Τὰ δύο προκείμενα εἶναι στοιχεῖα τῆς ᾀσματικῆς παννυχίδας ποὺ πέρασαν στὸν ὄρθρο τὸν θ'-ι' αἰ.
Τὸ α' εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ἡμέρας, ἐνῶ τὸ «Πᾶσα πνοὴ...» εἶναι τὸ δοξολογικὸ προΐμιο τοῦ εὐαγγελικοῦ-χαρμόσυνου μηνύματος, ὅπως τὸ Ἀλληλουάριο.
Ἀπὸ τὶς
Ἀρχέτυπες διατάξεις:
Στὸ πασαπνοάριο τοῦ ἑωθινοῦ Εὐαγγελίου[1] ψάλλεται ὁ στίχος «Αἰνεῖτε τὸν Θεὸν ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν στερεώματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ»
(χφφ. Σινὰ 230 Εὐαγγελιάριο ια’ αἰ. φ. 213v, Houghton 3 ὡρολόγιον τοῦ ἔτους 1105 φ. 239r, ΕΒΕ 642 παρακλητικὴ ιγ’ αἰ. φ. 21v, BSB 205 φ. 4v, χφφ. Vat. gr. 786 τριῴδιο τοῦ ἔτους 1379 φ. 2v, RGB 173.I 369.1 ὀκτώηχος ιδ’ αἰ. φ. 377r, Barb. gr. 307 ὡρολόγιο ιε’ αἰ. φ. 60v, Paris. gr. 336 ὀκτώηχος ιε’ αἰ. φφ. 174r, 189r, Barb. gr. 371 εὐχολόγιο τοῦ ἔτους 1542 φ. 213v, ΚΖ φ. 283r, BL 8221 ὡρολόγιο ιη’ αἰ. φ. 60v, Κ σ. 57, τυπικὸ Μονῆς ἁγ. Παντελεήμονος Ἄθῳ τοῦ ἔτους 1841 (D ΙΙΙ σ. 566) καὶ ΑΛΑ Γ’ σ. 17).
Β’ στίχος· «Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐπὶ ταῖς δυναστείαις αὐτοῦ, αἰνεῖτε αὐτὸν κατὰ»
(χφφ. Σινὰ 230 Εὐαγγελιάριο ια’ αἰ. φ. 213v, Houghton gr. 3 ὡρολόγιο τοῦ ἔτους 1105 φ. 239r). Ὁπότε τὸ Πᾶσα πνοὴ ψάλλεται δὶς ἄστιχο καὶ δὶς μὲ τοὺς στίχους τοῦ ψαλμοῦ.
Πρὸ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ ὄρθρου «ὁ ἱερεὺς ποιεῖ μικρὰν συναπτήν. Μετὰ δὲ τὸ τῆς Παναγίας ἀχράντου, Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι»
(ΣΒ φ. 3v, Σ7 φ. 24r, Σ 1101 φ. 25r· ὁμοίως Β 1202 φφ. 5v, 185v, χφ. Vat. gr. 784 ΤΑΣ τοῦ ἔτους 1317 φ. 7r, ΕΒΒ 56 φ. 9r, ΛΜ 88 φ. 4v, ΛΜ 134 φ. 4r, χφφ. H φ. 7r, Ἱεροσολύμων 311 τυπικὸ ιστ’ αἰ. (D ΙΙΙ σ. 349), ΤΑΣ κεφ. β’). Ὁμοίως στὸ χφ. Φλωρεντίας Plutei 10.15 ΤΑΣ ιδ' αἰ. φ. 6r: «μετὰ δὲ τῆς παναγίας ἀχράντου καὶ τοῦ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι, Σοφία ὀρθοί...».
[1] «Εἰς τὸ Μεγαλεῖον τὸ Πᾶσα πνοή» (Ν σ. 292).
