Φίλτατοι,
όχι μόνον τα σύντομα αλλά και τα αργότερα του Στανίτσα αξίζουν πολλά. Ο ίδιος μάλιστα στα τελευταία χρόνια του, τις φορές που δεν είχε την αντοχή να ψάλλει αυτοσχέδια χερουβικά, ακολουθούσε τη λύση των χειρογράφων του χερουβικών και συχνά διασταυρωμένων, δηλ. άλλες θέσεις από τα σύντομα κι άλλες από τα αργά του (κι άλλες απ' έξω, όταν τον έπιανε ο οίστρος, όπως έλεγε). Αν έχετε το χρόνο -τη διάθεση ασφαλώς την έχετε- θα ήταν μέγιστο δώρο προς όλους να συγκεντρωθεί σιγά-σιγά μια παπαδική Στανίτσα -δε θα είναι και τόσο πολλά τα χειρόγραφα. Το ωραίο είναι ότι ακόμη και οι φαινομενικά σύνθετες θέσεις του μπορούν να ψαλλούν με άριστο τρόπο χορωδιακά. Το έπραττε κι ο ίδιος με τους βοηθούς του, με έναν αργό, άνετο, αβίαστο, κυριαρχικό αλλά ακριβέστατο μονόκτυπο χρόνο, στον οποίο χωρούσαν και αναλύσεις και ηδύφωνη έκφραση και μαστορική ανεπανάληπτη. Και βεβαίως ο ρυθμός γινόταν πιο ελεύθερος σε απαιτητικές μονωδιακές θέσεις αλλά δε χαλούσε, απλώς ξέφευγε από το μετρονομικό βηματισμό για να αναδείξει τα εσώψυχα του μέλους κι όχι για στείρες και ρηχές φωνητικές επιδείξεις ή για να χαθεί ο ελεγχος. Πανευφρόσυνα μέλη.