EIRYK EMNOSHELE
Qu'est-ce que je ferais sans toi?
Υπάρχουν πάρα πολλά σκόρπια μηνύματα εδώ στην κοινότητα που αναφέρονται σε αυτούς , οι οποίοι ανεβαίνουν στο αναλόγιο με σκοπό να βοηθήσουν ψαλτικά στην τέλεση των ακολουθιών χωρίς κάποιο υλικό αντάλλαγμα . Όμως έτσι στα γρήγορα δεν είδα να υπάρχει κάποιο σχετικό θέμα. Αναφέρομαι κυρίως για τους κάπως προχωρημένους ηλικιακά στις περισσότερες περιπτώσεις συνταξιούχους και άνδρες στο φύλο, που δεν είχαν αναλάβει επίσημα ποτέ αναλόγιο. Για τις γυναίκες ίσως να χρειασθεί κάποιο άλλο θέμα, καθώς τίθενται και άλλοι διαφορετικοί παράγοντες.
Αισθάνομαι λοιπόν πως αρκετά από τα μηνύματα που έχω διαβάσει εδώ και αναφέρονται σε αυτούς τους εθελοντές δεν τους τιμούν και τόσο. Αυτό που πιστεύω είναι πως όχι μόνο θα πρέπει ως επίσημοι ψάλτες να δεχόμαστε στο αναλόγιο αυτούς τους ανθρώπους, αλλά ακόμα περισσότερο με τον τρόπο μας να δημιουργούμε τέτοιες προϋποθέσεις ώστε να μπορούν να πλησιάσουν και να ανεβούν στο αναλόγιο όσο περισσότεροι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας γίνεται. Σε πολλές περιπτώσεις η ακουστική εμπειρία τους θα αποτελέσει πολύ σημαντικό παράγοντα για να μπορούν σχετικά γρήγορα να ψάλλουν κάποιους απλούς ύμνους, για δε τις περιπτώσεις που δε τους βοηθά η φωνή μπορούν να βοηθούν από τη θέση του αναγνώστη ή ακόμα και του τυπικάρη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όσο περισσότεροι άνθρωποι μαζεύονται στο αναλόγιο τόσο περισσότερο φασαρία κατά κάποιο τρόπο γίνεται και τόσο περισσότερο φεύγει ο νους από τα ψαλλόμενα. Όμως δεν είναι λύση να μείνει ο ψάλτης μόνος του. Αντιθέτως πρέπει να κάνει υπομονή και να προσπαθεί να ξεπερνά αυτές τις δυσκολίες. Σίγουρα κάποιες στιγμές, κυρίως το πρώτο διάστημα που κάποιος ηλικιωμένος ανεβαίνει στο ψαλτήρι, μπερδεύει τον ψάλτη και τον δυσκολεύει εξαφανίζοντάς του για παράδειγμα βιβλία, επειδή μπορεί να κρατά σφιχτά στα χέρια του το εγκόλπιον του αναγνώστου που το θεωρεί ψαλτικό σωσίβιο ή επειδή προσπαθεί να ψάλλει μαζί με τον ψάλτη ακόμα και εξαιρετικά δύσκολα κομμάτια, ή κάνοντάς του λανθασμένο ισοκράτημα που μοιάζει περισσότερο με ένα κουραστικό βουητό και άλλα τέτοια παρόμοια. Με καλή θέληση και με το πέρασμα του χρόνου αυτά τα προβλήματα λύνονται ή περιορίζονται στο ελάχιστο.
Σε χρονικές περιόδους όπως η συγκεκριμένη, πιστεύω πως έχει υποχρέωση μάλιστα ο ψάλτης να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση, όχι διώχνοντας όποιον έρχεται να βοηθήσει, επειδή κάποια στιγμή μια κίνησή του τον μπέρδεψε, αλλά ενθαρρύνοντας αυτούς τους ανθρώπους.
Με αυτό τον τρόπο κερδίζει ο ιερέας διότι ξέρει πως έχει αρκετούς ανθρώπους για την τέλεση των ακολουθιών, κερδίζει ο ψάλτης καθώς πάντα θα έχει βοηθούς να τον ξεκουράζουν και να στηριχτεί σε μια δύσκολη στιγμή, κερδίζει το εκκλησίασμα καθώς υπάρχει είτε ομαδικό άκουσμα είτε ποικιλία ακουσμάτων, και βεβαίως κερδίζουν και οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι αυτοί άνθρωποι οι οποίοι παίρνουν μεγάλη χαρά μέσα τους διότι πραγματικά εξακολουθούν να είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι και προσφέρουν ίσως πιο σημαντικά πράγματα απ’ ότι συνήθιζαν μέχρι τώρα στη ζωή τους. Μάλιστα πρόσφατη έρευνα έδειξε πως οι ηλικιωμένοι που έχουν κάποια εθελοντική εργασία βοηθούν πολύ σημαντικά την υγεία τους!
Και βεβαίως υπάρχει και η πνευματική πλευρά του θέματος, δηλαδή όταν ο Θεός δέχεται εμάς στο ναό του που είμαστε εντελώς ανάξιοι να εισέλθουμε, τότε τους ηλικιωμένους ανθρώπους που έχουν πόθο και λαχτάρα να βοηθήσουν εθελοντικά στην τέλεση των ακολουθιών του ενοριακού ναού τους όχι απλά τους δεχόμαστε, αλλά τους σφιχταγκαλιάζουμε. Μπορούν τα λάθη τους, που αναπόφευκτα θα συμβούν ως αρχάριοι στο χώρο, να πάρουν τη θέση των δικών μας λαθών, που ακριβώς επειδή τα πράττουμε εμείς, δε τα θεωρούμε τόσο σημαντικά και τα δεχόμαστε. Δηλαδή μπορούμε να διορθώσουμε τον τρόπο που ψάλλουμε σε έναν λιγότερο εκκοσμικευμένο, μελέτη του τυπικού από την προηγούμενη και όχι κατά τη διάρκεια της ακολουθίας, απομάκρυνση των όποιων βοηθητικών μηχανημάτων από το αναλόγιο και πολλά ακόμα.
Αισθάνομαι λοιπόν πως αρκετά από τα μηνύματα που έχω διαβάσει εδώ και αναφέρονται σε αυτούς τους εθελοντές δεν τους τιμούν και τόσο. Αυτό που πιστεύω είναι πως όχι μόνο θα πρέπει ως επίσημοι ψάλτες να δεχόμαστε στο αναλόγιο αυτούς τους ανθρώπους, αλλά ακόμα περισσότερο με τον τρόπο μας να δημιουργούμε τέτοιες προϋποθέσεις ώστε να μπορούν να πλησιάσουν και να ανεβούν στο αναλόγιο όσο περισσότεροι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας γίνεται. Σε πολλές περιπτώσεις η ακουστική εμπειρία τους θα αποτελέσει πολύ σημαντικό παράγοντα για να μπορούν σχετικά γρήγορα να ψάλλουν κάποιους απλούς ύμνους, για δε τις περιπτώσεις που δε τους βοηθά η φωνή μπορούν να βοηθούν από τη θέση του αναγνώστη ή ακόμα και του τυπικάρη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όσο περισσότεροι άνθρωποι μαζεύονται στο αναλόγιο τόσο περισσότερο φασαρία κατά κάποιο τρόπο γίνεται και τόσο περισσότερο φεύγει ο νους από τα ψαλλόμενα. Όμως δεν είναι λύση να μείνει ο ψάλτης μόνος του. Αντιθέτως πρέπει να κάνει υπομονή και να προσπαθεί να ξεπερνά αυτές τις δυσκολίες. Σίγουρα κάποιες στιγμές, κυρίως το πρώτο διάστημα που κάποιος ηλικιωμένος ανεβαίνει στο ψαλτήρι, μπερδεύει τον ψάλτη και τον δυσκολεύει εξαφανίζοντάς του για παράδειγμα βιβλία, επειδή μπορεί να κρατά σφιχτά στα χέρια του το εγκόλπιον του αναγνώστου που το θεωρεί ψαλτικό σωσίβιο ή επειδή προσπαθεί να ψάλλει μαζί με τον ψάλτη ακόμα και εξαιρετικά δύσκολα κομμάτια, ή κάνοντάς του λανθασμένο ισοκράτημα που μοιάζει περισσότερο με ένα κουραστικό βουητό και άλλα τέτοια παρόμοια. Με καλή θέληση και με το πέρασμα του χρόνου αυτά τα προβλήματα λύνονται ή περιορίζονται στο ελάχιστο.
Σε χρονικές περιόδους όπως η συγκεκριμένη, πιστεύω πως έχει υποχρέωση μάλιστα ο ψάλτης να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση, όχι διώχνοντας όποιον έρχεται να βοηθήσει, επειδή κάποια στιγμή μια κίνησή του τον μπέρδεψε, αλλά ενθαρρύνοντας αυτούς τους ανθρώπους.
Με αυτό τον τρόπο κερδίζει ο ιερέας διότι ξέρει πως έχει αρκετούς ανθρώπους για την τέλεση των ακολουθιών, κερδίζει ο ψάλτης καθώς πάντα θα έχει βοηθούς να τον ξεκουράζουν και να στηριχτεί σε μια δύσκολη στιγμή, κερδίζει το εκκλησίασμα καθώς υπάρχει είτε ομαδικό άκουσμα είτε ποικιλία ακουσμάτων, και βεβαίως κερδίζουν και οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι αυτοί άνθρωποι οι οποίοι παίρνουν μεγάλη χαρά μέσα τους διότι πραγματικά εξακολουθούν να είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι και προσφέρουν ίσως πιο σημαντικά πράγματα απ’ ότι συνήθιζαν μέχρι τώρα στη ζωή τους. Μάλιστα πρόσφατη έρευνα έδειξε πως οι ηλικιωμένοι που έχουν κάποια εθελοντική εργασία βοηθούν πολύ σημαντικά την υγεία τους!
Και βεβαίως υπάρχει και η πνευματική πλευρά του θέματος, δηλαδή όταν ο Θεός δέχεται εμάς στο ναό του που είμαστε εντελώς ανάξιοι να εισέλθουμε, τότε τους ηλικιωμένους ανθρώπους που έχουν πόθο και λαχτάρα να βοηθήσουν εθελοντικά στην τέλεση των ακολουθιών του ενοριακού ναού τους όχι απλά τους δεχόμαστε, αλλά τους σφιχταγκαλιάζουμε. Μπορούν τα λάθη τους, που αναπόφευκτα θα συμβούν ως αρχάριοι στο χώρο, να πάρουν τη θέση των δικών μας λαθών, που ακριβώς επειδή τα πράττουμε εμείς, δε τα θεωρούμε τόσο σημαντικά και τα δεχόμαστε. Δηλαδή μπορούμε να διορθώσουμε τον τρόπο που ψάλλουμε σε έναν λιγότερο εκκοσμικευμένο, μελέτη του τυπικού από την προηγούμενη και όχι κατά τη διάρκεια της ακολουθίας, απομάκρυνση των όποιων βοηθητικών μηχανημάτων από το αναλόγιο και πολλά ακόμα.