MTheodorakis
Παλαιό Μέλος
Ὁμοίως στὸ Μεγάλο Εὐχολόγιο ἐκδ. Ἀστὴρ, φωτοαναστατικὴ ἀνατύπωση τῆς ἐκδόσεως τῆς Βενετίας τοῦ ἔτους 1862, σ. 585.
Ὁμοίως καὶ στὰ εὐχολόγια ἐκδ. 1580 καὶ 1700.
Ὁμοίως στὸ Μεγάλο Εὐχολόγιο ἐκδ. Ἀστὴρ, φωτοαναστατικὴ ἀνατύπωση τῆς ἐκδόσεως τῆς Βενετίας τοῦ ἔτους 1862, σ. 585.
ἀπό τήν πρόσβαση πού ἔχω γράφεται ἀκριβῶς: Εἶτα μνημονεύει ὁ Ἱερεύς, δι᾿ οὕς ἡ Παράκλησις γίνεται· καὶ ἡμεῖς ψάλλομεν τό, Κύριε ἐλέησον, ιε΄ Μετὰ δὲ τὴν ἐκφώνησιν, τό Κάθισμα, Ἦχος β΄.Πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκφώνηση ῞Οτι ἐλεήμων... τῶν δύο πρώτων ἐκτενῶν ψάλλεται «Κύριε ἐλέησον ιεʼ» (εὐχολόγια ἐκδ. 1580, 1700, 1803, Ἀστέρος σσ. 582, 583, ὡρολόγια ἐκδ. 1740, 1757 σσ. 402, 404, 1801, 1819, 1830, 1832, 1851, 1900, 1952).
Άρα κάποτε ψαλλόταν εις στ';
νά μᾶς πεῖς κάτι σχετικά μέ τό ὑπό τῶν Ὡρολογίων προβλεπόμενο Α᾿ ἀντίφωνον τῶν Ἀναβαθμῶν τοῦ δ΄ ἤχου.
Νομίζω ὅτι δέν χρειάζεται αὐτή ἡ ἑρμήνεια παραβολικῆς καί συμβολικῆς σχέσεως. Τά πράγματα πρέπει νά εἶναι ἁπλούστερα· ἀφοῦ ἡ Παράκλησις ἔχει τήν μορφή ἤ εἶναι κατ᾿ ἐπιτομήν ὄρθρος, τό α᾿ ἀντίφωνον τῶν ἀναβαθμῶν τοῦ δ΄ ἤχου εἶναι τῆς τάξεως τοῦ εὐαγγελίου τοῦ ὄρθρου, κάτι ὅμως πού δέν προκρίθηκε ἀπό τό ἰσχῦον Τυπικό, ὅπως καί οἱ εἱρμοί τοῦ κανόνος. Ἀντιθέτως τό ΤΜΕ προβλέπει καί τό σταθερό προκείμενο τῆς τάξεως τοῦ εὐαγγελίου τοῦ ὄρθρου, ἤτοι τό Πᾶσα πνοή, τό ὁποῖον οὔτε στό Ὡρολόγιον ὁρίζεται, οὔτε ψάλλεται κατά τήν κρατοῦσαν συνήθειαν.Δὲν γνωρίζω, βλέπω μόνον μία σχέση: «Χαλεπαῖς ἀῥῤωστίαις καὶ νοσεροῖς πάθεσιν...Τῶν παθῶν μου τὸν τάραχον...Ἴασαι ἁγνὴ τῶν παθῶν μου τὴν ἀσθένειαν...Τῶν πειρασμῶν σύ...καὶ παθῶν τὰς ἐφόδους...»-«Ἐκ νεοτητός μου πολλὰ πολεμεῖ με πάθη...»· βλ. καὶ Ἀκολουθία εἰς διαφόρους λιτὰς καὶ ἀγρυπνίας παρακλήσεων ἔκδ. Μέγα Εὐχολόγιον Ἀστέρος σ. 512.
Πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκφώνηση ῞Οτι ἐλεήμων... τῶν δύο πρώτων ἐκτενῶν ψάλλεται «Κύριε ἐλέησον ιεʼ» ἤ κατά τήν διάρκεια τῆς μνημονεύσεως, ὅπως ἔτσι περίπου βγαίνει μέ τά τετράκις ἤ πεντάκις ἐπί τρίς ψαλλόμενα Κύριε ἐλέησον;
Πάντως νά μήν ξεχνᾶμε καί τήν ἰδιωτική χρήση τό κατ᾿ ἀρχήν τῆς Παρακλήσεως (ὅπως ἔχει ἐπισημανθεῖ καί στά θέματα πού παραπέμπω) καί ὅτι ὁ ὁρισμός πολλῶν Κύριε ἐλέησον μαζί σημαίνουν καί τήν ἀντικατάσταση τῆς δεήσεως, μή ὑπάρχοντος ἱερέως.
Ταυτόχρονη ἀποστολή μηνυμάτων· δές καί τό προηγούμενο δικό μου.
«Εἶτα μνημονεύει ὁ ἱερεὺς δι' ὧν ἡ παράκλησις γίνεται καὶ ψάλλομεν τὸ Κύριε ἐλέησον ιε', ὁ ἱερεὺς· Ὅτι ἐλεήμων» (εὐχολόγιον ἔκδ. 1700, ὡρολόγιον ἔκδ. 1757). Ποτὲ δὲν ὁρίζεται ἡ συνολικὴ ποσότητα τῶν Κύριε ἐλέησον ἐκτενούς, ἀλλὰ οἱ δεκάδες τους («ἐκτενής» δέηση) μετὰ ἀπὸ κάθε στίχο (ΤΑΣ κεφ. β', ΤΜΕ σ. 297, 56, 326), οἱ ὁποῖες ἀπαραιτήτως ἀπευθύνονται καὶ ἄνευ ἱερέως.
κάτι σάν τό Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου ἤ ἄλλες δεήσεις λιτῆς μέ τά 40 Κύριε, ἐλέησον.
Πάντως τό ὅτι σ᾿ αὐτές τίς δεήσεις, καί στήν τελευταία λέμε τριπλό Κύριε, ἐλέησον, ἐν ἀντιθέσει μέ τό Μονό "Κύριε Ελέησον" στο τέλος της εκτενούς δεήσεως, εἶναι ἐνδεικτικό αὐτῆς τῆς ἀρχαίας τάξεως, τῆς ὁποίας βέβαια δέν καταλαβαίνω τήν σκοπιμότητα. Μᾶλλον (ὅπως λές) τό «ἐκτενές» μέ τήν ἔννοια τῆς θερμῆς ἱκεσίας, ὅπως στήν περίπτωση τῶν 40 (ἤ 100 τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ), ἤ πρακτικό γιά τήν μνημόνευση ὀνομάτων.
Ναί.
Συμφώνος προς το Τυπικόν του Αγίου Σάββα οι Παρακλητικοί κανόνες πρέπει να ψάλλονται κανονικά στο Απόδειπνο μετά το Πιστεύω χωρίς τις προσθήκες "Κύριε εισάκουσον", "Θεός κύριος" ... Ν΄ Ψαλμός αλλά κατευθείαν ξεκινούμε και ψάλλουμε την α΄ Ωδή χωρίς δεήσεις μετά το τέλος της γ΄ και ς΄ καθώς επίσης χωρίς το α΄Αντίφωνο των αναβαθμών του δ΄ήχου και την τάξι του Ευαγγελίου. Επίσης, με το τέλος της θ΄ωδής δεν λέγοθμε τα υπόλοιπα (μεγαλυνάρια, τρισάγιο, απολυτίκια, εξαποστειλαρια), αλλά συναχίζουμε την ακολουθία του Αποδείπνου από το "Άξιον εστίν". Αυτή την διάταξη νομίζω πως ακολουθεί και ο π. Δοσίθεος στην Ι. Μ. Τατάρνης.
π. Μάξιμος;43878 said:
Στήν ἄνευ ἱερέως περίπτωση περιοριζόμεθα στά 15 ἤ περισσότερα;
Ἐννοεῖς τήν εὐχή·Καὶ ἡ εὐχὴ τῆς ἐκτενοῦς πρέπει νὰ λέγεται κατὰ τὴν τελικὴ δέηση, ἱερέως παρόντος.
π. Μάξιμος;43895 said:Ἐννοεῖς τήν εὐχή·
«Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, τὴν ἐκτενῆ ταύτην ἱκεσίαν πρόσδεξαι παρά τῶν σῶν δούλων καὶ ἐλέησον ἡμᾶς κατὰ τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου, καί τοὺς οἰκτιρμούς σου κατάπεμψον ἐφ' ἡμᾶς, καὶ ἐπὶ πάντα τὸν λαόν σου, ἀπεκδεχόμενον τὸ παρά σοῦ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεος»;
Εὐχαριστοῦμε πολύ Μανόλη!Ναί, πρὸ τοῦ στίχου «Ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι...» (χφ. Πάτμου 105 εὐχολόγιον ιγ' αἰ. ἔκδ. Dmitrievskij τ. 2 σ. 162 καὶ Τρεμπέλα Μικρὸν εὐχολόγιον ἔκδ. β' 1998 τ. 2 σ. 263· βλέπε καὶ χφ. Παρισίων Coislanus 213 τοῦ ἔτους 1027 ἔκδ. Dmitrievskij τ. 2 σ. 1010).
Τὰ μεγαλυνάρια εἶναι προσόμοια τοῦ εἰς ἦχον πλ. β' εἱρμοῦ τῆς Μ. Παρασκευῆς «Τὴν τιμιωτέραν...» (Θεολήπτου Φιλαδελφείας τοῦ ὁμολογητοῦ (1250-1322) βίος καὶ ἔργα τ. 2 σ. 387 καὶ Πεντηκοστάριον Παρασκευὴ τῆς διακαινησίμου), χωρὶς νὰ εἶναι ὁμόηχα προηγηθέντος κανόνος (Μέγα εὐχολόγιον ἐκδ. Ἀστὴρ σ. 386).
Τό ἔχει ξαναγράψει, κι ἐδῶ καί ἀλλοῦ ἴσως στό φόρουμ καί στήν Συμβολή.Καλά, φοβερή πληροφορία αυτή.