Την οποία όμως μόνο έκαστος στον εαυτό του οφείλει να αναζητήσει. Αν εμείς θαυμάζουμε κάποιον που ξέρει και μπορεί να ψάλει ωραία δε σημαίνει απαραίτητα ότι νιώθει το ίδιο κι αυτός για τον εαυτό του. Το καθήκον του κάνει και τίποτα παραπάνω.
Ειδικά στο αναρτηθέν μέλος εγώ δε βλέπω κάτι το ξεχωριστό. Και εκεί είναι η ομορφιά του: το ότι δεν έχει κάτι το ξεχωριστό!
Και για να το συνδέσω με το θέμα που συνδέεις, το να πάψουμε να ψάλουμε για τον εαυτό μας δε σημαίνει απαραίτητα να αλλάξουμε τον τρόπο ψαλσίματος. Το λογισμό μας πρέπει να αλλάξουμε, αλλιώς ακόμα και το φαινομενικά "ιδανικό" ψάλσιμο πάλι γεμάτο εγωισμό μπορεί να είναι (φαρισαϊκή ταπείνωση θα την ονόμαζα).