Τάξη ὡρῶν

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Ἀπὸ τὶς Ἀρχέτυπες διατάξεις:

Ὁ θεσμὸς καὶ ἡ λειτουργία τῶν ὡρῶν χάνεται ὅταν συσσωρεύονται τὸ πρωί. Ἕνας ἀρτιότερος ὄρθρος ἐνδείκνυται περισσότερο.


Ὅταν δὲν γίνονται μεγάλες μετάνοιες[1], οἱ ὧρες τελοῦνται στὸν νάρθηκα

(Λ φ. 143r, Σ5 φ. 134v, ΤΕ σσ. 314, 609, ΤΜ σσ. 5, 6, D I σ. 747, ΛΜ 88 φ. 157r, D III σσ. 62, 303, 318, 432, 443, 540, 616ΤΑΣ κεφ. μζ’, ΤΓΡ σ. 135)

μὲ κλειστὴ τὴν βασιλικὴ πύλη πρὸς τὸν κυρίως ναό

(D III σ. 616, ΤΓΡ σ. 135, χφ. Διονυσίου 950 τυπικὸ τοῦ ἔτους 1957 σ. 15, Ἁγιορειτικὸν τυπικὸν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας ἐκδ. Καστανιώτη 1995 σ. 33),

γιὰ νὰ προσδιορίζεται ἡ σύναξη.



Στὸ τυπικὸ τῆς ἐν ῎Αθῳ Ἱ. Μ. τοῦ ἁγ. Παντελεήμονος τοῦ ἔτους 1841 ἀναφέρεται· «Βούλονται γὰρ τὰ Τυπικὰ πάντα καὶ ἡ συνήθεια τῶν μοναστηρίων μαρτυρεῖ, ὅταν ὧσι μετάνοιαι, πάντα ἔνδον τοῦ ναοῦ» (τελοῦνται), «τό τε δηλαδὴ μεσονυκτικόν, ὥρας καὶ ἀπόδειπνον» (D ΙΙΙ σ. 600, βλ. καὶ D I σ. 231 ὑποσ. 7) γιὰ λόγους εὐρυχωρίας· βῆλο καὶ βημόθυρα παραμένουν κλειστά.



Ὁ ἱερεὺς δὲν εἰσέρχεται στὸ ἅγιο βῆμα

(D I σ. 747, ΙΠ σ. 2, Ἱεροτελεστικὸν 1948 σ. 9).



Ἄνευ ἱερέως οἱ ὧρες καὶ τὰ μεσώρια ἀρχίζουν μὲ «στίχον· Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων»

(χφ. Σινὰ 907 ὡρολόγιο ιδ’ αἰ. φ. 25r).



Οἱ ὧρες ψάλλονται
(συναξάριον ὁσιομάρτυρος Δομετίου 7 Αὐγούστου, D Ι σ. 223, ἁγ. Συμεὼν τοῦ νέου θεολόγου Κατήχησις δ’ ἔκδ. Ὀρθ. Κυψέλη τ. 1 σ. 66, ΤΕ σ. 620, ΤΜ σσ. 215, 221, ΚΣ σ. 165, χφ. Paris. Coisl. gr. 362 εὐχολόγιο ιβ’ αἰ. φ. 8v, B 350 φ. 7v, 8r, P 402 φ. 271v, ΤΡ σσ. 76, 80, ΛΑ’ σ. 168, Ε σ. 190, Ὡρολόγιον τέλος ὄρθρου ἐκδ. 1563, 1584, 1604, 1632, 1801, 1819, 1900, Ἀπ. Διακονίας 1952 σ. 89, Ἀπ. Διακονίας 1983)

«ἑκάστη εἰς τὸν καιρὸν αὐτῆς»

(ὁσ. Βενεδίκτου (+543) Κανονισμὸς τοῦ ὀρθοδόξου μοναχικοῦ βίου ἐκδ. Τῆνος § 16 σ. 74, Β σσ. 105-111, ἁγ. Θεοδώρου τοῦ στουδίτου (+826) μεγάλη κατήχησις ξζ’ ἔκδ. Ὀρθ. Κυψέλη τ. 1 σ. 259, Ω σσ. 48, 50, 52, 53, ΚΝ σ. 24, τυπικὸν ἁγίου Σάββα Σερβίας λίγο μετὰ τὸ 1195 ἔκδ. P. Meyer Die Haupturkunden... σ. 186, ΤΑ σ. 41, ΤΕ σσ. 425, 517, D Ι σ. 829, χφ. Paris. gr. 353 τριῴδιο ιγ' αἰ. φφ. 142v, 165v, Ἀββᾶ Ποιμένος (δ’ αἰ.) ἀπόφθεγμα ρξζ’ ἔκδ. Τὸ Γεροντικὸν 1981 σ. 99).



Οἱ ὧρες στὶς ὁποῖες παρεμβάλλεται κάθισμα τοῦ ψαλτηρίου (βλ. Ὡρολόγιον) ψάλλονται μονόψαλμοι ἀντὶ τριψάλμων, δηλαδὴ Α’: ψαλμὸς ε’, Γ’: ψαλμὸς ν’, ΣΤ’: ψαλμὸς 90, Θ’: ψαλμὸς πε’

(ΤΜ σσ. 5, 55, 191, 193, 199, 210-203, D Ι σσ. 865, 870, D ΙΙΙ σσ. 10-12, 57-58, χφ. Σινὰ 2110 ΤΑΣ τοῦ ἔτους 1406 φ. 142v, ΩΚ σ. 108).

Μόνο οἱ κύριοι αὐτοὶ ψαλμοὶ ὑπάρχουν στὸ TR φφ. 139v-XIVv καὶ διατηροῦνται στὶς μεγάλες ὧρες· βλ. καὶ ΤΑ σσ. 147-153.



«Τὸ πρωὶ εἰσάκουσον μετὰ ἤχου καὶ μεγάλου (sic) λέγει εἷς τῶν ψαλτῶν πρὸ τοῦ βήματος, καὶ ἡμεῖς τὸ αὐτό, στίχος α’ Τὰ ῥήματά μου, ἡμεῖς· Τὸ πρωὶ εἰσάκουσον» (ὄχι δίς) «στίχος β’ ῞Οτι πρὸς σὲ προσεύξομαι, ἡμεῖς πάλιν· Τὸ πρωὶ εἰσάκουσον, ἐκεῖνος· Δόξα, Καὶ νῦν, καὶ ἡμεῖς· Τί σὲ καλέσωμεν»

(τυπικὸ Θεοτόκου τοῦ Μήλι· D I σ. 871· ὁμοίως ΤΜ σ. 200 καὶ TR φ. XIVAr, ΛΕ σ. 142).


Τρίτος στίχος τοῦ τροπαρίου τῆς στ’ ὥρας «Ὁ ἐν ἕκτη ἡμέρᾳ τε καὶ ὥρᾳ...» «Ἑσπέρας καὶ πρωὶ καὶ μεσημβρίας διηγήσομαι καὶ ἀπαγγελῶ καὶ εἰσακούσεται τῆς φωνῆς μου»

(TR φ. 142v, P 331 φ. 75r, Σ6 φ. 161r, χφφ. ὡρολόγια Houghton gr. 3 τοῦ ἔτους 1105 φ. 244v, BL 22507 ιδ' αἰ. φ. 25r).


Ὁ κανόνας τοῦ ὁσίου Βενεδίκτου τοῦ ἔτους 540, ὁ ὁποῖος ἀπηχεῖ σὲ μεγάλο βαθμὸ τὸ κοινοβιακὸ πρότυπο τῆς ἀνατολῆς, προβλέπει κατανομὴ τοῦ ἀμώμου (ψαλμοῦ 118) στὶς ὧρες τῆς Κυριακῆς καὶ τῆς Δευτέρας (Ἁγίου Βενεδίκτου Κανονισμὸς τοῦ ὀρθοδόξου μοναχικοῦ βίου κατὰ μετάφρασιν ἐκ τοῦ λατινικοῦ πρωτοτύπου ὑπό Παύλου ἱερομονάχου ἁγιορείτου Ἅγιον Ὄρος 1986 σ. 76), λόγῳ τῆς φράσης του «ἑπτάκις τῆς ἡμέρας ᾔνεσά σε ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου» (ψ. 118, 164). Ἀπὸ τὴν ἀρχαία αὐτὴ πρακτικὴ ἐπιβιώνουν σήμερα οἱ στίχοι τῆς α’ ὥρας «Τὰ διαβήματά μου κατεύθυνον κατὰ τὸ λόγιόν σου καὶ μὴ κατακυριευσάτω μου πᾶσα ἀνομία. Λύτρωσαί με ἀπὸ συκοφαντίας ἀνθρώπων, καὶ φυλάξω τὰς ἐντολάς σου. Τὸ πρόσωπόν σου ἐπίφανον ἐπὶ τὸν δοῦλόν σου καὶ δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου» (ψ. 118, 133-135) καὶ τῆς θ’ ὥρας «Ἐγγισάτω ἡ δέησίς μου ἐνώπιόν σου, Κύριε· κατὰ τὸ λόγιόν σου συνέτισόν με. Εἰσέλθοι τὸ ἀξίωμά μου ἐνώπιόν σου, Κύριε· κατὰ τὸ λόγιόν σου ῥῦσαί με» (ψ. 118, 169-170). Τὰ μεταγενέστερα μεσώρια δὲν ἔχουν στίχους.




[1] Ἁγιοσαβιτικὴ τάξη.
 

Attachments

  • Ὧρες.docx
    152.8 KB · Views: 39
Last edited:
Καλησπέρα, στο Μ. Ωρολόγιο της Αποστολικής Διακονίας, τόσο στη παλαιά, όσο και στην νέα έκδοση, στην ακολουθία της Θ' Ώρας, αναγράφεται το εξής: 1731755532456.png

Γιατί ξεχωρίζει τα προεόρτια από τα μεθέορτα; Η πρώτη προεόρτιος ημέρα θα πρέπει να τύχει ειδικής μεταχείρισης; Ποιά είναι η λογική πίσω από αυτή την διάταξη; Βάσει αυτού θα πρέπει να υποθέσουμε ότι στα προεόρτια, εκτός της πρώτης ημέρας θα ψαλλεί το "Ο εν τη ενάτη ώρα.."; Δεν διακόπτεται έτσι η υπόμνηση της εορτής που προσεγγίζει;
 
Εν τω μεταξύ ρώτησα το www.claude.ai και αυτή είναι η απάντηση της Τεχνητής Νοημοσύνης... :unsure:

Η διάκριση μεταξύ προεορτίων και μεθεόρτων έχει ιδιαίτερη λειτουργική και θεολογική σημασία:
  1. Για την πρώτη προεόρτιο ημέρα:
  • Η ξεχωριστή μεταχείριση της πρώτης προεορτίου ημέρας έχει να κάνει με το ότι αποτελεί την αρχή της πνευματικής προετοιμασίας για την επερχόμενη εορτή
  • Είναι σαν ένα "εναρκτήριο σάλπισμα" που μας εισάγει στην περίοδο προετοιμασίας
  • Γι' αυτό δεν ψάλλεται το "Ο εν τη ενάτη ώρα..." αλλά το απολυτίκιο της εορτής
2. Για τις υπόλοιπες προεόρτιες ημέρες:
  • Το "Ο εν τη ενάτη ώρα..." δεν διακόπτει την υπόμνηση της εορτής, αντιθέτως:
    • Λειτουργεί ως στοιχείο κατάνυξης και προετοιμασίας
    • Συνδυάζεται με τα προεόρτια τροπάρια που ψάλλονται στις ακολουθίες
    • Εντάσσεται στο γενικότερο πνεύμα προετοιμασίας
3. Η λογική πίσω από τη διάταξη:
  • Τα προεόρτια έχουν χαρακτήρα προπαρασκευαστικό και ασκητικό
  • Τα μεθέορτα έχουν χαρακτήρα εορταστικό και πανηγυρικό
  • Η διαφορετική αυτή φύση τους δικαιολογεί τη διαφορετική λειτουργική μεταχείριση
4. Η συνέχεια της υπόμνησης διασφαλίζεται:
  • Μέσω των προεορτίων τροπαρίων και ύμνων
  • Μέσω της ειδικής υμνογραφίας κάθε ημέρας
  • Μέσω των αναγνωσμάτων και των λοιπών στοιχείων της ακολουθίας
 
Ξεχωρίζει τὰ προεόρτια, διότι σὲ αὐτὰ δὲν ψάλλεται τὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς, ἀλλὰ τὸ προεόρτιο.

Ἐπικεντρώνεται στὴν πρώτη προεόρτιο, διότι πρὸ αὐτῆς δὲν ὑπάρχουν προεόρτια (πλὴν τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Φώτων, δὲν τὰ λαμβάνει ὑπ' ὄψιν) καὶ ψάλλεται τὸ «Ὁ ἐν τῇ ἐννάτη ὥρᾳ...».



Ἀπὸ τὶς Ἀρχέτυπες διατάξεις:

Τὰ πρώτα τροπάρια τῶν ὡρῶν ἀντικαθιστῶνται ἀπὸ τό, ἢ τὰ ἀπολυτίκια τῆς ἡμέρας μόνον ὅταν στὰ ἀρχαῖα τυπικὰ

(Ἰβηριτικὸ συναξάριο, ΚΝ, ΤΕ, ΤΜ, χφφ. ΤΑΣ)

ὁρίζεται ὅτι ὁ κανόνας τῆς ἡμέρας ψάλλεται εἰς στ’ λόγῳ ἑορταστικότητας, ἢ ὅτι εἶναι «Θεὸς Κύριος…»[1]

(χφ. Βατοπαιδίου 1248 ὡρολόγιο τοῦ ἔτους 1074/5 φ. 1v, P 05.05 φ. 324v, χφ. Houghton (Harvard) gr. 3 ὡρολόγιο τοῦ ἔτους 1105 φ. 240v, βλ. μελέτη μας Πότε ἐστὶν Ἀλληλούια),

κατὰ τὰ Σάββατα, τὴν Μ. Πέμπτη καὶ τὴν Μ. Παρασκευή. Ἡ ἐπέκταση τῆς ἀντικατάστασης φέρνει τὴν ἀπώλεια τοῦ νοήματος τῶν ἀκολουθιῶν αὐτῶν καὶ τὴν ἐγκατάλειψή τους. Ἡ ὑπόμνηση γίνεται μὲ μέτρο στὶς μεγαλύτερες ἀκολουθίες.



Τὰ θεοτοκία δὲν διαβάζονται, ἀλλὰ ψάλλονται

(D III σ. 11, ΤΕ σ. 514, ΜΕ σ. 178v, ΤΔ σσ. 429-431, 467).



[1] Ὅταν συμψάλλονται δύο ἅγιοι καὶ ὁ ἕνας εἶναι προφανῶς ἑορταζόμενος (π.χ. ὁ ἅγιος Στέφανος, ἢ Ἰωάννης ὁ θεολόγος (8 Μαΐου)), ὁ κανόνας του ψάλλεται εἰς 4, ἀλλὰ ψάλλεται τὸ ἀπολυτίκιό του στὶς ὧρες. Ὁμοίως σὲ ἑόρτιες περιόδους μὲ ἑορταζόμενο ἅγιο ποὺ ὁ κανόνας του ψάλλεται εἰς 4, ὅπως οἱ θεοπάτορες Ἰωακὶμ καὶ Ἄννα (9 Σεπτεμβρίου), οἱ Μακκαβαίοι (1 Αὐγούστου) καὶ οἱ ἀπόστολοι Ματθίας καὶ Θαδαῖος (9 καὶ 21 Αὐγούστου).
 
Ευχαριστώ πολύ. Μια ακόμα ερώτηση, αφορμής δοθείσης. Αφού ο ρόλος των τυπικών διατάξεων είναι η παιδαγωγία προς την επίτευξη ουσιαστικής σχέσης με τον Θεό και τους Αγίους θα μπορούσε να ευσταθεί το ακόλουθο επιχειρήμα; "Εφόσον στην σημερινή ενοριακή πράξη τελείται μόνο η της Θ' Ώρας ακολουθία, θα ήταν ορθό να αναγινώσκονται τα απολυτίκια αμφοτέρων εορταζομένων Αγίων σε αυτήν;
 
Καλησπέρα, στο Μ. Ωρολόγιο της Αποστολικής Διακονίας, τόσο στη παλαιά, όσο και στην νέα έκδοση, στην ακολουθία της Θ' Ώρας, αναγράφεται το εξής: Γιατί ξεχωρίζει τα προεόρτια από τα μεθέορτα; Η πρώτη προεόρτιος ημέρα θα πρέπει να τύχει ειδικής μεταχείρισης; Ποιά είναι η λογική πίσω από αυτή την διάταξη; Βάσει αυτού θα πρέπει να υποθέσουμε ότι στα προεόρτια, εκτός της πρώτης ημέρας θα ψαλλεί το "Ο εν τη ενάτη ώρα.."; Δεν διακόπτεται έτσι η υπόμνηση της εορτής που προσεγγίζει;
Αὐτή ἡ περίεργη διάταξη δέν ὑπάρχει οὔτε στήν α΄ ἔκδοση Ἀ. Δ. οὔτε σέ ἄλλα Ὡρολόγια (πολλά στό Ψ).
Ἀπορίας ἄξιον πῶς παρεισέφρησε.
Ἔτσι ἔγιναν διάφορες ἑρμηνεῖες..., καί περί τοῦ τί σημαίνει «πρώτη προεόρτιος»...
Δέν ὑπάρχει διαχωρισμός προεορτίων (πρβλ. #2)
Ἡ πάγια διάταξη εἶναι ἁπλή: Ἄν ψάλθηκε Θεὸς Κύριος λέγεται τό ἀπολυτίκιον/α.
 
Ευχαριστώ πολύ. Μια ακόμα ερώτηση, αφορμής δοθείσης. Αφού ο ρόλος των τυπικών διατάξεων είναι η παιδαγωγία προς την επίτευξη ουσιαστικής σχέσης με τον Θεό και τους Αγίους θα μπορούσε να ευσταθεί το ακόλουθο επιχειρήμα; "Εφόσον στην σημερινή ενοριακή πράξη τελείται μόνο η της Θ' Ώρας ακολουθία, θα ήταν ορθό να αναγινώσκονται τα απολυτίκια αμφοτέρων εορταζομένων Αγίων σε αυτήν;
Ἂν ὁ ἅγιος εἶναι ἑορταζόμενος εἰς 6 κατὰ τὸ ΤΑΣ, ψάλλεται τὸ προεόρτιο ἀπολυτίκιο ἢ τὸ τῆς ἑορτῆς. Δόξα, τοῦ ἁγίου. Καὶ νῦν, τὸ θεοτοκίο τῆς ὥρας ψαλτό πάντοτε.
 
Back
Top