Έχει γραφεί πάμπολλές φορές στο σημείο να γίνεται ερεθιστικό πια. Το θέμα είναι μουσικολογικό ΚΑΙ εκκλησιαστικό.
Μουσικολογικως, ολα επιτρέπονται. Και ο Καράς, και η ΕΛΒΥΧ, και οι νεοκαρελβυχίζοντες.
Ακόμα επιτρέπονται και αυτοι που τους παρουσιάζεται στον ύπνο ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός και ο Κουκουζέλης με την Κλείδα του Ιωάννη του Κλαδά και του Κηλτζανιδη.
Στο μουσικολογικό πλαίσο, δια μέσου διαλόγου ο οποίος βασίζεται στην ιστορική μελέτη, στις αντικειμενικές μετρήσεις, στον έλεγχο και την αξιολόγηση του όγκου ηχητικών στοιχείων και μαρτυρίων του περασμένου αιώνα, τις προσωπικές αναμνήσεις των παλαιών ψαλτών που ακόμα ζούν, και ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ και της ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ, ο πάσης φύσεως οπαδός παλαιών και νέων θεωριών θα μάθει, θα ελέγξει, θα διασαφηνίσει, θα τεκμηριώσει ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ όποιο συστατικό και όποιο μέρος κάποιας (η ακόμα και ολόκληρης) θεωρία(ς).
ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ, ΟΜΩΣ, ΠΛΑΙΣΙΟ τα πράγματα αλλάζουν. Εκεί, κυριαρχεί η πειθαρχία στους κανόνες, στα επ αναλογίω παραδεδωμένα, στο Τυπικό που κατευθύνει την εκάστοτε Εκκλησία, και στις ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, αρέσουν η δεν αρέσουν. Όσοι ΔΙΑΚΟΝΟΥΝ ΤΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ, και κατ επέκταση την στρατευόμενη εκκλησία, οφείλουν να ΠΕΙΘΑΡΧΟΥΝ στις αποφάσεις της εκκλήσίας. Οι ταπεινολογίες, ο ευσεβισμός (η ο υποκριτευσεβισμός), οι "αγάπες υπεκφυγής των εκκλησιαστικών διαταγμάτων" ΕΚΘΕΤΟΥΝ αυτους που ΑΣΕΛΓΟΥΝ πάνω στις αποφάσεις της εκκλησίας.
Στις συναυλιές ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Στο αναλόγιο, ο χειροθετηθείς και ο διορισμένος δια μέσου ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΛΟΓΙΑΣ οφείλει να πειθαρχεί στα παραδεδωμένα και στις αποφάσεις της εκκλησίας. Βεβαίως, αυτό συνυποθέτει την υπάρξη ευαίσθητης Εκκλησιαστικής Διοίκησης ανεπιρρεασμένοι απο πρόσωπα, παράγοντες, διαφημηστές, οικονομικούς υποστηρικτές και τα συναφή.
ΝΓ