Τώρα είδα την ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση. Θα συμφωνήσω κι εγώ ότι όταν έχεις κόσμο στο ψαλτήρι πρέπει να λες απλά μαθήματα. Εντάξει, στο Τριάδι ή σε κανα Δύναμις θα κάνεις τη μονωδία σου. Το καλύτερο για τη λειτουργία είναι νομίζω χορωδία, αλλά με απαραίτητη τη μονωδία σε ορισμένες φράσεις. Μόνο το ένα ή μόνο το άλλο είναι βαρετό. Εξ ου και η προτίμησή μου στο Χρύσανθο Θεοδοσόπουλο, που πολλά μέλη έψαλε χορωδιακά.
Επίσης κάτι άλλο: χορωδία δεν σημαίνει αναγκαστικά πολύ απλά μέλη. Μπορεί να πεις και Καραμάνη αν τα παιδιά ξέρουν πέντε πράγματα, ακόμα και Στανίτσα (εκτός ορισμένων φράσεων βέβαια).
Σχετικά τώρα με το ποιηματάκι που παρέθεσε ο σεβαστός πατέρας (την ευχή σας, δεν γνωριζόμαστε), δεν διαφωνώ με το νόημά του βεβαίως ως στάση ζωής του καθενός, αλλά με την υποθετική συναγωγή του συμπεράσματος ότι (αφορμώμενοι από το νόημα του ποιήματος) μπορούμε να ψάλουμε ευρωπαϊκή μουσική στην ορθόδοξη εκκλησία. Όπως ωραία είπε ο Βασίλης ο Ζάχαρης, δεν έχουμε τίποτα με την ευρωπαϊκή μουσική (ίσα ίσα που οι ψάλτες συνήθως γνωρίζουν ευρωπαϊκή μουσική, όμως οι της ευρωπαϊκής μουσικής δεν έχουν ιδέα από βυζαντινή και παρόλ΄αυτά αποκαλούν τους ψάλτες συντηρητικούς...), αυτό που ενοχλεί είναι η εισαγωγή της στην ορθόδοξη λατρεία. Δέχομαι τη λογική του ποιήματος στην περίπτωση, ας πούμε, που αντιπαραθέσουμε τη δική μας βυζαντινή μουσική με την ρωσική πολυφωνία. Τότε πράγματι, είτε βυζαντινές είτε ευρωπαϊκές φωνές, δεν παίζει ρόλο: είμαστε αδέρφια γιατί κέντρο μας είναι ο Δημιουργός, όπως λέει το ποίημα.
Είμαι σίγουρος ότι με αυτό το νόημα θα γράφηκε ό,τι γράφηκε, απλά κάνω την επισήμανσή μου για να μη βρεθεί κάποιος και υπεραπλουστεύσει τα πράγματα λέγοντας "έλα μωρέ, ορίστε, και δυτικά να ψάλω στην εκκλησία, αφού πιστεύω δεν έχει σημασία"...