Ὅσες γραμμὲς Μαζινὸ κι ἄν κατασκευάσουμε, τίποτε δὲν προκύπτει. Ἁπλὰ τὶς προσπερνᾶς, ἀπομονώνονται καὶ χάνονται.
Αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει σὲ μερίδα τῆς ἐκκλησίας σήμερα. Ὀχυρὰ κανόνων ποὺ δὲν ἀναρωτᾶται κανεὶς ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ἐφαρμόζονται στὴν πράξη καὶ ἀντί νὰ κυτταχτοῦν στὸν καθρέπτη, συνωμοσιολαγνεύονται.
ΚΑΙ ΔΕΝ ἐφαρμόζονται στὴν πράξη γιατὶ ἀπὸ τότε ποὺ θεσπίσθηκαν ἐχουν ἀλλάξει πρόσωπα, πράγματα, συνθῆκες, κοινωνίες, αἰῶνες. Πόσους δευτεροπαντρεμένους ψάλτες γνωρίζουμε καὶ σχεδὸν ποτὲ δὲν τίθεται ζήτημα περὶ αὐτῶν τουλάχιστον ἐδῶ στὸ φορουμ, ἐνῶ γιὰ τὴν ψαλμωδία τῶν γυναικῶν κάθε φορὰ ἐφαρμόζεται σχεδὸν «ἱεροεξεταστικὴ» νοοτροπία. Γιὰ τὶς εὐχὲς τὸ ἴδιο, σεντόνια ὁλόκληρα γραμμένα καὶ μάλιστα προσφυγὴ σὲ συγχρόνους μοναχοὺς-γέροντες -ἁγίους καὶ μή- ὅταν περὶ μοναστηριῶν καὶ μοναχῶν ἀγνοοῦνται πλεῖστοι ὅσοι κανόνες, ποὺ ἄν ἐφαρμόζονταν τὰ περισσότερα δὲν θὰ εἴχαν ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ μοναχό.
Συζήτησή μου μὲ δυνατὸ ἁγιορείτη γέροντα καλύβης (πραγματικό γεροντα), ἐν συντομία. «Γιατὶ ἔχετε φωτοβολταϊκα καὶ ἡλεκτρισμό; Γιατὶ ἔχετε ζεστὸ νερό; Γιατὶ ἔχετε καταψύκκτη καὶ ψυγεῖο; Γιατὶ ἔχετε κινητό; Γιατὶ ἔχετε τηλέφωνο; Γιατὶ βγαίνουν ἑκτὸς τοῦ Ὄρους τὰ καλογέρια; Γιατὶ δέχεστε ἐπιδοτήσεις χρήματα πλέον τοῦ ἐργοχείρου, ἔστω καὶ λίγα; Πὼς ἐπισκευάσατε τὸ παλαιὸ κτήριο; Γιατὶ χρειάζεστε νέο; Γιατὶ χρησιμοποιεῖτε ἐργάτες ἀντὶ μόνο τὴν πλάτη καὶ τὰ χέρια σας;»
Ἀπάντηση, ἐν συντομία. «Ἄν δὲν τὰ κάνουμε αὐτὰ ποιὸς θὰ ἔλθει ἐδῶ πάνω»;
Λέω ἐγώ, «Κανείς, καὶ τί ἔγινε;
«Καὶ τὶ θὰ γίνουν ὅλα αὐτά στὴν Καλύβη;»
«Τίποτε, θὰ πέσουν κὰι θὰ ἐρημώσουν».
«Ε, αὐτὸ δὲν γίνεται».
Ἀπὸ σεβασμὸ στὸν Γέροντα δὲν συνέχισα, τὸν ἐκτιμῶ, μολονότι διαφωνῶ μαζί του καὶ εἶναι ἀπὸ τοὺς λίγους μοναχούς ποὺ σέβομαι.
Ὅλα τὰ παραπάνω ἀμφιβάλω ἄν δικαιολογοῦνται ἀπὸ κανόνες, ὅμως παραμένουν γιατὶ ἔτσι ... πρέπει. Ἄν ὅμως τοῦ ἀναφέρεις περὶ μυστικότητος ἤ μὴ τῶν εὐχῶν θὰ ἀπαριθμήσει ἄνετα καναμπόσους κανόνες.
Ὅ,τι καὶ νὰ γράψεις, συνάδελφε, σὲ μορφὴ ὀχυροῦ, ἁπλὰ ἡ πραγματικότητα προσπερνάει καὶ ὅποιος τὸ ἀρνεῖται ἁπλὰ μετατρέπεται σὲ νησίδα κι ἀναρωτιέται τὸ γιατί καὶ σκληραίνει περισσότερο.
Ἡ ψαλμωδία τῶν γυναικῶν εἶναι ἐδῶ, ἡ ἐκφώνηση τῶν εὐχῶν εἶναι ἐδῶ καὶ ἄλλα πράγματα. Ἄν περιορισθοῦμε στὴν εἰδωλοποίηση τῶν κανόνων ὡς ἀπόλυτο ἐκκλησιαστικὸ σύστημα, καλὴ κατάληξη δὲν θὰ ὑπάρξει κατὰ τὴ γνώμη μου
Ἕγραψες ποτὲ μελέτη γιὰ τὴν κατάργηση τῆς «εὐσεβιστικῆς» θεατρίνιστικης ἐξόδου τοῦ Ἐσταυρωμένου τὴ Μεγάλη Εβδομάδα; Στὰ 1860 παρεισέφρυσε καὶ ξέρεις ποιοὺς μιμεῖται. Στὰ μοναστήρια οἱ «παππούληδες» γιατὶ τὸ ἐφαρμόζουν; Καὶ πολλὰ ἄλλα πράγματα ποὺ πλέον τὰ θεωροῦμε δεδομένα καὶ ΦΟΒΟΥΜΑΣΤΕ νὰ τὰ καταργήσουμε, γιατί ἁπλὰ ΔΕΝ γίνεται.
Ἐν πάση περιπτώσει κι ἐγὼ θεωρητικὰ γράφω. Ὅλα τὰ παραπάνω καὶ τὰ δικά μου καὶ τὰ δικά σου, λίγους πλέον ἀφοροῦνε, χωρὶς ἀντίκρυσμα. Οἱ ναοὶ ἀδειάζουν συνεχῶς οὕτως ἤ ἄλλως καὶ ἡ κατά γράμμα τήρηση των κανόνων ὁδηγεῖ σὲ βίο ἀπόλυτο καὶ ἀπωθητικὸ, αὐξάνοντας κι ἄλλο τὸν ρυθμὸ ἀδειάσματος. Τώρα ἄν ὁ καθένας πηγαίνει σὲ συγκεκριμμένες ἑνορίες τύπου ὀχυροῦ μὲ ἐκκλησίασμα σὲ μορφὴ clan καὶ αὐτοδιόριστου «περιουσίου λαοῦ» καὶ πιστεύει πὼς ἔτσι εἶναι τὰ πράγματα .... τὶ νὰ πῶ;
Οὕτως ἤ ἄλλως οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ ἀποψιλωθοῦμε εἴμαστε οἱ ψάλτες (δευτερογαμία, οἰνοποσία κλπ. κλπ. κανονικὰ κωλύματα) καὶ οἱ κληρικοὶ. Μετὰ ἔπονται οἱ λαϊκοί.
Μετὰ θὰ θυμηθοῦμε τὸν τρόπο ἐφαρμογῆς τῆς Institutio Christianae Religionis στὴ Γενεύη καὶ ... βλέπουμε ...
