ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΗΣ
Μέλος
Είμαι νέο μέλος στην παρέα σας και διαβάζω διαρκώς τόσα και τόσα ενδιαφέροντα σχόλια, ανακοινώσεις ,ανταλλαγές απόψεων, ακούω μουσικά κείμενα κλπ.
΄Εχω διαβάσει αρκετές φορές σχόλια για κλίμακες, για μέλη, για το ύψος του τόνου που ψάλομε και άλλα, και στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του τότε αρχιμανδρίτη και νυν Δεσπότη σε μεγάλη μητρόπολι των Αθηνών, όταν χρόνια πριν, (νέος ψάλτης τότε εγώ, που ανέβαινα για πρώτη φορά στο δεξί αναλόγιο, αλλά και για πρώτη φορά κάνοντας μόνος μου λειτουργία και μάλιστα με αρχιμανδρίτη),μπήκα στο ιερό για καλημέρα , και του ζήτησα να με συγχωρέση αν κάνω μερικά λάθη στην λειτουργία που θα ακολουθήσει, μιας και γνώριζα ότι ήταν άριστος γνώστης της Βυζαντινής μουσικής.
Γύρισε λοιπόν και μου είπε.
‘’Ο Κύριος, δεν γνωρίζει α’, β’, πλ του α’ κλπ. Πέσ’το από την καρδιά σου και θα βγει η καλλίτερη και πιο γλυκεία μελωδία.’’
Τα λόγια αυτά τα θυμάμαι ακόμα, χρόνια τώρα, και με συντροφεύουν κάθε φορά που ανεβαίνω στο ιερό αναλόγιο.
Θέλω μετά από αυτό να διατυπώσω ένα ερώτημα , επειδή όπως προανέφερα έχω αναγνώσει εδώ, διάφορα σχόλια για τόνους,μόρια κλπ- και μάλιστα σε πολύ μικρά κλίμακα μόριων- που κατά την γνώμη μου δεν τα «πιάνουν» ούτε ηλεκτρονικά όργανα.
''΄Ολο το εκκλησίασμα των 50,100 ή 200 ατόμων, κατέχει την Βυζαντινή μουσική και προσπαθεί να εντοπίσει λάθη και φάλτσα δικά μας ή μήπως θέλει να προσευχηθεί και να ακούσει μια γλυκιά μελωδία (με την ταύτιση ως προς τον ήχο και τόνο του ιερέα αν είναι δυνατόν,-γιατί δεν νομίζω ότι όλοι οι ιερείς είναι γνώστες της ΒΜ),που θα τον ευχαριστήσει και συνεπάρει?
Μου έλεγαν οι δάσκαλοι που είχα στην Βυζαντινή μουσική, και κρατούσαν από την Πόλη, και είχαν μαθητεύσει δίπλα σε ‘’ιερά τέρατα της ’’, ότι ο μεγάλος Στανίτσας,έλεγε, (χωρίς εγώ να μπορώ να το βεβαιώσω αν πράγματι το έλεγε),πως «ο ψάλτης, πρέπει πρώτα ο ίδιος να το νοιώθει, να το ζει, να πηγαίνει πρώτος εκεί ψηλά, ώστε έτσι ,να παρασύρει και το εκκλησίασμα μαζί του’’.
Μήπως είναι υπερβολή λοιπόν, να ασχολούμαστε με μικροπράγματα που δεν επηρεάζουν τόσο την απόδοση των ψαλλομένων ύμνων στο άκουσμά τους απο το εκκλησίασμα, ή να παρατηρούμε το άλλο αναλόγιο με χειρονομίες, διορθώσεις κλπ, θέλοντας να κάνουμε επίδειξη των δικών μας ικανοτήτων?
Μήπως πρέπει να προσπαθούμε να ψάλομε όσο μπορούμε πιο μελωδικά και ‘γλυκά’ μπορεί ο καθένας μας, προς τέρψι δική μας και του εκκλησιάσματος?
Κάθε άποψη ή υπόδειξη για το θέμα αυτό,θα με ενδιέφερε και είναι σεβαστή,
΄Εχω διαβάσει αρκετές φορές σχόλια για κλίμακες, για μέλη, για το ύψος του τόνου που ψάλομε και άλλα, και στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του τότε αρχιμανδρίτη και νυν Δεσπότη σε μεγάλη μητρόπολι των Αθηνών, όταν χρόνια πριν, (νέος ψάλτης τότε εγώ, που ανέβαινα για πρώτη φορά στο δεξί αναλόγιο, αλλά και για πρώτη φορά κάνοντας μόνος μου λειτουργία και μάλιστα με αρχιμανδρίτη),μπήκα στο ιερό για καλημέρα , και του ζήτησα να με συγχωρέση αν κάνω μερικά λάθη στην λειτουργία που θα ακολουθήσει, μιας και γνώριζα ότι ήταν άριστος γνώστης της Βυζαντινής μουσικής.
Γύρισε λοιπόν και μου είπε.
‘’Ο Κύριος, δεν γνωρίζει α’, β’, πλ του α’ κλπ. Πέσ’το από την καρδιά σου και θα βγει η καλλίτερη και πιο γλυκεία μελωδία.’’
Τα λόγια αυτά τα θυμάμαι ακόμα, χρόνια τώρα, και με συντροφεύουν κάθε φορά που ανεβαίνω στο ιερό αναλόγιο.
Θέλω μετά από αυτό να διατυπώσω ένα ερώτημα , επειδή όπως προανέφερα έχω αναγνώσει εδώ, διάφορα σχόλια για τόνους,μόρια κλπ- και μάλιστα σε πολύ μικρά κλίμακα μόριων- που κατά την γνώμη μου δεν τα «πιάνουν» ούτε ηλεκτρονικά όργανα.
''΄Ολο το εκκλησίασμα των 50,100 ή 200 ατόμων, κατέχει την Βυζαντινή μουσική και προσπαθεί να εντοπίσει λάθη και φάλτσα δικά μας ή μήπως θέλει να προσευχηθεί και να ακούσει μια γλυκιά μελωδία (με την ταύτιση ως προς τον ήχο και τόνο του ιερέα αν είναι δυνατόν,-γιατί δεν νομίζω ότι όλοι οι ιερείς είναι γνώστες της ΒΜ),που θα τον ευχαριστήσει και συνεπάρει?
Μου έλεγαν οι δάσκαλοι που είχα στην Βυζαντινή μουσική, και κρατούσαν από την Πόλη, και είχαν μαθητεύσει δίπλα σε ‘’ιερά τέρατα της ’’, ότι ο μεγάλος Στανίτσας,έλεγε, (χωρίς εγώ να μπορώ να το βεβαιώσω αν πράγματι το έλεγε),πως «ο ψάλτης, πρέπει πρώτα ο ίδιος να το νοιώθει, να το ζει, να πηγαίνει πρώτος εκεί ψηλά, ώστε έτσι ,να παρασύρει και το εκκλησίασμα μαζί του’’.
Μήπως είναι υπερβολή λοιπόν, να ασχολούμαστε με μικροπράγματα που δεν επηρεάζουν τόσο την απόδοση των ψαλλομένων ύμνων στο άκουσμά τους απο το εκκλησίασμα, ή να παρατηρούμε το άλλο αναλόγιο με χειρονομίες, διορθώσεις κλπ, θέλοντας να κάνουμε επίδειξη των δικών μας ικανοτήτων?
Μήπως πρέπει να προσπαθούμε να ψάλομε όσο μπορούμε πιο μελωδικά και ‘γλυκά’ μπορεί ο καθένας μας, προς τέρψι δική μας και του εκκλησιάσματος?
Κάθε άποψη ή υπόδειξη για το θέμα αυτό,θα με ενδιέφερε και είναι σεβαστή,
