Να αρχίσω εγώ ο ελάχιστος μουσικά; Ας είναι. Κύριε Γιάννου, πολύ τα ευχαριστήθηκα. Δεν ξέρω αν πέφτω έξω, σε δύο παρατηρήσεις μου: α) είναι τολμηρές συνθέσεις, αλλά πολύ στρωτές β) δεν πρόκειται για εργασία εν ώρα αναδουλειάς, αλλά για πολύ μελετημένη και κατασταλαγμένη σύνθεση. Αυτό κατάλαβα εγώ.
Βέβαια, εξομολογούμαι δημοσίως την αμαρτία ότι μου αρέσουν γενικά οι συνθέσεις του Στανίτσα, κυρίως το Τριώδιο. Ίσως γι’ αυτό. (Δεν εννοώ ότι είστε ο Στανίτσας
, αλλά ότι: ) Στα μέλη αυτά απηχούνται συνθετικές συνήθειες του Στανίτσα (αλλά όχι μόνο) πάνω στο στιχηραρικό μέλος, όπως: κατάληξη πλ.δ ως πρώτου (πβ.
εκδαπανήσας), εύστοχη χρήση τροχού (πβ.
πρεσβείαις / της ευσπλαγχνίας σου), ευρεία χρήση δευτέρου ήχου στο οξύ τετράχορδο του πλ.δ (πβ.
αισχραις γαρ κατερρύπωσα) κ.α. (Τι να πούμε δε για τα
πλήθη. Είναι με άλλα λόγια σύνθετη θεωρητικά σύνθεση, αλλά με στρωτή και απλή γραφή, χωρίς εκτελεστικές απαιτήσεις φοβερές και χωρίς ακρότητες. Μόνο στη φράση
τα πλήθη εντοπίζω κάτι το μουσικά περιττό, γιατί είναι στην αρχή και η διατονική θέση αυτή δεν προσφέρει κάποια αντίθεση ή κάτι πέρα από τη μουσική άσκηση. Οι άλλες θέσεις όμως είναι απόλυτα δεμένες νοηματικά με το σύνολο.
Κάποιοι θα πουν ότι σε σχετικά μικρό χώρο μέλους έχουν μπει πολλά χρώματα, ενώ άλλοι απεναντίας ότι αξιοποιούνται όλες οι δυνατότητες των ήχων με πολύ ευφυή τρόπο σε έναν ύμνο πληθωρικό νοηματικά, που προσφέρεται δηλαδή ούτως ή άλλως για μουσική επεξεργασία. Προσωπικά, επειδή τα νοήματα υπηρετούνται άριστα στη σύνθεση αυτή (ειδικά στο γλυκύτατο εκείνο «
αλλά θαρρών εις το έλεος της ευσπλαγχνίας σου» που προσευχητικά είναι εν τέλει και το ζητούμενο «τέλος» και των τριών τροπαρίων) την υιοθετώ με χαρά και σας ευχαριστώ πολύ.
