Τὸ χειρόγραφο περιλαμβάνει τὶς παρακάτω ἀρχικὲς διατάξεις, οἱ ὁποῖες μαρτυροῦνται καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες πηγές:
«Ὁ δὲ ἱερεὺς πάντοτε λέγει τὸ Θεὸς Κύριος ἤ ἀντὶ αὐτοῦ τὸ Ἀλληλούια, τὸ Ἅγιος Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φωταγωγικὸς» ὕμνος «τοῦ ἤχου, ἄρχεται τοῦ Δόξα ἐν ὑψίστοις[1] ἐν ταῖς μεγάλαις δοξολογίαις, τὸ δὲ Δόξα σοὶ ὁ Θεός, ἡ ἐλπίς ἡμῶν, εἰς τὴν ἀπόλυσιν, ὁ προεστὼς λέγει...ἐν...ταῖς ἀναγνώσεσι καὶ ταῖς προφητείαις καθήμεθα, εἰς δὲ τὸν ἀπόστολον ἐν τῇ λειτουργίᾳ ἱστάμεθα...τὸ Πάτερ ἡμῶν, ὅ καὶ ποιοῦμεν στίχους ζ’»
(σ. 426).
«Χρὴ εἰδέναι ὅτι ...ὁ γοῦν ἐναρξάμενος χορός, οὗτος ἄρχεται τοῦ Κύριε ἐκέκραξα ἐν τῷ ἑσπερινῷ, οὗτος ἄρχεται τῶν καθισμάτων τῆς πρώτης στιχολογίας, τῆς α’ καὶ γ’ ᾠδῆς, τῆς ε’, τῆς ζ’, τῆς θ’, τοῦ ἐξαποστειλαρίου τοῦ ἁγίου, εἴπερ εἰσὶ β’, εἰ δὲ γ’, ὁ ἕτερος, τῶν αἴνων, τῷ σαββάτῳ τὰ μετὰ τὸν Ἄμωμον νεκρώσιμα τροπάρια καὶ τῇ Κυριακῇ τῶν μετὰ ῎Αμωμον ὡσαύτως ἀναστασίμων τροπαρίων καὶ τοῦ πρώτου καὶ τρίτου ἀντιφώνου τῶν ἀναβαθμῶν. ᾿Εν ταῖς ἑορτασίμοις ἡμέραις, ἤως (ἤτοι) ἐν τῇ ἀγρυπνίᾳ, τὸ ῞Ινα τί ἐφρύαξαν, εἰς τὸν ὄρθρον τοῦ πολυελέου καὶ τοῦ μετ᾿ αὐτὸν καθίσματος, τῶν ἀναβαθμῶν, μετὰ τὸν Ν’ τὸ Δόξα, Ταῖς τῶν ἀποστόλων. Εἰς τὴν λειτουργίαν τοῦ πρώτου ψαλμοῦ τῶν τυπικῶν καὶ τῶν μακαρισμῶν. Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ μ’ ἐν τοῖς ἀποδείπνοις τὸ Μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός, τὸ Παναγία Θεοτόκε, βοήθησον ἡμῖν, καὶ τὸ Κύριε τῶν δυνάμεων»
(σσ. 427-428).
Ἡ χρίση μὲ τὸ ἔλαιο τῆς κανδήλας τοῦ ἁγίου γίνεται στὴ (ἱκετήρια) λιτὴ στὸ τέλος τοῦ ὄρθρου καὶ ὄχι στοὺς (ἐγκωμιαστικοὺς) αἴνους.
(σ. 432).
Στὸν ἐπιτάφιο φορεῖται πορφυρὰ στολή.
(σ. 451).
Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη...» λέγεται πρὸς ἀνατολάς.
(σ. 453).
Στὰ στιχηρὰ τοῦ Πάσχα «Πάσχα ἱερὸν...» οἱ χοροὶ ἑνώνονται.
(σ. 454).
[1] Ἄνευ τοῦ ἐφυμνίου τῶν αἴνων Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς.