Τί είναι παράδοση;

Dimitri

Δημήτρης Κουμπαρούλης, Administrator
Staff member
Όπως ίσως θα είδατε, άνοιξα νέα ενότητα Γενικά περί Ψαλτικής > Ορισμοί και φιλοσοφικά και μετέφερα κάποια υπάρχοντα θέματα εκεί. Προσθέτω και μία ακόμα φιλοσοφική ερώτηση για τον ορισμό της "παραδόσεως". Θα τοποθετηθώ και εγώ μόλις ευκαιρήσω.
 

nicmar1983

Νικόλαος Ονουφρίου
Μία πολύ γρήγορη ερμηνεία θα έλεγα εγώ (οι φιλόλογοι ας με συγχωρήσουν που μπαίνω στα χωράφια τους αλλά θα εξηγήσω άλλη φορά γιατί το κάνω αυτό) ότι παράδοση είναι αυτό που λέει η λέξη, δηλ αυτό που σου "παραδίδεται" από τον προηγούμενο..Βέβαια ο άνθρωπος εξελίσσεται και συνεχώς δημιουργεί εκ νέου με τις βάση όμως τις πρώτες ύλες. Με την τέχνη όμως πιστεύω, όπως και με τους ανθρώπους, δεν μπορείς να βάλεις απόλυτα στεγανά.Π.χ. τα διάφορα κινήματα ζωγραφικής(αρκετά σε πλήθος),εκφράζουν διαφορετικούς ανθρώπους και απευθύνονται σε διαφορετικούς.Η αγιογραφία όμως είναι κάτι συγκεκριμένο κυρίως όσον αφορά το χώρο.Αυτό που αλλάζει είναι η τεχνοτροπία όπου μπαίνει το προσωπικό στοιχείο και έπεται αν θέλεις και η επιλογή του θεατή. Στη Βυζαντινή Μουσική επίσης το ίδιο.Μετά το σχίσμα όπου κάπως ξεκαθάρισαν τι θα ψέλνουν,η μουσική είναι αυτή που είναι.Οι τεχνοτροπίες είναι αυτές που κατά το μάλλον ή ήττον αλλάζουν όπου πάλι μπαίνει το προσωπικό στοιχείο.Αυτό που ίσως κάνει την τεράστια διαφορά και διαφωνία είναι τι σόι προσωπικό στοιχείο προσθέτει ο καθείς αλλά και οι αρχαιρεσίες στις βασικές αρχές. Δηλ σου λένε οι μαθητές της σχολής Καρά ότι γιατί οι τρεις Δάσκαλοι-εξηγητές να καταργήσουν τα παλαιά σημαδόφωνα?Θα απαντήσουν οι άλλοι ότι μπορούσαν να εξηγηθούν με τα υπόλοιπα.Ναι αλλά ήταν αυθαιρεσία,θα απαντήσουν οι πρώτοι κτλ κτλ και μετά τσακώνονται..(ατυχές το παράδειγμα και ίσως λάθος δοσμένο αλλά είναι το πιο οικείο σε όλους μας πιστεύω).Οπότε και με τη μουσική πάλι δεν μπορείς να βάλεις στεγανά..Οι τεχνοτροπίες λοιπόν αλλάζουν.Απλά διαλέγεις σύμφωνα με το γούστο σου και σταματάς να τσακώνεσαι με τον "αδελφό" σου και κυρίως δεν κατακρίνεις το γούστο του άλλου..Άσε που δεν έχουν όλοι τις ίδιες ικανότητες..Μπορεί ένας αγιογράφος να κάνει εξπρεσιονισμό?Μπορεί ένας εξπρεσιονιστής να αγιογραφήσει?Και οι δύο τέρατα θα κάνουν!Έτσι και με τις διάφορες σχολές μουσικής..Αρκεί να παραδεχόμαστε το τάλαντο του άλλου γιατί και σε αυτόν ο ίδιος Θεός του το χάρισε άσχετα τι το κάνει..
Οπότε η διαφορά έγκειται στον "παραδίδοντα"..Αλλά είπαμε,"το ανικανοποίητο της δημιουργίας"..
 
Last edited:

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Από καιρό ήθελα να απαντήσω σε αυτό το θέμα, τελικά βρήκα ένα πολύ ωραίο παράδειγμα το οποίο μας δείχνει την διαφορά παράδοσης από την δήθεν παράδοση, αυτό που λέμε φολκλόρ και ρετρό. Ο παραδοσιακός καφενές είναι ένα δυνατό παράδειγμα-σύμβολο για να φωτογραφίσει το ήθος και το ύφος μιας εποχής που πέρασε και έναν τρόπο ζωής ο οποίος αντικαταστάθηκε από έναν άλλο. Με τον ίδιο τρόπο άλλαξαν αρκετά πράγματα που χαρακτήριζαν την ελληνική κοινωνία΄ ένα μεταξύ αυτών πιστεύω είναι η ψαλτική και γενικότερα ο σύγχρονος "εκκλησιαστικός" μας βίος. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι η εισαγωγή από την ποιητική συλλογή "Καφέ Ρετρό" του Δημήτρη Σολδάτου (Βραβείο «Λάμπρου Πορφύρα» από την Ακαδημία Αθηνών, 2007):

Τα καφενεία

Τα καφενεία ασκούσαν πάνω μου μια γοητεία καταλυτική.
Παλαιότερα, εκεί, σύχναζαν μόνον άντρες.
Σαν ήμουν παιδί, ονειρευόμουν τη στιγμή που θα ερχόμουν σε «νόμο ηλικίας» ώστε να μπορώ κι εγώ να «συνωμοτώ» – γύρω απ’ το ξύλινο τραπεζάκι, δίπλα απ’ τη χνωτισμένη τζαμαρία, μαζί με τους υπόλοιπους, ενώ η σόμπα θα φλόγιζε το πρόσωπό μου –
για όλα τα μυστήρια του κόσμου με τα παράξενα ονόματα, όπως: Ζωή, Γυναίκα, Κοινωνία,
Πολιτική!
Το καφενείο ήταν ένας πλανήτης με άρωμα καφέ, το πρωί. Με ευωδιά ούζου, τσίπουρου και κονιάκ, το βράδυ. Με σύννεφα τσιγάρων, με δική του γλώσσα, με διαλέκτους ανά παρέα, με κώδικες και μυστικά εφτασφράγιστα, για τους αμύητους.

Το καφενείο ήταν μια μουσική συμφωνία με πρωτότυπα μουσικά όργανα: Ήχοι ζαριών, πούλια που χτυπιούνταν σαν πλήκτρα, άλλοτε τρυφερά κι άλλοτε με μανία· ξεκούκισμα κομπολογιών, που περηφανεύονταν για την καταγωγή τους (άλλο από μαύρη πέτρα του
Καυκάσου, άλλο από κεχριμπάρι, από κόκαλο ψαριού, από ξύλο, από μέταλλο, από πλαστικό
ή από μαργαριτάρι!), τσουγκρίσματα ποτηριών, γροθιές που πέφταν στο τραπέζι, γέλια,
χαχανητά, αναστεναγμοί…
Κι ύστερα, ο καθένας γινότανε μαέστρος για λίγο:
–Φέρε μια γύρα ακόμα!
–Κέρασε το Νικόλα!
–Να σου ζήσει!
–Άντε, και στα δικά σου!
–Ζωή σε λόγου μας!

Το καφενείο ήταν ένας χώρος ποιητικός, που πέρασε ρυθμικά στον πεζό λόγο!
Δημιουργήθηκαν τα καφέ, οι καφετέριες κοινώς.
Το μπακιρένιο μπρίκι βγήκε απ’ τα κάρβουνα και μπήκε στη μηχανή.
Ο ελληνικός έγινε φιλαράκι με τον φραπέ, με τον καπουτσίνο, με τον εσπρέσσο, με τον ιρλανδικό, με τον γαλλικό…
Συχνάζουν και γυναίκες τώρα εκεί κι ανήλικα και κάθε καρυδιάς καρύδι.
Ούτε αποτελούν στέκια αυτά τα μαγαζιά.
Σήμερα πας στο ένα κι αύριο στο άλλο.
(Σ’ όποιο είναι κοντύτερα στη δουλειά σου ή έχει καλύτερες τιμές ή πιο όμορφη σερβιτόρα.)
Ακόμα και τα λεγόμενα παραδοσιακά, μαϊμουδίζουν μια εποχή που πέρασε πλέον.
Δεν είναι παραδοσιακά, αλλά ρετρό!
Έτσι, για να «πάρεις μυρωδιά» άλλων καιρών – κι ύστερα να ξαναγυρίσεις, θέλεις δε θέλεις,
εκεί που ανήκεις…
 
Last edited:

π. Μάξιμος

Γενικός Συντονιστής
Από καιρό ήθελα να απαντήσω σε αυτό το θέμα, τελικά βρήκα ένα πολύ ωραίο παράδειγμα το οποίο μας δείχνει την διαφορά παράδοσης από την δήθεν παράδοση, αυτό που λέμε φολκλόρ και ρετρό.
...
Έτσι, για να «πάρεις μυρωδιά» άλλων καιρών – κι ύστερα να ξαναγυρίσεις, θέλεις δε θέλεις,
εκεί που ανήκεις
Θέλει πολύ συζήτηση...
Πάντως σ᾿ εὐχαριστοῦμε!
Τί σέ συνδέει μέ τόν ποιητή Εὐάγγελε;

ΥΓ. Ὅσο θά γυρνᾶμε σέ παλιές συζητήσεις θά διαπιστώνουμε τήν ὁλοένα αὐξανόμενη ἀπουσία παλαιῶν μελῶν...

...Οπότε και με τη μουσική πάλι δεν μπορείς να βάλεις στεγανά..Οι τεχνοτροπίες λοιπόν αλλάζουν.Απλά διαλέγεις σύμφωνα με το γούστο σου και σταματάς να τσακώνεσαι με τον "αδελφό" σου και κυρίως δεν κατακρίνεις το γούστο του άλλου..Άσε που δεν έχουν όλοι τις ίδιες ικανότητες..Μπορεί ένας αγιογράφος να κάνει εξπρεσιονισμό?Μπορεί ένας εξπρεσιονιστής να αγιογραφήσει?Και οι δύο τέρατα θα κάνουν!Έτσι και με τις διάφορες σχολές μουσικής..Αρκεί να παραδεχόμαστε το τάλαντο του άλλου γιατί και σε αυτόν ο ίδιος Θεός του το χάρισε άσχετα τι το κάνει..
Οπότε η διαφορά έγκειται στον "παραδίδοντα"..Αλλά είπαμε,"το ανικανοποίητο της δημιουργίας"..
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Θέλει πολύ συζήτηση...
Πάντως σ᾿ εὐχαριστοῦμε!
Τί σέ συνδέει μέ τόν ποιητή Εὐάγγελε;

ΥΓ. Ὅσο θά γυρνᾶμε σέ παλιές συζητήσεις θά διαπιστώνουμε τήν ὁλοένα αὐξανόμενη ἀπουσία παλαιῶν μελῶν...
Ο Δημήτρης είναι θείος μου και πάνω απ' όλα παιδικός μου φίλος (δεν έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας)
Όντως θέλει πολύ συζήτηση το "θέλεις δε θέλεις"
Δική μου γνώμη είναι ότι αν θέλεις κάτι πολύ και πιστεύεις στο Θεό όλα είναι εφικτά μόνο που η εποχή μας είναι τόσο σκληρή που απαιτούνται ανάλογα ψυχικά αποθέματα, για να την καταπολεμήσεις και να νικήσεις.
Νομίζω το μόνο που δίνει ελπίδα στην κατάσταση που βρισκόμαστε είναι η Ανάσταση του Χριστού και ο Παράκλητος, τίποτε άλλο.
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Από καιρό ήθελα να απαντήσω σε αυτό το θέμα, τελικά βρήκα ένα πολύ ωραίο παράδειγμα το οποίο μας δείχνει την διαφορά παράδοσης από την δήθεν παράδοση, αυτό που λέμε φολκλόρ και ρετρό. Ο παραδοσιακός καφενές είναι ένα δυνατό παράδειγμα-σύμβολο για να φωτογραφίσει το ήθος και το ύφος μιας εποχής που πέρασε και έναν τρόπο ζωής ο οποίος αντικαταστάθηκε από έναν άλλο. Με τον ίδιο τρόπο άλλαξαν αρκετά πράγματα που χαρακτήριζαν την ελληνική κοινωνία΄ ένα μεταξύ αυτών πιστεύω είναι η ψαλτική και γενικότερα ο σύγχρονος "εκκλησιαστικός" μας βίος. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι η εισαγωγή από την ποιητική συλλογή "Καφέ Ρετρό" του Δημήτρη Σολδάτου (Βραβείο «Λάμπρου Πορφύρα» από την Ακαδημία Αθηνών, 2007):
..…



Από το CD "ΚΑΦΕ ΡΕΤΡΟ" - μελοποιημένα ποιήματα
απ' το ομώνυμο βιβλίο του Δημήτρη Ε. Σολδάτου
www.dimsol.blogspot.com

Μουσική: Διονύσης Γράψας
Ερμηνεία: Αναστασία Ζακυνθινού - Βαλεντίνος Σταματέλος
Ηχογράφηση - Μείξη ήχου: Βασίλης Μάρκου, Art Audio, Πρέβεζα
www.artaudio.gr

To CD κυκλοφορεί στις 18 Μαρτίου 2011
(με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης - 21 Μαρτίου)
Δ Ω Ρ Ε Α Ν, ένθετο στην εφημερίδα "Τα Νέα της Λευκάδας"
www.nealefkadas.gr
με την χορηγία του Κέντρου Εκπαίδευσης Morfosi
www.morfosi.edu.gr

Η συλλογή "Καφέ Ρετρό" είναι ένα ταξίδι -για να πάρει ο αναγνώστης μια μυρωδιά άλλων καιρών... Φωτίζει την σύγχρονη πραγματικότητα μέσα από ιστορίες που αναφέρονται στο παρελθόν. Δείχνει στον νεοέλληνα τον παλιό καιρό και ίσως τον βάζει να επαναξιολογήσει κάποια στοιχεία από έναν τρόπο ζωής τον οποίο απαρνιέται για χάρη της νέας επίπλαστης πραγματικότητας.
 

nicos

Νικόλαος Κουμαραδιός
Τι είναι παράδοση;
Αυτό που ακούμε ως επι το πλείστον να ψάλλεται στους ναούς σήμερα...
Αν πάμε να εξηγήσουμε τη παράδοση με σχολές κλπ., μπλέξαμε...
 

Αηδόνης

Παλαιό Μέλος
Η παράδοση ως έννοια δεν ορίζεται εύκολα. Και αυτό διότι βρίσκεται σε στενή συνάφεια και με άλλους όρους και έννοιες. Η παράδοση "αναπνέει" από τόσους "πνεύμονες" όσοι είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι πάλι "αναπνέουν" εκτός από "οξυγόνο" και "καυσαέρια", τα οποία προκαλούν "αρρώστιες" στην παράδοση. Έτσι, αυτή είναι απολύτως εξαρτώμενη έννοια από ιστορικά γεγονότα που συντέλεσαν, συντελούν και θα συντελούν στην εμφάνιση νέων τρόπων ζωής. Συνεπώς, είναι αδύνατον η βυζαντινή μουσική παράδοση που "αναπνέει" στα "στήθη" ενός μουσικού του 6ου αιώνος μ.Χ. που ζει την εξάπλωση και άνθιση του Χριστιανισμού και του χριστιανικού τρόπου ζωής και της σχετικής πολιτισμικής απόρροιας, να ομοιάζει με την βυζαντινή μουσική παράδοση που "αναπνέει" στα "στήθη" ενός ιεροψάλτου του 21ου αιώνος μ.Χ. που ζει την ταυτόχρονη παρουσία με τα Βυζαντινά Μουσικά ακούσματα του ροκ τραγουδιού, του σκυλάδικου, του ρεμπέτικου, του λαϊκού και γενικώς μουσικών ερεθισμάτων διάφορων της εποχής του 6ου αιώνος. Η παράδοση λοιπόν εξαρτάται από πολλούς παράγοντες εξωγενείς. Όμως μόνο από εξωγενείς; Όχι. Εξαρτάται άμεσα και από τα αίτια της μουσικής δημιουργίας. Δηλαδή, πιο απλά, τι με ωθεί να ψάλλω όπως ψάλλω; Με ωθεί η αγάπη για τον Θεό; Με ωθεί η τελματώνουσα συνήθεια; Μήπως ο ναρκισσισμός ή η αγάπη του εαυτού; Με ωθεί μήπως η αλλοτριωτική συμβατικότητα της βιοτικής μέριμνας; Η παράδοση και η μουσική δημιουργία και έκφραση ξεπηδάει από από το συναίσθημα του ανθρώπου. Διαφορετικά συναισθήματα κυριαρχούν έναν ερμηνευτή που ψάλλει κατά την διεξαγωγή μιας συναυλίας στο Μέγαρο Μουσικής, και διαφορετικά συναισθήματα βιώνει ο ίδιος όταν ψάλλει στο δωμάτιό του. Οι περιπτώσεις εάν εναλλαχθούν, εναλλάσσονται και το κίνητρο ή το αίτιο. Κατά την διάρκεια μιας ακολουθίας οι ύμνοι εκπέμπονται από διαφορετική ψυχική κατάσταση. Επομένως, κατά την μουσική ερμηνεία το βίωμα τροφοδοτεί την έκφραση και η έκφραση αξιώνει το βίωμα αναπαριστώντας το σε όλη του την πληρότητα. Από τα χαρακτηριστικά της οποιασδήποτε μουσικής ερμηνείας και μουσικής έκφρασης αναφαίνονται το βάθος, η έκταση, η ένταση και ο δυναμισμός του βιώματος. Αλλά το βίωμα μορφώνεται ως καλλιτεχνκό αγαθό αξίας, μόνο εφ' όσον ο ερμηνευτής αφομοιώσει την προσωπική εμπειρία με έναν τρόπο συνειδησιακά καλλιτεχνικό. Η ερμηνεία δηλαδή ενός ύμνου, εκτός από τα εξωγενή στοιχεία που ενσαρκώνει αφ' ενός, και τις ψυχικές καταστάσεις και συναισθηματικά βιώματα που εξωτερικεύει αφ' ετέρου, "εξυψώνεται" σε μία πραγματικότητα καλλιτεχνικών κανόνων και πλαισίων, τα οποία δεν καθορίζει ο δημιουργός. Προϋπάρχουν, και αυτός απλά επιβεβαιώνει την διαχρονικότητά τους. Αλλά πάλι επιστέφουμε στα αρχικώς γραφέντα: "Τα πάντα ρει" και επομένως ακόμη και τα μουσικά καλλιτεχνικά πλαίσια που σήμερα αποτελούν την "παραδοσιακή" πραγματικότητα , εχθές ορίζονταν διαφορετικά: Αλλιώς έγραφε ο Κουκουζέλης, αλλιώς ο Ιωάννης ο Πρωτοψάλτης. Αλλιώς έψαλλε ο Ιάκωβος ο Πρωτοψάλτης, αλλιώς σήμερα ψάλλει ο Αστέρης ο Πρωτοψάλτης. Και βέβαια αλλιώς θα ψάλει ο Πρωτοψάλτης του Πατριαρχείου το 2200. Όλ' αυτά αφορούν το καλλιτεχνικό πλαίσιο της ερμηνείας, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΜΟΥΣΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ.

Α.
 
Last edited:

Dimitri

Δημήτρης Κουμπαρούλης, Administrator
Staff member
Συμφωνώ για τη δυσκολία του ορισμού. Πάρα πολλά έχουν γραφτεί σε πολλά θέματα. Ακόμα δεν έχω προλάβει και δεν προλαβαίνω να γράψω αναλυτικά τις σκέψεις μου. Προς το παρόν, ίσως πρέπει να δούμε διαφορετικές υπο-περιπτώσεις παράδοσης πρώτα:

Α. Ζωντανή παράδοση

Αυτό που μεταδίδεται δια ζώσης, από δάσκαλο σε μαθητή (πχ. ο δάσκαλός μου μου έδειξε πως να εκτελώ το ψηφιστόν και ακούγοντάς τον προσπάθησα να τον μιμηθώ).

Β. Ιστορική παράδοση

Αυτό που δεν μεταδόθηκε δια ζώσης από δάσκαλο σε μαθητή αλλά μεταδόθηκε μέσω ηχητικών και γραπτών ιστορικών ντοκουμέντων και περιστασιακά ή δυνητικά έχει εφαρμογή και χρήση στις μέρες μας (πχ. από τις ηχογραφήσεις του Ναυπλιώτη έμαθα πως εκτελούνται θέσεις που δεν είχα ακούσει από το δάσκαλό μου, στα κλασσικά βιβλία υπάρχουν αριστουργήματα της Βυζαντινής παράδοσης που δεν ακούγονται ποτέ ή σχεδόν ποτέ στις περισσότερες εκκλησίες). Παρόμοια για θέματα τυπικού.

Γ. Νεκρή παράδοση

Πρακτικές του παρελθόντος για τις οποίες έχουμε μαρτυρίες (π.χ. ευνούχοι ψάλτες της Βυζαντινής εποχής, σημειογραφία του Ιω. Κουκουζέλη) αλλά καταργήθηκαν εντελώς ιστορικά και αντικαταστάθηκαν από άλλες. Περιστασιακές μουσειακές αναπαραγωγές (π.χ. οι πολύχρωμες ενδυμασίες των Βυζαντινών ψαλτών) δεν νομίζω οτι μπορούν να να αλλάξουν την κατηγοριοποίηση αυτών των παραδόσεων. Παρόμοια για θέματα τυπικού.

Δ. Τοπική παράδοση

Αυτό που μεταδίδεται από δάσκαλο σε μαθητή σε ένα τόπο αλλά δεν απαντάται σε άλλους τόπους (π.χ. οι λαρυγγισμοί και το ύφος της Σμυρναίικης σχολής και άλλα ύφη και ψαλτικές σχολές). Σε αυτό βάζω και τις περιπτώσεις Ζακυνθινής και Κερκυραϊκής σχολής αν και μπορούν να ειδωθούν και ξεχωριστά.

Ε. Νέα παράδοση

Αυτό που μεταδίδεται (σήμερα και κάθε μέρα) από δάσκαλο σε μαθητή αλλά διαφέρει από την πρακτική του παρελθόντος. Οι εναρμονιστές των αρχών του 20ου αι. π.χ. εισήγαγαν νέα παράδοση στην εποχή τους. Η παράδοση αυτή διατηρήθηκε μέχρι τις μέρες μας αλλά φθίνει σταδιακά όπως φαίνεται και ίσως καταντήσει νεκρή παράδοση στο μέλλον. Από την άλλη, τα εκτενώς μελοποιημένα «Λειτουργικά» ήταν και αυτά νέα παράδοση στην εποχή τους αλλά η χρήση τους εξαπλώθηκε και υιοθετήθηκε από τόσους πολλούς ψάλτες που πλέον θεωρούνται από τους περισσοτέρους ζώσα παράδοση.

Είναι πολλά ακόμα αλλά δεν προφταίνω.
 

Οδυσσέας Εσκιτζής

Παλαιό Μέλος
Όπως ίσως θα είδατε, άνοιξα νέα ενότητα Γενικά περί Ψαλτικής > Ορισμοί και φιλοσοφικά και μετέφερα κάποια υπάρχοντα θέματα εκεί. Προσθέτω και μία ακόμα φιλοσοφική ερώτηση για τον ορισμό της "παραδόσεως". Θα τοποθετηθώ και εγώ μόλις ευκαιρήσω.

Θεσσαλονίκη, 9-5-2011

"Συμβολή στην κατανόηση της παράδοσης από τον Λόγο στο πατριαρχικό ύφος"


"– Από πού είσαι, ποταμάκι;
– Από κείνο το βουνό.
– Πώς τον λέγαν τον παππού σου;
– Σύννεφο στον ουρανό.
– Ποια ’ναι η μάνα σου;– Η μπόρα.
–Πώς κατέβηκες στη χώρα;
–Τα χωράφια να ποτίσω
και τους μύλους να γυρίσω.
– Στάσου να σε ιδούμε λίγο,
ποταμάκι μου καλό.
– Βιάζομαι πολύ να φύγω,
ν’ ανταμώσω το γιαλό."

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ (από το βιβλίο Xελιδόνια, Bιβλιοθήκη Eκπαιδευτικού Oμίλου, 1920)



1. Εν αρχή ην ο Λόγος (Κατά Ιωάννη, Α΄,1). Από τον λόγο ξεκίνησε ο ήχος που ονομάστηκε μουσική, η οποία διακρίνεται σε διάφορα είδη, διάφορες μουσικές γλώσσες. Μια μουσική γλώσσα είναι η βυζαντινή μουσική, την οποία χρησιμοποιούμε μέσα στην Εκκλησία, όταν θέλουμε να λατρεύσουμε τον Θεό.

2. Με την διάδοση της ορθοδοξίας σε όλο τον κόσμο χάρη στους φλογερούς ιεραποστόλους, υπάρχει βυζαντινή μουσική σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, φέρνοντας πιο κοντά στους νέους χριστιανούς την παράδοση των πρώτων χριστιανών.

3. Εκτός από την βυζαντινή μουσική υπάρχουν και άλλα είδη μουσικής που ούτε προέρχονται από την ορθόδοξη πίστη, ούτε προορίζονται για την λατρεία του Τριαδικού Θεού μέσα στην Εκκλησία και ονομάζεται εξωτερική (μη-βυζαντινή) μουσική.

4. Με τη βυζαντινή μουσική υμνούμε και δοξάζουμε τον Ένα και Τριαδικό Θεό, όπως μας δίδαξαν οι πατέρες. Όσο μέγας είναι ο θεός, άλλο τόσο μεγάλη είναι η μουσική που τον υμνεί. Τριαδικός Θεός, τριαδική μουσική.

5. Ο Πατήρ γέννησε τον Υιό, η παράδοση γέννησε την λατρεία. Εκ του Πατρός μόνον εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα, ανάλογα εκ της παραδόσεως μόνον εκπορεύεται η βυζαντινή μουσική. Ο Υιός πέμπει το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία και η λατρεία χαρίζει την βυζαντινή μουσική στη σύναξη των χριστιανών.

6. Η πίστη στον Τριαδικό Θεό έχει δημιουργήσει μια παράδοση. Η παράδοση περιλαμβάνει και λατρεία του Θεού από το εκκλησίασμα. Η λατρεία με τη σειρά της περιλαμβάνει και τη βυζαντινή μουσική.

7. Η ορθόδοξη πίστη είναι δωρεά του Τριαδικού Θεού και η βυζαντινή μουσική είναι δωρεά της ορθόδοξης πίστης. Χωρίς Θεό δεν υπάρχει πίστη, χωρίς πίστη δεν υπάρχει μουσική.

8. Η βυζαντινή μουσική εξυπηρετεί την ανάγκη για λατρεία του Θεού, όπως η ομιλουμένη γλώσσα εξυπηρετεί την ανάγκη των ανθρώπων για επικοινωνία.

9. Η βυζαντινή μουσική είναι ζωντανή, βγαλμένη μέσα από τη ζωή για τη ζωή. Υπάρχει με φυσικό τρόπο και δεν θα είχε νόημα αν την είχαμε εφεύρει εκτός Εκκλησίας, σε πειραματικό εργαστήριο για εφαρμογή σε εργοστάσια παραγωγής θρησκειών για τις μάζες. Η κατανάλωση της βυζαντινής μουσικής του σωλήνα θα προσέφερε στιγμιαία μόνο κάλυψη της ανάγκης για λατρεία και πλήθος σκουπίδια από καρατράγουδα.

10. Στη βυζαντινή μουσική συντίθεται η μουσική που βγάζει ο ψάλτης με τη φωνή του και ο λόγος του ποιήματος στη γλώσσα του εκκλησιάσματος.

11. Από τους αποστολικούς χρόνους η προφορική και γραπτή παράδοση της Εκκλησίας συνδέθηκε με την ελληνική γλώσσα, την αρχαιότερη του κόσμου, την γλώσσα που μιλούσαν οι άνθρωποι πριν την καταστροφή του πύργου της βαβέλ. Την μητρική γλώσσα της βυζαντινής μουσικής.

12. Ο Απόστολος Παύλος δίδαξε στον παγκόσμιο ελληνισμό ότι ο άγνωστος Θεός που πίστευαν ως τότε ήταν ο Χριστός. Στον ίδιο Χριστό συνεχίζουμε και πιστεύουμε. Την ίδια γλώσσα συνεχίζουμε να μιλάμε. Αιώνες τώρα τα ίδια ελληνικά, ο ίδιος Χριστός.

13. Συνεχίζουμε την παράδοση της βυζαντινής μουσικής που ακούσαμε πηγαίνοντας στην Εκκλησιά και μαθαίνοντας από τους μεγαλύτερους.

14. Αν ψάξουμε να βρούμε την αρχή και ποιος δίδαξε ποιον μέχρι σήμερα, φτάνουμε στην Παναγία που δέχτηκε στη Ναζαρέτ τον Ευαγγελισμό από τον αρχάγγελο Γαβριήλ, ο οποίος της μετέφερε την χαρμόσυνη είδηση, το λόγο του Θεού που γίναν ωδή μετά τον μακαρισμό της Υπερευλογημένης από την Ελισάβετ μητέρα του Προδρόμου, που γίναν ύμνοι τη νύχτα των Χριστουγέννων, που γίναν εκπλήρωση προφητών και νέα προφητεία στην Υπαπαντή, που γίναν Μακαρισμοί από τη φωνή του Κυρίου, που γίναν χαράς ευαγγέλιο τη νύχτα της Ανάστασης, που γίναν το κήρυγμα των Αποστόλων μετά την Πεντηκοστή, που γίναν αδιάλειπτη προσευχή των Πατέρων στις ερήμους, τις εξορίες και τις Οικουμενικές Συνόδους, που γίναν η ζωή της Εκκλησίας που σηκώνει τον σταυρό της, που γίναν τα βιβλία πάνω στην Αγία Τράπεζα και το αναλόγιο.

15. Ο ιεροψάλτης συνεχίζει την παράδοση της Παναγίας επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Ευαγγελισμού "ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου" (Κατά Λουκάν, Α',38). Ανώτερη παράδοση από αυτήν είναι μόνο του Χριστού που συνεχίζει ο ιερέας επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Μυστικού Δείπνου "λάβετε φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου" (Κατά Ματθαίον, ΚΣΤ', 26). "Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν " (Κατά Λουκάν, ΚΒ',19)

16. Δεν υπάρχει λάθος παράδοση εφόσον συνάδει με την ορθόδοξη πίστη της λογικής λατρείας και εξυπηρετεί το βασικό σκοπό της, την δόξα του Θεού. Ούτε όταν προστίθενται και αφαιρούνται κατ' οικονομίαν διάφορα στοιχεία της παράδοσης, χωρίς να αλλοιώνεται ο αρχικός σκοπός της θείας λατρείας.

17. Όπως δεν υπάρχουν λάθος ελληνικά που ομιλούνται σε ιδιαίτερο τρόπο στις διάφορες περιοχές της πατρίδας μας και του υπόλοιπου κόσμου. Άλλα ελληνικά μιλάν οι Πόντιοι; Άλλα οι Κρητικοί, οι Κύπριοι, οι Θεσσαλοί, οι Επτανήσιοι, οι Ηπειρώτες κτλ; Ακούγοντας κάποιον μπορούμε να καταλάβουμε από που είναι. Η γλώσσα προδίδει γη, τόπο, έθνος και πατρίδα. Το περιεχόμενο της γλώσσας φανερώνει παιδεία, παράδοση και ύφος. Συνείδηση κοινή, γλώσσα εθνική. Μουσική λατρευτική βυζαντινή κοινή, παράδοση εθνική.

18. Η παράδοση δεν είναι σαν τον ήλιο που βγαίνει πάνω από όλους, αλλά σαν ποτάμι που ξεκινάει από πολύ ψηλά, από πολύ παλιά και φτάνει μέχρι τις μέρες μας και συνεχίζει. Η παράδοση ρέει. Οι άνθρωποι εκτιμούν μόνο ό,τι χάνουν και εκτιμούν την παράδοσή τους όταν την χάσουν, σαν το νερό που φεύγει, όμως αμέσως μόλις την ζητήσουν την ξαναβρίσκουν σαν το νερό που έρχεται. Η παράδοση ρέει. (Μια αφρικανική παράδοση λέει ότι ο ήλιος κάλεσε το ποτάμι στο σπίτι του και το ποτάμι μπήκε με όλο το νερό από την πόρτα και τότε ο ήλιος ανέβηκε στον ουρανό όπου έμεινε και εκεί τον έβλεπαν και πίστευαν ότι η ιστορία είναι αληθινή).

19. Αν η παράδοση είναι σαν ποτάμι, το ύφος είναι μια υδρία, ένα βαρέλι. Το προσωπικό ύφος, η φωνή είναι ένα ποτήρι με νερό από το βαρέλι. Αυτός είναι ο τριαδικός χαρακτήρας της παράδοσης. Όσο πίνουμε νερό από το βαρέλι με το ποτήρι μας, τόσο το βαρέλι αδειάζει και τόσο ξαναγεμίζει από την πηγή. Φωνή χωρίς ύφος, ποτήρι χωρίς νερό. Πατριαρχικό ύφος σημαίνει πατριαρχική φωνή.

20. Το γένος δόξα τω Θεώ έχει πολλά βαρέλια. Το πρώτο καλώς ή κακώς βρίσκεται στο Φανάρι, στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου. Άλλα βρίσκονται στα κελιά και τις αετοφωλιές του Αγίου Όρους, άλλα στα μικρά χωριά της υπαίθρου με τον παπά που όλους του θάβει, όλους τους βαφτίζει, όλους τους κοινωνάει, όλοι περνάνε από τα χέρια του κι ας είναι λίγοι. Άλλα είναι στις πόλεις με τις πολλές εκκλησιές που κάθε Κυριακή γεμίζουν κόσμο και ομορφαίνουν οι ενορίες. Ο σκοπός είναι ίδιος για όλους, τα μέσα και οι συνθήκες ποικίλουν.

21. Εν τέλη, ό,τι σχετίζεται με τον Τριαδικό Θεό παρουσιάζει τριαδικό χαρακτήρα. Το θαύμα της παράδοσης του γένους είναι ότι ο Κύριος επαναλαμβάνει πάντα το πρώτο θαύμα Του μετατρέποντας το νερό σε κρασί. "Μεθύστε με το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα, και χτες και τώρα και αύριο αυτό είναι για σένα". Το θαύμα της παράδοσης της ορθόδοξης πίστης είναι ότι ο Κύριος επαναλαμβάνει πάντα το τελευταίο του θαύμα μετατρέποντας τον οίνο σε Αίμα Του.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
 

kikikons

Νέο μέλος
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Θα ήθελα και εγώ να ακολουθήσω τον ετυμολογικό τρόπο ερμηνείας της παραδόσεως. Παράδοση είναι ό,τι μας παραδίδεται από τους παλαιότερους. Θέλω όμως να επιστήσω την προσοχή μας σε ένα πράγμα. Την παράδοση ,όπως μας διδάσκει η Εκκλησία μας, την καθορίζουν οι Άγιοι Πατέρες. Η εκκλησιαστική μας μουσική θεμελιώθηκε από Αγίους.Για να διαμορφώσει κανείς την παράδοση πρέπει να είναι Άγιος. Γιατί κάτι θεόπνευστο ,όπως είναι η παράδοσή μας, μόνο ένας Άγιος μπορεί να καταλάβει και να το επεκτείνει στις ίδιες ακριβώς βάσεις. Έτσι ερμηνεύεται και η στάση των ψαλτών του Πατριαρχείου και του Αγ.Όρους που δεν τολμούν να παραλλάξουν σε τίποτα την παραδοθείσαν τάξιν. Γι' αυτό θεωρούνται και οι δύο κυριότερες και ανόθευτες πηγές παραδόσεως. Δηλαδή εν τέλει, δεν μπορεί ο καθένας από εμάς να διαμορφώνει την παράδοση (έτσι παρεισφρύουν και ξένα στοιχεία μεταξύ κάποιων ψαλτών), ούτε να αποφαίνεται με σιγουριά περί του τί είναι ανόθευτη παράδοση. Για να γίνει κανείς " Κολλυβάς της ψαλτικής", δηλαδή να καθαρίσει την μουσική παράδοση από τυχόν επιρροές, πρέπει να είναι και μεγάλος ψάλτης και Άγιος. Επειδή δεν γνωρίζω κάποιον τέτοιον άνθρωπο, προτιμώ να μένω προσκολλημένος στις σίγουρες , ως εκ της προσκολλήσεώς τους στην παράδοση εδώ και αιώνες, πηγές Πατριαρχείου και Αγ.Όρους. (εννοώ παραδοσιακό Αγ.Όρος). Τα περί προσωπικού στοιχείου πρέπει μάλλον να περιορίζονται στο ιδιότυπον της κάθε φωνής (δηλ. π.χ.ο καθένας να χρησιμοποιεί την φωνή που του έδωσε ο Θεός μέσα στα πλαίσια του ύφους που ακολουθεί, και να διαλέγει σε κάποιες περιπτώσεις, ποιο γύρισμα ,από αυτά που προτείνει η παράδοση, του βγαίνει καλύτερα) . Νομίζω, τέλος, οτι το να ακούει κανείς πολλούς ψάλτες από την ίδια σχολή βοηθάει να μην μιμούμαστε την φωνή κανενός, αλλά το ύφος εν συνόλω.
 
Last edited:

μάρκελλος

Μάρκελλος Πιράρ, Γενικός συντονιστής
(...) 2. Με την διάδοση της ορθοδοξίας σε όλο τον κόσμο χάρη στους φλογερούς ιεραποστόλους, υπάρχει βυζαντινή μουσική σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, φέρνοντας πιο κοντά στους νέους χριστιανούς την παράδοση των πρώτων χριστιανών.

3. Εκτός από την βυζαντινή μουσική υπάρχουν και άλλα είδη μουσικής που ούτε προέρχονται από την ορθόδοξη πίστη, ούτε προορίζονται για την λατρεία του Τριαδικού Θεού μέσα στην Εκκλησία και ονομάζεται εξωτερική (μη-βυζαντινή) μουσική.

(...)

11. Από τους αποστολικούς χρόνους η προφορική και γραπτή παράδοση της Εκκλησίας συνδέθηκε με την ελληνική γλώσσα, την αρχαιότερη του κόσμου, την γλώσσα που μιλούσαν οι άνθρωποι πριν την καταστροφή του πύργου της βαβέλ. Την μητρική γλώσσα της βυζαντινής μουσικής.

(...)
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος.
Ἡ παράδοσι τῶν πρώτων χριστιανῶν ἦταν συρο-αραμαϊκὴ (βλ. τὴν συριακὴ ὑμνογραφία καὶ ψαλμωδία). Αὐτὴν τὴν παράδοσι διέδοσαν ἱεραπόστολοι μέχρι τὴν Ἰνδία καὶ τὴν Κίνα τὸν 7ο αἰ. (βλ. χειρόγραφα τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης καὶ ὑμνογραφίας, μεταφρασμένα ἀπὸ τὰ Συριακὰ στὰ Κινεζικά).
Ἡ παραδοσιακὴ λατρευτικὴ μουσικὴ τῆς Ρωσίας, τὸ Ζνάμενυ, εἶναι ''βυζαντινῆς'' προελεύσεως. Ἡ ἰταλο-γερμανικῆς προελεύσεως πολυφωνικὴ ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ ποὺ διαδόθηκε στὴ Ρωσία τοὺς τελευταίους αἰῶνες, ἂν καὶ εἶναι ἐξωτερική, μὴ ''βυζαντινή'', δὲν προορίζεται γιὰ τὴν λατρεία; Μήπως τὂ ἴδιο δὲν ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν παράδοσι στὰ Ἑπτάνησα;
''Ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους ἡ προφορικὴ καὶ γραπτὴ παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας συνδέθηκε'' ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ''με την ἑλληνική γλώσσα'', ''την αρχαιότερη του κόσμου, την γλώσσα που μιλούσαν οι άνθρωποι πριν την καταστροφή του πύργου της βαβέλ'' (πῶς τεκμηριώνεται τοῦτο;). ''Την μητρική γλώσσα της βυζαντινής μουσικής''. Σαφῶς.
 

Οδυσσέας Εσκιτζής

Παλαιό Μέλος
Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος. Ἡ παράδοσι τῶν πρώτων χριστιανῶν ἦταν συρο-αραμαϊκὴ (βλ. τὴν συριακὴ ὑμνογραφία καὶ ψαλμωδία). Αὐτὴν τὴν παράδοσι διέδοσαν ἱεραπόστολοι μέχρι τὴν Ἰνδία καὶ τὴν Κίνα τὸν 7ο αἰ. (βλ. χειρόγραφα τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης καὶ ὑμνογραφίας, μεταφρασμένα ἀπὸ τὰ Συριακὰ στὰ Κινεζικά).

''Ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους ἡ προφορικὴ καὶ γραπτὴ παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας συνδέθηκε'' ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ''με την ἑλληνική γλώσσα'', ''την αρχαιότερη του κόσμου, την γλώσσα που μιλούσαν οι άνθρωποι πριν την καταστροφή του πύργου της βαβέλ'' (πῶς τεκμηριώνεται τοῦτο;). ''Την μητρική γλώσσα της βυζαντινής μουσικής''. Σαφῶς.
http://www.xrysalogia.gr/taevraika.html
http://www.promitheasblog.com/2010/03/blog-post_15.html
http://antipliroforisi.blogspot.com/2007/10/hebrew-is-greek-joshef-yahunta.html
http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=31961.0
http://freelakon.pblogs.gr/2009/06/...ea-giahoynta-kai-to-dyseyreto-biblio-toy.html :

Ο θάνατος του συγγραφέα Γιαχούντα και το δυσεύρετο βιβλίο του.

Ο θάνατος ενός συγγραφέα και το δυσεύρετο βιβλίο του
Σχόλιο Αντιπληροφόρησης: Έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν με αυτό το πολύ σημαντικό βιβλίο, να προσθέσουμε εδώ ότι διάφοροι εκδοτικοί οίκοι στην Ελλάδα, που έκαναν προσπάθειες να το επανεκδώσουν απέτυχαν.
Είναι σίγουρο ότι οι Σιωνιστικοί κύκλοι δεν θα αφήσουν ποτέ να γίνει επανέκδοση του βιβλίου αυτού στην Ελλάδα.
Κατά την άποψή μας ο μυστηριώδης θάνατος του κυρίου Γιαχούντα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η τιμωρία από τα ίδια κέντρα, για το ότι τόλμησε να εκδώσει ένα τέτοιο βιβλίο.
Δείτε το πως περιγράφει ένας Έλληνας εκδότης την επικοινωνία του με τον εκδοτικό οίκο που έχει τα δικαιώματα του βιβλίου, στην προσπάθειά του να το επανεκδώσει.



Το κείμενο που ακολουθεί είναι απο
http://alliapopsislade.blogspot.com

Ο Γιοσέφ Εζεκιήλ Γιαχουντά (Joseph Yahuda) ήταν δικηγόρος και καθηγητής τής Εβραϊκής γλώσσας. Γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1900 στην Ιερουσαλήμ.
Το 1982 ο Γιαχουντά έγραψε ένα αμφιλεγόμενο βιβλίο με τίτλο Hebrew is Greek ("Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά"), στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι εβραϊκές και αραβικές γλώσσες προέρχονται από την Ελληνική και ότι τα σύμβολα που αναγνωρίστηκαν διεθνώς ως Εβραϊκά -όπως το αστέρι του Δαβίδ- ήταν στην πραγματικότητα Ελληνικά.

Για παράδειγμα: * Israel < style="font-weight: bold; color: rgb(102, 0, 204);" size="5">Το βιβλίο προλογίζει ο Εβραίος καθηγητής Αρχαίων Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (από 1962) Saul Levin.

Ο συγγραφέας J. Yahuda, υποστηρίζει, ότι Overwhelming evidence proves conclusively that Biblical Hebrew is camouflaged Greek in grammar as well as vocabulary (αναντίρρητη απόδειξη επιβεβαιώνει τελικώς ότι τα Βιβλικά Εβραϊκά είναι κεκαλυμμένα Ελληνικά τόσον στη γραμματική όσον και στο λεξιλόγιο) και ότι by and large, the difference between them is a matter of pronunciation. So much that Hebrew cannot be properly understood except through Greek (γενικώς η διαφορά μεταξύ τους είναι θέμα προφοράς. Τόσο πολύ ώστε τα Εβραϊκά δεν δύνανται να καταστούν εντελώς αντιληπτά παρά μόνο μέσω των Ελληνικών).

Παραθέτει δε σε όλες τις σελίδες του βιβλίου του απειράριθμες λέξεις ελληνικές, γραμματικούς τύπους και εκφράσεις που είναι όμοιες με τις Εβραϊκές (χρησιμοποιώντας ως ενδιάμεση επεξηγηματική γλώσσα την Αγγλική) και καταλήγει: the Jewish, Christian and Islamic cultures the triple pillars of modern civilization have a common Hellenic foundation ( ο Εβραϊκός, ο Χριστιανικός και Ισλαμικός πολιτισμός οι τρεις στύλοι του σύγχρονου πολιτισμού έχουν ένα κοινό Ελληνικό θεμέλιο).

Εν τω μεταξύ το συγκεκριμένο βιβλίο είναι σήμερα σπανιότατο, αν και έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις της Οξφόρδης. Στο Internet υπάρχουν λιγοστά αντίτυπα με τιμή εκκίνησης άνω των 1000 δολαρίων! Λες και κάποιοι προσπαθούν να εξαφανιστεί από το προσκήνιο! Ο ίδιος ο Yahuda πέθανε μυστηριωδώς σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Παρ' όλα αυτά το ελεύθερο internet σας επιτρέπει να κατεβάσετε και να διαδώσετε το σπάνιο αυτό σύγγραμμα σε μορφή pdf! Κατεβαστέ το σε δυο μέρη:

http://www.scribd.com/doc/2409454/Pages-from-Joseph-Yahuda-Hebrew-is-Greek-part1
http://www.scribd.com/doc/2409566/Pages-from-Joseph-Yahuda-Hebrew-is-Greek-part2

http://www.asxetos.gr/Default.aspx?tabId=155&c=28&aid=1638#axzz1MmberEof
Ελλας = Φως
Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά ! (Hebrew is Greek by Joseph Isaac Jahuda)
Έκδοση 2
Ημερομηνία Δημοσίευσης: 14/10/2007.

Επί 30 έτη o μεγαλοφυής Εβραίος ερευνητής Joseph Isaac Jahuda συνέκρινε τις 3 γλώσσες Εβραϊκή καί Αραβική προς την Ελληνικήν Ομηρικήν, εξέδωσε το 1982 στο Λονδίνο ένα βιβλίο 680 σελίδων με τίτλο Hebrew is Greek (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά) και τα Αραβικά .Το σύγγραμμα του εκδοθέν το 1982 εξαφανίσθηκε μυστηριωδώς . Ελάχιστα αντίγραφα διεσώθησαν.
Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά ! (Hebrew is Greek by Joseph Isaac Jahuda)

O Εβραίος Joseph Isaac Jahuda, γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ, διαπρεπής δικηγόρος στο Λονδίνο, καθηγητής της Εβραϊκής γλώσσας στην Ιουδαϊκή σχολή της Ταγγέρης. Ιουδαίος την εθνότητα και το θρήσκευμα, γνωρίζων άριστα από στήθους την Παλαιά Διαθήκη, την αρχαία και νέα εβραϊκή, το ήμισυ τού Κορανίου από στήθους, την αρχαία και νέα Αραβική, την Γαλλική, την Αγγλική, την Λατινική.

Επί 30 έτη ό μεγαλοφυής ερευνητής συνέκρινε τις 3 γλώσσες, ώσπου εξέδωσε το 1982 στο Λονδίνο ένα βιβλίο 680 σελίδων με τίτλο HEBREW IS GREEK (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά) και τα Αραβικά, πού κατ' οικονομία δεν συμπεριέλαβε στον τίτλο

Μετά την επαφή του με τις Ελληνικές λέξεις αποφάσισε να κάνει συγκριτική έρευνα των συγγενών γλωσσών Εβραϊκής και Αραβικής προς την Ελληνικήν Ομηρικήν, που εξέμαθε. Επί 30 έτη ό μεγαλοφυής ερευνητής συνέκρινε τις 3 γλώσσες, ώσπου εξέδωσε το 1982 στο Λονδίνο (Becket Publications Oxford, 1982, ISBN 0-7289-0013-0) ένα βιβλίο 680 σελίδων με τίτλο HEBREW IS GREEK (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά) και τα Αραβικά, πού κατ' οικονομία δεν συμπεριέλαβε στον τίτλο.

Το βιβλίο προλογίζει ο Εβραίος καθηγητής Αρχαίων Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (από 1962) Saul Levin. Ο συγγραφέας J. Yahuda, υποστηρίζει, ότι Overwhelming evidence proves conclusively that Biblical Hebrew is camouflaged Greek in grammar as well as vocabulary (αναντίρρητη απόδειξη επιβεβαιώνει τελικώς ότι τα Βιβλικά Εβραϊκά είναι κεκαλυμμένα Ελληνικά τόσον στη γραμματική όσον και στο λεξιλόγιο) και ότι by and large, the difference between them is a matter of pronunciation. So much that Hebrew cannot be properly understood except through Greek (γενικώς η διαφορά μεταξύ τους είναι θέμα προφοράς. Τόσο πολύ ώστε τα Εβραϊκά δεν δύνανται να καταστούν εντελώς αντιληπτά παρά μόνο μέσω των Ελληνικών).

Παραθέτει δε σε όλες τις σελίδες του βιβλίου του απειράριθμες λέξεις ελληνικές, γραμματικούς τύπους και εκφράσεις που είναι όμοιες με τις Εβραϊκές (χρησιμοποιώντας ως ενδιάμεση επεξηγηματική γλώσσα την Αγγλική) και καταλήγει: the Jewish, Christian and Islamic cultures the triple pillars of modern civilization have a common Hellenic foundation ( ο Εβραϊκός, ο Χριστιανικός και Ισλαμικός πολιτισμός οι τρεις στύλοι του σύγχρονου πολιτισμού έχουν ένα κοινό Ελληνικό θεμέλιο)

Γράφει ο χρήστης Alastor στο forums.gr : Το σύγγραμμα του εκδοθέν το 1982 εξαφανίσθηκε μυστηριωδώς . Ελάχιστα αντίγραφα διεσώθησαν.... Επί σειρά ετών προσπαθούσα να εντοπίσω το βιβλίο που ήταν κυριολεκτικά εξαφανισμένο, μάλιστα έψαξα και σε βιβλιοθήκες ξένων πανεπιστημίων χωρίς αποτέλεσμα. Το μοναδικό αντίγραφο που κατάφερα να εντοπίσω υπάρχει στην βιβλιοθήκη του Oxford . Όμως το συγκεκριμένο αντίγραφο είναι μονίμως «δανεισμένο» επί σειρά ετών!!! Εν τέλει κατάφερα να αγοράσω ένα αντίγραφο από Ελβετό έμπορο σπανίων συγγραμμάτων έναντι 200 Ευρω.

Asxetos : Πολύ σπάνιο βιβλίο (στην αγγλική γλώσσα) - Αυτή τη στιγμή ΔΕΝ το βρίσκεις (μεταχειρισμένο) με λιγότερο απο 1800$ - Δείτε εδώ http://www.bestwebbuys.com/Hebrew-Is-Greek-ISBN-9780728900134?isrc=b-search&isrc=b-search-rd.
Εμείς το βρήκαμε. Δείτε το, κατεβάστε το ... και στείλτε το και στους φίλους σας ... (γιατί δεν το βλέπουμε να μένει και πολύ καιρό on line)

1o Μέρος σελίδες 1-329

Pages from Joseph Yahuda - Hebrew is Greek part1
http://htmlimg1.scribdassets.com/53jnjuce4g1fzba/images/1-ba601a3222/000.jpg

2ο Μέρος σελίδες 329-686

Pages from Joseph Yahuda - Hebrew is Greek part2
http://htmlimg2.scribdassets.com/8qqju2ci681fzef/images/1-cff0910aca/000.jpg

Με εκτίμηση
A s x e t o s
www.asxetos.gr - info@asxetos.gr

Διαβάστε Περισσότερα: http://www.asxetos.gr/Default.aspx?tabId=155&c=28&aid=1638#ixzz1MnbHLej4


http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=74350&tsz=0&act=mMainView
 

Attachments

  • hebrewisgreek_big.jpg
    11.8 KB · Views: 3
  • hebrewisgreek2_big.jpg
    17.1 KB · Views: 12
Last edited:

μάρκελλος

Μάρκελλος Πιράρ, Γενικός συντονιστής
Τώρα εἴμαστε ἐκτὸς θεματολογίας τοῦ Ψ. Διατίθενται εἰδικὲς ἱστοσελίδες γιὰ μαργαριτάρια μαθητικῶν ἐκθέσεων τοῦ τύπου: Τὸν 19ο αἰ. Ρῶσος μουσικολόγος ἔγραψε ὅτι ἡ βυζαντινὴ μουσικὴ εἶναι ρωσικῆς προελεύσεως - Ὁ Ὀζὰλ ἔγραψε ὅτι ὁ Ὅμηρος λεγόταν Ὄμερ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὸ ὄρος Παμὶρ ... κλπ.). Σταματᾶμε ἐδῶ περὶ τοῦ θέματος. Μποροῦμε νὰ τὰ ποῦμε ἀργότερα διὰ ζώσης στὴ Θεσσαλονίκη.
 

μάρκελλος

Μάρκελλος Πιράρ, Γενικός συντονιστής
Πότε; Ἀναμένουμε ....

Φίλτατε Domesticus, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Σὲ εὐχαριστῶ πολύ. Ἐπειδὴ ὅμως φοβᾶμαι τὸν Terminator θὰ ἔρθω ντυμένος ὅπως στὸ συνημμένο :D Πρῶτα ὁ Θεός, κάποια μέρα τὸν Ἰούνιο, μετὰ τὴν Πεντηκοστή. Μετὰ θὰ πᾶμε, ὁ Ὀδυσσέας καὶ ἐγώ, νὰ συζητήσουμε στὴν Ἰθάκη :D
 

Attachments

  • Antartis.jpg
    280.3 KB · Views: 4
Last edited:
Top