Φίλε Νίκο, πιστεύω ότι τέλεια συνεργασία υπό κάποιες προϋποθέσεις μπορεί να υπάρξει. Όλων των ειδών οι συνεργασίες δεν μπορεί να είναι ομαλές όταν ένας εκ των δύο λειτουργεί με το "αποφασίζομεν και διατάζομεν". Δηλαδή, τις επιλογές των μελών τις κάνει ο δεξιός με την σύμφωνη όμως πάντα γνώμη του λαμπαδάριου, εάν κάποιο μέλος δεν αρέσει στον ένα, είναι προτιμότερο να μη λεχθεί, εκτός κι αν το μέλος δεν αφορά και τους δύο (π.χ. δεν υπάρχει λόγος να ζητήσει ο πρωτοψάλτης την γνώμη του λαμπαδάριου για το τι Εωθινό να ψάλλει). Οπουδήποτε λοιπόν μπαίνει θέμα ψαλτικής "συζήτησης" ή αν θέλετε αντιφωνίας μόνο με χρυσή τομή λύνεται το πρόβλημα, έχοντας και τους δύο λίγο (και ποτέ εντελώς) ικανοποιημένους. Φυσικά, μπορεί και ο λαμπαδάριος να κάνει προτάσεις για το τί μέλος να ψαλλεί και από τους δύο. Εάν υπάρχει και στους δύο η λογική του να μην έχει τόση σημασία τι θα ειπωθεί αλλά κυρίως πως θα ειπωθεί, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Έχω κάνει λαμπαδάριος με στραβό δεξιό και το αντίθετο, στην ουσία με το ίδιο άτομο, με το οποίο αλλάξαμε θέσεις. Δηλαδή όταν ήταν πρωτοψάλτης, ποτέ δε μου ανακοίνωνε από που θα ψάλλει, απλά εγώ έπρεπε να το καταλάβω απ'τα "συμφραζόμενα" (πράγμα δύσκολο διότι δεν είχε ρυθμό στην ψαλμωδία του) ή τον ρωτούσα επίμονα πριν την ακολουθία από που θα ψάλλει, ώσπου τελικά, έμαθα την πηγή του ρεπερτορίου του και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Όταν το εκκλησιαστικό συμβούλιο αποφάσισε να με κάνει δεξιό θέλησε να κρατήσει τη θέση του λαμπαδάριου και εκεί περάσαμε στην αντίθετη κατάσταση. Ενώ του έλεγα από που να ψάλλουμε, μου έλεγε ότι δεν ψάλλει από κει και έτσι και πάλι για να κρατηθούν οι ισσοροπίες, έψαλλα τις δικές του επιλογές.
Με τον τωρινό λαμπαδάριο, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Γνωρίζουμε και οι δύο τις αδυναμίες μας και εάν όχι, τις συζητούμε στον καφέ, χωρίς να έχει ο ένας σκοπό να κατηγορήσει τον άλλο. Παλεύουμε για το καλύτερο αποτέλεσμα βάση του τρόπου που ψάλλει ο καθένας, χωρίς την ύπαρξη αυθεντιών. Έτσι πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει τέλεια συνεργασία έχοντας ο καθένας και γνώση των αδυναμιών του και διάθεση να τις διορθώσει και όχι "εγώ αυτά έμαθα κι αν σου αρέσουν".
Εάν τώρα ερχόταν κάποιος και έπαιρνε την θέση μου, δεν θα είχα απολύτως κανένα πρόβλημα να "υποβιβαστώ" σε λαμπαδάριο, διότι θα το θεωρούσα προσωπική πρόκληση. Εάν δε ο νέος Πρωτοψάλτης είχε και πράγματα να μου προσφέρει (και πιστεύω ότι όλοι έχουν κάτι να μας δώσουν), ακόμη καλύτερα για μένα :wink:.
Στον προβληματισμό που έθεσες λοιπόν, για μένα το θέμα είναι εάν υπάρχει τάση μαθητείας από αμφότερους, εάν όχι, κάνεις υπομονή, ή όπως είπε και ο Γιώργος, ψάχνεις για αλλού πορτοκαλιές...
Όσον αφορά σε αυτό που είπες: Ή ακόμα ποιο σωστά,αν όντως είμαστε αληθινοί χριστιανοί, ο αριστερός να κάνει υπακοή στον δεξιό σαν πρώτος τη τάξη??
Έχω να πω (χωρίς να θέλω να θεωρηθώ ευσεβιστής) ότι το αξίωμα είναι ο τύπος και μόνο αυτός και έτσι πρέπει να παραμείνει. Εάν το αξίωμα περάσει και στην ουσία, δεν μιμούμαστε το Χριστό, ο οποίος ονόμασε τους Μαθητές Του φίλους και όχι υποτακτικούς Του. Εμείς καθορίζουμε τα αξιώματα και για μένα, αυτός που κρατάει πραγματικά τη θέση του, είναι αυτός που μπορεί να την κρατάει χωρίς να καταδειναστεύει τους "ταξικά" κατώτερούς του. Μην ξεχνούμε, στα μάτια του Θεού είμαστε όλοι ίσοι. Το αξίωμα είναι το δώρο σε αυτόν που του αξίζει. Είναι σαν να μου κάνει κάποιος για δώρο ένα μαχαίρι και γω (ως κάτοχος πλέον του μαχαιριού) να μαχαιρώνω τους πάντες!
Μπορεί λοιπόν να είσαι εσύ πρωτοψάλτης και γω λαμπαδάριος, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μου κάνεις τη ζωή δύσκολη λόγω θέσεως ούτε και γω φυσικά. Αυτά συμβαίνουν αλλού, όπου όπως λέει και το ρητό:" όπου σταματάει η λογική, ξεκινάει ο στρατός." Εάν είναι, αυτή τη φιλοσοφία να την περάσουμε και στην υπόλοιπη ζωή μας, βλαστήμα τα...
