Ἀπὸ τὶς
Ἀρχέτυπες διατάξεις:
Κατὰ τὸν ἑσπερινὸ τοῦ Πάσχα ψάλλεται ἡ α’ ᾠδή (στὸ στ’ ἀνάγνωσμα τοῦ Μ. Σαββάτου ἑσπέρας· ΤΕ σ. 555, D III σ. 656) σὲ ἦχο α’
(D I σ. 192, χφφ. Barb. gr. 478 ἐκλογάδιο ι’ αἰ. φ. 226v, ἁγ. Σάβα 143 προφητολόγιο ια’ αἰ. φ. 90v, ΕΒΕ 2551 πραξαπόστολος ιβ’ αἰ. φ. 183r)
καὶ ἡ η’ (στὸ ιε’ ἀνάγνωσμα) σὲ ἦχο πλ. α’
(χφφ. Φλωρεντίας Plutei 09.15 προφητολόγιο τοῦ ἔτους 964 φ. 83v, Σινὰ 8 προφητολόγιο ι' αἰ. φ. 270r, ἁγ. Σάβα 143 προφητολόγιο ια’ αἰ. φ. 110r, Βατοπαιδίου 925 ἐκλογάδιο τοῦ ἔτους 1105 φ. 140r, D I σσ. 193, 883, ΤΑ σ. 183, ΤΜ σ. 245, ΚΣ σ. 241, χφφ. Σινὰ 754 τριῴδιο τοῦ ἔτους 1177 φ. 247r, RGB 173.I 369.1 τριῴδιο ιδ’ αἰ. φ. 259v),
ἀντὶ δὲ τοῦ «Εἴδομεν τὸ φῶς...» προτείνεται τό, τοῦ τυπικοῦ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας θ’–ι’ αἰ. (D Ι σ. 131), τροπάριον· ἦχος βαρύς·
«Τὸ μνῆμά σου ἐφύλαττον στρατιῶται, οἱ δὲ ἄγγελοι ἀνυμνοῦντές σε, Χριστὲ ὁ Θεός, ἔλεγον· δόξα σοι», ἤ τὸ εἰς ἦχον δ’ «Πληρωθήτω...».