Τυπικό επαναφοράς σώματος Χριστού στον σταυρό μετά την αποκαθήλωση κατά την Ανάληψη;

Μήπως μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει εάν υπάρχει απάντηση στην ανωτέρω ερώτηση ή αφήνουμε τον ιερέα και τους νεωκόρους να αναλάβουν το έργο;
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Κατὰ τὴ γνώμη μου, ἰσχύει τὸ δεύτερο.

Ἄλλωστε κακῶς γίνεται κι ὅλο τὸ σκηνικὸ μὲ τὸν ἐσταυρωμένο κλπ. κλπ. Ἄσε ποὺ ὁ ἐσταυρωμένος μοιάζει μὲ ἄγαλμα καὶ στὴν ὀρθοδοξία δὲν ἐπιτρέπονται. Ἀλλὰ οἱ πάντες θέλουν ἆρτον καὶ θεάματα βλέπεις ... Ἄν ὑπῆρχε εἰκόνα τῆς Σταύρωσης ἤ τῆς Ἀποκαθήλωσης δὲν θὰ εἴχαμε καμιὰ ἁπορὶα κι ὅλα θὰ γίνονταν κατὰ τάξη χωρὶς συναισθηματισμοὺς καὶ θεατρικὰ δρώμενα ...

Πάντως μετὰ τὴν ἀπόδοση τοῦ Πάσχα τὴν ἐικόνα τῆς Ἀναστάσεως τὴν σηκώνουμε χωρὶς κανένα τελετουργικὸ, ἐνῶ γιὰ τὸν ἐσταυρωμένο κάνουμε ὁλόκληρη διαδικασία. Κάτι ΔΕΝ πάει καλὰ ...

Σχολιάζω γενικῶς ἐξ ἀφορμῆς καὶ ὄχι συγκεριμένα τὴν ἀνάρτησή σου, μὴ μὲ παρεξηγήσεις
 
Δεν παρεξηγώ κανέναν δεν κατάλαβα όμως καλά όταν λες κακώς γίνεται όλο το σκηνικό με τον Εσταυρωμένο εννοείς για την ακολουθία της αποκαθήλωσης.Και εγώ δεν τα πάω καλά με τους συναισθηματισμούς αλλά νομίζω ότι ακολουθία της αποκαθήλωσης δεν είναι ούτε άρτος και θεάματα αλλά ούτε και μιξοσυναισθηματισμοί....
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Δεν παρεξηγώ κανέναν δεν κατάλαβα όμως καλά όταν λες κακώς γίνεται όλο το σκηνικό με τον Εσταυρωμένο εννοείς για την ακολουθία της αποκαθήλωσης.Και εγώ δεν τα πάω καλά με τους συναισθηματισμούς αλλά νομίζω ότι ακολουθία της αποκαθήλωσης δεν είναι ούτε άρτος και θεάματα αλλά ούτε και μιξοσυναισθηματισμοί....

Νὰ σὲ πῶ.

Μέχρι τὴν Μ. Πέμπτη πρωΐ βγάζουμε τὶς εἰκόνες τοῦ Νυμφίου καὶ τοῦ Μ. Δείπνου ἤρεμα καὶ ὠραία καὶ ὁ κόσμος τὶς προσκυνάει κατὰ τάξη.
Ξαφνικὰ τὴν Μ. Πέμπτη τὸ βράδυ βγάζουμε μὲ θεατρικὸ τρόπο τὸν ἐσταυρωμένο μὲ πλείστα ὅσα ἠχητικὰ καὶ ὀπτικὰ ἐφέ. Βγάζουμε κουβούκλια κλπ. Τὴν Μ. Παρασκευὴ πάλι κάνουμε τὴν ἀποκαθήλωση μὲ τρόπο πάλι θεατρικὸ καὶ μὲ ἐφέ γιὰ ἔμφαση. Τὰ δάκρυα τῶν εὐσεβῶν ποτάμι. Ἔρχεται τὸ Μ. Σάββατο. Κάνουμε τὸν ἀναστάσιμο ἑσπερινὸ τὸ πρωΐ πατ κιουτ, μεταλαμβἀνουν ἅπαντες γιὰ τὸ ἀντέτ, οὕτε λιτανεῖες οὕτε τίποτε. Πάει ἡ πρώτη γεύση τῆς Ἀνάστασης ντούκου. Ἔρχεται ὁ ὄρθρος καὶ ἡ Θ. Λειτουργία βγάζουμε τὴν εἰκόνα τῆς Ἀνάστασης στὸ μέσον οὕτε ἐφὲ οὔτε τίποτε. Κι ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι φυσικὰ, ἤρεμα κι ὠραία. Πλάκώνουμε καὶ τὴν ἀκολουθία σὲ σουπερ πατ κιουτ χρόνο κι ἄντε γειά.

Μὲ λίγα λόγια. Πανηγυρίζουμε τὰ Πάθη μὲ ποικίλα ὅσα «ἔθιμα» καὶ τὴν Ἀνάσταση τὴν «ξεπετᾶμε» σὰν κάτι σύνηθες χωρὶς πολλὰ πολλὰ.
https://alopsis.gr/afieroma/af-η-έξοδος-και-περιφορά-του-εσταυρωμένο/
 

emakris

Μέλος
Τα όρια μεταξύ φυσικής εξέλιξης της παράδοσης και εκτροπής από αυτήν είναι ιδιαίτερα δυσδιάκριτα, τόσο στα λειτουργικά δρώμενα, όσο και στη μουσική. Εάν κανείς πρεσβεύει τον εξαρχαϊσμό της λατρείας, θα αφαιρεί συνέχεια πράγματα, μέχρι να φτάσει στους αποστολικούς χρόνους. Εάν πάλι κανείς υποστηρίζει τη συνεχή προσαρμογή στις επιθυμίες της εποχής, θα προσθαφαιρεί στοιχεία μέχρι να γίνει αγνώριστη η λειτουργική ζωή. Εάν, τέλος, ένας τρίτος θεωρεί ότι τα πράγματα πρέπει να μείνουν ακριβώς όπως ήταν π.χ. το 1800 η το 1900, θα αρνείται ακόμη και τις πιο εύλογες βελτιώσεις και εξελίξεις, είτε αυτές κοιτούν προς τα μπρος, είτε προς τα πίσω. Συνεπώς θα πρέπει να βρεθεί η ισορροπία μεταξύ των ανωτέρω τριών τάσεων, με βάση την πολύ καλή γνώση όλων των παραμέτρων, ιστορικών, θεολογικών και πολιτισμικών, που διαμορφώνουν την ορθόδοξη λατρεία, και ιδιαίτερα την ελληνόφωνη. Αυτή η γνώση είναι που πρέπει να διαπλάθει το αισθητήριο σε όσους καλούνται (ή θα έπρεπε να καλούνται) να λάβουν αποφάσεις σε τέτοια θέματα.
Εν πάση περιπτώσει, η περιφορά του Εσταυρωμένου εντάσσεται, κατά την άποψή μου, στη φυσική εξέλιξη της παράδοσης. Αλλά και η αντίθετη άποψη είναι σεβαστή. Είναι ζήτημα κριτηρίων.
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Ἄλλο ὁ «ἐξαρχαϊσμὸς» ἄλλο ἡ κυριαρχία τῶν ψευτο«δακρύων»καὶ τῆς ... ἀτμοσφαίρας. Θεωρεῖται ... βαρετὸ νὰ βγάλεις ΕΙΚΟΝΑ τῆς Σταύρωσης τὴν Μ. Πέμπτη, ἐνῶ τὰ καραγκιοζιλίκια μὲ τοὺς σταυροὺς ἀπὸ νοβοπάν πάνω σὲ λόφους εἶναι λειτουργικὸ δρώμενο. Θὰ 'θελα νὰ δῶ τὸν ἱερέα τῆς «ἀναπαράστασης» νὰ κουβαλᾶ πραγματικὸ μασιφ ὁμοίωμα τοῦ σταυροῦ καὶ μάλιστα δαρμένος καὶ θεονήστικος.

Ἡ ἑλληνόφωνη λατρεία ἔχει καταπέσει στὰ Τάρταρα, καθὼς κυριαρχοῦν ἡ προγονολατρεία (σιντοϊσμός), ἡ τουρκοφάγα ἑλληνορθοδοξία, ἡ ἀναζήτηση τρόπων προσέλκυσης τοῦ ὄχλου (προσηλυτισμός) μὲ θέατρα, νιπτῆρες, βόλτες λειψάνων καὶ ἐφεύρεση ἁγίων μὲ λίγο πασπάλισμα ἐθνοπατερισμοῦ. Σβήνουμε τὰ φώτα γιὰ ... ἀτμόσφαιρα καὶ ἀνάβουν τὰ ... λαμπάκια τοῦ ἀσύρματου μικροφώνου μὲ το Bluetooth τοῦ φορητοῦ ἠχείου στὴν τσέπη τοῦ πουκαμίσου, σὲ συνδυασμὸ μὲ ψάλτη μούφα σὲ ... playback.

Ἡ ἐκκλησία μας ἔχει καὶ τυπικὲς διατάξεις καὶ μακρὰ παράδοση στὴ λατρεία. Ἁπλὰ ἔχουμε ἐπιτρέψει ἀνάξιους ταγοὺς στὴν ἐκκλησία καὶ εἴμαστε πλέον ἀδιάφοροι γιὰ τὸν ξεπεσμὸ τῶν ἀκολουθιῶν, ἀδιάφοροι μπροστὰ στὴν εἰδωλολατρεία. Ἀντὶ νὰ λατρεύουμε τὸν Θεὸ στὴ λατρεία, λατρεύουμε τὰ ... ἔθιμα. Φυσικὰ τὰ ἔθιμα ἀφοροῦν μιὰν ἄλλη ἐποχὴ καὶ ἄλλους ἀνθρώπους καὶ τρόπο ζωῆς, ἀλλὰ ἐμᾶς δὲν μᾶς πειράζει. Κρατήσαμε τὸ περιτύλιγμα τῶν ἐθίμων καὶ τὶς δημόσιες σχέσεις τύπου Facebook ἤ ἄλλως ὀμφαλοσκοπία.

Τὸ χρῆμα νὰ πέφτει, ἡ δόξα τῆς μίτρας καὶ τῆς πατερίτσας νὰ γυαλίζει σὰν τενεκὲς ξεγάνωτος καὶ μεῖς ἀναρωτιόμαστε γιὰ «την πολύ καλή γνώση ὅλων των παραμέτρων, ιστορικών, θεολογικῶν καὶ πολιτισμικῶν, που διαμορφώνουν την ὀρθόδοξη λατρεία, καὶ ἰδιαίτερα την ἑλληνόφωνη». Τὶς παραμέτρους τὶς ξέρουμε, ἀπὸ ἀκαδημαϊκὰ διδακτορικὰ ἄλλο τίποτε, τὴν ΠΡΑΞΗ δὲν βλέπουμε. Ἁπλὰ κάθε χρόνο κάνουμε χάζι στὸ youtube τὸ ξεχείλωμα τῆς λατρείας καὶ λέμε ἀμάν νὰ τελειώσει ἡ ἀκολουθία, ὅσοι ἀναρωτιόμαστε λίγο παραπάνω καὶ μᾶς γίνονται ... τσουρέκια ...

Τὸ ποῦ ἐντάσσεται ἡ περιφορὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ τὰ ἄλλα happenings τῆς Ἑβδομάδος τῶν Παθῶν (καὶ ὄχι ΜΕΓΑΛΗΣ Ἑβδομάδος) καὶ ἄν εἶναι εἶναι φυσικὴ ἤ ἀφύσικη ἡ ἐξέλιξη τὸ γνωρίζουμε πλέον μετὰ ἀπὸ 150 χρόνια ἐφαρμογῆς τῆς συγκεκριμένης κατάστασης. Ἀτυχὴς ἡ εἰσαγωγὴ, ἀτυχέστατο τὸ ἀποτέλεσμα, τουλάχιστον γιὰ ὅσους δὲν κλαῖμε ... κορόμηλα τὴν Μεγάλη Παρασκευή.
Οἱ ἀπόψεις εἶναι σεβαστὲς ἀλλὰ ὄχι πάντα ἀποδεκτὲς.
Τὰ κριτήρια εἶναι καλὰ ὅταν ὑπάρχουν. Ὅταν δὲν ὑπάρχουν τότε εἶναι τὸ ζήτημα.
 

neoklis

Νεοκλής Λευκόπουλος, Γενικός Συντονιστής
Επειδή ακριβώς
Τα όρια μεταξύ φυσικής εξέλιξης της παράδοσης και εκτροπής από αυτήν είναι ιδιαίτερα δυσδιάκριτα, τόσο στα λειτουργικά δρώμενα, όσο και στη μουσική. ....
είναι ασφαλέστερο, έστω και κι αν αυτό είναι κατ' οικονομίαν, να είμαστε πιο αυστηροί στην εισαγωγή και υιοθέτηση πρακτικών νεωτερικών (χρονικά) που αποβέπουν στον εντυπωσιασμό, αλλά να είμαστε πιο ανεκτικοί σε πρακτικές που επιβιώνουν
.... μετὰ ἀπὸ 150 χρόνια ἐφαρμογῆς [μιας] συγκεκριμένης κατάστασης
έστω κι αν είναι
Ἀτυχὴς ἡ εἰσαγωγὴ, ἀτυχέστατο τὸ ἀποτέλεσμα, .....
.
Αν περιορίσουμε τις σύγχρονες προσθήκες, μπορούμε κάποια στιγμή να ασχοληθούμε με τις παραφθορές που κληρονομήσαμε. Επειδή όμως
...Τὰ κριτήρια εἶναι καλὰ ὅταν ὑπάρχουν. Ὅταν δὲν ὑπάρχουν τότε εἶναι τὸ ζήτημα.
, καλά είναι να είμαστε επιφυλακτικοί, μήπως μαζί με τα στραβά πετάξουμε και τα σωστά. «Ο δε έφη ού: μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια, εκριζώσητε άμα αυτούς τον σίτον. Αφετε συναυξάνεσθαι αμφότερα.»
 

emakris

Μέλος
Βέβαια είμαστε λίγο εκτός θέματος, αφού το αρχικό ερώτημα αφορούσε κάποια συνήθεια, τοπική μάλλον, την οποία δεν γνωρίζω καν (ανασταύρωση;;; ). Η συζήτηση επεκτάθηκε, ωστόσο, σε γενικότερα ζητήματα λειτουργικών δρωμένων. Ας είναι.
Θα αναφέρω δύο ιστορικά παραδείγματα, για να αντιληφθούμε (εξαιρουμένου του ανωτέρω συνομιλητή, ο οποίος βρίσκεται προφανώς υπό το κράτος αγανάκτησης, δικαιολογημένης εν μέρει) ότι αυτά τα ζητήματα πρέπει να εξετάζονται από περισσότερες πλευρές.
Πρώτον: η βυζαντινή ακολουθία των Τριών Παίδων, στην οποία προβλεπόταν ομοίωμα της καιομένης καμίνου στο μέσον του ναού! Σίγουρα εκείνη την εποχή θα υπάρχαν κάποιοι που θα χαρακτήριζαν το εν λόγω δρώμενο ως "καραγκιοζιλίκι", κατά τη νεώτερη καθομιλουμένη. Το ότι τελικά χάθηκε στην πορεία, μπορεί να οφείλεται είτε στις ιστορικές περιπέτειες του Γένους, είτε στο ότι αποβλήθηκε φυσιολογικά από την παράδοση.
Το δεύτερο παράδειγμα αφορά τον δικό μας ιδιαίτερο χώρο, τη μουσική: αναφέρομαι στην αρχαία χειρονομία, με την οποία υποδεικνυόταν η πορεία του μέλους με συγκεκριμένα (όχι αφηρημένα, όπως κάνουν σήμερα κάποιοι αναβιωτές) σχήματα της χειρός και των δακτύλων. Υπάρχει μαρτυρία για την επιβίωση αυτής της πρακτικής μέχρι και το πρώτο ήμισυ του 17ου αιώνος. Μετά χάνεται, είτε διότι απλώς δεν χρειαζόταν πλέον, επικρατησάσης πλήρως της μονοφωνίας, είτε διότι κάποιοι το θεωρούσαν πλέον ως απαρχαιωμένο "καραγκιοζιλίκι".
Βλέπετε ότι είναι δύσκολη η μονοσήμαντη τοποθέτηση σε αυτά τα ζητήματα.
...είναι ασφαλέστερο, έστω και κι αν αυτό είναι κατ' οικονομίαν, να είμαστε πιο αυστηροί στην εισαγωγή και υιοθέτηση πρακτικών νεωτερικών (χρονικά) που αποβέπουν στον εντυπωσιασμό, αλλά να είμαστε πιο ανεκτικοί σε πρακτικές που επιβιώνουν...
Αυτή είναι γενικά μια συνετή στάση.
 

ΣταύροςΛ.

Νέο μέλος
Νὰ σὲ πῶ.

Μέχρι τὴν Μ. Πέμπτη πρωΐ βγάζουμε τὶς εἰκόνες τοῦ Νυμφίου καὶ τοῦ Μ. Δείπνου ἤρεμα καὶ ὠραία καὶ ὁ κόσμος τὶς προσκυνάει κατὰ τάξη.
Ξαφνικὰ τὴν Μ. Πέμπτη τὸ βράδυ βγάζουμε μὲ θεατρικὸ τρόπο τὸν ἐσταυρωμένο μὲ πλείστα ὅσα ἠχητικὰ καὶ ὀπτικὰ ἐφέ. Βγάζουμε κουβούκλια κλπ. Τὴν Μ. Παρασκευὴ πάλι κάνουμε τὴν ἀποκαθήλωση μὲ τρόπο πάλι θεατρικὸ καὶ μὲ ἐφέ γιὰ ἔμφαση. Τὰ δάκρυα τῶν εὐσεβῶν ποτάμι. Ἔρχεται τὸ Μ. Σάββατο. Κάνουμε τὸν ἀναστάσιμο ἑσπερινὸ τὸ πρωΐ πατ κιουτ, μεταλαμβἀνουν ἅπαντες γιὰ τὸ ἀντέτ, οὕτε λιτανεῖες οὕτε τίποτε. Πάει ἡ πρώτη γεύση τῆς Ἀνάστασης ντούκου. Ἔρχεται ὁ ὄρθρος καὶ ἡ Θ. Λειτουργία βγάζουμε τὴν εἰκόνα τῆς Ἀνάστασης στὸ μέσον οὕτε ἐφὲ οὔτε τίποτε. Κι ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι φυσικὰ, ἤρεμα κι ὠραία. Πλάκώνουμε καὶ τὴν ἀκολουθία σὲ σουπερ πατ κιουτ χρόνο κι ἄντε γειά.

Μὲ λίγα λόγια. Πανηγυρίζουμε τὰ Πάθη μὲ ποικίλα ὅσα «ἔθιμα» καὶ τὴν Ἀνάσταση τὴν «ξεπετᾶμε» σὰν κάτι σύνηθες χωρὶς πολλὰ πολλὰ.
https://alopsis.gr/afieroma/af-η-έξοδος-και-περιφορά-του-εσταυρωμένο/
Πολλά μπράβο για την παρατήρηση, γιατί τελικά έχουν αποδειχθεί ότι παίζουμε θέατρο και μάλιστα με κύριο πρωταγωνιστή τον εσταυρωμένος Θεό μας...
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Βέβαια είμαστε λίγο εκτός θέματος, αφού το αρχικό ερώτημα αφορούσε κάποια συνήθεια, τοπική μάλλον, την οποία δεν γνωρίζω καν (ανασταύρωση;;; ). Η συζήτηση επεκτάθηκε, ωστόσο, σε γενικότερα ζητήματα λειτουργικών δρωμένων. Ας είναι.
Θα αναφέρω δύο ιστορικά παραδείγματα, για να αντιληφθούμε (εξαιρουμένου του ανωτέρω συνομιλητή, ο οποίος βρίσκεται προφανώς υπό το κράτος αγανάκτησης, δικαιολογημένης εν μέρει) ότι αυτά τα ζητήματα πρέπει να εξετάζονται από περισσότερες πλευρές.
Πρώτον: η βυζαντινή ακολουθία των Τριών Παίδων, στην οποία προβλεπόταν ομοίωμα της καιομένης καμίνου στο μέσον του ναού! Σίγουρα εκείνη την εποχή θα υπάρχαν κάποιοι που θα χαρακτήριζαν το εν λόγω δρώμενο ως "καραγκιοζιλίκι", κατά τη νεώτερη καθομιλουμένη. Το ότι τελικά χάθηκε στην πορεία, μπορεί να οφείλεται είτε στις ιστορικές περιπέτειες του Γένους, είτε στο ότι αποβλήθηκε φυσιολογικά από την παράδοση.
Το δεύτερο παράδειγμα αφορά τον δικό μας ιδιαίτερο χώρο, τη μουσική: αναφέρομαι στην αρχαία χειρονομία, με την οποία υποδεικνυόταν η πορεία του μέλους με συγκεκριμένα (όχι αφηρημένα, όπως κάνουν σήμερα κάποιοι αναβιωτές) σχήματα της χειρός και των δακτύλων. Υπάρχει μαρτυρία για την επιβίωση αυτής της πρακτικής μέχρι και το πρώτο ήμισυ του 17ου αιώνος. Μετά χάνεται, είτε διότι απλώς δεν χρειαζόταν πλέον, επικρατησάσης πλήρως της μονοφωνίας, είτε διότι κάποιοι το θεωρούσαν πλέον ως απαρχαιωμένο "καραγκιοζιλίκι".
Βλέπετε ότι είναι δύσκολη η μονοσήμαντη τοποθέτηση σε αυτά τα ζητήματα.

Αυτή είναι γενικά μια συνετή στάση.

Δὲν συνηθίζω νὰ σχολιάζω πρακτικὲς χωρὶς νὰ συνεκτιμῶ τὸν τόπο καὶ πρὸ πάντων τὸν χρόνο τους. Ἡ ἀκολουθία τῶν Τριῶν Παίδων εἶχε συγκεκριμένο σχήμα καὶ συγκροτοῦσε ὑμνολογικὸ σύνολο μὲ ἀρχή, μέση, τέλος καὶ σκοπό. Παρεμβαλόταν ΑΝΑΜΕΣΑ στὸν ὄρθρο καὶ τὴν Θ. Λειτουργία, διακριτά. Δὲν ἦταν ἀντιγραφὴ οὕτε στὸ γόνατο φτιαγμένη, ἀλλὰ αὐστηρὰ προσδιορισμένη ὥστε νὰ μὴν δημιουργεῖ ξεχειλώματα. Καμία σχέση μὲ τὰ σημερινὰ ἐλεεινὰ «δρώμενα», ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν θεατρικὴ ἔμπνευση τοῦ τυχόντος προϊσταμένου τῆς ἑνορίας ἤ τῆς κλίκας ποὺ τὸν περιβάλλει γιὰ προσωπικὴ προβολή.
Τὸ γιατὶ χάθηκε, ἀναθέστε τὴν ἔρευνα σὲ κάποιον ἐρευνητή σας κι εὐχαρἰστως νὰ ἐνημερωθοῦμε.

Ὅσο γιὰ τὴν χειρονομία μήπως τὸ πρόβλημα ἦταν μουσικὸ καὶ ὄχι «καραγκιοζοπαικτικό»;

Πάντως δὲν ἀρμόζει νὰ ἀποδίδουμε χαρακτηρισμοὺς σὲ πολὺ παλιότερες ἐποχὲς, διαφορετικὲς ἀπὸ τὴ δική μας.

Ἑγὼ ἔθιξα τὴν σημερινὴ πρακτικὴ ποὺ πόρρω ἀπέχει ἀπὸ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια προηγουμένων ἐποχῶν, τουλάχιστον ἀπὸ ὅσες μαρτυρίες ἔχουμε. Ὅλοι τὸ γνωρίζουμε καὶ πολὺς λόγος ἔχει γίνει γιὰ τὰ ξεχειλώματα ἐδῶ μέσα ὄχι μόνο ἀπὸ μένα ἀλλὰ καὶ πλείστους ὅσους ἄλλους.

Ὁ A.W. White, Performing Orthodox Ritual in Byzantium, Cambridge University Press 2018, σ. 189 ἀναφέρει: The Orthodox Church, for all the beauty and pageantry of the Service, rejected traditional theatre and never sanctioned the enactment of biblical episodes as a part of its services. Καὶ ὑποσημειώνει: Recent studies have confirmed that a revival in Greek dramatic literature occurs in the context of Western infl uence, particularly in the post-Byzantine period; see for example, W. Puchner, Jesuit Theatre on the Islands of the Aegean Sea, Journal of Modern Greek Studies 21 (2003), 207-222.
Τὰ σχόλια δικά σας.

Καὶ ἀφοῦ μνημονεύονται γραφὲς ἄς θυμίσω κι ἐγὼ τὸν Συμεών Θεσσαλονίκης, Διάλογος ἐν Χριστῷ κατὰ πασῶν τῶν αἱρέσεων καὶ περὶ τῆς μόνης πίστεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῶν ἱερῶν τελετῶν τε καὶ μυστηρίων πάντων τῆς Ἐκκλησίας, PG 155, στ. 113: Εἰ θέλεις, ἄνθρωπε, ταῠτα παριστᾷν, καὶ τοῖς ἀνθρώποις διδάσκειν, ἱερούργει ὡς παραδέδωκε, δίδασκε λόγοις, γράφε συγγράμμασιν, εἰκόνιζε καὶ διὰ χρωμάτων ὡς παραδέδοται· ὅπερ καὶ ὁ ἀληθής ἐστιν ἐξεικονισμὸς, ὡς καὶ ἡ ἐν Βίβλοις γραφὴ, καὶ χάρις ἐν αὐτοῖς ἐστι θεία, ἐπεὶ καὶ τὰ τυπούμενα ἅγια. Ἀλλ’ οὗτοι παρατραπέντες ἐφάπαξ, εἰς ἅ μὴ δεῖ τρέχουσιν.
 
Last edited:
Top