Λέω ότι δεν μου φαίνεται για πατριαρχικός ο Γ. Βινάκης κρίνοντας από το συγκεκριμένο δοξαστικόν. Δέστε πόσο διαφέρει (ως σκελετός, αλλά και πολλές μεμονωμένες θέσεις του) από τα αντίστοιχα του Πέτρου (1820) και των Πέτρου - Ιωάννου. Σίγουρα ο Βινάκης μπορεί να ήταν ένας γίγας της Β.Μ., αλλά συνθέσεις όπως αυτές εμένα τουλάχιστον δεν με ενθουσιάζουν. Θα προτιμούσα να άκουγα από έναν καλό ψάλτη το Εωθινόν από το Αναστασιματάριον του Ιωάννου παρά το συγκεκριμένο. Δεν είμαι της απόψεως ότι για να επιμηκύνουμε ένα μουσικό κείμενο (σε πανήγυριν ή όχι) πρέπει να εισάγουμε ένα σωρό θέσεις από το αργό δοξαστάριο του Ιακώβου και μάλιστα κατά παραχορδήν ή να εισάγουμε καινοφανείς δικές μας. Νομίζω ότ πρέπει να πάρουμε όλοι μας απόφαση, πως δοξαστικά όπως το "Νάματα ιορδάνεια" ή το δοξαστικό του Εσπερινού της Αγίας Βαρβάρας ή των Αίνων της Αγίας Παρασκευής δεν πρόκειται να κρατήσουν (χρονικώς) και πολύ. Με αυτό το πνεύμα είμαι αντίθετος σε κείμενα όπως αυτό που έγραψε ο Στανίτσας για τον Εσπερινό του Αγίου Δημητρίου (ίδετε στην ιστοσελίδα του Σ.Μ.Κ.), ή των δοξαστικού "Η πηγή της ζωαρχίας" του Γ. Σύρκα (ίδετε στην ιστοσελίδα "Ψαλτήρι"). Ακόμη με ξενίζουν θέσεις όπως αυτές του Πρίγγου στην σ. 215 (έκδ. 1969) για το Δοξαστικόν του Σταυρού. Μέχρις ενός σημείου μπορώ να δεχθώ κάποιες "παράξενες" ή επιμεμηκυσμένες θέσεις σε ορισμένα δοξαστικά του Τριωδίου, πράγμα το οποίο, νομίζω, συναντάμε σε όλα τα μουσικά βιβλία.
Υ.Γ. Εάν κάποιος εγγράμματος μπορεί να κάνει τις παραπομπές που αναφέρω ή να ανεβάσει το κείμενο του Πρίγγου θα μας/μου έκανε μεγάλη χάρη. Προβλέπω ότι ίσως ανοίξει μεγάλο θέμα προς συζήτησιν. Σίγουρα, πάντως, θα υπάρξουν και οι αντίθετες απόψεις.
