ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ-ΜΕΛΕΤΗ του τόμου του κ. Γ. Κωνσταντίνου "Το ανέκδοτο αυτόγραφο του Χρυσάνθου του 1816.

Nikolaos Giannoukakis

Παλαιό Μέλος
Το εν λόγω έργο του καθηγητού κ. Γεωργίου Κωνσταντίνου έτυχε να λάβει κριτική για την οποία γενική συζήτησις γίνετα εδω:

http://www.psaltologion.com/showthread.php?t=11838

Επειδή πιστεύω πως η μελέτη και οι σημειώσεις για τον εν λόγω τόμο ανοίκουν σε ξεχωριστή θεματική ενότητα, με την συγκατάθεση των συντονιστών του φόρουμ, ανοίγω αυτή την ενότητα.

Αναρτώ (στα Αγγλικά, δυστυχώς, διότι εκφράζομαι καλύτερα στην Αγγλική για την ακρίβεια λόγου) μια έκθεση που έγραψα ως απάντηση σε φίλους μη Έλληνες το 2008 για τον εν λόγο τόμο.

Συνοπτικά (στα Αγγλικά)

On whether the 2007 work of Mr. George N. Konstantinou "Θεωρητικόν μέγα της μουσικής Χρυσάνθου του εκ Μαδύτων. Το ανέκδοτο αυτόγραφο του 1816. Το έντυπο του 1832. Κριτική έκδοση υπο Γεωργίου Ν. Κωνσταντίνου" constitutes a "critical edition" in essence.

(in response to questions by a number of non-Greek Byzantine Musicologists on the matter)


A CONCISE SUMMARY OF AN ESSAY (APPENDED)


The essay argues that the work of Mr. George N. Konstantinou does not represent a critical edition by internationally-acceptable academic and literary research standards. The work unveils an unpublished, handwritten manuscript attributable to Chrysanthos of Madyta on the reformation of the theoretical framework of post-Byzantine chant paleography and vocal interpretation (which is referred to as the 1816 Dimitsana manuscript) and compares its contents to Chrysanthos' final authoritative publication of 1832 on the same matter. The use of the term "critical edition" would have been justified if there was no final authoritative publication by Chrysanthos and if multiple manuscripts were in Mr. Konstantinou's possession which exhibited various levels of interdocument thematic and literary variability. Thus, a critical analysis of all such unpublished documents would have been initiated in order to identify the archetype and if this were not possible, to construct a consensus document that would represent a critical edition.

Instead, Mr. Konstantinou presents the 1816 Dimitsana manuscript in juxtaposition with the 1832 publication and proceeds to editorialise, conjecture and arbitrarily suggest that the 1832 publication does not represent Chrysanthos' intent, thought and evolution of knowledge. While he goes to great length and argumentative resources to support his conjectures, he does not stop to consider that the 1816 Dimitsana document could represent a work-in-progress, a brainstorm, a proof, a rough canvas, whose thematic elements and contents were, over the intervening years, distilled by Chrysanthos into the final 1832 publication. Furthermore, Mr. Konstantinou suggests, without any verifiable evidence from manuscripts attributable to Chrysanthos or his contemporaries, that a novel view of post-Byzantine chant theory and practice (termed the Karas view) is justified by the thematic content of the 1816 Dimitsana manuscript.


Mr. Konstantinou could have used other titles to justify his tome that would reflect an intent in line with the substance of his arguments. But to assign the term "critical edition" raises concerns about the ability of the author, and his assembled team, to understand the fundamental tenets of what constitutes a critical edition of a literary or historical work as well as the underlying methodology.



NG
 

Attachments

  • Konstantinou critique.pdf
    213.4 KB · Views: 76

Γιώργος Μ.

Γιώργος Μπάτζιος
Έχω να κάνω τις ακόλουθες παρατηρήσεις στο δημοσιευμένο κείμενο, που μάλλον είναι η τελευταία μου συμμετοχή στον ενδιαφέροντα αυτόν, παρά τις όποιες παρεκτροπές του, κριτικό διάλογο.

Στον κείμενο αυτό:
  1. υπάρχει σαφής μεθοδολογία και συνεχής αναγωγή σε αυτήν (συγκεκριμένα σε υπερκείμενες αρχές που καθορίζουν την έννοια και τα κριτήρια επάρκειας της κριτικής έκδοσης
  2. υπάρχει συνεχής αίσθηση ότι κίνητρο του γράφοντος είναι ένας επιστημονικός σκοπός και μάλιστα διττός: ένας ενδιάμεσος, ο έλεγχος της επάρκειας της εν λόγω έκδοσης, και ένας εξαγόμενος ή απώτερος, ο έλεγχος της ισχύος των συμπερασμάτων που εξάγονται από την κριτική έκδοση, συγκεκριμένα το αν αναθεώρησε τις απόψεις του ο Χρύσανθος ανάμεσα στις δύο χρονολογίες, 1816 και 1832.
  3. το ύφος του λόγου είναι ακαδημαϊκό, χωρίς προσωπικό τόνο και αξιολογική γλώσσα (εξαίρεση το shockingly naive and quite unscholarly).
  4. έτσι, η κριτική δεν μεταφράζεται σε απαξίωση ή μείωση του συγγραφέα, αντιθέτως υπάρχουν προτάσεις για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί από τον ίδιο στο μέλλον η δουλειά που έγινε.
Θα μπορούσε κάποιος να εγείρει την ένσταση ότι ενώ υπάρχει σαφές διάγραμμα της μεθοδολογίας που θα έπρεπε αλλά δεν ακολουθείται από τον κρινόμενο, δεν υπάρχει ωστόσο αντίστοιχο υλικό που να το τεκμηριώνει αυτό, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα ότι αυτός δεν ήταν ο σκοπός μιας περιορισμένης εργασίας (και καλώς δεν έγινε).

Αυτό που έκανε εμένα να αντιδράσω στην προηγούμενη συζήτηση (υπερβαίνοντας τα ήδη περιορισμένα μου γνωστικά όρια) ήταν αυτό που ο ίδιος λέτε για το βιβλίο του π. Αθανασίου:

As I marvelled at his excellent grasp of scholarly investigation and systematic presentation of verifiable data and evidence, I was amused by his humorous, satirical, and concurrently-*‐‑incisive editorialising. Very rarely does one find a critique that questions the knowledge of fundamental grammar of the subject of the critique but Archimandrite Siamakis offers more than 200 instances in Mr. Konstantinou'ʹs work that could be used as evidence in support of an amusing comment by the Archimandrite that the subject of his critique is "ʺunlearned"ʺ (αγράμμμματος). In spite of the satirical editorialising by Archimandrite Siamakis, which in certain instances was mildly distracting, the thesis and the factual criticisms which were leveled against the raison d'ʹetre as well as the methodology and suggestions offered by Mr. Konstantinou all have serious merit for consideration and further scholarly investigation.

Το λέτε ως κατ΄ αρχήν θετικό σχόλιο, αλλά στη δική μου ανάγνωση και βιοθεωρία δεν ακούγεται έτσι. Αν και φίλοι μου τόνισαν ότι αυτή είναι η δική μου (υπερβολική) «ανάγνωση και βιοθεωρία», εγώ λέω: μήπως είναι και της επιστήμης;

Προσωπικά θεωρώ ότι με αφετηρία τη νηφάλια κριτική και τον μεθοδολογικό εξοπλισμό που εκπροσωπείτε μπορεί να ανοίξει ένας θαυμάσιος διάλογος για το εν λόγω έργο (τον οποίο προθυμότατα εξ αποστάσεως θα παρακολουθήσω) και ο οποίος μπορεί να αποφέρει όχι κάτι στείρα αρνητικό, την απαξίωση ενός έργου κι ενός προσώπου, αλλά κάτι θετικό: να προχωρήσει την κατανόησή μας και τις γνώσεις μας και ένα βήμα πιο πέρα.
 

Nikolaos Giannoukakis

Παλαιό Μέλος
Αγαπητέ Γιώργο Μ.

Το ζουμί της υπόθεσης είναι να

1) Βρεθούνε και άλλα χειρόγραφα απο τον ίδιο τον Χρύσανθο
2) Να είναι σχεδόν 90% και πάνω ομοιόμορφα (τότε μπορεί κάποιος νε μπει στην δύσκολη οδό για να εκπονήση κριτική έκδοση).

Η κριτική έκδοση σταματάει ΕΔΩ.

Απο κει και μετά οι αξιολογήσεις για το "τι πράγματι ήθελε να πει και ν αφήσει ο Χρύσανθος", η "μήπως η έκδοση του 1832 ΔΕΝ εκπροσωπεί την βούληση ή την σκέψη του Χρύσανθου" είναι ΕΚΤΩΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΟΠΟΙΑΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ. Τελεία και παύλα.

Μπορεί όποιος μελετητής να εκπονήση ΝΕΟ ΕΡΓΟ με αντικείμενο τις ως άνω ερωτήσεις, αλλά αυτό ανήκει σα ΑΛΛΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΑΛΛΗ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ.

Για το άν ο Χρύσανθος είχε άλλη άποψη το 1816 απο αυτή του 1832 ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟΙΧΕΙΑ. Εαν ο κ. Κωνσταντίνου έχει στην κατοχή του τέτοια στοιχεία θα ήταν ενδιαφέρον για όλους να τα παραθέση, έστω σε καινούριο έργο. Χωρίς τέτοια στοιχεία, η όλη του θεωρία (conjecture μάλλον) που παρουσιάζει στο τέλος του έργου του δεν στηρίζεται απο την επιστημονική δεοντολογία.

ΝΓ
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Αγαπητέ Γιώργο Μ.

Το ζουμί της υπόθεσης είναι να

1) Βρεθούνε και άλλα χειρόγραφα απο τον ίδιο τον Χρύσανθο
2) Να είναι σχεδόν 90% και πάνω ομοιόμορφα (τότε μπορεί κάποιος νε μπει στην δύσκολη οδό για να εκπονήση κριτική έκδοση).

Η κριτική έκδοση σταματάει ΕΔΩ.

Απο κει και μετά οι αξιολογήσεις για το "τι πράγματι ήθελε να πει και ν αφήσει ο Χρύσανθος", η "μήπως η έκδοση του 1832 ΔΕΝ εκπροσωπεί την βούληση ή την σκέψη του Χρύσανθου" είναι ΕΚΤΩΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΟΠΟΙΑΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ. Τελεία και παύλα.

Μπορεί όποιος μελετητής να εκπονήση ΝΕΟ ΕΡΓΟ με αντικείμενο τις ως άνω ερωτήσεις, αλλά αυτό ανήκει σα ΑΛΛΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΑΛΛΗ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ.


ΝΓ

Τὶς παραπάνω ἀρχὲς τὶς στηρίζετε σὲ κάποια σχετικὴ βιβλιογραφία;

Ἐπίσης, γιατὶ πρέπει νὰ συγκρίνεται ὁπωσδήποτε χειρόγραφο μὲ χειρόγραφο καὶ ὄχι χειρόγραφο μὲ τυπωμένο κείμενο τὴν στιγμὴ ποὺ γνωρίζουμε ὅτι τὸ τελευταῖο ἀποτελεῖ προϊόν τοῦ ἰδίου συγγραφέα μὲ προσθῆκες ἤ ἀφαιρέσεις καὶ μὲ σχετικὰ μικρὴ χρονικὴ ἀπόσταση μεταξύ τους. Ἐφ᾿ ὅσον ὑπάρχουν δύο κείμενα μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κριτικὴ ἔκδοση. Ἄν βρεθεῖ καὶ τρίτη παραλλαγὴ μπορεῖ νὰ ξαναγίνει κι ἄπὸ ἄλλον ἄλλη κριτικὴ ἔκδοση. Τοῦτο δὲν εἶναι ἀσύνηθες.

Τώρα ἄν ὁ συγγραφέας τῆς κριτικῆς ἔκδοσης θελήσει νὰ ἐπεκτείνει τὸ πόνημά του μὲ τυχὸν σχολιασμὸ καὶ ἀξιολόγηση τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς κριτικῆς ἔκδοσης ποιὸ εἶναι τό πρόβλημα; Ποιὸς τὸ ἀπαγορεύει; Στὰ μεσαιωνικὰ κείμενα συχνὰ ἡ κριτικὴ ἔκδοση συνοδεύεται ἀπὸ ἐκτεταμἐνη μελέτη τοῦ συγγραφέα πάνω στὸ εὐρύτερο ἀντικείμενο.

Δὲν ἔχω μελετήσει τὸ ἐν λόγῳ ἔργο καὶ πιθανότατα δὲν συμφωνῶ μὲ τὰ συμπεράσματα τοῦ Γ. Κωνσταντίνου ἀπ᾿ ὅσο ἔμμεσα ἔχω διαγνώσει. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα δογματισμοὶ δὲν χρειάζονται. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ μουσικολογικὴ προσέγγιση πεδὶον δόξης λαμπρόν.
 

Nikolaos Giannoukakis

Παλαιό Μέλος
Αγαπητέ μου Δομέστικε, το ποδόσφαιρο π.χ. παίζεται με κανόνες. Απο τη στιγμή που ο κάθε παίχτης θέλει να κάνει το δικό του, παύει το άθλημα να λέγεται ποδόσφαιρο.

Έτσι λοιπόν, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΕΘΝΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ για το ΤΙ ΕΣΤΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ και ΤΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ακολουθούν οι συγγραφείς κριτικών εκδόσεων.

Και σας παραπέμπω

1) Bruce M. Metzger, The Text of the New Testament: Its Transmission, Corruption, and Restoration, Oxford University Press, USA; 3rd edition, 1992, pp. 209-210.

2) Kurt Aland and Barbara Aland, The Text of the New Testament, Wm. B. Eerdmans Publishing Co., Michigan, USA, 1989, pp. 275-276.

3) R. C. Briggs, Interpreting the New Testament Today: An Introduction to Methods and Issues in the Study of the New Testament, Nashville: Abingdon, 1982, pp. 45-47.

4) Epp and Fee, Studies in the Theory and Method of New Testament Textual Criticism, Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1993, pp. 157-158.

5) Fredson Bowers, Some Principles for Scholarly Editions of Nineteenth-Century American Authors, Studies in Bibliography 17: 223–228, 1964.

6) G. Thomas Tanselle, The Editorial Problem of Final Authorial Intention, Studies in Bibliography 29: 167–211, 1976.

7) G. Thomas Tanselle, Historicism and Critical Editing, Studies in Bibliography 39: 1–46, 1986.

8) Fredson Bowers, Multiple Authority: New Problems and Concepts of Copy-Text, Library, Fifth Series XXVII (2): 81–115., 1972.


Λοιπόν, εφ όσον μελετήσετε τους κανόνες περι τί εστί ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ, και αξιολογήσετε το έργο του κ. Κωνσταντίνου ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ, τότε επανερχόμαστε.

Όσο για τα μουσικά και τα μουσικολογικά conjectures (και έχει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΝΝΟΙΑ Η ΛΕΞΗ) του κ. Κωνσταντίνου ΔΕΝ ΥΠΟΣΤΙΡΙΖΟΝΤΑΙ.

1) Δέν μας παραθέτει στοιχεία (κώδικες, αυτόγραφα) απο ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟ αναμεταξύ το 1816 και το 1832 που να δείχνουν οτι είχε άλλα στο νου απο αυτά που τελικά πέρασε στο Θεωριτικό του 1832

2) Δέν υπάρχουν αναφορές απο ΑΛΛΟΥΣ τις εποχής του που να ΠΡΟΒΛΙΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ (επι της ουσίας) με αυτά που γράφει το 1832, η να ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ με αυτά που γράφει το 1832. Η νέα μέθοδος ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΗ απο το Οικουμενικό Πατριαρχείο και απο ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ απο το 1832 και πέρα.

Αυτά για τα μουσικολογικά μουσικά θέματα.

Εως ότου κάποια μελέτη φέρει στο φώς στοιχεία που να απαντούν στα θέματα 1 και 2 (άνω) ΤΙΠΟΤΑ δεν υποστιρίζει όποιο conjecture όποιας μεθόδου, θεωρίας και κατάληξης που συμπαιραίνει οτι ο Χρύσανθος του 1832 είχε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ διαφορά επι της μεθόδου και της θεωρίας του με τον Χρύσανθο του 1816.

ΝΓ
 
Last edited:
Top