Σὲ ἡμέρα (ὁλόκληρη ἐννοεῖται (Πηδάλιον σ. 94), «ἰδοὺ τὴν ἡμέραν ἄσιτοι διετελέσαμεν σήμερον ἅπασαν καὶ τράπεζαν ἐν ἑσπέρᾳ παραστησόμεθα» (ἁγίου Ἰω. Χρυσοστόμου Ὁμιλία Εἰς τοὺς ἀνδριάντας δ’ 6 (ΕΠΕ τ. 32 σ. 92))) νηστείας, ἐκτὸς Μ. Τεσσαρακοστῆς, ἡ λειτουργία τελεῖται στὸν ἑσπερινό (Ἰ. Φουντούλη Λειτουργικὴ Α’ σ. 193, ἡ λειτουργικὴ νοσταλγία γίνεται πράξη), κατὰ τὸν ἀρχαῖο ἱερὸ τύπο τοῦ Μ. Σαββάτου, τῶν παραμονῶν τῶν Χριστουγέννων, Θεοφανείων καὶ (κατὰ τὸ ΤΑΣ) Εὐαγγελισμοῦ. «Ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν» «ἑσπέρας γενομένης» (καιρὸς ἑσπερινοῦ· Διαταγὲς τῶν ἁγ. ἀποστόλων Η’ 35) ἐκφωνεῖται τό Εὐλογημένη ἡ βασιλεία, Δεῦτε προσκυνήσωμεν, προοιμιακός, μεγάλη συναπτή, εὐχή, ιη’ κάθισμα τοῦ ψαλτηρίου, μικρὴ συναπτή, εὐχή, Κύριε ἐκέκραξα καὶ στιχολογία μὲ ἐφύμνια, «ἱστῶμεν στίχους ι’[1] καὶ ψάλλομεν» τὸ δοξαστικὸ τῶν ἀποστίχων καὶ τὰ 3 ἀπόστιχα (ἄν δὲν ὑπάρχει δοξαστικό, τότε ἤ δευτερώνομε τὸ πρῶτο ἀπόστιχο (πρακτικὴ πεντηκοσταρίου), ἤ, ἄν ἕπεται Σάββατο μὲ Θεὸς Κύριος, ψάλλομε τὰ 4 ἑσπέρια μαρτυρικὰ τοῦ ἤχου ἀπὸ τὸ παράρτημα τοῦ Τριῳδίου), τὰ 6 ἑσπέρια στιχηρὰ καὶ τὸ δοξαστικὸ μὲ τὸ θεοτοκίο. Εἴσοδος, ψαλτὸ Φῶς ἱλαρόν σὲ ἦχο δ’, ἀλληλούια ἤ προκείμενο ἄν τὴν ἑπομένη εἶναι Σάββατο ἤ ἑορτή, ἀναγνώσματα[2] ἤ ἕνα τυχαῖο κεφάλαιο τῆς Π. Δ., μικρὴ συναπτή, εὐχὴ τοῦ τρισαγίου καὶ ἐκφώνηση «Ὅτι ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν...». Τρισάγιο. Προκείμενο τῆς σειρᾶς ἤ καὶ τῆς ἡμερομηνίας κατόπιν, ὁμοίως Ἀπόστολος, Ἀλληλουάριο καὶ Εὐαγγέλιο τῆς σειρᾶς ἤ καὶ τῆς ἡμερομηνίας κατόπιν. Ἄν ψαλλοῦν ἀπόστιχα τῆς Παρακλητικῆς, θὰ εἶναι τῆς ἑπόμενης ἡμέρας, ὁπότε πρέπει νὰ ψαλλεῖ προκείμενο, ἀλληλουάριο καὶ κοινωνικὸ τῆς ἑπόμενης ἡμέρας. Κατηχούμενα. Στὸ χερουβικὸ θυμιάζει ὁ διάκονος.
Ἄν τελεσθεῖ προηγιασμένη (J. Mateos Le Typicon de la Grande Eglise τ. 2 σ. 188, Dmitrievskij τ. 3 σ. 238, Ἰ. Φουντούλη Κείμενα λειτουργικῆς 8 Λειτουργία προηγιασμένων δώρων 1986 σ. 8), ψάλλεται «Νῦν αἱ δυνάμεις...». Εὐχὲς εἰς ἐπήκοον τοῦ λαοῦ, χωρὶς νὰ συνεχίζονται στὸν ἐπινίκιο ὕμνο καὶ στὸ Σὲ ὑμνοῦμεν. Κοινωνικὸ ψαλμὸς 33 στὸν ἦχο τῆς ἑβδομάδας καὶ κοινωνικὸ τῆς ἡμέρας καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς θείας κοινωνίας τοῦ λαοῦ. Ἡ ἀκολουθία τῆς θ. μεταλήψεως δὲν λέγεται οὔ τε ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, οἱ ὁποίοι δὲν καθυστεροῦν καθόλου μὲ μὴ προβλεπόμενες προσθῆκες κατὰ τὴν δική τους μετάληψη. Ψάλλεται τὸ Πληρωθήτω σὲ ἦχο δ’. «Ἐν εἰρήνῃ προέλθωμεν. -᾿Εν ὀνόματι Κυρίου» ἀποκρίνεται ὁ λαός.
Στὸ ἀκόλουθο δεῖπνο δὲν γίνεται κατάλυση.
«Πρόσφατες πρωτοβουλίες γιὰ τὴν δῆθεν ἐξυπηρέτηση τῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν, ποὺ μεταθέτουν σὲ χαρμόσυνες ἡμέρες τὴν τέλεση τῆς θείας λειτουργίας τὸ ἀπόγευμα ἤ τὸ βράδυ πρὸ τοῦ μεσονυκτίου, εἶναι ἀντιπαραδοσιακὲς καὶ ἀπαράδεκτες» (Ἰ. Φουντούλη Λειτουργικὴ Α’ σ. 194).
[1] Ἄνευ τοῦ Δόξα, Καὶ νῦν.
[2] Κανόνες Λαοδικείας (357-368) ιστ’, νθ’, ἀρχαῖες λειτουργίες, Ἰ. Χρυσοστόμου Εἰς τὰς Πράξεις ιθ’ 5 (401 μ.Χ.) ἔκδ. ΕΠΕ τ. 15 σ. 564, τοῦ αὐτοῦ Εἰς τὴν α’ πρὸς Κορινθίους λστ’ 6 (386-398 μ.Χ.) ἔκδ. ΕΠΕ τ. 18Α σ. 516, Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία (628-630) κγ’ 1, κδ’ 2, ἀνακεφαλαίωσις 5 καὶ 7, Γεωργιανὸ-Ἱεροσολυμιτικὸ κανονάριο ζ’ αἰ. (Νέα Σιὼν τ. 14 (1914) σσ. 54, 206, 227, 313), χφ. Σινὰ ΜΓ 8 ἐκλογάδιο ι’ αἰ. φ. 13v, Ἰ. Φουντούλη Λειτουργικὴ Α’ σ. 221, R. Taft Were there once Old Testament Readings in the Byzantzine Divine Liturgy? BBGG τ. 8 (2011) σσ. 271-311. Σὲ μνήμη προφήτου ἀναγινώσκεται δική του περικοπή (ΛΑ’ σ. 222).