1. Δεν διδάσκω σε μαθητές μου συστηματικά ψαλτική.
2. Ο γιος μου είναι σε ηλικία που διδάσκεται το Αναστασιματάριο
3. Έχω διδάξει παλαιότερα και θυμάμαι τις δικές μου ψαλτικές εμπειρίες ως μαθητευόμενος.
Με βάση τα παραπάνω:
Δεν ξέρω αν θα επέλεγα Ιωάννη ή Πέτρο (έχω διδαχθεί συστηματικά και τα δύο Αναστασιματάρια σε διαφορετικές ηλικίες).
Του Ιωάννη έχει ως βασικά πλεονεκτήματα το ότι είναι πιο κοντά στα περισσότερα ακούσματα και θα το βρεις στατιστικά σε περισσότερα αναλόγια.
Του Πέτρου είναι όντως απλούστερο και, όταν το συνηθίσεις, ωραιότερο.
Αυτό το οποίο για εμένα είναι πολύ σημαντικότερο είναι ότι θα προτιμούσα ένα από αυτά θεωρώντας πως κατά τη διδασκαλία θα πρέπει:
1. Στο μάθημα ο μαθητής να μελετά το κείμενο χωρίς καθόλου αναλύσεις και να εξασκείται στην παραλλαγή και στην σταθερότητα των διαστημάτων, στην εκμάθηση των κλασσικών θέσεων.
2. Στο αναλόγιο να ακούει ή ακολουθεί το δάσκαλο στο ίδιο κείμενο, όπου με φυσικό τρόπο θα αποδίδεται η ερμηνεία του μέλους.
Έτσι εμπειρικά θα περάσει με τα χρόνια από την μετροφωνία στην ερμηνεία του μέλους χωρίς κονσερβοποίηση των αναλύσεων, που οδηγεί πολλάκις και σε ασταθή τοποθέτηση των φθόγγων.
Για έναν πιο έμπειρο μαθητευόμενο ψάλτη μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα σύγχρονα αναλυτικά κείμενα, κυρίως για μελέτη και εμπλουτισμό, αφού το κλασσικό έχει γίνει κτήμα και μπορεί να το ψάλει ο μαθητής από στήθους.
Βλέπω πολλές δομικές παρενέργειες σε μαθητευόμενους που διδάσκονται τα βασικά από αναλελυμένα κείμενα. Μεγαλώνουν, αποκτούν εμπειρία, μπορούν να ψάλλουν πολύ καλά αυτά που γνωρίζουν, αλλά σε άλλα κείμενα (είτε απλούστερα είτε διαφορετικά) συλλαβίζουν μουσικά, καθώς δεν έχουν μυηθεί με φυσικό τρόπο στη διαδοχή των μουσικών θέσεων και διαβάζουν φθόγγο φθόγγο.
