί και λέει ο ψάλτης του Πρίγγου, "Ωραία ψάλλετε, ωραία..." έτσι, με έναν τρόπο σαν να έδινε την έγκρισή του. Ευκαιρία του τώρα, ο πατέρας μου γυρίζει στον κύριο και του λέει, "Α, με συγχωρείτε, ξέχασα να σας συστήσω: απ' εδώ είναι ο κυριος Κωνσταντίνος Πρίγγος, Άρχων Πρωτοψάλτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου!" ΚΟΚΚΑΛΟ ο ψάλτης! Μάλλον του ήρθε εγκεφαλικό εκείνη την στιγμή! χαχαχα

Aς βάλλουμε λοιπόν όλοι νερό στο κρασί μας και ασπαστούμε και τηρήσουμε την παράδοση. Δεν υπάρχει "πρωτοψάλτης" μίας μητροπόλεως που πηγαίνει με τον δεσπότη σε ναούς της περιφερείας και κατεβάζει τους οικείους ψάλτες από τα αναλόγιά τους (αυτό ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Πόλη δεν εφαρμόστηκε ποτέ)... Δεν υπάρχει το "εγώ ξεύρω πιο πολλά από σένα, γι' αυτό κατέβα να σου δείξω πως ψαίλνουν"... Δεν υπάρχει το "εγώ ψαίλνω πιο πολλά χρόνια στο αναλόγιο, οπότε χάριν της ηλικίας μου, θα πρέπει να κατεβείς να αναλάβω εγώ". Να έχουμε αλληλοσεβασμό για τον συνάδελφό μας και να σεβαστούμε την παράδοση, και όλα θα πάνε καλά.

Συγνώμη... πολλά τα είπα... μάλλον είχα και όρεξη!

Απόστολος
 

PavlosKouris

Pavlos Papadopaidi
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο για αυτούς που ψάχνουν να φιλοξενηθούν κάπου, αλλά και για κάποιους οικοδεσπότες που αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της καταναγκαστικής φιλοξενίας ασχέτων...
Μου έχει τύχει κι εμένα να πάω σε μοναστήρι να βοηθήσω, γιατί απλούστατα είχα μια αγάπη για τον άγιο και κάποιοι ψάλτες εκεί με κοιτούσαν με μισό μάτι, λες και πήγα και να τους πάρω την θέση.
Και άντε... αυτό λες δεν πειράζει...
Δεν θέλω να πω ότι είμαι καλός ψάλτης και γνώστης, αλλά δυστυχώς ο κύριος που συντόνιζε το αναλόγιο δεν ήξερε ούτε προσόμοια. (και πολλά αλλά, αλλά ας μην μπω σε διαδικασία να κατηγορώ).
Γι' αυτό η δική μου η σκέψη είναι η εξής: Αν κάθε μητρόπολη θεσπίσει μια ιεραρχία μεταξύ ψαλτών, έστω και άτυπη, ίσως κάτι να αλλάξει στην συμπεριφορά μεταξύ φιλοξενούμενων και οικοδεσποτών.
Βέβαια και το ποιος ανεβαίνει στο αναλόγιο πρέπει να είναι πιο ελεγχόμενο, αλλά τι να κάνεις, αφού δεν υπάρχουν άνθρωποι...

Σε ποιόν δεν έχει τύχει...
Δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχει "τάξις" κ στη διαδικασία
αυτή. Ο εκάστοτε φιλοξενούμενος πρέπει να περάσει
από το Ιερό Βήμα κ αφού ασπαστεί τον Εσταυρωμένο
να πάρει την ευχή του ιερέα λέγοντάς του κ ποιός
είναι ώστε μετά να ζητήσει ευγενικά την άδειά του να
πάει στο αναλόγιο κ εκεί ΑΝ του επιτρέψει ο Χοράρχης
να συμμετάσχει. Άλλωστε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ βοήθεια κ συμμετοχή
για να μην πω η ΜΕΓΙΣΤΗ είναι κ το σωστό βάσταγμα
(ισοκράτημα). Υπάρχουν βέβαια κ οι "ψαλτόλυσσες"
που σώνει κ ντε θέλουν κάτι να πουν είτε το έχουν
το "άθλημα" ειτε δεν το έχουν...
Υπάρχουν κ οι απαράδεκτοι φιλοξενούντες που
έχουν τα άπειρα ψυχοσωματικά κόμπλεξ κ δεν
δίνουν ούτε "του αγγέλου τους νερό"...
Δυστυχώς έχει να κάνει με την ποιότητα του
κάθε ανθρώπου, του κάθε ιεροψάλτη κ στην τελική
το πόσο "χορτάτος" είναι ο καθένας μας...:wink:

Ας αφήσω όμως τα γενικά κ να σας πω πρακτικά
τι κάνω. Έρχεται άγνωστος κ κάθεται δίπλα μου,
αν ψέλνω εκείνη τη στιγμή κινώ ελαφρά την κεφαλή
για να τον καλωσορίσω κ μετά συνοπτικά συστήνεται.
Με το που θα του δώσω το απλό Κύριε ελέησον ή
τα Αντίφωνα έχω καταλάβει τι κ πως οπότε αν είναι
καλός συνεχίζω κ του δίνω αν όχι του αναφέρω
ότι επιθυμώ να κάνει ισοκράτημα. Οι περισσότεροι
καταλαβαίνουν κ προσαρμόζονται. Μια φορά όμως
κάποιος απίστευτα παράφωνος με έφερε στο σημείο
απλά να του "ή σταματάς ή κατεβαίνεις τώρα απο το
αναλόγιο". Όταν ξαναήλθε τον έστειλα στον
Λαμπαδάριό μου...:D
 

Γεώργιος Μ.

Πολλάκις την υμνωδίαν εκτελών...
Χριστός Ανέστη!

Το θέμα αυτό είναι κάπως λεπτό, αν και ΥΠΑΡΧΕΙ κάποια "τάξη" γενικώς. Δυστιχώς, καμιά φορά (και θα το πω ξεκάθαρα, με όλο το θάρος) οι "εγωισμοί των ιεροψαλτών" μπαίνουν μεσ' στην μέση και γινόμαστε μαλλιά-κουβάρια στα αναλόγιά μας.

Η τάξης είναι απλούστατη, και θα σας την εξηγήσω όπως μου την εξήγησε και εμένα ο αείμνηστος Άρχων Λυκούργος Πετρίδης εδώ και χρόνια όταν του έκανα την ερώτηση. Ο καθιερωμένος (και πληρωμένος) ψάλτης ενός ναού έχει τα πρωτεία και την διεύθυνση του αναλογίου του. Τέρμα. Αυτός στέκεται στο "μεσαίο στασίδη", αυτός κανονίζει ποιος θα ψάλλει και τι θα ψάλλει, και αυτός θα ελέγξη ΕΑΝ θα ψάλλει τίποτα ένας φιλοξενούμενος. Όσο και καλός ή "άσχετος" να είναι, όσες γνώσεις (και μη-γνώσεις) να έχει, αυτός είναι. Εάν έρθει ένας μουσαφίρης τον οοίο τον ξεύρει καλά, ή εάν καταλάβει ότι όντως, ξεύρει πέντε πράγματα παραπάνω απ' αυτόν, μπορεί ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ και ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ, να του παραχωρήσει την θέση του, αλλά και πάλι, μόνον εάν ΑΥΤΟΣ αποφασίσει. (Και αυτή η απόφαση είναι ούτε του αρχιερέα ούτε του ιερέα, αλλά του ιδίου του ψάλτου του ναού.) ΕΚΤΟΣ.....

... και εδώ είνα το "εκτός", το "disclaimer", που λέμε....

...ΕΚΤΟΣ εάν έχει Πατριαρχικό οφφίκιο, τότες θα είναι σωστό να του παραχωρήσει την θέση, αλλά σας λέω και πάλι, ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: εάν, λ.χ. ο Χαρίλαος Ταλιαδώρος ήρθε στην Αμερική και τον δω ξαφνικά να μπαίνει στον ναό μου μια ΚΥριακή και να πλησιάσει το αναλόγιο και με χαιρετίσει, είμαι υποχρεωμένος να του παραχωρήσω την θέση μου; Η απάντηση είναι "όχι". Τώρα: θα μου πείτε, "Τι μας πουλάς, βρε φίλε; Στον Ταλιαδώρο δεν θα δώσεις την θέση σου; Και ποιος είσαι 'συ;" Όπως καταλαβαίνετε, θα είναι σκέτη γαϊδουριά εκ μέρους μου να ΜΗΝ του παραχωρήσω την θέση μου. Ο Ταλιαδώρος, όμως, έχει ΤΙΜΗΤΙΚΟ οφφίκιο της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, γι' αυτό είπα πρώτα το "όχι" το εάν είμαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ. (Σας διαβεβαιώνω ότι, όντως, ΣΙΓΟΥΡΑ θα του δώσω την θέση μου εάν επισκεφτεί τον ναό μου!)

Το άλλο εξέψιόν είναι όταν ένας μουσαφίρης έχει Πατριαρχικό οφφίκιο ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Σε αυτή την περίπτωση, η υποχρέωση έχει άλλη ένοια. Και πάλι, θα σας δώσω παράδειγμα: εάν, λ.χ. έρθει ο Άρχων Λεωνίδας Αστέρης στην ενορία μου, είμαι υποχρεωμένος να του παραχωρήσω την θέση μου; Η απάντηση εδώ είναι "ΝΑΙ". Το οφφίκιο του Αστέρη δεν είναι απλώς τιμητικό, αλλά ιστορικό (και επαγγελματικό). Ο Αστέρης έχει την ανώτατη ιεροψαλτική θέση της Ορθοδοξίας μας, με το οφφίκιο του Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, ένα οφφίκιο που δεν είναι απλά "νεοφανές" (όπως άλλα οφφίκια που δίνονται τιμητικά από το Πατριαρχείο (βλ. το άρθρο Σύγχυση Πατριαρχικών Οφφικίων του πατρός Γεωργίου Τσέτση, amen.gr, που δημοσιεύτηκε στις 4 Μαίου 2015), αλλά ένα οφφίκιο που επικρατεί για αιώνες και που είναι συνδεδεμένο με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση να σας πω κάτι που έγινε εδώ στην Αμερική. Όταν ήρθε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος στην Αμερική το 1997, έφερε μαζί του και τον Άρχοντα Λεωνίδα Αστέρη. Προγραμματίστηκε Λειτουργία στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης την 26η Οκτωβρίου. Ο Αστέρης είχε συνάντηση με τον ψάλτη που είχε συγκεντρώσει τους ιεροψάλτες της περιφερείας να ψάλλουνε μαζί του, και ρώτησε τον Αστέρη, "Εσείς, Άρχοντα, θα ψάλλετε δεξιά και εμείς πηγαίνουμε αριστερά, τιμής ένεκεν, και εάν χρειαστείτε άτομα να σας βοηθήσουνε στο ισοκράτημα, απλά πείτε μου." Ξεύρετε τι του απάντησε ο Αστέρης, "Όχι, ΕΣΕΙΣ είστε ο ψάλτης, εγώ θα σας βοηθήσω και θα διευθύνετε όπως νομίζεται." Τρελάθηκε ο άλλος. Τελικά, κανονίσανε να ψάλλη ο Αστέρης δεξιά (με χίλια ζώρια δέχθηκε ο άνθρωπος) και να έχει μόνον δύο ισοκράτες μαζί του. (Ήταν μεγάλη μου τιμή να είμαι εγώ ένας απ' αυτούς μαζί με τον Αστέρι στο δεξιό Αναλόγιο, και τελικά μου είπε να ψάλλω μαζί του τις μελωδίες αντί να ισοκρατώ, εφ' όσον ήρθανε δύο φοιτητές από την Θεολογική Σχολή της Βοστώνης και κρατούσανε ίσον.) Το περιστατικό αυτό δείχνει την ΕΚΤΙΜΗΣΗ που είχε ο Αστέρης για τον συνάδελφό του, και δεν το έπαιξε, "Εγώ είμαι ο Άρχων Πρωτοψάλτης τ.Μ.τ.Χ.Ε., και κάντε πέρα να ανεβώ εγώ!"

Θα σας πω και ένα άλλο ωραίο για να γελάσετε. Μου τα έλεγε ο πατέρας μου και γελούσε! Λοιπόν: ο πατέρας μου είναι από την Θεσσαλονίκη (συγκεκριμένα, από την Αρετσού της Καλαμαριάς, η λεγόμενη "Νέα Αρετσού"). Όταν ήταν μικρός, είχε δάσκαλο τον Κων/τίνο Πρίγγο (μία εποχή που ερχότανε ο Πρίγγος συχνά στην Θεσσ/νίκη) επειδή ήταν αδελφικός φίλος με τον θείο του. Μία Κυριακή του Πάσχα και μετά τον Εσπερινό της Αγάπης, περπατούσε ο Πρίγγος από την εκκλησία με δύο-τρία μαθητούδια του (ένας απ' αυτούς ήταν ο πατέρας μου) και ξαφνικά περάσανε μία εκκλησία όπου μώλις άρχιζε ο Εσπερινός. "Δάσκαλε, δεν μπαίνουμε να ανάψουμε ένα κεράκι;" τον ρωτάει ο πατέρας μου. Ο Πρίγγος δεν ήθελε, αλλά σιγά-σιγά τον σπρώξανε τα παιδιά και απ'εδώ-επ'εκεί μπαίνουν στον ναό. Στέκονται στο πίσω μέρος. "Δάσκαλε, πάμε μπροστά;" "Όχι, παιδί μου, άσε να ψάλλουνε..." απάντησε ο Πρίγγος. Εν τω μεταξύ, το ψάλσιμο δεν ήταν και τόσο.... καλό. Σιγά-σιγά, σπρώχνανε τον Πρίγγο λίγα-λίγα βήματα προς το Σολέα από τον πλαϊνό διάδρομο. Λίγο-λίγο... λίγο-λίγο, φτάνουνε μπροστά. Του λέει ο πατέρας μου, "Δάσκαλε, πάμε στο αναλόγιο; Να πάτε να ψάλλετε;" Τον κοιτάζει ο Πρίγγος, "Όχι, παιδί μου, άς' τους." "Μα, δάσκαλε...!" "Όχι, εδώ θα καθήσουμε..." Τον σπρώξανε ξανά και μετά από λίγο ανεβαίνουνε στο αναλόγιο. Ο ψάλτης τους κοιτάζει, κοιτάζει τον Πρίγγο, και συνεχίζει το ψάλσιμο. (Ως φαίνεται, δεν τον γνώριζε ποιος ήτανε...) Λέει ο πατέρας μου στον ψάλτη, "Συγνώμη... από 'δω ο κύριος είναι ψάλτης..." "Καλά, καλά," του απαντά ο ψάλτης. Τον ισοκρατούσανε, αλλά αυτός δεν άφησε τον Πρίγγο να ψάλλει. "Κύριε; Μπορεί να ψάλλει κάτι;" τον ξαναρωτάει ο πατέρας μου. "Εδώ, μικρέ, ψάλλουμε Βυζαντινά!!" και δείχνει το ανοιχτό μουσικό βιβλίο που είχε στο αναλόγιο (αν και δεν έψαιλνε και καλά τα κείμενα που είχε μπροστά του.) Φτάνουν στα Απόστιχα. Αρχίζει το πρώτο ο ψάλτης, "Την Ανάστασιν σου Χριστέ Σωτήρ..." Αμέσως μώλις το τελειώνει, ξανά ο πατέρας μου: "Κύριε, απ' εδώ ο κύριος να ψάλλει κάτι;" Αγανάκτησε ο ψάλτης και λέει, "Ε, εν τάξει πια, άντε... ας ψάλλει κάτι...να πείτε το επόμενο να ηχηχάσετε!" Του γυρίζει το αναλόγιο του Πρίγγου. Ο Πρίγγος καθαρίζει το λαρύγγι του με ένα δυνατό, "Αααχέεεμ!" και αρχίζει: "ΑΝΑΣΤΗΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΘΗΤΩΣΑΝ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΑΥΤΟΥ......" Τον κοίταξε ο ψάλτης με το στόμα ανοιχτο και τα 'χασε! Του έδωσε του Πρίγγου κιάλα, του δίνει και το Δοξαστικό, και συμψάλλουνε μέχρι το τέλος του Εσπερινού. Αφού λάβανε το καθιερωμένο κόκκινο αυγό, βρίσκονται μαζί και λέει ο ψάλτης του Πρίγγου, "Ωραία ψάλλετε, ωραία..." έτσι, με έναν τρόπο σαν να έδινε την έγκρισή του. Ευκαιρία του τώρα, ο πατέρας μου γυρίζει στον κύριο και του λέει, "Α, με συγχωρείτε, ξέχασα να σας συστήσω: απ' εδώ είναι ο κυριος Κωνσταντίνος Πρίγγος, Άρχων Πρωτοψάλτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου!" ΚΟΚΚΑΛΟ ο ψάλτης! Μάλλον του ήρθε εγκεφαλικό εκείνη την στιγμή! χαχαχα

Aς βάλλουμε λοιπόν όλοι νερό στο κρασί μας και ασπαστούμε και τηρήσουμε την παράδοση. Δεν υπάρχει "πρωτοψάλτης" μίας μητροπόλεως που πηγαίνει με τον δεσπότη σε ναούς της περιφερείας και κατεβάζει τους οικείους ψάλτες από τα αναλόγιά τους (αυτό ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Πόλη δεν εφαρμόστηκε ποτέ)... Δεν υπάρχει το "εγώ ξεύρω πιο πολλά από σένα, γι' αυτό κατέβα να σου δείξω πως ψαίλνουν"... Δεν υπάρχει το "εγώ ψαίλνω πιο πολλά χρόνια στο αναλόγιο, οπότε χάριν της ηλικίας μου, θα πρέπει να κατεβείς να αναλάβω εγώ". Να έχουμε αλληλοσεβασμό για τον συνάδελφό μας και να σεβαστούμε την παράδοση, και όλα θα πάνε καλά.

Συγνώμη... πολλά τα είπα... μάλλον είχα και όρεξη!

Απόστολος

Πολλά αλλα πολυ ενδιαφέροντα και διδακτικά! Σας ευχαριστώ!
 
Top