!
Άρα εδώ έχουμε εκ βάθρων διαφωνία: διαφωνείς με τη χρήση αριθμών για να περιγραφεί μια κλίμακα ενός ήχου γενικώς... Αυτό όμως ήταν απαίτηση των καιρών, καθώς στην προ του Χρυσάνθου εποχή της παλαιάς γραφής υπήρχε μεγάλη σύγχυση περί του ποια είναι η σωστή εκτέλεση ("έτζι τα έλεγεν ο δάσκαλός μου") και άπαντες επιθυμούσαν μια πιο συγκεκριμένη περιγραφή των πραγμάτων της μουσικής μας, που πρώτος έκανε ο Χρύσανθος. Σου θυμίζω λοιπόν ότι το ίδιο (αριθμητική περιγραφή) έχει κάνει ο Χρύσανθος σε όλους τους ήχους με την 68άρα κλίμακά του. Δεν είδα όμως εκεί παρόμοιες κατηγορίες από μέρους σου... Αν δηλ. είναι "κακιά" η Επιτροπή που έβαλε αριθμούς, τότε γιατί δεν είναι κι ο Χρύσανθος; Αλλά κι εσύ το ίδιο κάνεις, όταν ορίζεις αριθμητικά μεγέθη για να περιγράψεις τη δική σου ομοιοδιφωνική κλίμακα. Οπότε η (νέα) κατηγορία κατά της Επιτροπής μου μοιάζει ακόμα περισσότερο ανεδαφική από τις προηγούμενες, που έχεις κατά καιρούς εξαπολύσει.
Εντάξει, αν χαμηλώσεις κατά την εκτέλεση λικάκι τον ΒΟΥ (που γίνεται κάπου-κάπου), τότε όντως ΝΗ-ΒΟΥ = ΒΟΥ-ΔΙ. Όμως, όπως έχω ξαναπεί, αν θες να ανάγεις σε κανόνα αυτή την εκτέλεση (που δεν γίνεται από όλους και πάντοτε), στην περίπτωση αυτή, αν ΒΟΥ-ΓΑ=9, όπως λες εσύ, τότε και ΖΩ-ΝΗ=9. Δεν μπορεί όμως να δεχθεί η Επιτροπή (ούτε κι εμείς) το ΖΩ του β' ήχου σε διαφορετική θέση από το διατονικό ΖΩ, είναι κάτι που κι ο ίδιος ο Χρύσανθος το επισημαίνει καθαρά, ότι τα δύο αυτά ΖΩ είναι ίδια (μόνο ο Καράς διαφωνεί, αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση, θέλει το ΖΩ-ΝΗ του β' ήχου ημιτόνιο, σαν του πιάνου, έχουμε δώσει και οι δύο μάχες, Βαγγέλη, για τα πράγματα αυτό τον παλιό καλό καιρό...). Το συμπέρασμα λοιπόν ότι ΝΗ-ΒΟΥ είναι διάφορο του ΒΟΥ-ΔΙ (κάτι σαν τρίτη μεγάλη και τρίτη μικρή της δυτικής μουσικής) οφείλεται απλά στο ότι στη βυζαντινή μουσική δεχόμαστε 3 είδη τόνων (μείζονα, ελάσσονα και ελάχιστο) και όχι 2 (μείζονα και ουδέτερο), όπως στην αραβική. Και ότι τότε έψαλαν με τον τρόπο αυτό, εκτός από το ότι ο ίδιος ο Χρύσανθος το έδειξε με τα τμήματα 12-9-7 (και δεν μπορεί να ήταν τόσο χαζός, αν έψαλε μόνο δύο τόνους, "μεγάλο" και "μικρό", ώστε να μην έβλεπε την κραυγαλέα αυτή αντίθεση...), φαίνεται, όπως έχω πει επανειλημμένως και έχω αναλύσει
εδώ, και από τη σημαντική μαρτυρία του συγχρόνου του Χρυσάνθου Mishaqa, που ήταν καλός θεωρητικός. Και επειδή επανάληψις εστί μήτηρ της μαθήσεως:
Και εξάλλου, η Επιτροπή δεν παραδέχεται ομοιοδιφωνικό σύστημα στον β' ήχο. Και με τα διαστήματά της μια χαρά εκτελείται ο β' ήχος, εκτός της θέσης που κατεβαίνεις στο κάτω ΝΗ και επιστρέφεις. Η θέση αυτή απαιτεί όντως όμοια διφωνία, όπως είπα και στο Δ' συνέδριο του ΙΒΜ (όχι ότι δεν εκτελείται και αλλιώς, αλλά δεν ακούγεται τόσο καλά). Οι υπόλοιπες όμως όχι απαραίτητα.
Μα τι συμπεράσματα είναι αυτά;; ΝΗ χαμηλωμένος;; Μετακινείται δηλαδή η βάση της κλίμακας;; Τέτοια λες και μετά λες ότι δεν σε καταλαβαίνουμε... Το ότι στην εκτέλεση υψώνουμε το μείζονα τόνο από επόγδοο σε εφέβδομο, ναι, αυτό το έχει πει η Επιτροπή προ 100ετίας και βάλε. Όταν όμως κάνουμε στάση στον ΠΑ, είτε ανοδικά κινούμαστε είτε καθοδικά, αυτός είναι εξ ορισμού επόγδοος και μόνο ως τέτοιος μπορεί να παρασταθεί σε μια κλίμακα (εφόσον, ξαναλέω, θέλουμε να παραστήσουμε την κλίμακα με αριθμητικά μεγέθη, πράγμα το οποίο δεν νομίζω να σηκώνει και πολλές αντιρρήσεις...)
Βλέπω, βέβαια, ότι στο επόμενο μήνυμα πας να τα εξηγήσεις, αλλά μάλλον μπερδεύονται ακόμα περισσότερο:
Τι εννοείς "ποιότητα δευτέρου στον από τροχό πλάγιο του τρίτου βαρύ ήχο"; Πού υπάρχει ποιότητα δευτέρου στον βαρύ εναρμόνιο; Και λέω στον εναρμόνιο γιατί ο από τροχός πλάγιος του τρίτου είναι ο βαρύς εναρμόνιος με το ΖΩ εν υφέσει, καθώς, ως γνωστόν, από τους κύριους για να πάμε στους πλαγίους, κατεβαίνουμε μια συμφωνία διά πέντε. Από τον τρίτο λοιπόν, αν κατέβεις μια διά πέντε για να πας στον πλάγιό του, θα βρεθείς στο ΖΩ ύφεση και όχι στο φυσικό ΖΩ.
Μα πώς λες ότι είναι λάθος το σηκωμένο ΠΑ, όταν προ ολίγου υπερθεμάτιζες γι' αυτό;
Σε ό,τι αφορά το ΖΩ, εννοείς τώρα ότι το φυσικό ΖΩ της μέσης δεν είναι στη θέση της Επιτροπής (8 μόρια από το ΝΗ), αλλά χαμηλώτερα; Μα εσύ δεν είσαι που δέχεσαι διαστήματα 13 και 8 ως τους δύο τόνους ("μεγάλο" και "μικρό") από τους οποίους αποτελείται, κατ' εσέ, η διατονική κλίμακα; Και με τη δική σου θεωρία λοιπόν, το ΝΗ-ΖΩ 8 μόρια είναι! Αν τώρα πάει στα 9 και είναι χαμηλώτερος, όπως λες, τότε ο μείζων τόνος στην κλίμακα θα είναι 12 και όχι 13. Δεν μπορεί δηλ. να έχουμε ταυτόχρονα και "μεγάλο" ΝΗ-ΠΑ και μεγάλο "ΖΩ-ΝΗ", αυτά δεν πάνε μαζί... Αν γίνει αυτό, έχουμε δηλ. διαστήματα 9-13, θα μικρύνει υπερβολικά το ΠΑ-ΒΟΥ (8), προκειμένου να είναι τέλειο το τετράχορδο ΖΩ-ΒΟΥ, οπότε πάλι έχουμε 3 τόνους και όχι 2... Όπως βλέπεις, το να προτρέξουμε να θεωρητικοποιήσουμε αυστηρά έναν τρόπο εκτέλεσης, οδηγεί σε επισφαλή συμπεράσματα.
