Διάβασα το εν λόγω πόνημα και αφού ευχαριστήσω θέλω να προσθέσω ένα σχόλιο.
Αναφέρεται πολύ σωστά από τον δάσκαλο αλλά δεν τονίζεται ιδιαιτέρως ένα κεφαλαιωδες ζήτημα, η άμεση σχέση χρονικής αγωγής και αναλύσεων.
Πιστεύω πως η κατά τον παρελθόντα αιώνα αύξηση των αναλύσεων στη γραφή και στην ψαλτική συνδέεται άμεσα με την επιβράδυνση του Ρυθμού ψαλμωδησης. Συνακόλουθα βεβαίως την περικοπή των αργών μελών από τη συνήθη χρήση στις ακολουθίες (αργές καταβασίες, δοξολογιες, αργό στιχηραριο για πασαπνοαρια, δοξαστικα κλπ) τα οποία για να ψάλλουν σήμερα με τον επικράτησαν τα Ρυθμό απαιτούν οπωσδήποτε ένα δίωρο για τον όρθρο. Αντίστροφα, ενώ κόπηκαν μέλη απο τον όρθρο εισήχθησαν αργά λειτουργικά, περίτεχνα Δύναμις και Άξιον εστι, επιβραδύνθηκε ο Ρυθμός των ιερατικών εκφωνησεων ( και εμπλουτίστηκε μουσικά) ώστε σε κάθε ενορία μια απλή καθημερινή θεία λειτουργία να χρειάζεται 45-60 λεπτά, ενώ οι "πανηγυρικές" επίσημες κυριακάτικες πάνω από 90', ενίοτε και δίωρο, χωρίς να έχουν τίποτε το διαφορετικό ως προς το τυπικό.
Κλείνοντας λοιπόν λέω πως η ανάγκη για περισσότερες αναλύσεις προκύπτει κυρίως από την επιβράδυνση του ρυθμου, η οποία εν πολλοίς αλλοιώνει όλο τον χαρακτήρα ενός μέλους.
ΥΓ Μια άλλη τεράστια τεχνική παράμετρος πιστεύω πως είναι καθαρά τεχνική. Η χρήση και επικράτηση του μικροφώνου οδήγησε τάχιστα στη κατάργηση του χορικού ψαλσιματος και την επικράτηση της ατομικής ερμηνείας, η οποία είναι πολύ πιο επιρρεπής στην καλλιφωνικη επίδειξη τεχνικά δύσκολων λαρυγγισμων σε σχέση με εναν χορό 3-5 ψαλτών