Πλάτων

[Zambelis Spyros]

Πλάτων, (429/427-περ. 347 π.Χ.)· ο μεγάλος φιλόσοφος σπούδασε μουσική με τον Δράκοντα τον Αθηναίο και τον Μέτελλο τον Ακραγαντίνο (Πλούτ. Περί μουσ. 1136F, 17). Είχε όμως ιδιαίτερα επηρεαστεί από τις αρχές του Δάμωνα για την ηθική αξία της μουσικής, και διατήρησε γι' αυτόν βαθύ σεβασμό· (Πολιτ. Δ', 424C). Ως μουσικός συγγραφέας ο Πλάτων ήταν Πυθαγορικός · αναγνώριζε την πυθαγορική (διατονική) αρμονία , όπως σχηματίζεται με συμφωνίες, και θαύμαζε τον πυθαγόρειο καθορισμό των διαστημάτων με αριθμητικούς λόγους. Θεωρούσε τη δωρική αρμονία ως την κατεξοχήν ελληνική σε χαρακτήρα και ποιότητα αρετής (δεχόταν τη χρήση μόνο της φρυγικής για τους νέους πολεμιστές).

Γενικά, μπορεί κανείς να πει πως ο Πλάτων ήταν ένας μουσικός πιστός στην παράδοση, ορθόδοξος, συντηρητικός και αδιάλλακτος στις πεποιθήσεις του· γι' αυτόν, το ωραίο στη μουσική εκφράζεται με την απλότητα, τη διαύγεια, τη διατήρηση της καλής παράδοσης με ορθόδοξα μέσα. Πίστευε βαθιά και σταθερά πως η μουσική είναι μια θεϊκή τέχνη, έχει υψηλούς σκοπούς και είναι, επομένως, ένα εξαιρετικά κατάλληλο και αποτελεσματικό μέσο παιδείας. Στον Φαίδωνα (XXXVI, 85Ε) λέει: "η μεν αρμονία αόρατόν τι και ασώματον και πάγκαλόν τι και θείον εστι εν τη ηρμοσμένη λύρα" (η αρμονία είναι κάτι το αόρατο και άυλο, κάτι πανέμορφο και θείο στην καλά κουρδισμένη [εναρμονισμένη] λύρα).
Λεπτομερειακή έκθεση των απόψεών του βρίσκεται στους Νόμους, ιδιαίτερα στο δεύτερο βιβλίο· το ακόλουθο απόσπασμα συνοψίζει με λίγα λόγια την άποψή του για τη διατήρηση της παράδοσης (Β', 656D-E): "δεν επιτρέπεται σ' οποιονδήποτε καλλιτέχνη, ζωγράφο ή σ' οποιονδήποτε άλλον ασχολείται με σχήματα [εικόνες] και άλλα παρόμοια ή με οτιδήποτε αφορά τη μουσική γενικά να καινοτομεί ή να παραβλέπει την παράδοση [τα πατροπαράδοτα]".
Ο Πλάτων επισημαίνει επίσης την ηθική αξία της μουσικής και συζητεί την ηθική σημασία ορισμένων αρμονιών και ρυθμών στην Πολιτεία (Γ', 398B-400C· βλ. τα λ. ήθος και αρμονία

). Αντιτίθεται στη συγκεχυμένη ανάμειξη των γενών, στη χρήση των "πολυχόρδων" και "πολυαρμονίων" οργάνων και σε καθετί προσποιητό, υπερβολικά εκλεπτυσμένο και αδικαιολόγητα περίπλοκο. Συμβουλεύει, την αποφυγή της ετεροφωνίας στην εκπαίδευση των παιδιών.
Τη φιλοσοφική του αντίληψη για τη μουσική εκθέτει και στον Τίμαιο. Αναφορές στη μουσική βρίσκονται επίσης στον Πρωταγόρα (λ.χ. 326Α), στον Λάχη (XIV, ιδιαίτ. 188D), στον Φαίδωνα (IV, 60Ε· XXXVI, 85Ε), στον Κρίτωνα (50D), στον Αλκιβιάδη I (106Ε) κτλ.

Βιβλιογραφία:
W. Vetter, "Die Musik im platonischen Staate", Neue Jahrbucher fur Wissenschaft und Jugendbildung 11 (1935), 306-320.
Pierre Maxime Schuhl, "Platon et la musique de son temps", Revue Internationale de Philosophie, αρ. 32, τεύχ. 2, Βρυξέλλες 1955, 276-287.
Evanghelos Moutsopoulos, La musique dans l'oeuvre de Platon, Παρίσι 1959 (σσ. 398, και 38, 8o).
Lukas Richter, Zur Wissenschaftslehre, von der Musik bei Piaton und Aristoteles, Βερολίνο 1961 (σσ. ΧΙ και 202).

http://www.musipedia.gr/

 

[Zambelis Spyros]

Perseus Collection
Greek Texts, Plato

Πλάτων
Πλούτ. Περί μουσ. 1136F, 17)
(Πολιτ. Δ', 424C)
Φαίδωνα (XXXVI, 85Ε)
Νόμους (Β', 656D-E)
Πολιτεία (Γ', 398B-400C)
Τίμαιο
Πρωταγόρα ( 326Α)
Λάχη (XIV, 188D)
Φαίδωνα (IV, 60Ε· XXXVI, 85Ε)
Κρίτωνα (50D)
Αλκιβιάδη I (106Ε)

~~~~~~~~~~~~~~~~

Plato.
Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis. (Greek) search this work
Alcibiades 1 [Plat. Alc. 1]
Alcibiades 2 [Plat. Alc. 2]
Hipparchus [Plat. Hipparch.]
Lovers [Plat. Lovers]
Theages [Plat. Theag.]
Charmides [Plat. Charm.]
Laches [Plat. Lach.]
Lysis [Plat. Lysis]
Cratylus, Theaetetus, Sophist, Statesman. (Greek) search this work
Cratylus [Plat. Crat.]
Theaetetus [Plat. Theaet.]
Sophist [Plat. Soph.]
Statesman [Plat. Stat.]
Epistles. (Greek) [Plat. L.] search this work
Euthydemus, Protagoras, Gorgias, Meno. (Greek) search this work
Euthydemus [Plat. Euthyd.]
Protagoras [Plat. Prot.]
Gorgias [Plat. Gorg.]
Meno [Plat. Meno]
Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo. (Greek) search this work
Euthyphro [Plat. Euthyph.]
Apology [Plat. Apol.]
Crito [Plat. Crito]
Phaedo [Plat. Phaedo]
Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis. (Greek) search this work
Greater Hippias [Plat. Hipp. Maj.]
Lesser Hippias [Plat. Hipp. Min.]
Ion [Plat. Ion]
Menexenus [Plat. Menex.]
Cleitophon [Plat. Cleit.]
Timaeus [Plat. Tim.]
Critias [Plat. Criti.]
Minos [Plat. Minos]
Epinomis [Plat. Epin.]
Laws. (Greek) [Plat. Laws] search this work
Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus. (Greek) search this work
Parmenides [Plat. Parm.]
Philebus [Plat. Phileb.]
Symposium [Plat. Sym.]
Phaedrus [Plat. Phaedrus]
Republic. (Greek) [Plat. Rep.] search this work

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/collection?collection=Perseus:corpus:perseus,author,Plato

 

[Zambelis Spyros]

Πλάτων
[''Είχε όμως ιδιαίτερα επηρεαστεί από τις αρχές του Δάμωνα για την ηθική αξία της μουσικής, και διατήρησε γι' αυτόν βαθύ σεβασμό· (Πολιτ. Δ', 424C)'']

Plato, Republic
Plat. Rep. 4.424c

Πολιτ. Δ', 424C

[424ξ] μὴ πολλάκις τὸν ποιητήν τις οἴηται λέγειν οὐκ ᾁσματα νέα ἀλλὰ τρόπον ᾠδῆς νέον, καὶ τοῦτο ἐπαινῇ. δεῖ δ᾽ οὔτ᾽ ἐπαινεῖν τὸ τοιοῦτον οὔτε ὑπολαμβάνειν. εἶδος γὰρ καινὸν μουσικῆς μεταβάλλειν εὐλαβητέον ὡς ἐν ὅλῳ κινδυνεύοντα: οὐδαμοῦ γὰρ κινοῦνται μουσικῆς τρόποι ἄνευ πολιτικῶν νόμων τῶν μεγίστων, ὥς φησί τε Δάμων καὶ ἐγὼ πείθομαι.
καὶ ἐμὲ τοίνυν, ἔφη ὁ Ἀδείμαντος, θὲς τῶν πεπεισμένων.

Plato. Platonis Opera, ed. John Burnet. Oxford University Press. 1903.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/...section=424c



Πλάτων
[''ο μεγάλος φιλόσοφος σπούδασε μουσική με τον Δράκοντα τον Αθηναίο και τον Μέτελλο τον Ακραγαντίνο (Πλούτ. Περί μουσ. 1136F, 17).'']

PLUTARQUE
ΠΕΡΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Πλούτ. Περί μουσ. 1136F, 17

(160) (160-161)Τούτων δὴ τῶν ἁρμονιῶν τῆς μὲν θρηνῳδικῆς τινος οὔσης, τῆς δ΄ ἐκλελυμένης, εἰκότως ὁ Πλάτων παραιτησάμενος αὐτὰς τὴν Δωριστὶ ὡς πολεμικοῖς ἀνδράσι καὶ σώφροσιν ἁρμόζουσαν εἵλετο. (161) Οὐ μὰ Δί΄ ἀγνοήσας, ὡς Ἀριστόξενός φησιν ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν Μουσικῶν, ὅτι καὶ ἐν ἐκείναις τι χρήσιμον ἦν πρὸς πολιτείαν φυλακικήν· - (162) πάνυ γὰρ προσέσχε τῇ μου σικῇ ἐπιστήμῃ Πλάτων, ἀκουστὴς γενόμενος Δράκοντος τοῦ Ἀθηναίου καὶ Μεγίλλου τοῦ Ἀκραγαντίνου. (163) Καὶ περὶ τοῦ Λυδίου δ΄ οὐκ ἠγνόει καὶ περὶ τῆς Ἰάδος· ἠπίστατο γὰρ ὅτι ἡ τραγῳδία ταύτῃ τῇ μελοποιίᾳ κέχρηται. - (164) Ἀλλ΄ ἐπεί, ὡς προείπομεν, πολὺ τὸ σεμνόν ἐστιν ἐν τῇ Δωριστί, ταύτην προυτίμησεν·

(162) Cf. Olympiodore, Vie de Platon, 2 (p. i Didot, derrière Diog. Laert.) : μουσικῆς δὲ διδάσκαλον ἔσχε Δράκοντα τὸν Δάμωνος μαθητήν μέμνηται δὲ τούτου (i. e. Damonis) ἐν τῆι Πολιτείαι. Vie anonyme, p. 6 ib. : ἐφοίτησε δὲ μετὰ ταῦτα καὶ Δράκοντι τῶι μουσικῶι, ὅς γέγονεν ΕΚΓΕΜΓΛΛΩΝ τοῦ ἀπὸ Δάμωνος, οὗ Δάμωνος μέμνηται ἐν τῶι Θεαιτήτωι (?). Dans le passage corrompu, je croirai volontiers que se cache le nom d'un autre musicien ; ne doit-on pas lire : ὃς γέγονεν ἐκ Μεγύλλου τοῦ ἀπὸ Δάμωνος, etc. ? D'après cela, Mégyllos aurait été non le second maître de Platon, mais le père (spirituel?) de son maître Dracon; celui-ci n'aurait été que le sous-élève de Damon. Μέγυλλος s'est rencontré à Mégare (CIGS. 1,12. 13. 27. 29). On a encore proposé, dans le texte de Plutarque, Μέταλλος (Diog. Laert. II, 10, 112), Μέγαλλος (Sicilien inventeur d'un baume, Ath. XV, 690 F ; c'est le Μέταλλος des manuscrits d'Hésychius), Μέγιλλος nom répandu en pays dorien et qui ne paraît pas d'ailleurs différer de Μέγυλλος ; un personnage des Lois de Platon porte ce nom. En tout cas, le nom purement romain Μέτελλος ne peut être conservé. — Sur les études musicales de Platon, cf. Montargis, De Platone musico, thèse doctorale. L'éloge de Plutarque paraît d'ailleurs excessif et les connaissances musicales de Platon devaient être médiocres. Au passage cité de la République il faut surtout joindre celui du Lachès (p. 188 D) où il ne reconnaît que quatre modes, δωριστί, ἰαστί, φρυγιστί et λυδιστί (Cf. Rép. III, p. 400 A ; ἐν τοῖς φθόγγοις τέτταρα (εἴδη), ὅθεν αἱ πασαι ἁρμονίαι). Lucien (Harm. 1) et Dion Chrysostome (or. XXXIII, p. 14 Dind.) n'admettent aussi que ces quatre modes et l'on sait que certains théoriciens (Arist., Pol. IV, 3, 1290 A) ramenaient même tous les modes à deux, phrygien et dorien (majeur et mineur). Sur l'aversion de Platon pour la musique « licencieuse » de son temps on lira surtout Lois, III, p. 700 suiv,

http://remacle.org/bloodwolf/histori...quegr.htm#162a


Πλάτων
[''Στον Φαίδωνα (XXXVI, 85Ε) λέει: "η μεν αρμονία αόρατόν τι και ασώματον και πάγκαλόν τι και θείον εστι εν τη ηρμοσμένη λύρα" (η αρμονία είναι κάτι το αόρατο και άυλο, κάτι πανέμορφο και θείο στην καλά κουρδισμένη [εναρμονισμένη] λύρα).'']

Plato, Phaedo
Plat. Phaedo 85e

Πλάτων
Φαίδωνα, XXXVI, 85Ε

[85ε]
καὶ ὁ Σωκράτης, ἴσως γάρ, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, ἀληθῆ σοι φαίνεται: ἀλλὰ λέγε ὅπῃ δὴ οὐχ ἱκανῶς.

ταύτῃ ἔμοιγε, ἦ δ᾽ ὅς, ᾗ δὴ καὶ περὶ ἁρμονίας ἄν τις καὶ λύρας τε καὶ χορδῶν τὸν αὐτὸν τοῦτον λόγον εἴποι, ὡς ἡ μὲν ἁρμονία ἀόρατον καὶ ἀσώματον καὶ πάγκαλόν τι καὶ
[86α] θεῖόν ἐστιν ἐν τῇ ἡρμοσμένῃ λύρᾳ, αὐτὴ δ᾽ ἡ λύρα καὶ αἱ χορδαὶ σώματά τε καὶ σωματοειδῆ καὶ σύνθετα καὶ γεώδη ἐστὶ καὶ τοῦ θνητοῦ συγγενῆ. ἐπειδὰν οὖν ἢ κατάξῃ τις τὴν λύραν ἢ διατέμῃ καὶ διαρρήξῃ τὰς χορδάς, εἴ τις διισχυρίζοιτο τῷ αὐτῷ λόγῳ ὥσπερ σύ, ὡς ἀνάγκη ἔτι εἶναι τὴν ἁρμονίαν ἐκείνην καὶ μὴ ἀπολωλέναι—οὐδεμία γὰρ μηχανὴ ἂν εἴη τὴν μὲν λύραν ἔτι εἶναι διερρωγυιῶν τῶν χορδῶν καὶ τὰς χορδὰς θνητοειδεῖς οὔσας, τὴν δὲ ἁρμονίαν
[86β] ἀπολωλέναι τὴν τοῦ θείου τε καὶ ἀθανάτου ὁμοφυῆ τε καὶ συγγενῆ, προτέραν τοῦ θνητοῦ ἀπολομένην—ἀλλὰ φαίη ἀνάγκη ἔτι που εἶναι αὐτὴν τὴν ἁρμονίαν, καὶ πρότερον τὰ ξύλα καὶ τὰς χορδὰς κατασαπήσεσθαι πρίν τι ἐκείνην παθεῖν—καὶ γὰρ οὖν, ὦ Σώκρατες, οἶμαι ἔγωγε καὶ αὐτόν σε τοῦτο ἐντεθυμῆσθαι, ὅτι τοιοῦτόν τι μάλιστα ὑπολαμβάνομεν τὴν ψυχὴν εἶναι, ὥσπερ ἐντεταμένου τοῦ σώματος ἡμῶν καὶ συνεχομένου ὑπὸ θερμοῦ καὶ ψυχροῦ καὶ ξηροῦ καὶ ὑγροῦ καὶ τοιούτων τινῶν, κρᾶσιν εἶναι καὶ ἁρμονίαν
[86ξ] αὐτῶν τούτων τὴν ψυχὴν ἡμῶν, ἐπειδὰν ταῦτα καλῶς καὶ μετρίως κραθῇ πρὸς ἄλληλα—εἰ οὖν τυγχάνει ἡ ψυχὴ οὖσα ἁρμονία τις, δῆλον ὅτι, ὅταν χαλασθῇ τὸ σῶμα ἡμῶν ἀμέτρως ἢ ἐπιταθῇ ὑπὸ νόσων καὶ ἄλλων κακῶν, τὴν μὲν ψυχὴν ἀνάγκη εὐθὺς ὑπάρχει ἀπολωλέναι, καίπερ οὖσαν θειοτάτην, ὥσπερ καὶ αἱ ἄλλαι ἁρμονίαι αἵ τ᾽ ἐν τοῖς φθόγγοις καὶ ἐν τοῖς τῶν δημιουργῶν ἔργοις πᾶσι, τὰ δὲ λείψανα τοῦ σώματος ἑκάστου πολὺν χρόνον παραμένειν,
[86δ] ἕως ἂν ἢ κατακαυθῇ ἢ κατασαπῇ—ὅρα οὖν πρὸς τοῦτον τὸν λόγον τί φήσομεν, ἐάν τις ἀξιοῖ κρᾶσιν οὖσαν τὴν ψυχὴν τῶν ἐν τῷ σώματι ἐν τῷ καλουμένῳ θανάτῳ πρώτην ἀπόλλυσθαι.

Plato. Platonis Opera, ed. John Burnet. Oxford University Press. 1903.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/...:section=85e


Πλάτων
[''Λεπτομερειακή έκθεση των απόψεών του βρίσκεται στους Νόμους, ιδιαίτερα στο δεύτερο βιβλίο· το ακόλουθο απόσπασμα συνοψίζει με λίγα λόγια την άποψή του για τη διατήρηση της παράδοσης (Β', 656D-E): "δεν επιτρέπεται σ' οποιονδήποτε καλλιτέχνη, ζωγράφο ή σ' οποιονδήποτε άλλον ασχολείται με σχήματα [εικόνες] και άλλα παρόμοια ή με οτιδήποτε αφορά τη μουσική γενικά να καινοτομεί ή να παραβλέπει την παράδοση [τα πατροπαράδοτα]".'']

Plato, Laws
Plat. Laws 2.656

Νόμους
Β', 656D-E

[656δ]
Ἀθηναῖος
νῦν δέ γε αὐτὸ ὡς ἔπος εἰπεῖν ἐν πάσαις ταῖς πόλεσιν ἔξεστι δρᾶν, πλὴν κατ᾽ Αἴγυπτον.

Κλεινίας
ἐν Αἰγύπτῳ δὲ δὴ πῶς τὸ τοιοῦτον φῂς νενομοθετῆσθαι;

Ἀθηναῖος
θαῦμα καὶ ἀκοῦσαι. πάλαι γὰρ δή ποτε, ὡς ἔοικεν, ἐγνώσθη παρ᾽ αὐτοῖς οὗτος ὁ λόγος ὃν τὰ νῦν λέγομεν ἡμεῖς, ὅτι καλὰ μὲν σχήματα, καλὰ δὲ μέλη δεῖ μεταχειρίζεσθαι ταῖς συνηθείαις τοὺς ἐν ταῖς πόλεσιν νέους: ταξάμενοι δὲ ταῦτα, ἅττα ἐστὶ καὶ ὁποῖ᾽ ἄττα ἀπέφηναν ἐν τοῖς ἱεροῖς,
[656ε] καὶ παρὰ ταῦτ᾽ οὐκ ἐξῆν οὔτε ζωγράφοις, οὔτ᾽ ἄλλοις ὅσοι σχήματα καὶ ὁποῖ᾽ ἄττα ἀπεργάζονται, καινοτομεῖν οὐδ᾽ ἐπινοεῖν ἄλλ᾽ ἄττα ἢ τὰ πάτρια, οὐδὲ νῦν ἔξεστιν, οὔτε ἐν τούτοις οὔτε ἐν μουσικῇ συμπάσῃ. σκοπῶν δὲ εὑρήσεις αὐτόθι τὰ μυριοστὸν ἔτος γεγραμμένα ἢ τετυπωμένα—οὐχ ὡς ἔπος εἰπεῖν μυριοστὸν ἀλλ᾽ ὄντως—τῶν νῦν δεδημιουργημένων
[657α] οὔτε τι καλλίονα οὔτ᾽ αἰσχίω, τὴν αὐτὴν δὲ τέχνην ἀπειργασμένα.
Κλεινίας
θαυμαστὸν λέγεις.

Ἀθηναῖος
νομοθετικὸν μὲν οὖν καὶ πολιτικὸν ὑπερβαλλόντως. ἀλλ᾽ ἕτερα φαῦλ᾽ ἂν εὕροις αὐτόθι: τοῦτο δ᾽ οὖν τὸ περὶ μουσικὴν ἀληθές τε καὶ ἄξιον ἐννοίας, ὅτι δυνατὸν ἄρ᾽ ἦν περὶ τῶν τοιούτων νομοθετεῖσθαι βεβαίως θαρροῦντα μέλη τὰ τὴν ὀρθότητα φύσει παρεχόμενα. τοῦτο δὲ θεοῦ ἢ θείου τινὸς ἀνδρὸς ἂν εἴη, καθάπερ ἐκεῖ φασιν τὰ τὸν πολὺν τοῦτον
[657β] σεσωμένα χρόνον μέλη τῆς Ἴσιδος ποιήματα γεγονέναι. ὥσθ᾽, ὅπερ ἔλεγον, εἰ δύναιτό τις ἑλεῖν αὐτῶν καὶ ὁπωσοῦν τὴν ὀρθότητα, θαρροῦντα χρὴ εἰς νόμον ἄγειν καὶ τάξιν αὐτά: ὡς ἡ τῆς ἡδονῆς καὶ λύπης ζήτησις τοῦ καινῇ ζητεῖν ἀεὶ μουσικῇ χρῆσθαι σχεδὸν οὐ μεγάλην τινὰ δύναμιν ἔχει πρὸς τὸ διαφθεῖραι τὴν καθιερωθεῖσαν χορείαν ἐπικαλοῦσα ἀρχαιότητα. τὴν γοῦν ἐκεῖ οὐδαμῶς ἔοικε δυνατὴ γεγονέναι διαφθεῖραι, πᾶν δὲ τοὐναντίον.
[657ξ]
Κλεινίας
φαίνεται οὕτως ἂν ταῦτα ἔχειν ἐκ τῶν ὑπὸ σοῦ τὰ νῦν λεχθέντων.

Ἀθηναῖος
ἆρ᾽ οὖν θαρροῦντες λέγομεν τὴν τῇ μουσικῇ καὶ τῇ παιδιᾷ μετὰ χορείας χρείαν ὀρθὴν εἶναι τοιῷδέ τινι τρόπῳ; χαίρομεν ὅταν οἰώμεθα εὖ πράττειν, καὶ ὁπόταν χαίρωμεν, οἰόμεθα εὖ πράττειν αὖ; μῶν οὐχ οὕτως;

Κλεινίας
οὕτω μὲν οὖν.

Ἀθηναῖος
καὶ μὴν ἔν γε τῷ τοιούτῳ, χαίροντες, ἡσυχίαν οὐ δυνάμεθα ἄγειν.

Κλεινίας
ἔστι ταῦτα.

[657δ]
Ἀθηναῖος
ἆρ᾽ οὖν οὐχ ἡμῶν οἱ μὲν νέοι αὐτοὶ χορεύειν ἕτοιμοι, τὸ δὲ τῶν πρεσβυτέρων ἡμῶν ἐκείνους αὖ θεωροῦντες διάγειν ἡγούμεθα πρεπόντως, χαίροντες τῇ ἐκείνων παιδιᾷ τε καὶ ἑορτάσει, ἐπειδὴ τὸ παρ᾽ ἡμῖν ἡμᾶς ἐλαφρὸν ἐκλείπει νῦν, ὃ ποθοῦντες καὶ ἀσπαζόμενοι τίθεμεν οὕτως ἀγῶνας τοῖς δυναμένοις ἡμᾶς ὅτι μάλιστ᾽ εἰς τὴν νεότητα μνήμῃ ἐπεγείρειν;

Κλεινίας
ἀληθέστατα.

Ἀθηναῖος
μῶν οὖν οἰόμεθα καὶ κομιδῇ μάτην τὸν νῦν λεγόμενον
[658α] ἆρ᾽ οὐκ ὀρθῶς λέγεταί τε τοῦτο καὶ πράττοιτ᾽ ἄν, εἰ ταύτῃ γίγνοιτο;
Κλεινίας
τάχ᾽ ἄν.

Ἀθηναῖος
ἀλλ᾽, ὦ μακάριε, μὴ ταχὺ τὸ τοιοῦτον κρίνωμεν, ἀλλὰ διαιροῦντες αὐτὸ κατὰ μέρη σκοπώμεθα τοιῷδέ τινι τρόπῳ: τί ἄν, εἴ ποτέ τις οὕτως ἁπλῶς ἀγῶνα θείη ὁντινοῦν, μηδὲν ἀφορίσας μήτε γυμνικὸν μήτε μουσικὸν μήθ᾽ ἱππικόν, ἀλλὰ πάντας συναγαγὼν τοὺς ἐν τῇ πόλει προείποι, θεὶς νικητήρια, τὸν βουλόμενον ἥκειν ἀγωνιούμενον ἡδονῆς πέρι
[658β] μόνον, ὃς δ᾽ ἂν τέρψῃ τοὺς θεατὰς μάλιστα, μηδὲν ἐπιταττόμενος ᾧτινι τρόπῳ, νικήσῃ δὲ αὐτὸ τοῦτο ὅτι μάλιστα ἀπεργασάμενος καὶ κριθῇ τῶν ἀγωνισαμένων ἥδιστος γεγονέναι—τί ποτ᾽ ἂν ἡγούμεθα ἐκ ταύτης τῆς προρρήσεως συμβαίνειν;
Κλεινίας
τοῦ πέρι λέγεις;

Ἀθηναῖος
εἰκός που τὸν μέν τινα ἐπιδεικνύναι, καθάπερ Ὅμηρος, ῥαψῳδίαν, ἄλλον δὲ κιθαρῳδίαν, τὸν δέ τινα τραγῳδίαν, τὸν δ᾽ αὖ κωμῳδίαν, οὐ θαυμαστὸν δὲ εἴ τις καὶ

Plato. Platonis Opera, ed. John Burnet. Oxford University Press. 1903.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/...3D2:page=656


Πλάτων
[''Ο Πλάτων επισημαίνει επίσης την ηθική αξία της μουσικής και συζητεί την ηθική σημασία ορισμένων αρμονιών και ρυθμών στην Πολιτεία (Γ', 398B-400C· βλ. τα λ. ήθος και αρμονία).'']

Plato, Republic
Plat. Rep. 3.398b

Πλάτων, Πολιτεία Γ', 398B-400C

[398β] χρῴμεθα καὶ μυθολόγῳ ὠφελίας ἕνεκα, ὃς ἡμῖν τὴν τοῦ ἐπιεικοῦς λέξιν μιμοῖτο καὶ τὰ λεγόμενα λέγοι ἐν ἐκείνοις τοῖς τύποις οἷς κατ᾽ ἀρχὰς ἐνομοθετησάμεθα, ὅτε τοὺς στρατιώτας ἐπεχειροῦμεν παιδεύειν.
καὶ μάλ᾽, ἔφη, οὕτως ἂν ποιοῖμεν, εἰ ἐφ᾽ ἡμῖν εἴη.

νῦν δή, εἶπον ἐγώ, ὦ φίλε, κινδυνεύει ἡμῖν τῆς μουσικῆς τὸ περὶ λόγους τε καὶ μύθους παντελῶς διαπεπεράνθαι: ἅ τε γὰρ λεκτέον καὶ ὡς λεκτέον εἴρηται.

καὶ αὐτῷ μοι δοκεῖ, ἔφη.
398ξ]
οὐκοῦν μετὰ τοῦτο, ἦν δ᾽ ἐγώ, τὸ περὶ ᾠδῆς τρόπου καὶ μελῶν λοιπόν;

δῆλα δή.

ἆρ᾽ οὖν οὐ πᾶς ἤδη ἂν εὕροι ἃ ἡμῖν λεκτέον περὶ αὐτῶν οἷα δεῖ εἶναι, εἴπερ μέλλομεν τοῖς προειρημένοις συμφωνήσειν;

καὶ ὁ Γλαύκων ἐπιγελάσας, ἐγὼ τοίνυν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, κινδυνεύω ἐκτὸς τῶν πάντων εἶναι: οὔκουν ἱκανῶς γε ἔχω ἐν τῷ παρόντι συμβαλέσθαι ποῖα ἄττα δεῖ ἡμᾶς λέγειν: ὑποπτεύω μέντοι.

πάντως δήπου, ἦν δ᾽ ἐγώ, πρῶτον μὲν τόδε ἱκανῶς ἔχεις
[398δ] λέγειν, ὅτι τὸ μέλος ἐκ τριῶν ἐστιν συγκείμενον, λόγου τε καὶ ἁρμονίας καὶ ῥυθμοῦ.
ναί, ἔφη, τοῦτό γε.

οὐκοῦν ὅσον γε αὐτοῦ λόγος ἐστίν, οὐδὲν δήπου διαφέρει τοῦ μὴ ᾀδομένου λόγου πρὸς τὸ ἐν τοῖς αὐτοῖς δεῖν τύποις λέγεσθαι οἷς ἄρτι προείπομεν καὶ ὡσαύτως;

ἀληθῆ, ἔφη.

καὶ μὴν τήν γε ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν ἀκολουθεῖν δεῖ τῷ λόγῳ.

πῶς δ᾽ οὔ;

ἀλλὰ μέντοι θρήνων γε καὶ ὀδυρμῶν ἔφαμεν ἐν λόγοις οὐδὲν προσδεῖσθαι.

οὐ γὰρ οὖν.
[398ε]
τίνες οὖν θρηνώδεις ἁρμονίαι; λέγε μοι: σὺ γὰρ μουσικός.

μειξολυδιστί, ἔφη, καὶ συντονολυδιστὶ καὶ τοιαῦταί τινες.

οὐκοῦν αὗται, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἀφαιρετέαι; ἄχρηστοι γὰρ καὶ γυναιξὶν ἃς δεῖ ἐπιεικεῖς εἶναι, μὴ ὅτι ἀνδράσι.

πάνυ γε.

ἀλλὰ μὴν μέθη γε φύλαξιν ἀπρεπέστατον καὶ μαλακία καὶ ἀργία.

πῶς γὰρ οὔ;

τίνες οὖν μαλακαί τε καὶ συμποτικαὶ τῶν ἁρμονιῶν;

ἰαστί, ἦ δ᾽ ὅς, καὶ λυδιστὶ αὖ τινες χαλαραὶ καλοῦνται.
[399α]
ταύταις οὖν, ὦ φίλε, ἐπὶ πολεμικῶν ἀνδρῶν ἔσθ᾽ ὅτι χρήσῃ;

οὐδαμῶς, ἔφη: ἀλλὰ κινδυνεύει σοι δωριστὶ λείπεσθαι καὶ φρυγιστί.

οὐκ οἶδα, ἔφην ἐγώ, τὰς ἁρμονίας, ἀλλὰ κατάλειπε ἐκείνην τὴν ἁρμονίαν, ἣ ἔν τε πολεμικῇ πράξει ὄντος ἀνδρείου καὶ ἐν πάσῃ βιαίῳ ἐργασίᾳ πρεπόντως ἂν μιμήσαιτο φθόγγους τε καὶ προσῳδίας, καὶ ἀποτυχόντος ἢ εἰς τραύματα ἢ εἰς
[399β] θανάτους ἰόντος ἢ εἴς τινα ἄλλην συμφορὰν πεσόντος, ἐν πᾶσι τούτοις παρατεταγμένως καὶ καρτερούντως ἀμυνομένου τὴν τύχην: καὶ ἄλλην αὖ ἐν εἰρηνικῇ τε καὶ μὴ βιαίῳ ἀλλ᾽ ἐν ἑκουσίᾳ πράξει ὄντος, ἢ τινά τι πείθοντός τε καὶ δεομένου, ἢ εὐχῇ θεὸν ἢ διδαχῇ καὶ νουθετήσει ἄνθρωπον, ἢ τοὐναντίον ἄλλῳ δεομένῳ ἢ διδάσκοντι ἢ μεταπείθοντι ἑαυτὸν ἐπέχοντα, καὶ ἐκ τούτων πράξαντα κατὰ νοῦν, καὶ μὴ ὑπερηφάνως ἔχοντα, ἀλλὰ σωφρόνως τε καὶ μετρίως ἐν πᾶσι τούτοις
[399ξ] πράττοντά τε καὶ τὰ ἀποβαίνοντα ἀγαπῶντα. ταύτας δύο ἁρμονίας, βίαιον, ἑκούσιον, δυστυχούντων, εὐτυχούντων, σωφρόνων, ἀνδρείων [ἁρμονίας] αἵτινες φθόγγους μιμήσονται κάλλιστα, ταύτας λεῖπε.
ἀλλ᾽, ἦ δ᾽ ὅς, οὐκ ἄλλας αἰτεῖς λείπειν ἢ ἃς νυνδὴ ἐγὼ ἔλεγον.

οὐκ ἄρα, ἦν δ᾽ ἐγώ, πολυχορδίας γε οὐδὲ παναρμονίου ἡμῖν δεήσει ἐν ταῖς ᾠδαῖς τε καὶ μέλεσιν.

οὔ μοι, ἔφη, φαίνεται.

τριγώνων ἄρα καὶ πηκτίδων καὶ πάντων ὀργάνων ὅσα
[399δ] πολύχορδα καὶ πολυαρμόνια, δημιουργοὺς οὐ θρέψομεν.
οὐ φαινόμεθα.

τί δέ; αὐλοποιοὺς ἢ αὐλητὰς παραδέξῃ εἰς τὴν πόλιν; ἢ οὐ τοῦτο πολυχορδότατον, καὶ αὐτὰ τὰ παναρμόνια αὐλοῦ τυγχάνει ὄντα μίμημα;

δῆλα δή, ἦ δ᾽ ὅς.

λύρα δή σοι, ἦν δ᾽ ἐγώ, καὶ κιθάρα λείπεται [καὶ] κατὰ πόλιν χρήσιμα: καὶ αὖ κατ᾽ ἀγροὺς τοῖς νομεῦσι σῦριγξ ἄν τις εἴη.

ὡς γοῦν, ἔφη, ὁ λόγος ἡμῖν σημαίνει.
[399ε]
οὐδέν γε, ἦν δ᾽ ἐγώ, καινὸν ποιοῦμεν, ὦ φίλε, κρίνοντες τὸν Ἀπόλλω καὶ τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος ὄργανα πρὸ Μαρσύου τε καὶ τῶν ἐκείνου ὀργάνων.

μὰ Δία, ἦ δ᾽ ὅς, οὔ μοι φαινόμεθα.

καὶ νὴ τὸν κύνα, εἶπον, λελήθαμέν γε διακαθαίροντες πάλιν ἣν ἄρτι τρυφᾶν ἔφαμεν πόλιν.

σωφρονοῦντές γε ἡμεῖς, ἦ δ᾽ ὅς.

ἴθι δή, ἔφην, καὶ τὰ λοιπὰ καθαίρωμεν. ἑπόμενον γὰρ δὴ ταῖς ἁρμονίαις ἂν ἡμῖν εἴη τὸ περὶ ῥυθμούς, μὴ ποικίλους αὐτοὺς διώκειν μηδὲ παντοδαπὰς βάσεις, ἀλλὰ βίου ῥυθμοὺς ἰδεῖν κοσμίου τε καὶ ἀνδρείου τίνες εἰσίν: οὓς ἰδόντα τὸν
[400α] πόδα τῷ τοῦ τοιούτου λόγῳ ἀναγκάζειν ἕπεσθαι καὶ τὸ μέλος, ἀλλὰ μὴ λόγον ποδί τε καὶ μέλει. οἵτινες δ᾽ ἂν εἶεν οὗτοι οἱ ῥυθμοί, σὸν ἔργον, ὥσπερ τὰς ἁρμονίας, φράσαι.
ἀλλὰ μὰ Δί᾽, ἔφη, οὐκ ἔχω λέγειν. ὅτι μὲν γὰρ τρί᾽ ἄττα ἐστὶν εἴδη ἐξ ὧν αἱ βάσεις πλέκονται, ὥσπερ ἐν τοῖς φθόγγοις τέτταρα, ὅθεν αἱ πᾶσαι ἁρμονίαι, τεθεαμένος ἂν εἴποιμι: ποῖα δὲ ὁποίου βίου μιμήματα, λέγειν οὐκ ἔχω.

Plato. Platonis Opera, ed. John Burnet. Oxford University Press. 1903.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/...section=398b


Πλάτων
Plato, Protagoras

Plat. Prot. 326a

Πρωταγόρα, 326Α

[326α] ἀναγκάζουσιν, ἐν οἷς πολλαὶ μὲν νουθετήσεις ἔνεισιν πολλαὶ δὲ διέξοδοι καὶ ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια παλαιῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν, ἵνα ὁ παῖς ζηλῶν μιμῆται καὶ ὀρέγηται τοιοῦτος γενέσθαι. οἵ τ᾽ αὖ κιθαρισταί, ἕτερα τοιαῦτα, σωφροσύνης τε ἐπιμελοῦνται καὶ ὅπως ἂν οἱ νέοι μηδὲν κακουργῶσιν: πρὸς δὲ τούτοις, ἐπειδὰν κιθαρίζειν μάθωσιν, ἄλλων αὖ ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα διδάσκουσι μελοποιῶν, εἰς τὰ
[326β] κιθαρίσματα ἐντείνοντες, καὶ τοὺς ῥυθμούς τε καὶ τὰς ἁρμονίας ἀναγκάζουσιν οἰκειοῦσθαι ταῖς ψυχαῖς τῶν παίδων, ἵνα ἡμερώτεροί τε ὦσιν, καὶ εὐρυθμότεροι καὶ εὐαρμοστότεροι γιγνόμενοι χρήσιμοι ὦσιν εἰς τὸ λέγειν τε καὶ πράττειν: πᾶς γὰρ ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου εὐρυθμίας τε καὶ εὐαρμοστίας δεῖται. ἔτι τοίνυν πρὸς τούτοις εἰς παιδοτρίβου πέμπουσιν, ἵνα τὰ σώματα βελτίω ἔχοντες ὑπηρετῶσι τῇ διανοίᾳ χρηστῇ

Plato. Platonis Opera, ed. John Burnet. Oxford University Press. 1903.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/...section=326a


Πλάτων
Plato, Laches
Plat. Lach. 188d

Πλάτων, Λάχη, 188D

[188δ] χαίρω ὑπερφυῶς, θεώμενος ἅμα τόν τε λέγοντα καὶ τὰ λεγόμενα ὅτι πρέποντα ἀλλήλοις καὶ ἁρμόττοντά ἐστι. καὶ κομιδῇ μοι δοκεῖ μουσικὸς ὁ τοιοῦτος εἶναι, ἁρμονίαν καλλίστην ἡρμοσμένος οὐ λύραν οὐδὲ παιδιᾶς ὄργανα, ἀλλὰ τῷ ὄντι [ζῆν ἡρμοσμένος οὗ] αὐτὸς αὑτοῦ τὸν βίον σύμφωνον τοῖς λόγοις πρὸς τὰ ἔργα, ἀτεχνῶς δωριστὶ ἀλλ᾽ οὐκ ἰαστί, οἴομαι δὲ οὐδὲ φρυγιστὶ οὐδὲ λυδιστί, ἀλλ᾽ ἥπερ μόνη Ἑλληνική ἐστιν ἁρμονία. ὁ μὲν οὖν τοιοῦτος χαίρειν με ποιεῖ
[188ε] φθεγγόμενος καὶ δοκεῖν ὁτῳοῦν φιλόλογον εἶναι—οὕτω σφόδρα ἀποδέχομαι παρ᾽ αὐτοῦ τὰ λεγόμενα—ὁ δὲ τἀναντία τούτου πράττων λυπεῖ με, ὅσῳ ἂν δοκῇ ἄμεινον λέγειν, τοσούτῳ μᾶλλον, καὶ ποιεῖ αὖ δοκεῖν εἶναι μισόλογον. Σωκράτους δ᾽ ἐγὼ τῶν μὲν λόγων οὐκ ἔμπειρός εἰμι, ἀλλὰ πρότερον, ὡς ἔοικε, τῶν ἔργων ἐπειράθην, καὶ ἐκεῖ αὐτὸν

Plato. Platonis Opera, ed. John Burnet. Oxford University Press. 1903.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/...section=188d


Πλάτων
Plato, Crito
Plat. Crito 50d

Πλάτων, Κρίτωνα, 50D

[50δ] ἡμῖν καὶ τῇ πόλει ἐπιχειρεῖς ἡμᾶς ἀπολλύναι; οὐ πρῶτον μέν σε ἐγεννήσαμεν ἡμεῖς, καὶ δι᾽ ἡμῶν ἔλαβε τὴν μητέρα σου ὁ πατὴρ καὶ ἐφύτευσέν σε; φράσον οὖν, τούτοις ἡμῶν, τοῖς νόμοις τοῖς περὶ τοὺς γάμους, μέμφῃ τι ὡς οὐ καλῶς ἔχουσιν;” “οὐ μέμφομαι,” φαίην ἄν. “ἀλλὰ τοῖς περὶ τὴν τοῦ γενομένου τροφήν τε καὶ παιδείαν ἐν ᾗ καὶ σὺ ἐπαιδεύθης; ἢ οὐ καλῶς προσέταττον ἡμῶν οἱ ἐπὶ τούτῳ τεταγμένοι νόμοι, παραγγέλλοντες τῷ πατρὶ τῷ σῷ σε ἐν
[50ε] μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ παιδεύειν;” “καλῶς,” φαίην ἄν. “εἶεν. ἐπειδὴ δὲ ἐγένου τε καὶ ἐξετράφης καὶ ἐπαιδεύθης, ἔχοις ἂν εἰπεῖν πρῶτον μὲν ὡς οὐχὶ ἡμέτερος ἦσθα καὶ ἔκγονος καὶ δοῦλος, αὐτός τε καὶ οἱ σοὶ πρόγονοι; καὶ εἰ τοῦθ᾽ οὕτως ἔχει, ἆρ᾽ ἐξ ἴσου οἴει εἶναι σοὶ τὸ δίκαιον καὶ ἡμῖν, καὶ ἅττ᾽ ἂν ἡμεῖς σε ἐπιχειρῶμεν ποιεῖν, καὶ σοὶ ταῦτα ἀντιποιεῖν οἴει δίκαιον εἶναι; ἢ πρὸς μὲν ἄρα σοι τὸν πατέρα οὐκ ἐξ ἴσου ἦν τὸ δίκαιον καὶ πρὸς δεσπότην, εἴ σοι ὢν ἐτύγχανεν, ὥστε ἅπερ πάσχοις ταῦτα καὶ ἀντιποιεῖν, οὔτε κακῶς ἀκούοντα

Plato. Platonis Opera, ed. John Burnet. Oxford University Press. 1903.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/...:section=50e



Πλάτων
Plato, Alcibiades 1
Plat. Alc. 1 106e

Πλάτων, Αλκιβιάδη I 106Ε

[106ε]
Σωκράτης
ἃ ἄρα νῦν τυγχάνεις ἐπιστάμενος, ἦν χρόνος ὅτε οὐχ ἡγοῦ εἰδέναι;

Ἀλκιβιάδης
ἀνάγκη.

Σωκράτης
ἀλλὰ μὴν ἅ γε μεμάθηκας σχεδόν τι καὶ ἐγὼ οἶδα: εἰ δέ τι ἐμὲ λέληθεν, εἰπέ. ἔμαθες γὰρ δὴ σύ γε κατὰ μνήμην τὴν ἐμὴν γράμματα καὶ κιθαρίζειν καὶ παλαίειν: οὐ γὰρ δὴ αὐλεῖν γε ἤθελες μαθεῖν. ταῦτ᾽ ἐστὶν ἃ σὺ ἐπίστασαι, εἰ μή πού τι μανθάνων ἐμὲ λέληθας: οἶμαι δέ γε, οὔτε νύκτωρ οὔτε μεθ᾽ ἡμέραν ἐξιὼν ἔνδοθεν.

Ἀλκιβιάδης
ἀλλ᾽ οὐ πεφοίτηκα εἰς ἄλλων ἢ τούτων.


Plato. Platonis Opera, ed. John Burnet. Oxford University Press. 1903.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/...section=106e

 

[Zambelis Spyros]

Title: Μουσική και παιδεία στον Πλάτωνα
Music and education in Plato's thought
Authors: Χατζηνικολάκη, Ευαγγελία Χαραλάμπους-Κωνσταντίνου
Publ. Date: 2008
Abstract: Η εργασία πραγματεύεται τις αντιλήψεις που είχε ο Πλάτωνας όσον αφορά στη μουσική στην αρχαία Ελλάδα. Ειδικότερα, αναλύει τον ηθοπλαστικό ρόλο της μουσικής, τη θέση της στο εκπαιδευτικό σύστημα και τη σύνδεσή της με τους νόμους της Πολιτείας
This paper is about Plato's thoughts about music in ancient Greece. Furthermore, it analyses the way that music affects young people's character, music's place in ancient Greece's educational system and its connection to the republic's laws.
Department: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής
Keywords: Πλάτων, Παιδεία, Μουσική, Plato, Education, Music
Full Text: Fulltext: PDF

http://invenio.lib.auth.gr/record/107721.

 

[Zambelis Spyros]

'Plato's Forms, Pythagorean Mathematics, and Stichometry' (pdf, Apeiron essay)

'A Visual Introduction to the Musical Structure of Plato's Symposium' (pdf)

The Musical Structure of Plato's Dialogues: a quick guide to the strongest evidence (pdf)

http://personalpages.manchester.ac.uk/staff/jay.kennedy/

Dr Jay Kennedy


Email: jay.kennedy@manchester.ac.uk
Websites:
Research and Lectures Blog
Research on Plato and Pythagoras

Manchester University

 

[Zambelis Spyros]

Plato [Platōn]
(b Athens, c429 bce; d Athens, 347 bce). Greek philosopher. His comments on music are of unusual interest, not only because his works provide much varied evidence but also because he was a transitional figure. During his lifetime the traditional Paideia (meaning both ‘education’ and ‘culture’), built upon unquestioned aristocratic standards of behaviour, had already fallen into decay; the conservative Aristophanes had lamented its neglect. Plato was no less conservative in his different way and was disquieted by the signs of things to come. The meeting of past and future in his writings lends his remarks on music a special interest, even when he was manifestly out of touch with his own times.
1. Attitude to musical instruments.
2. Number theory, ethos, harmonia.
3. Harmonia and rhythm.
4. Music and legislation.
5. Paideia.
6. Melodic mimesis.
7. Characteristics of Platonic thought.
8. Influence on his successors.

WARREN ANDERSON/THOMAS J. MATHIESEN
Plato

1. Attitude to musical instruments.
Among musical instruments, only the aulos and kithara commanded Plato’s serious attention. As the Crito (54d2–5) shows, he was aware that auletes could fill the consciousness of listeners with their playing. The passage refers indirectly to the buzzing sound of auloi and is probably Plato's nearest approach to a concern with tonal characteristics. Such questions, however, had little importance for him; it was because of its tonal flexibility, not its sound, that he banned the aulos from his ideal city-states projected in the Republic and the Laws. He credited it with the most extensive compass of any instrument and asserted that other ‘polychordic’ and ‘panharmonic’ instruments – those affording a wide variety of notes and harmoniai – only imitate it (Republic, iii, 399d4–5).
Plato's concern was not with the technical capacities of the instrument: he wished, rather, to eradicate what he considered an alien element in Greek religion. The aulos, said Socrates, is associated with the satyr Marsyas; we must follow the Muses in preferring kithara and lyra, the instruments of Apollo (Republic, iii, 399e1–3). Their acceptance represents a further part of the plan, evident in the Republic and especially in the Laws, to make music serve the state religion. As an exception herdsmen will be allowed to retain their traditional Syrinx (see Greece, §I, 5(ii)(b)).
Plato
2. Number theory, ethos, harmonia.
Plato did not claim familiarity with technical theory, but in the Philebus he nevertheless referred to discordant elements being made ‘commensurable and harmonious by introducing the principle of number’ (25d11–e2), a notably Pythagorean sentiment. The same idea is put, negatively, later in the same work: without number and measurement, any art is at the mercy of guesswork and of an empirical reliance upon the senses (55e1–56a3). Here, as often, he was attacking the empirical harmonicists; yet his position was ambivalent, for he could also criticize the Pythagoreans (Republic, vii, 531a–b), whom he admired on many counts, for their exclusive interest in the numerical properties of musical consonances (see Greece, §I, 6).
According to Alcibiades in the Symposium, the aulos melodies attributed to Marsyas are incomparably powerful. Whether the performer is skilful or inept, they grip the soul and show ‘the need of gods and mysteries’ (215c1–6). The passage illustrates the exciting and orgiastic effect so often associated with the aulos. In an ideal community, where worship must above all be decorous, such an instrument can have no place. As might be expected, Socrates considered the power of music from a distinctly different approach. The qualities of rhythm and harmony, he explained, sink deep into the soul and remain there. The result is grace of body and mind, attainable in practice solely through the traditional system of literary and musical education known as mousikē (Republic, iii, 412a). Thus a man’s habits become his nature and are manifested as Ethos.
In the Timaeus, a dialogue concerned centrally with the motion of the soul, Plato proposed that harmonia has a comparable motion and helps to restore order and concord to the soul; similarly, that rhythm remedies our unmodulated condition (47c7–e2). (Harmonia, it must be remembered, is a broad philosophical term that has nothing to do with the modern concept of chord relationships.) Mousikē and philosophia ‘provide the soul with motion’; when this motion has been properly regularized, it blends high and low sounds into a unity that provides intellectual delight as an ‘imitation of the divine harmony revealed in mortal motions’ (80b4–8). In the Laws (vii, 802c6–d6) Plato held that pleasure is nevertheless irrelevant in itself: a man enjoys the music to which he is accustomed; while sober and ordered music makes men better, the vulgar and cloying sort makes them worse. Although the doctrines of the Timaeus seem to be related to Pythagorean theories of harmonic number, Plato never showed clearly how the soul could be affected by external patterns of motion related to it through harmonia. Indeed, this difficulty is part of a larger problem in Platonic philosophy: how the eternal and non-material can participate in the temporal and material realm.
Plato
3. Harmonia and rhythm.
Plato credited rhythm, metre and harmonia with a great inherent power to charm (Republic, x, 601a–b). Convinced that his ideal of education could be realized through their use, Plato nevertheless warned that they must remain subordinate to the text (Republic, iii, 398d). He saw the various rhythmic patterns as developments of impulses expressed through bodily movements; the harmoniai are analysed simply and briefly as ‘systems’ (Philebus, 17c11–d6). His own musical and literary training occurred at a period when he can hardly have gained any strong impression of earlier individual, unsystematized harmoniai. Moreover, the scale sequences presented in the treatise On Music (i.9) of Aristides Quintilianus as ‘called to mind’ by Plato in the Republic bear some resemblance to the ‘complete systems’ found in Greco-Roman handbooks (see Greece, §I, 6(iii)(e)).
Plato seldom named individual harmoniai, except in a noteworthy passage where he rejected all of them except the Dorian and Phrygian. The former serves to imitate the ‘tones and accents’ of a brave man under stress, the latter to portray moderate behaviour in prosperity, evidently through the same kind of Mimesis (Republic, iii, 399a–c). His choice had a reasoned basis in the religious observances of his own times and the severe limitations to be imposed upon music and poetry in the ideal city-state of his Republic. The Phrygian harmonia was strongly associated with Dionysiac worship, with the choral hymn to Dionysus known as the Dithyramb and also with the Aulos. In Plato’s own time, Dionysus was worshipped with sombre decorum.
In the Laws, a work of the writer’s old age, Plato treated the harmoniai less harshly than he did in the Republic; several passages seem to suggest that a variety would be permitted. (See notably Laws 670a–71a.) Still, he failed to give any satisfactory full account of the relation between the harmoniai and morals. Thus, in a well-known passage (Laws, ii, 669b–70b), Plato warned that a wrong handling of music could make the hearer liable to fall into evil habits. He further objected to the lack of taste and the meaningless virtuosity of solo instrumental performances, which seemed to him to have hardly any meaning or mimetic worth. Here the view of music as fostering evil is extreme, even for Plato. Elsewhere in the Laws (ii, 654b–d) he suggested that technical finish has secondary importance, a view far more in keeping with his general approach; yet even here his approach is as ambiguous as ever. His attitudes and theories, as expressed in isolated passages, still fail to combine satisfactorily into a philosophical system, however valuable they may be in isolation.
In these circumstances even the views of the musical expert Damon may well fail to provide a means of unifying Plato’s thought; in a significant number of respects Plato showed a critical and independent spirit where music was concerned.
Plato
4. Music and legislation.
As might be expected, the connection between music and legislation is established almost entirely in the Laws, although it is occasionally anticipated in earlier works. When he wrote the Republic Plato did not trust the power of written laws to maintain a wholesome culture. In the Republic, the musical topic of special interest had been paideutic ethos; it is now paideia itself, and, in particular, the place that music should have within it. Egypt, Crete, Sparta and the Athens of earlier days provided Plato with precedents for legislative controls over music. Probably the most striking result is his seemingly paradoxical claim that ‘our songs are our laws’ (Laws, vii, 799e). Earlier, Socrates had observed (Republic, iv, 424b–c) that ‘the modes [tropoi] of music are never moved without movement of the greatest constitutional laws’. The interpretation of these passages has been a matter of controversy, and there is certainly a play on the word nomos, which has both a general meaning of ‘law’, ‘custom’ or ‘convention’, as well as a specific musical meaning (see Nomos). Nevertheless, it is reasonable to suppose Plato regarded the influence of music on behaviour (for whatever reason) as so profound as to be a virtual ‘law’. Thus, in a literal sense, ‘song’ and ‘law’ were inseparable.
‘Rightness’ (orthotēs) has many aspects in the Laws and is perhaps the most important single concept bearing upon music in that vast work. Poets, Plato said, are in themselves unable adequately to recognize good and evil. They have unwittingly created the impression that rightness is not even a characteristic of music, let alone the true criterion; and that the true criterion is pleasure (Laws, iii, 700d–e).
In the ideal city of the Laws, no such debased standard could exist. Free choice of rhythms and melodies would be forbidden, and Plato would allow only those appropriate to texts equating virtue with the good (Laws, ii, 661c). None but the civic poet may express himself freely. He must be elderly and also distinguished for his noble deeds, but he need not be talented in poetry or music (Laws, viii, 829c–d). Power must be in the hands of the state. Musical contests will be judged by mature citizens (Laws, vi, 764d–e), and aged choristers must know harmoniai and rhythms in order to distinguish the rightness of a melody (Laws, ii, 670a–b). Evidently they will have to be more technically competent than the civic poet, and this fact serves as a reminder of Plato’s indecisiveness in choosing criteria. Elsewhere he seems to have been attempting to combine both kinds of prerequisites for music, for he conceded that music may indeed be judged by the pleasure it gives, providing it appeals to a listener of outstandingly noble character and paideia. This sort of man, he continued, must judge public performances (Laws, ii, 658e–59a). In this passage, as often elsewhere when he approached a musical topic in varying ways, his inconsistency has no final resolution.
Plato
5. Paideia.
In the Laws Plato proposed that musical and literary training should ensure that ‘the whole community may come to voice always one and the same sentiment in song, story and speech’ (Laws, ii, 664a). Plato pursued such uniformity relentlessly, and it is easy to ignore the admirable earnestness and idealism of his views concerning paideia. Education which is not uplifting is not education; men must constantly be exposed to an ethical code higher than their own (Laws, ii, 659c). In this process music has a vital role. From the civic point of view, for example, paideia is said to be a man’s training as a singer and dancer in the public chorus (Laws, ii, 654a). But Plato extended the meaning of paideia beyond mere dexterity: in the same context he claimed that true paideia is loving good and hating evil, and that technique matters little (Laws, ii, 654b–d). In the education of young children, as yet incapable of dealing maturely with moral issues, ideals of excellence will be conveyed through terms that can be understood, those of play and song (Laws, ii, 659d–e).
The comment is remarkable for the conscious grasp that it shows of the connection between paideia and play (paidia). Once again, much later in the Laws, Plato connected play with song and with dance as well. Man is ‘the plaything [paignion] of God’, he declared; this is the best thing about him, and he should therefore spend his life in ‘the noblest kinds of play’, sacrificing, singing and dancing (Laws, vii, 803c–04b). The central idea of orthotēs reappears here: these activities are cited to show rightness in practice. The religious emphasis is noteworthy and typical of Plato, as is the omission of any reference to solo instrumental music. (A musical accompaniment was taken for granted.)
The older, 5th-century education was designed primarily to produce seemly behaviour during the early years of schooling, according to the Platonic Protagoras (Protagoras, 325d–e; cf 326a–b for the actual system). In the Laws Plato himself made careful provision for elementary schooling; although he always considered paideia as a lifelong activity, he was aware that in this instance the beginning was indeed ‘half of all’.
Besides his general remarks on education, he dealt with lyre lessons in a remarkable passage (Laws, vii, 812d–e): the lyre must sound clearly and in unison with the voice, he declared; heterophony and ornamentation are forbidden, as are various types of exaggerated contrast. These comments are incomparably more technical than any others in the entire range of the dialogues. Plato excluded any kind of variation, rhythmic or melodic, in the accompaniment and any use of countermelody because he believed these interfere with the young pupils' ability to grasp ‘within three years the useful elements of music’ (en trisin etesi to tēs mousikēs chrēsimon).
Plato
6. Melodic mimesis.
Although Plato never developed an explicit theory of melodic mimesis, some of its constituent elements can be seen in his work. In his doctrine of habituation he taught that mimetic practices, if begun early in life, grow eventually into habits and become second nature (Republic, iii, 395d). He related this to music through his reference in the Laws (ii, 655a–b) to the separate melodies that characterize the brave man and the coward; and the two principles are combined in his description of rhythm and of music generally as ‘imitations of the characters of better and worse men' (Laws, vii, 798d). Since music is thus mimetic, we must judge it not by the degree to which it pleases, but by its rightness, the essential quality of successful mimesis (Laws, ii, 668a–b). Rhythms as well as harmoniai express these mimetic qualities, and in good music they take their pattern from the natural rhythm of a good man’s life (Republic, iii, 399a–e). One might have expected the parallel statement that in such music the harmonia expresses the inner harmonia of a good man, but he never stated this. The two acceptable harmoniai, Dorian and Phrygian, imitate (in a manner never explained) the ‘notes and songs’ (phthongous te kai prosōdias) of brave and moderate men; there is no analogy with any inner harmonia. He seems to have reasoned that harmonia must resemble rhythm in imitating certain human activities.
Plato
7. Characteristics of Platonic thought.
It was natural for Plato to associate music with spoken language, for he always championed the pre-eminence of the word; yet this combination involved him in a contradiction. He suggested that education is achieved, first by the two main musical elements, harmonia and rhythm, which impart a rhythmic and harmonious nature through habituation, and, secondly by the literary content, which produces traits of character closely related to the habits implanted by harmonia and rhythm but differing from them (Republic, vii, 522a). The contradiction lies in the fact that such character traits are ethical, whereas moral value is irrelevant to harmonia and rhythm. Plato generally recognized this, but he linked by association the ethical and non-ethical factors and even used ethical terms to describe the harmoniai.
In the dialogues Plato took a narrow view of the pleasure-giving function of music, for example, and his general understanding of musical developments was distinctly old-fashioned. On points of detail his presentation is often vague or incomplete; at times he contradicted himself. Yet he combined a singularly noble vision of the moral function of music with concern for its practical aspects. The ambivalence of his position between the old music and the new itself enabled him to draw upon the heritage of Pythagorean, Sophistic and Damonian thought and also to contribute profoundly, through his own remarkable powers, to the thought of the future. Severe but majestic, he was the last mourner of the traditional Hellenic musical ideals.
Plato
8. Influence on his successors.
The passing of these ideals was also deplored by later critics, including Aristotle’s brilliant pupil, Aristoxenus. Like Plato, he saw the music of his own time as proof of an ethical decline; yet even here his view is not that of the zealous reformer, and elsewhere there are manifest differences. One of these concerns the Aristoxenian doctrine of rhythm. It certainly involves formal principles that essentially resemble Plato’s ideal paradigms; the dialogues nevertheless treat rhythm either as a divine gift or as a mimetic refining of the impulse towards decisive movement.
Hellenistic and Greco-Roman authors were increasingly concerned with cosmic number-relationships, derived from Pythagoras, rather than the aspects of Plato’s approach to mousikē derived from the observation of society or the physical nature of man. Plato’s doctrines of mimesis and ethos were preserved and reinterpreted by Neoplatonic theorists such as Aristides Quintilianus. Plotinus’s pupil Porphyry followed Neoplatonic tradition in insisting that the motion of the soul is vitally important for music; the soul itself he held to be a composite tuned to diatonic intervals, a view derived from the Timaeus and Phaedo.
The Church Fathers’ attitudes to music were principally based on Neoplatonic views; they sought persistently to press music into ecclesiastical service as an aid to individual salvation or a way of praising God. They nevertheless credited it with a power for evil and rejected secular music on moral grounds. Likewise, Philo conceptualized Jewish religious traditions in terms of Platonic philosophy, especially in his account of the formation of the world, while Islamic scholars attempted to harmonize their own theology with both Neoplatonism and Aristotelianism. In the hands of Western commentators such as Macrobius Ambrosius Theodosius and Calcidius and authors such as Boethius, Cassiodorus and Isidore of Seville, fragments of Platonic theory were passed on to the Middle Ages, where they continued to exert an influence, especially on musica speculativa.
WRITINGS
J. Burnet, ed.: Platonis opera (Oxford, 1900–07/R)
H.N. Fowler and others, trans.: Plato in Twelve Volumes (Cambridge, MA, 1914–37/R)
F.M. Cornford, ed. and trans.: Plato's Cosmology: the Timaeus of Plato (London, 1937/R)
BIBLIOGRAPHY
K. von Jan: ‘Die Tonarten bei Platon in dritten Buche der Republik’, Jahrbücher für Philologie und Pädagogik, xcv (1867), 815–26
R. Westphal: ‘Platos Beziehungen zur Musik’, Berliner philologische Wochenschrift, iv (1884), 513–18, 545–9, 609–11, 641–5, 673–7
A.F. Walter: ‘Die ethisch-pädagogische Würdigung der Musik durch Plato und Aristoteles’,VMw, vi (1890), 388–415
K.J. Belling: ‘Plato's Position with Reference to Art, and in Particular to Music’, Music, i (1891–2), 197–203, 317–20
E. Frank: Plato und die sogenannten Pythagoreer: ein Kapitel aus die Geschichte des griechischen Geistes (Halle, 1923)
J.F. Mountford: ‘The Musical Scales of Plato's Republic’, Classical Quarterly, xvii (1923), 125–36
J. Regner: Platos Musiktheorie: eine Studie zur griechischen Musikgeschichte (diss., U. of Halle, 1924)
A.E. Taylor: Plato: the Man and his Work (London, 1926, 7/1960)
A. Rivaud: ‘Etudes platoniciennes, II: Plato et la musique’, Revue d'histoire de la philosophie, iii (1929), 1–30
R. Schaerer: Epistēmē et technē: étude sur les notions de connaissance et d'art d'Homère à Platon (Mâcon, 1930)
H. Perls: ‘Mousa: étude sur l'esthétique de Platon’, Revue philosophique, cxvii (1934), 259–84, 441–71
W. Vetter: ‘Die Musik im platonischen Staate’, Neue Jahrbücher, xi (1935), 306–20
G. Junge: ‘Die Sphärenharmonie und die pythagoreisch-platonische Zahlenlehre’, Classica et mediaevalia, ix (1947), 183–94
O. Tiby: ‘Note musicologiche al Timeo di Platone’, Dioniso, xii (1949), 33–55
G. Müller: Studien zu den platonischen Nomoi (Munich, 1951, 2/1968)
F.A. Ahlvers: Zahl und Klang bei Platon (Berne, 1952)
N.I. Boussoulas: L'être et la composition des mixtes dans le ‘Philèbe' de Platon (Paris, 1952)
P. Boyancé: ‘La religion astrale de Platon à Cicéron’, Revue des études grecques, lxv (1952), 312–49
W.D. Anderson: ‘The Importance of Damonian Theory in Plato's Thought’, Transactions of the American Philological Association, lxxxvi (1955), 88–102
L. Richter: ‘Platons Stellung zur praktischen und spekulativen Musiktheorie seiner Zeit’, GfMKB: Hamburg 1956, 196–202
B. Kytzler: ‘Die Weltseele und der musikalische Raum (Platons Timaios 35a ff.)’, Hermes, lxxxvii (1959), 393–414
E. Moutsopoulos: La musique dans l’oeuvre de Platon (Paris, 1959)
E. Sack: Platons Musikaesthetik (Stuttgart, 1959)
G. Arnoux: Musique platonicienne: âme du monde (Paris, 1960)
H. Potiron: ‘Les notations d'Aristide Quintilien et les harmonies dites platoniciennes’, RdM, xlvii (1961), 159–76
L. Richter: Zur Wissenschaftslehre von der Musik bei Platon und Aristoteles (Berlin, 1961), 27–97
W. Burkert: Weisheit und Wissenschaft: Studien zu Pythagoras, Philolaos und Platon (Nuremberg, 1962)
W.D. Anderson: Ethos and Education in Greek Music (Cambridge, MA, 1966), 64–110
H. Goergemanns and A.J.Neubecker: ‘Heterophonie bei Platon’, AMw, xxiii (1966), 151–69
P. Boyancé: ‘Note sur l'éther chez les Pythagoriciens Platon et Aristote’, Revue des études grecques, lxxx (1967), 202–9
R. Haase: ‘Ein Beitrag Platons zur Tetraktys’, Antaios, x (1969), 85–91
H.A. Koch: ‘Protagoras bei Platon, Aristoteles, und Sextus Empiricus’, Hermes, xcix (1971), 278–82
Y. Dechavanne: ‘L'éducation musicale en Grèce des origines à Platon’, Archeologia: tresors des âges, lvi (1972), 46–9
E.G. McClain: ‘Musical “Marriages” in Plato's Republic’, JMT, xviii (1974), 242–72
A. Giannarás: ‘Das Wachthaus im Bezirk der Musen: zum Verhältnis von Musik und Politik bei Platon’, AMw, xxxii (1975), 165–83
E.G. McClain: ‘A New Look at Plato's Timaeus’, Music and Man, i (1975), 341–60
E.G. McClain: The Pythagorean Plato: Prelude to the Song Itself (Stony Brook, NY, 1978)
A. Barbera: ‘Republic 530C–531C: Another Look at Plato and the Pythagoreans’, American Journal of Philology, cii (1981), 395–410
G.M. Turchetto: ‘Plato's Musical Imagination’ (diss., SUNY, Stony Brook, 1982)
K. Ioannides: ‘L'éthos musical chez Platon’, Philosophia, xv–xvi (1985–6), 254–65
T.J. Mathiesen: ‘Music, Aesthetics, and Cosmology in Early Neo-Platonism’, Paradigms in Medieval Thought: Applications in Medieval Disciplines: Northridge, CA, 1987, ed. N. van Deusen and A.E. Ford (Lewiston, NY, 1990), 37–64
A. Barker: ‘Ptolemy's Pythagoreans, Archytas, and Plato's Conception of Mathematics’, Phronesis, xxxix (1994), 113–35

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Λέξεις κλειδιά

aulos
kithara
auletes
‘polychordic’
‘panharmonic’
(Republic, iii, 399d4–5).
Marsyas
Muses
Apollo
(Republic, iii, 399e1–3).
Laws,
Syrinx
Number theory,
ethos
harmonia.
Philebus (25d11–e2),
Pythagoreans
(Republic, vii, 531a–b)
Symposium (215c1–6)
mousikē (Republic, iii, 412a)
Timaeus (47c7–e2)
Laws (vii, 802c6–d6)
(Republic, x, 601a–b)
(Republic, iii, 398d)
(Philebus, 17c11–d6)
Aristides Quintilianus
‘complete systems’
Mimesis (Republic, iii, 399a–c).
Laws 670a–71a.)
Laws (ii, 654b–d)
Damon
(Laws, vii, 799e)
(Republic, iv, 424b–c)
‘modes [tropoi]
nomos
‘Rightness’ (orthotēs)
(Laws, iii, 700d–e).
(Laws, ii, 661c)
(Laws, viii, 829c–d)
(Laws, vi, 764d–e)
(Laws, ii, 670a–b)
(Laws, ii, 658e–59a)
(Laws, ii, 664a)
(Laws, ii, 659c)
(Laws, ii, 654a)
(Laws, ii, 654b–d)
(Laws, ii, 659d–e).
[paignion]
dancing (Laws, vii, 803c–04b)
(Protagoras, 325d–e; cf 326a–b for the actual system)
(Laws, vii, 812d–e)
mimesis.
(Republic, iii, 395d)
Laws (ii, 655a–b)
(Laws, vii, 798d)
(Laws, ii, 668a–b)
(Republic, iii, 399a–e)
harmoniai
Dorian
Phrygian
(phthongous te kai prosōdias)
(Republic, vii, 522a)
Aristides Quintilianus
Plotinus’
Porphyry
diatonic intervals
Philo
Macrobius
Ambrosius
Theodosius
Calcidius
Boethius
Cassiodorus
Isidore of Seville

 

[Zambelis Spyros]

Αναζήτηση στη Μουσιπαιδεία

Αριστοτέλης
Ο Αριστοτέλης ακολουθεί την ίδια γραμμή σκέψης, όπως και ο Πλάτων, οι απόψεις του όμως είναι πιο φιλελεύθερες και λιγότερο αλύγιστες.

Ηρμοσμένος
... , εναρμονισμένος. Ο Σέξτος Εμπειρικός (VI, 13) γράφει: "οί τε μέγα δυνηθέντες εν φιλοσοφία, καθάπερ και Πλάτων, τον σοφόν όμοιόν φασιν είναι τω μουσικώ, την ψυχήν ηρμοσμένην έχοντα" (εκείνοι που ... τον τόνο προκαλεί λύπη πόνο ). Το ρήμα αρμόττομαι σήμαινε επίσης κουρδίζω ένα όργανο· Πλάτων (Πολιτ. 349Ε): "αρμοττόμενος λύραν" (κουρδίζοντας τη λύρα)· στον Φαίδωνα ( ...

Αλφαβητάριο και μουσική
... που περιελάμβανε 3 συστατικά: τα γράμματα, τη μουσική και τη γυμναστική (Ξενοφών: "Πολιτεία Λακεδαιμονίων", Πλάτων: "Πρωταγόρας",κ.λπ.). Το πόσο συνδέονταν τα γράμματα με τη μουσική αυτοαποδεικνύεται από το ότι ...

Άμουσος
... , εκείνος που δεν ξέρει ή δεν έχει κάποιο αίσθημα ή κλίση για τη μουσική. Ο Πλάτων (Πολιτ. 455Ε) λέει: "αλλ' έστι και γυνή μουσική, η δ' αμουσος φύσει ... καλλιέργειας ή μόρφωσης· επίσης, η έλλειψη μελωδικότητας, μουσικής καλαισθησίας. Αντίθ. εύμουσος και ευμουσία. Ο Πλάτων (Νόμοι Β', 670Α) λέει ότι η αύλησις αύληση και η κιθάρισις κιθάριση (χωρίς όρχηση ...

Αρμονία
... αρμονίες). Επίσης, συγγραφείς του 5ου και του 4ου αι. π.Χ., ανάμεσα στους οποίους ο Πλάτων , ο Αριστοτέλης και ο Ηρακλείδης Ηρακλείδης Ποντικός , χρησιμοποιούσαν τον όρο αρμονία με την ίδια σημασία. Ο Πλάτων (Πολ. Ι', 617Β) λέει: "εκ πασών οκτώ ουσών χορδών, φωνών μίαν αρμονίαν ξυμφωνείν" (από όλες τις οκτώ χορδές μια αρμονία σχηματίζεται)

Ευάρμοστος
... i>Νόμοι Β', 655Α): "εύρυθμον και ευάρμοστον, εύχρων δε μέλος" (εύρυθμη και εναρμονισμένη και καλά χρωματισμένη μελωδία). ευαρμοστία· καλό, αρμονικό κούρδισμα ή ταίριασμα, προσαρμοστικότητα. Πλάτων (Πρωταγόρας 326Β): "πάς γάρ ο βίος του ανθρώπου ευρυθμίας τε και ευαρμοστίας δείται" (γιατί όλη η ζωή του ανθρώπου χρειάζεται καλή ρυθμική και αρμονική τακτοποίηση ...

Ήθος
... ) σε κάθε χρόνο και για κάθε ηθική πράξη ("προς πάντα και πάσαν εσπουδασμένην πράξιν")". Ο Πλάτων, για να αναφέρουμε μια από τις αναρίθμητες φιλοσοφικές εκφράσεις του πάνω σε αυτό το θέμα, ... μουσική· τα ανθρώπινα ήθη εξαρτιόνταν από το ήθος της μουσικής. Φιλόσοφοι, κυρίους ο Δάμων , ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης , έδιναν ιδιαίτερη έμφαση σε αυτή τη σημασία στα γραφόμενά τους. Κακή μουσική ...

Καρικόν
... Ο Πλάτων στους Νόμους (800Ε) λέει: "καρική τινι μούση προπέμπουσι τους τελευτήσαντας" (με ...

Προσωδία
(α) ένα τραγούδι με συνοδεία οργάνου. Πολυδ. (IV, 64): "και γαρ Πλάτων... τας προς κιθάραν ωδάς προσωδίας αρέσκει καλείν" (και ο Πλάτων... προτιμά αρέσκεται να ονομάζει προσωδίες τις ωδές με συνοδεία κιθάρας). Ησ. : "προσωδία μετ' οργάνου ωδή". Πρβ. Ε.Μ. 690. (β) Προσωδία (συχνά στον πληθ., προσωδίαι)· ο ιδιαίτερος τονισμός των λέξεων κατά την ομιλία· η ...

Τρίγωνον
... ακριβής αριθμός των χορδών του δεν ήταν γνωστός· ανήκε όμως στα πολύχορδον πολύχορδα όργανα που καταδίκαζαν ο Πλάτων (Πολιτ. Γ', 399D) και ο Αριστόξενος (Αθήν. Δ', 182F, 80).

Ύδραυλις
... πως η αρχή της παραγωγής ήχων με υδραυλική πίεση του αέρα ήταν μια ιδέα που ο Πλάτων εφάρμοσε σ' ένα νυχτερινό ρολόι, σαν μια μεγάλη κλεψύδρα, στο οποίο οι ώρες ηχούσαν με ... του κατασκευάσματος νυκτερινόν ποιήσαντα ωρολόγιον εοικός τω υδραυλικώ, οίον κλεψύδραν μεγάλην λίαν" (λέγεται πως ο Πλάτων έδωσε κάποια ιδέα της κατασκευής της ύδραυλης , γιατί είχε κατασκευάσει ένα νυχτερινό ρολόι όμοιο προς ...

Χαλαρός
Πλάτων (Πολιτ. Γ', 398Ε): "Ιαστί, ή δ' ος, και λυδιστί, αίτινες χαλαραί καλούνται" (Η ιωνική, είπε, και η λυδική αρμονία , που ονομάζονται χαλαρές).

Άρσις
έτσι ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες μετρικούς το "ασθενέστερο" από τα δύο μέρη κάθε μετρικού ποδός (δηλαδή, το με ασθενέστερη δύναμη απαγγελόμενο). Τόσο ο Πλάτων όσο και ο Αριστόξενος Αριστόξενο ς το ονομάζουν "άνω χρόνο". Το άλλο μέρος (το περισσότερο τονιζόμενο) ονομαζόταν Άρσις-θέσις θέσις .

Δώριος αρμονία
... δωριστί δωριστί δωριστί . Μπορεί να παρομοιαστεί με μια σύγχρονη κατιούσα κλίμακα: "μι-ρε-ντο-σι-λα-σολ-φα-μι" (με μερική ασφαλώς αναντιστοιχία διαστημάτων). Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης της απέδωσαν σταθερότητα και ισορροπία

Έκφυλα όργανα
... τον σκινδαψό, το τρίγωνος τρίγωνο και τον φοίνικα. Ο Πλάτων ονόμαζε αυτά τα όργανα "πολύχορδα" και τα καταδίκαζε απερίφραστα ("Πολιτεία" Γ', 399D).

Επίτριτον
... που χαρακτήριζε την "συλλαβή" ή " διατεσσάρων διατεσσάρων " (4η "καθαρή"), λεγόταν επίτριτος_λόγος επίτριτος λόγος . Συγκεκριμένα, ο Πλάτων χρησιμοποιεί το ουδέτερο επίτριτον στα διαστήματα των μουσικών τόνων, ονομάζοντας «επίτριτο λόγο»

Θεραπευτική Μουσική
... Αλλά και ο Πλάτων ("Νόμοι") θεωρεί ότι οι ψυχοπάθειες θεραπεύονται με συνδυασμένη χρήση χορού και μουσικής

Καταβαυκαλώ
Αρχαίο ελλ. ρήμα, αντίστοιχω του «νανουρίζω». Ως προς τη «μουσική κατακοίμηση» των βρεφών, γράφει ο Πλάτων στους «Νόμους» του (Ζ΄ 790)

Λυδιστί αρμονία
λύδιος τρόπος . Ονομαζόταν και "λύδιον είδος" ή "λύδιον μέλος". Ο Πλάτων χαρακτηρίζει τη λυδιστί αρμονίαν ως νωχελή και εκθηλυμένη, αναφέροντας ότι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο χρησιμοποιόταν από τις αυλητρίδες και τους κιθαρωδούς στις εορτές.

Λυρική ποίηση
... . Στην κλασική Εποχή, αντ’ αυτού μεταχειρίζονταν τον όρο «μέλος» Πλάτων

Μανότης
... αντίστοιχα χαρακτηρίζουμε ορισμένους ήχους πυκνούς ή χαλαρούς" (δεν προσδιορίζει όμως σε τί: σε αρμονικούς; σε ηχητικό ύψος; σε ένταση; σε μικροδιαστήματα; σε ρυθμική αγωγή. Ο Πλάτων επίσης μεταχειρίζεται τον όρο «μανότης» ("Νόμοι" Ζ' 812D) μάλλον με την έννοια του χαμηλού ηχητικού ύψους. Γράφει συγκεκριμένα για συνδυασμό ψηλών και χαμηλών φθόγγων, ...

Ομηρίδαι
... Τόσο ο Ισοκράτης όσο και ο Πλάτων ("Ίων") αφήνουν να εννοηθεί ότι στον 4ο π.Χ. αι. οι Ομηρίδαι ήταν κριτές στους αγώνες ραψωδών στα Παναθήναια.

Σιμωνίδης ο Κείος
... Ο Πλάτων τον κατατάσσει στους 7 σοφούς και δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από κανέναν ούτε η ποιητική επιδεξιότητα ούτε η πολυμάθειά ούτε η αξία του.

Σώφρων
... Ο Πλάτων Πλάτων ήταν αυτός που τον έκανε γνωστό στη "μητροπολιτική" Ελλάδα και αργότερα χρησίμευσε ως πρότυπο

Τζιτζίκι
Ο Πλάτων Πλάτων χαρακτηρίζει το έντομο αυτό "μουσ& 8182;ν & 8017;ποφήτην" ("Φαίδρος", 262 D).

Χαλαρά ιαστί
Ονομασία που έδινε ο Πλάτων στην ιαστί αρμονία.

Ψιλή αύλησις
Παίξιμο αυλού, που δεν συνοδεύει τραγούδι ή άλλο όργανο (δηλαδή "σόλο αυλητική"). Ο Πλάτων Πλάτων ("Νόμοι") την επικρίνει (όπως άλλωστε και την "ψιλήν κιθάρισιν") γιατί δεν εννοούσε την ύπαρξη της Μουσικής χωριστά από τον λόγο.

Αγαθοκλής
Ο Πλάτων (Πρωτ. VΙΙΙ, 316Ε) αναφέρει τον Αγαθοκλή ως "μεγάλο σοφιστή" που, όπως ο Πυθοκλείδης και πολλοί άλλοι, από φόβο για το φθόνο των άλλων, χρησιμοποιούσαν τη μουσική ως ...

Αγάθων
... Ήταν από τους κύριους συνδαιτυμόνες στο Συμπόσιο του Πλάτων Πλάτωνα

Αθλοθέτης
κριτής στους Αγώνες. Επειδή στους Αγώνες γίνονταν και μουσικοί διαγωνισμοί, οι αθλοθέτες έκριναν επίσης και διαγωνισμούς σε μουσική. Πρβ. Πλάτων, Νόμοι VI, 764Ε

Ακοή
... ο μαθητής, ο οπαδός ενός δασκάλου. Αριστόξενος Αρμ. (II, 30,18): "τους πλείστους των ακουσάντων παρά Πλάτωνος" (τους πλείστους που παρακολούθησαν τη διδασκαλία του Πλάτωνα ). Επίσης, στο ίδιο (ΙΙ, 31, 13): "τοις μέλλουσιν ακροάσθαι παρ' αυτού (του Αριστοτέλους)" (σ' εκείνους που σκοπεύουν να γίνουν μαθητές του του Αριστοτέλης Αριστοτέλη ).

Ακρόασις
... ακρόασιν παθείν" (Τέτοια ήταν η κατάσταση, όπως ο Αριστοτέλης συνήθιζε συχνά να διηγείται, των πιο πολλών από το ακροατήριο, που παρακολουθούσαν τις διαλέξεις του Πλάτων Πλάτωνα περί Καλού). Η φράση "τους πλείστους των ακουσάντων" θα μπορούσε να μεταφραστεί "των πλείστων που παρακολουθούσαν τίς διαλέξεις".

Ακροατής
κάποιος που παρακολουθεί σειρά μαθημάτων (μαθητής ή οπαδός), ή ακούει μια ομιλία, μουσική εκτέλεση κτλ. Ο Πλάτων (Νόμοι Β', 668C) λέει: "ποιηταί τε και ακροαταί και υποκριταί" (ποιητές και ακροατές και ηθοποιοί).

Αρμονία των σφαιρών
... Καθώς λέει ο Πλάτων , η αστρονομία και η μουσική είναι αδελφές επιστήμες.

Ασύμφωνος
μη σύμφωνος, ένας ήχος που δε συμφωνεί με έναν άλλο· διάφωνος. Η έλλειψη συμφωνίας ή η μη ύπαρξη συμφωνίας ήταν ασυμφωνία. Πλάτων (Πολιτεία Γ', 402D): "ει δ' άξύμφωνος είη ουκ αν ερώη" (αν όμως ήταν κανείς ασύμφωνος δεν είχε αρμονία ψυχής και σώματος , δε θα τον αγαπούσε ο αληθινός μουσικός ).

Αχόρευτος
Ο Πλάτων (Νόμοι Β', 654Α-Β) γράφει: "Ουκούν ο μεν απαίδευτος αχόρευτος έσται, τον δε πεπαιδευμένον κεχορευκότα θετέον;" (Να δεχτούμε πως ο απαίδευτος άνθρωπος είναι χωρίς εξάσκηση στο χορό και ο μορφωμένος με εξάσκηση στο χορό

Δάμων
. ο Πλάτων τον αναφέρει με ξεχωριστή εκτίμηση και σεβασμό. Στην Πολιτεία (Δ', 424C) ο Δάμων αναφέρεται από τον Σωκράτη σε μια φράση που δείχνει βαθύ σεβασμό στις απόψεις του για την ηθική αξία της ...

Δράκων
(περ. τέλος 5ου / αρχές 4ου αι. π.Χ.)· Αθηναίος μουσικός, μαθητής του Δάμων Δάμωνα . Αναφέρεται, και ως δάσκαλος του Πλάτων Πλάτωνα στη μουσική

Δώριος
Ο Πλάτων (Λάχης XIV, 188D) λέει ότι αληθινός μουσικός είναι εκείνος που έχει ρυθμίσει τη ζωή του με λόγια και με έργα (στην πράξη) όχι σύμφωνα με την ιωνική ή τη φρυγική ή τη λυδική ...

Έγχορδα
... αριθμό χορδών, που σπάνια ξεπερνούσε τις δώδεκα (βλ. λ. λύρα ), ενώ εκείνα της οικογένειας του ψαλτηρίου είχαν πάντα μεγάλο αριθμό χορδών (μέχρι σαράντα). Αυτά τα όργανα ονομάζονταν πολύχορδον πολύχορδα , ιδιαίτερα από τον Πλάτωνα που τα καταδίκαζε (Πολιτ. Γ', 399D).

Επάδω
τραγουδώ με συνοδεία κάποιου οργάνου· τραγουδώ σαν σε επωδή (Δημ., LSJ). Πρβ. Πλάτων Νόμοι Β', 666C.

Επωδός
... Πλάτων (Νόμοι Γ, 903Β): "επωδών γε μήν προσδεισθαί μοι δοκει μύθων έτι τινών" ( μιλά ο Αθήναιος , αλλά ακόμα χρειάζεται, όπως μου φαίνεται, μερικά λόγια συμβουλευτικά , ...

Ετεροφωνία
ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τον Πλάτωνα στους Νόμους (Ζ' 812D)· μιλώντας για την εκπαίδευση των νέων, λέει: "ο δάσκαλος της λύρας και ο μαθητής του πρέπει να χρησιμοποιούν το όργανο αυτό με τέτοιο τρόπο, ώστε η μελωδία να αναπαράγεται (να επαναλαμβάνεται) στη λύρα μόνο (απλά) νότα προς νότα. Αλλά ως προς την ετεροφωνία και την ποικιλία της λύρας, όταν οι χορδές ηχούν μια ...

Εύρυθμος
στη μουσική, αυτός που έχει καλή ρυθμική σύσταση· ρυθμικός. εύρυθμα κρούματα· ρυθμικά μουσικά κομμάτια. εύρυθμον μέλος· ρυθμική, ωραία, χαριτωμένη μελωδία. Βλ. Πλάτων Νόμοι Β', 655Α

Ηρακλείδης
Μαθητής και οπαδός του Πλάτων Πλάτωνα , διορίστηκε, σύμφωνα με τη Σούδα , αντικαταστάτης του κατά τη διάρκεια της απουσίας του δασκάλου του στη Σικελία.

Θεόφραστος
μαθητής του Πλάτωνα στην Ακαδημία·

Ιώνιος
... (οκτάχορδο διαπασών ), sol - sol, δηλ. την ακόλουθη ( διάτονον διατονικό γένος ): sol fa mi re do si la sol 1 1/2 1 1 1/2 1 1 Ο Πλάτων την ονόμαζε χαλαρά ιαστί (πρβ. λ. δώριος_αρμονία αρμονία ).

Καταύλησις
Πλάτων (Νόμοι Ζ', 790Ε): "όταν οι μητέρες θέλουν να νανουρίσουν τα παιδιά που δύσκολα αποκοιμούνται, τραγουδούν ή παίζουν μια μελωδία σ' αύτά (...μελωδίαν τινά καταυλούσιν)"

Κατεπάδω
Πλάτων (Μένων 80Α)·Ο Μένων στον Σωκράτη: "και νυν, ως γε μοι δοκείς, γοητεύεις με, φαρμάττεις και ατεχνώς κατεπάδεις" (και τώρα, όπως μου φαίνεται, με σαγηνεύεις, μου 'δίνεις φίλτρα και με γοητεύεις με μάγια με μαγικά λόγια ).

Κιθάρισις
Πλάτων (Νόμοι 669Ε): "μέλος δ' αύ και ρυθμόν άνευ ρημάτων ψιλή κιθαρίσει και αυλήσει προσχρώμενοι..." (και πάλι χρησιμοποιώντας τη μελωδία και το ρυθμό χωρίς λόγια στην ψιλή κιθάριση και αύληση). ...

Κόννος
Πλάτων (Ευθύδημος 272C)· ομιλεί ο Σωκράτης: "...ός εμέ διδάσκει έτι και νυν κιθαρίζειν" (... τον Κόννο, το γιο του Μητρόβιου, τον κιθαριστή, που με διδάσκει ακόμα να παίζω την κιθάρα)· "εμού τε καταγελώσι και τον Κόννον καλούσι γεροντοδιδάσκαλον" ( έτσι, όταν τα παιδιά, οι συμμαθητές μου, μας βλέπουν, με περιγελούν και αποκαλούν ...

Λέξις
... Πλάτων (Νόμοι, 816D): "κατά λέξιν τε και ωδήν και κατά όρχησιν" (σύμφωνα με τη λέξη τις λέξεις , το τραγούδι και την όρχηση).

Λύρα
... ότι ήταν το κατεξοχήν εθνικό όργανο για την εκπαίδευση των νέων, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο ελληνικός λαός, όπως και ορισμένοι από τους πιο μεγάλους ποιητές και συγγραφείς - Πίνδαρος , Πλάτων , Αριστοτέλης - δεν μπορούσε να δεχτεί εύκολα καινοτομίες σχετικά μ' ένα τέτοιο ιερό όργανο.

Μάγαδις
...ο Πλάτων καταδίκαζε (Πολιτ. Γ', 399D) και ο Αριστόξενος ονόμαζε "ξένα" (έκφυλα όργανα).

Μανός
Πλάτων (Νόμοι Ζ', 812D): "και δη και πυκνότητα μανότητι και τάχος βραδυτήτι" κτλ. (όταν προκύπτει συνδυασμός πυκνότητας και χαλαρότητας δηλ. ψηλών και χαμηλών φθόγγων , ταχύτητας και ...

Μαρσύας
ο Πλάτων ονόμαζε τον αυλό "όργανο του Μαρσύα".

Μέλος
Ο Πλάτων (Πολιτεία Γ', 398D) καθορίζει τα συστατικά μέρη ή στοιχεία του μέλους ως εξής: "το μέλος έχει τρία στοιχεία, τις λέξεις, τη μελωδία και το ρυθμό" ("λόγος, αρμονία, ρυθμός ...

Μελωδία
τραγούδι, μελωδία· επίσης, η πράξη του τραγουδήματος. Πλάτων (Νόμοι 935Ε)

Μονωδία
Ο Πλάτων (Νόμοι ς', 764D-E) δίνει καθαρά στον όρο μια γενική σημασία, όταν εισηγείται να κρίνουν τους σολίστ (εκτελεστές που διαγωνίζονται μόνοι, σε "μονωδία") άλλοι δικαστές (κριτές) και άλλοι εκείνους που διαγωνίζονται σε χορικό τραγούδι (χορωδία)

Μουσική
Όπως λέει ο Πλάτων (Πολιτ. Β', 376D-Ε), για ό,τι αφορούσε το σώμα ήταν η γυμναστική, ενώ για ό,τι αφορούσε την ψυχή ήταν η μουσική ("Έστι δε που η μεν επί σώματι γυμναστική, η δ' ...

Μουσικός
... και δυνάμενος επ' ακριβείας το πρέπειν τηρήσαί τε και κρίναι" (μουσικός είναι ο έμπειρος στη μελωδική σύνθεση κι εκείνος που μπορεί με ακρίβεια να παρατηρεί και να κρίνει ό,τι είναι σωστό). Πρβ. Πλάτων Πολιτ. Γ', 398Ε και 402D.

Όρχησις
από λίγους αρχαίους συγγραφείς που ασχολήθηκαν με την τέχνη της όρχησης και με τους διάφορους χορούς της εποχής τους. Ιδιαίτερη αναφορά μπορεί να γίνει στα ακόλουθα έργα: Πλάτων, Νόμοι Ζ

Παιδικός
παιδικός χορός, χορός αγοριών. Πλάτων (Νόμοι B', 664C): "ο Μουσών χορός ο παιδικός".

Πήκτις
Η πήκτις, ωστόσο, ανήκε μαζί με τη μάγαδι και τη σαμβύκη στα λεγόμενα πολύχορδον πολύχορδα όργανα, που καταδίκαζε ο Πλάτων (Πολιτ. Γ', 399D)

Πλήκτρον
κατασκευαζόταν από σκληρό ξύλο, ελεφαντόδοντο, κέρατο ή μέταλλο και, όπως συχνά φαίνεται σε παραστάσεις αγγείων, ήταν μακρύ και ογκώδες. Με αυτό χτυπούσαν τις χορδές. Πλάτων (Νόμοι Ζ', 795Α): "εν κερατίνοις πλήκτροις".

Ποίησις
Ο Πλάτων (Συμπόσ. 205Β) δίνει την ακόλουθη ερμηνεία του όρου: "ποίησις είναι κάτι πολύ πλατύ· όταν κάτι από την ανυπαρξία προχωρεί στην ύπαρξη, η αιτία είναι ολότελα ποίησις, ...

Πολυαρμόνιον
όργανον· όργανο ικανό να δώσει πολλές και διάφορες αρμονίες· πάνω στο οποίο μπορούν να παιχθούν πολλές αρμονίες. Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε από τον Πλάτωνα στην Πολιτεία (Γ', 399D), μαζί με τον όρο πολύχορδα: "πολυαρμόνια και πολύχορδα". Category:Αρχαία Ελληνική Μουσική

Πολυχορδία
Ο Πλάτων, ο κύριος, ίσως, υπερασπιστής της ολιγοχορδίας, της απλότητας και της παράδοσης, καταδίκαζε τη χρήση πολύχορδων και πολυαρμόνιων οργάνων.

Πολύχορδον
... Στην κατηγορία των πολύχορδων οργάνων ανήκαν τα όργανα της οικογένειας του ψαλτήριον ψαλτηρίου , συγκεκριμένα η μάγαδις , η πήκτις , ο φοίνιξ ή φοινίκιον, η σαμβύκη και άλλα. Πρβ. Πλάτων

Πρόκλος
Υπομνήματα στον Τίμαιο, την Πολιτεία και άλλα έργα του Πλάτωνα , στα οποία δίνει πληροφορίες σχετικά με τις μουσικές αντιλήψεις του φιλοσόφου.

Πυθοκλείδης
Ο Πυθοκλείδης αναφέρεται από τον Πλάτωνα στον Πρωταγόρα (VIII, 316Ε) ανάμεσα στους σοφιστές που, όπως ο Αγαθοκλής και πολλοί άλλοι, "από φόβο για το φθόνο των άλλων, χρησιμοποιούσαν τη μουσική σαν πρόσχημα και ...

Ρυθμός
Ο Πλάτων (Νόμοι Β', 665Α) καθορίζει: "τη δή της κινήσεως τάξει ρυθμός όνομα είη" (ρυθμός ονομάζεται η τάξη της κινήσεως).

Σαμβύκη
... περιάγουσαν". Ο εκτελεστής της σαμβύκης λεγόταν σαμβυκιστής, και όταν ήταν γυναίκα σαμβυκίστρια. Η σαμβύκη, καθώς και η μάγαδις , ο φοίνιξ , η πήκτις και άλλα όργανα καταδικάζονταν από τον Πλάτων Πλάτωνα (Πολιτ. Γ', 399D)

Σύστημα
... υπάρχει μαρτυρία σε αρχαίους συγγραφείς ( Πλάτωνα , Αριστείδη , Νικόμαχο , Πλούταρχο ) για τη χρήση, ιδιαίτερα σε προκλασικούς χρόνους, "λειψών" κλιμάκων ή κλιμάκων με μικρότερο αριθμό φθόγγων από εκείνον του ...

Τεχνίται Διονύσου
... Για τους Διονυσιακούς ωδούς βλ. Πλάτων Νόμοι Ζ', 812Β·

Ύμνος
Πλάτων (Νόμοι Γ', 700Β): "και τι ην είδος ωδής ευχαί προς θεούς, όνομα δε ύμνοι επεκαλούντο" (και ένα είδος ωδής, προσευχές προς τους θεούς, που λέγονταν ύμνοι).

Υποφρύγιος
... re - do - si - la - sol. Πριν από τον Αριστόξενος Αριστόξενο , η δώριος_αρμονία αρμονία αυτή ήταν γνωστή ως ιαστί ή χαλαρά ιαστί (Πλάτων), δηλ. χαλαρά ιωνική. υποφρύγιος τόνος·

Φιλόλαος
Για τα σχόλιά του στους πυθαγόρειους λόγους ορμήθηκε από τον Τίμαιο του Πλάτων Πλάτωνα .

Φωνή
Πλάτων (Πολιτ. Γ', 397Α): "πάντων οργάνων φωνάς" (ήχους όλων των οργάνων)

Χορδή
Ο Πλάτων ονομάζει τον αυλό πολυχορδότατο (που παράγει πολλές νότες).

Χορεία
Πλάτων (Νόμοι Β', 654Α): "χορεία γε μην όρχησίς τε και ωδή το ξύνολόν εστι" (χορεία, βέβαια, είναι το σύνολο χορού και τραγουδιού), βλ. και 665Α.

Χορηγός
Πλάτων (Νόμοι Β', 665Α): "Θεούς δε, έφαμεν, ελεούντας ημάς συγχορευτάς τε και χορηγούς ημίν δεδωκέναι τον τε Απόλλωνα και Μούσας, και δή και τρίτον, έφαμεν, ει μεμνήμεθα Διόνυσον"

Χορωδία
χορικό τραγούδι (και εκτέλεση χορικού τραγουδιού). Ο Πλάτων (Νόμοι ς', 764D-E) κάνει σαφή διάκριση ανάμεσα στη μονωδία και στη χορωδία, προτείνοντας πως άλλοι κριτές πρέπει να οριστούν για εκείνους που διαγωνίζονταν σε μονωδία και άλλοι για εκείνους που διαγωνίζονταν σε χορωδία·

Ψιλός
Ο Πλάτων (Νόμοι Β', 669Ε) επέκρινε την ψιλή κιθάριση και την ψιλή αυληση, το χωρισμό, όπως λέει, του ρυθμού και της μελωδίας από τα λόγια· "είναι αδύνατο να καταλάβεις τί θέλουν ...

Ωδός
Πλάτων (Νόμοι Ζ', 812Β): "τους του Διονύσου εξηκοντούτας ωδούς" (οι εξηντάρηδες τραγουδιστές αοιδοί του Διόνυσου).

Αρμονία σφαιρών
... ο Πλάτων αναφερόμενος στην οξύτητα και τη βαρύτητα του ήχου, επικαλείται λεπτομέρειες από την συμπαντική Πυθαγόρεια ηχητική

Μούσες
ο Πλάτων και ιδίως ο Αριστοτέλης, ωργάνωσαν στις Σχολές τους Συλλόγους (θιάσους) για τη "θεραπεία" των Μουσών.

Νιβαδισμός
... b> ΧΙV 629). Από αυτόν τον χορό προήλθε η σίκινις και οι υπόλοιποι διονυσιακοί χοροί που ονομάσθηκαν: «νύμφαι», «πάνες», «σειληνοί» και «σάτυροι» (Πλάτων "Νόμοι" ζ' 815

Σειρήνες
Παραδόσεις για τις Σειρήνες αναφέρουν οι: Πλάτων, Απολλώνιος ο Ρόδιος, Παυσανίας, οι τραγικοί

http://www.musipedia.gr/wiki/Ειδικό:Αναζήτηση?search=Πλάτων&fulltext=Αναζήτηση&ns0=1&page=12

 

[Zambelis Spyros]

Science Historian Cracks the Plato Code
June, 30 2010

This page is viewed 956 times
0
digg

Science Daily

Plato was the Einstein of Greece's Golden Age and his work founded Western culture and science. Dr Jay Kennedy's findings are set to revolutionise the history of the origins of Western thought.



Dr Kennedy, whose findings are published in the leading US journal Apeiron, reveals that Plato used a regular pattern of symbols, inherited from the ancient followers of Pythagoras, to give his books a musical structure. A century earlier, Pythagoras had declared that the planets and stars made an inaudible music, a 'harmony of the spheres'. Plato imitated this hidden music in his books.
The hidden codes show that Plato anticipated the Scientific Revolution 2,000 years before Isaac Newton, discovering its most important idea -- the book of nature is written in the language of mathematics. The decoded messages also open up a surprising way to unite science and religion. The awe and beauty we feel in nature, Plato says, shows that it is divine; discovering the scientific order of nature is getting closer to God. This could transform today's culture wars between science and religion.

"Plato's books played a major role in founding Western culture but they are mysterious and end in riddles," Dr Kennedy, at Manchester's Faculty of Life Sciences explains.

"In antiquity, many of his followers said the books contained hidden layers of meaning and secret codes, but this was rejected by modern scholars.

"It is a long and exciting story, but basically I cracked the code. I have shown rigorously that the books do contain codes and symbols and that unraveling them reveals the hidden philosophy of Plato.

"This is a true discovery, not simply reinterpretation."

This will transform the early history of Western thought, and especially the histories of ancient science, mathematics, music, and philosophy.

Dr Kennedy spent five years studying Plato's writing and found that in his best-known work the Republic he placed clusters of words related to music after each twelfth of the text -- at one-twelfth, two-twelfths, etc. This regular pattern represented the twelve notes of a Greek musical scale. Some notes were harmonic, others dissonant. At the locations of the harmonic notes he described sounds associated with love or laughter, while the locations of dissonant notes were marked with screeching sounds or war or death. This musical code was key to cracking Plato's entire symbolic system.

Dr Kennedy, a researcher in the Centre for the History of Science, Technology and Medicine, says: "As we read his books, our emotions follow the ups and downs of a musical scale. Plato plays his readers like musical instruments."

However Plato did not design his secret patterns purely for pleasure -- it was for his own safety. Plato's ideas were a dangerous threat to Greek religion. He said that mathematical laws and not the gods controlled the universe. Plato's own teacher had been executed for heresy. Secrecy was normal in ancient times, especially for esoteric and religious knowledge, but for Plato it was a matter of life and death. Encoding his ideas in secret patterns was the only way to be safe.

Plato led a dramatic and fascinating life. Born four centuries before Christ, when Sparta defeated plague-ravaged Athens, he wrote 30 books and founded the world's first university, called the Academy. He was a feminist, allowing women to study at the Academy, the first great defender of romantic love (as opposed to marriages arranged for political or financial reasons) and defended homosexuality in his books. In addition, he was captured by pirates and sold into slavery before being ransomed by friends.

Dr Kennedy explains: "Plato's importance cannot be overstated. He shifted humanity from a warrior society to a wisdom society. Today our heroes are Einstein and Shakespeare -- and not knights in shining armour -- because of him."

Over the years Dr Kennedy carefully peeled back layer after symbolic layer, sharing each step in lectures in Manchester and with experts in the UK and US.

He recalls: "There was no Rosetta Stone. To announce a result like this I needed rigorous, independent proofs based on crystal-clear evidence.

"The result was amazing -- it was like opening a tomb and finding new set of gospels written by Jesus Christ himself.

"Plato is smiling. He sent us a time capsule."

Dr Kennedy's findings are not only surprising and important; they overthrow conventional wisdom on Plato. Modern historians have always denied that there were codes; now Dr Kennedy has proved otherwise.

He adds: "This is the beginning of something big. It will take a generation to work out the implications. All 2,000 pages contain undetected symbols."

http://www.archaeologydaily.com/news/201006304455/Science-Historian-Cracks-the-Plato-Code.html