Συνάδελφε,
Ὑπάρχουν «ἄλλοι» λόγοι ποὺ γεμίζουν τὰ μοναστήρια.
Λ.χ. ἄνετοι χῶροι στάθμευσης, ἄσφαλτος γιὰ νὰ πᾶς, καφεδάκι στὸ τέλος, «μοναστικὴ» ἀκολουθία 7-10 τὸ πρωΐ κλπ. κλπ., ὅλα στὸ πλαίσιο βέβαια τοῦ μοναχισμοῦ, τοῦ «ἀπομακρυσμένου» ἀπὸ τὸν κόσμο, χωρὶς ἀνέσεις κλπ. κλπ. χωρὶς φορολογία, χωρίς ... χωρίς ... χωρίς ... 
Ἄμα εἶχε κανὰ κακοκτράχαλο χωματόδρομο στὴ μέση τοῦ πουθενά καὶ ξεκινοῦσαν 2 τὸ πρωΐ μὲ ἀληθινὸ μοναστηριακὸ τυπικό ποιὸς θὰ πήγαινε ἐκεῖ μὲ τὴν οἰκογένεια;
Τελικὰ ὅλα εἶναι θέμα marketing, νὰ πιάνεις τὸν παλμὸ τῆς ἀγορᾶς σὲ μοναστηριακὸ περιτύλιγμα φτιαγμένο ἀπὸ παχυλὰ κοινοτικὰ προγράμματα, σκανδαλωδῶς δοσμένα καὶ ΠΟΤΕ ἐλεγμένα ....
Παραδόξως οι ερωτούντες από μένα τουλάχιστον δεν ανέφεραν τους ως άνω λόγους, παρά άλλες ευτράπελες καταστάσεις και περιβάλοντα στους ενοριακούς ναούς, μεταξύ αυτών και οι άναρθρες κραυγές αρκετών συναδέλφων. Δύο τινα συμβαίνουν λοιπόν. Ή εμείς ξέρουμε καλύτερα από αυτούς γιατί προτιμούν τον εκεί εκκλησιασμό ή για κάποιο λόγο δεν λένε τους πραγματικούς λόγους των επιλογών τους. Φυσικά τα όσα γράφω αφορούν τον τόπο που βρίσκομαι και γνωστούς μου που ρώτησα εδώ, δεν γνωρίζω βορειότερα τι συμβαίνει...
Όσο για την πρόταση του Δημήτρη:
Για το αν τα ΄Τριάδι' στους Αμπελόκηπους είναι επίδειξη ή όχι, θα είχα προσωπικά επιφυλάξεις,
Δεν έχει σημασία με τι σκεπτικό έψαλλε ο Άρχοντας έτσι κάποιες στιγμές, αλλά το τι προκαλεί με το αποτέλεσμα. Τέλος πάντων, έχω ξαναγράψει ότι κάποια ονόματα απλά θεωρούνται άβατο (έστω στον γραπτό λόγο του ψαλτολόγιου τουλάχιστον, ευτυχώς όχι γενικότερα). Άποψή μου είναι να ισχύσει για όλους τότε, αλλά αυτά αφορούν έναν πιο αντικειμενικά δίκαιο κόσμο.
Όσο γιαυτό (χωρίς να χλευάζω, ειλικρινά):
αλλά θα τονίσω ότι αυτό που καθιστά τον Στανίτσα τον κορυφαίο ή τον ένα από τους λίγους κορυφαίους, και μαζί με αυτόν και τους Θεσσαλονικείς- όλοι κάτω από τη Σκέπη του καταλυτικού Πρίγγου, που κλίνει αυχένα και ους στον Μεγαλοπρεπή, είναι ότι ενω όλοι τους είχαν κάθε φωνητική δυνατότητα να ''τραγουδήσουν'', δεν το έκαναν.
... μπορώ και εγώ να αναφέρω ότι και εγώ ως μαθητής του κ. Αντωνίου Πλαΐτη, ο οποίος ακολούθησε πιστά τις διδαχές ενός Νεραντζή, ο οποίος υπήρξε ενός εκ των ελαχίστων αλλά λέων μαθητής του μεγάλου Παναγιωτίδη, ο οποίος με τη σειρά του έλαβε την ψαλτική τέχνη από τον μέγιστο Ιάκωβο (εύκολες αυτές οι αναπτύξεις ακόμα και για έναν μικρομεσαίο ψαλτάκο όπως εγώ), δεν θα μπορούσα ποτέ να τραγουδήσω στο ψαλτήρι, αλλά...
Σίγουρα είχαν την φωνητική δυνατότητα σίγουρα δεν έβγαζαν άριες, όσο σίγουρο είναι όμως, ότι πότε πότε εκ του αναλογίου έναν αμανέ τον έριχναν. Δεν ξέρω αν εντάσσεται ο αμανές στο τραγούδι, αν αποτελεί ξεχωριστή συνομοταξία ή αν κατακριταίες είναι μόνο οι δυτικότροπες άριες, αλλά αν κάποιος δεν μπορεί να το διακρίνει ή εθελοτυφλεί ή δεν γνωρίζει ότι η ψαλτική διέπεται από έναν "κώδικα" μουσικών θέσεων και όχι αυτοσχεδιασμό. Αυτοί οι οποίοι χρησιμοποιούν τέτοιες τεχνικές, τις γράφουν και στη μουσική τους, αν δείτε παρτιτούρες κονσέρτων, θα δείτε ότι αν ο σολίστ το επιθυμεί σε συγκεκριμένα σημεία αυτοσχεδιάζει πάνω στο μουσικό θέμα, με την άδεια του συνθέτη. Υπάρχει κάτι τέτοιο στη δική μας παράδοση; Οι ερευνητές όπως ο κ. Αρβανίτης κ.α. καλό θα ήταν να βρουν αν πολλές θέσεις ή και ήχοι που ακούγονται από τους εν λόγω μεγάλους και αξιοθαύμαστους αυτούς μεγιστάνες της ψαλτικής (κάποιων εκ των οποίων είμαι και φανερός και φανατικός θιασώτης), αποτελούν θέσεις της ψαλτικής ή "άριες" εξ Ανατολής.
Ξέρω ότι δεν πρέπει να γράφονται αυτά (η συντονιστική ομάδα ας αναλάβει, τι να πω) αλλά δεν είναι δυνατόν να κρίνονται (και ορθώς κατ' εμέ) μόνο οι σημερινοί. Το σήμερα ακολουθεί ακόμη και στις μέρες μας το χθες, (κάποιοι ακολουθούν και το προχθές κάνοντας τις επιλογές τους) και όσο αποφεύγουμε να κοιτάζουμε στην πηγή του προβλήματος, δεν υπάρχει περίπτωση να αποκτήσουμε πλήρη εικόνα και να κρίνουμε επικοδομητικά, παρά μόνο θα γινόμαστε ή κακοί και κουτσομπόληδες ή ρομαντικοί και ευσεβείς, όλοι μας όμως στο σκοτάδι της κατευθυνόμενης σκέψης, ακοής, όρασης κλπ.
Sorry αν γίνομαι ενοχλητικός, αλλά η αλήθεια δεν ξέρει από συναισθηματισμούς. Το κακό είναι ότι ενώ η ιστορία γράφεται στο χαρτί ανάλογα με τον ιστοριογράφο και την δική του οπτική (έχει συμβεί πολλάκις), τα άτιμα τα ηχητικά δεν
σου μεταφέρουν την ψαλτική ιστορία, αλλά
σε μεταφέρουν σε αυτή και τότε τα δεδομένα αλλάζουν.
