Ξέχασα και εγώ να πω και τα δικά μου! Αλλά παιδιά, μάλλον το έχετε καταλάβει μέχρι τώρα ότι είμαι φανατικός ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ. Από 13 χρονων που τον πρωτοάκουσα σε μπομπίνες που απέκτησε ο πατέρας μου σαν δώρο από μία ενορήτισσά του, μόνον Στανίτσα άκουγα μέχρι και τα 23 μου. Φαντασθήτε: έβαζα και έπαιζε το κασσετόφωνο και όταν κοιμόμουνα! Έτσι, για να μπούν οι φθόγγοι και οι κλίμακες και οι εκτελέσεις του στο μυαλό μου κατά την ώρα του ύπνου. Ώρες ατελείωτες τον άκουγα, τι να σας πω. Και ξαναβάλλε την κασσέτα, και "τσακ τσουκ" με το Stop-Rewind-Play για να ακούσω και να ξανα-ακούσω έναν συγκεκριμένο λαρυγγισμό ή μία εκτέλεση... άραγε τρίγοργο ήταν, ή τετράγοργο; Και έγραφα από κασσέτα σε χαρτί, για να εκτελώ και εγώ στο αναλόγιο. Πορωμένος, σας λέω. Και γιατί τόση τρελλαμάρα; Θα σας εξηγήσω: ήθελα να έχω ΔΑΣΚΑΛΟ. Εδώ στην Αμερική, ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ (και ακόμα δεν υπάρχουν, εδώ που τα λέμε) δάσκαλοι με..... προσωπικότητα.... για να διδάξουν... για να συμβουλέψουν... για να πάει κάποιος δίπλα του για δέκα χρόνια για να ακούση.. και να ξανα-ακούση... και να μάθη. Οπότε, αυτόν τον Δάσκαλο τον βρήκα μέσα στις ηχογραφήσεις του Στανίτσα. Αυτόν τον "δάσκαλο" τον άκουγα και προ πάντων τον ΜΕΛΕΤΟΥΣΑ. Μετά, αφού τον είχα ρουφίξει καλά-καλά, άρχιζα και άκουγα και άλλους, αλλά πάντα με το στύλ του: δηλαδή, Πρίγγος, Ναυπλιώτης, Θεοδοσόπουλος, Ταλιαδώρος, Μουτάογλου, κλπ. Όλους αυτούς μου αρέσουν. Και ο Χατζηχρόνογλου μου αρέσει γιατί είναι σωστός. Ο Βασιλικός, π.χ. για μένα, άν και ψάλλαμε Χαιρετισμούς μαζί εδώ στην Αμερική, δεν μου κάνει τίποτα. Ο Δασκαλούδης, άν και έχει καλή φωνή, για μένα ακούγεται σαν "τραγουδιστής". Οι Πατριαρχικοί έχουν άλλο χάρισμα, άλλο ύφος. Δεν είναι μόνον πόσο ψηλά θα φτάσης. Και μην νομίζεται, μερικές φορές που άκουγα Στανίτσα και ανέβαινε οκταφωνία+5 και σκεύτηκα, "Α, ρε Δάσκαλε, τι πήγες να κάνεις τώρα;" Με άλλα λόγια, η υψηφωνία δεν κάνει τον ψάλτη, αλλά ο τρόπος του ψάλλειν... η κατάνυξη. Ο Στανίτσας ήταν μάστορας στην εκκλησιαστική "ατμόσφαιρα". Ήξευρε και έπαιζε τις κλίμακες και τις μελωδίες στα δάκτυλά του. Μέσον της φωνής του ήξευρες εάν ήταν ώρα να κλάψης από χαρά ή από λύπη. Ας είναι ελαφρό το χώμα που τον σκεπάζει.
Απόστολος