Χοιροσφάκτης;106855 said:
Το κριτήριο είναι ο τρόπος προσέγγισης (background, approach, mentality, style) του μουσικού. Ένας δυτικός μουσικός που γνωρίζει μόνο και χρησιμοποιεί δυτική μουσική (διαστήματα, ρυθμό, έκφραση κτλ) για να αποδώσει ψαλτική δημιουργεί συνήθως κάτι διαφορετικό από ένα Έλληνα ψάλτη που χρησιμοποιεί την ψαλτική του έκφραση για να αποδώσει δυτικά ή δυτικίζοντα μέλη. Δεν είναι άλλωστε ασύνηθες να διακρίνεται σχετικά εύκολα ένας ψάλτης (ή τέλος πάντων μέτοχος παραδοσιακής ψαλτικής παιδείας) από ένα μη ψάλτη στην απόδοση κοσμικής μουσικής (και μάλιστα αλλόφωνης). Και αντίστροφα ένας τραγουδιστής που ψάλλει ξεχωρίζει συνήθως σαν τη μύγα μες το γάλα.
Ο όρος Βυζαντινή Μουσική όντως μπορεί να ειδωθεί με μια ευρεία έννοια που μπορεί ανά περίπτωση να περιλαμβάνει πολλά πράγματα, από τους έξω διπλασμούς των χορών της Αγίας Σοφίας, την κοσμική μουσική του Βυζαντίου, τα κρατήματα, τις διάφορες μουσικές από τα μέρη της αχανούς Βυζαντινής αυτοκρατορίας, τη μουσική του 4ου αιώνα στην Αίγυπτο μέχρι και τη μουσική του 15ου αιώνα στην Πόλη, τις πολυφωνικές απόπειρες της Βυζαντινής (
και μετα-Βυζαντινής εποχής και πολλά άλλα π.χ. τα δημοτικά τραγούδια ακόμα και το σύστημα μακαμίων της Βυζαντινής ανατολής κ.α. Το ίδιο και ο όρος παραδοσιακή ψαλτική μπορεί να έχει ευρεία (αυτό που ψάλλουν οι λεγόμενοι παραδοσιακοί ψάλτες ανά τον κόσμο) και στενή έννοια (αυτό που κατά κάποιους πρέπει να ψάλλουν οι λεγόμενοι παραδοσιακοί ψάλτες ανά τον κόσμο). Προσωπικά θα μου άρεσε να χρησιμοποιώ τον όρο παραδοσιακή ψαλτική με τη στενή έννοια (παράδοση Πατριαρχείου και Αγίου Όρους σαν σημεία αναφοράς) σαν πιό προσδιοριστικό και το χρησιμοποιώ σαν ταυτόσημο με τη «Βυζαντινή Μουσική» σε συνομιλίες με ψάλτες.