Απόσπασμα από άρθρο του Σαράντη Καργάκου.
... Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι*κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασα*φείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμό*τητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπί*δες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δη*μόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής...
Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυ*χίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κα*τσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώ*σουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ρα*διόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρο*νικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβά*ζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφό*ρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλ*λιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυ*μία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δου*λειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερι*κά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παι*διά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυ*πία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
....Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ*μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγ*ματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμή*νου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μα*θήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέ*τοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτι*κές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου*λειά τα παιδιά αυτά;
... Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι*κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασα*φείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμό*τητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπί*δες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δη*μόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής...
Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυ*χίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κα*τσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώ*σουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ρα*διόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρο*νικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβά*ζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφό*ρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλ*λιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυ*μία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δου*λειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερι*κά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παι*διά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυ*πία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
....Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ*μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγ*ματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμή*νου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μα*θήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέ*τοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτι*κές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου*λειά τα παιδιά αυτά;
