Μόσχος: Γεννήθηκα στο Αγρίνιο, μέσα σε μουσική οικογένεια. Είμαι η Πέμπτη γενιά. Γιατί έγινα μουσικός; Θα σου απαντήσω. Όταν έπεσα από τη μάνα μου άκουσα μουσική. Αυτή την αίσθηση ‘εχω. Όπως λένε καιοιεπιστήμονες τα πρώτα ακούσματα ενός μωρού περνάνε μέσα στην ψυχή του και στο υποσυνείδητο. Οι προπάτορες μου φτάνουν πίσω στην έξοδο του Μεσολογγίου. Ο πατέρας μου περα από μουσικός είχε επιχειρήσεις στο Αγρίνιο. Ήταν λίγο μεγαλοαστός έχοντας καλλιέργειες με καπνά, αλλά και δυο μεγάλα κέντρα διασκέδασης. Το Καφέ Αμάν και το Καφέ Σαντάν. Το Αγρίνιο είναι η πατρίδα του Παπαστράτου. Εκείνη τη εποχή η πόλη ήκμαζε. Είχε πολλές αντιπροσωπείες ξένων εταιρειών καπνού. Κατεξοχήν η Αιτωλοακαρνανία ζούσε από την παραγωγή καπνού. Στο Καφέ Σαντάν η ορχήστρα ήταν ξένη. Ο πατέρας μου έφερνε μεγάλες αρτίστες από τα Βαλκάνια. Έτσι παίζονταν παγκόσμιες επιτυχίες. Κομπαρσίτα. Το φιλί της φωτιάς. Ταγκό Αργεντινό. Οι θαμώνες ήταν ιντερνάσιοναλ. Γάλλοι. Γερμανοί. Ιταλοί. Δεν υπήρχαν μικρόφωνα, Σούλα μου. Έτσι ήταν τότε τα πράγματα. Όποιος είχε φωνή τραγουδούσε. Στο Καφέ Αμάν παίζονταν τραγούδια ελληνικά. Οι καπνεργάτες είχαν λεφτά. Έτσι έρχονταν στο μαγαζί του πατέρα μου και γλεντούσαν. Επίσης το Αγρίνιο είχε πολλούς πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Τη Σμύρνη. Μαζί τους ήρθαν και μουσικοί με τα ούτια, κανονάκια, ντέφια, λαούτα, βιολιά. Στο Αγρίνιο ακόμα υπάρχει ο συνοικισμός Ν. Ερυθραία Άγιος Κωνσταντίνος που κατοικούσαν οι πρόσφυγες διωγμένοι από τα μέρη τους. Χόρευαν τον καρσιλαμά. Το Αίβαλιώτικο. Είχαν και δικό τους τρόπο παιξίματος. Από κει πέρασαν μεγάλες φωνές. Ρίτα Αμπατζή. Ρόζα Εσκενάζυ. Ρούκουνας. Αραπάκης. Νίκος Γούναρης και όλοι. Εκεί μέσα ζυμώθηκα με τη μουσική. Τα ακούσματα μου ήταν ποικίλα. Ευρωπαϊκά. Δημοτικά. Σμυρνέϊκα. Όλα αυτά ένα κράμα μέσα στο μυαλό μου. Το σαντούρι το άκουσα πολύ μικρός από Ρουμάνικο συγκρότημα. Μαγεύτηκα μ΄ αυτό το όργανο, κάτι έγινε στην ψυχή μου. Με τα πολλά παρακάλια στον πατέρα μου άρχισα τα μαθήματα με το Ρουμάνο μουσικό. Στα 7 ήμουνα. Πολλές φορές κρυβόμουνα στο μαγαζί και όταν έφευγαν όλοι εγώ έπαιζα στο σαντούρι του δασκάλου μου. Σούλα μου, στην εποχή του 1950-60 άρχισε η καταστροφή. Η μεγάλη εισβολή από τις πολυεθνικές και τα υποπροϊοντα όταν έγινε η νέα τάξη των πραγμάτων προβάλλοντας τα ξενόφερτα τραγούδια. Το παραδοσιακό πέρασε σε δεύτερη μοίρα Σούλα μου. Άκου και τούτο. Η πολιτεία δεν στήριξε ποτέ τον παραδοσιακό μουσικό γιατί δεν είχε πτυχίο μουσικής. Δεν σεβάστηκαν τα ταλέντα και τα φαινόμενα της εποχής. Έχουμε παραδείγματα και από άλλους χώρους της τέχνης. Ο Θεόφιλος ζωγράφος αυτοδίδακτος κατέπληξε τους πάντες με το ταλέντο του. Κυρά μου να το ξέρεις. Από αρχαιοτάτων χρόνων το παραδοσιακό τραγούδι κλείνει όλη την ιστορία του πολιτισμού μας και του έθνους. Όσο κι αν θέλουν να το κατακρεουργήσουν δεν θα τα καταφέρουν. Ο Έλληνας θα ακούει πάντα το κλαρίνο…