Σήμερα δοκίμασα μια ευχάριστη έκπληξη: ένας φίλος μού έδωσε να του ενώσω κάτι βιντεάκια με θέμα την Απείραθο της Νάξου κι ένα απ' αυτά είχε ένα υπέροχο άκουσμα της γνωστής πατινάδας, η οποία κατέληξε τα τελευταία χρόνια στην επίσης γνωστή σκυλο-παραλλαγή της "ντάρι-ντάρι", με αλλαγή δυστυχώς του ρυθμού από το αργό στο γρήγορο και όλου γενικώς του αέρα που αποπνέει το πρωτότυπο άκουσμα. Θα μοιραστώ λοιπόν μαζί σας κάποια πιο πιστά πρωτότυπα ακούσματα, που βρήκα στο youtube, για να διαπιστώσετε κι εσείς την ομορφιά και την αγνότητα που έκρυβαν τα παλιά τραγούδια και να... θρηνήσουμε μαζί τη σημερινή κατάντια! Πάμε λοιπόν:
http://www.youtube.com/watch?v=wnQqNZ51kG8 Παλιά ηχογράφηση από την Απείραθο. Δυστυχώς δεν αναγράφει εκτελεστές. Προσέξτε τι ομορφιά αναδίνεται μέσα από το άκουσμα, παρά τα φαινομενικά "φάλτσα" μερικές φορές πατήματα του βιολιού, που όμως δεν ενοχλούν καθόλου, γιατί είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια μπροστά στην ψυχή που βγάζει ο οργανοπαίχτης! (για να μην πω ότι δίνει και χρώμα κιόλας...)
http://www.youtube.com/watch?v=Znx3GveTThk Επίσης παλιά ηχογράφηση από τον μοναδικό Σταμάτη Μπαρδάνη στο βιολί
http://www.youtube.com/watch?v=30cXJgRAry4&NR=1 Η παλιά κλασσική δισκογραφική εκτέλεση της πατινάδας με μια πολύ γνώριμη φωνή, την Κούλα Κληρονόμου-Σιδέρη και το Γιάννη Ζευγόλη στο βιολί. Ο ορισμός του ωραίου!
http://www.youtube.com/watch?v=oLjRi9BPTlA Πάνω που άκουγα αυτά και σκεφτόμουν ότι η παλιά χάρη του βιολιού και η αυθεντικότητα των φωνών έχουν περάσει, δοκίμασα ευχάριστες εκπλήξεις όχι από κάποια αναγέννησή τους, αλλά από τη συνέχειά τους, που βλέπω πως πατάει στα προηγούμενα από όποιον θέλει και μπορεί, παρά την τεράστια φθορά που υπάρχει σήμερα! (έτσι γίνεται και στα ψαλτικά). Έτσι στο βίντεο μπορείτε ν' ακούσετε το Νίκο Βερύκοκκο, ένα σύγχρονο βιολιστή, που φυσικά δεν είναι ο Μπαρδάνης, όμως εδώ (όχι αλλού...) παίζει μετρημένο και πολύ γλυκό βιολί, με ένα επίσης ωραίο λαούτο από κάτω, ενώ κάνει και πολλά ταξίμια!
http://www.youtube.com/watch?v=ZfDOTviTfxM Άλλη ευχάριστη έκπληξη από πολύ σύγχρονο πανηγύρι στη Νάξο, αντίθετα με το σκυλολόι που επικρατεί σήμερα. Ο Μουστάκης (νεαρό παιδί) παίζει με πολύ μεράκι, ενώ μια επίσης καλή φωνή κι ένα λαούτο συμπληρώνουν ένα υπέροχο άκουσμα, που αντιστέκεται στη σύγχρονη φθορά που έχουν υποστεί τα νησιώτικα άσματα. Μπράβο παιδιά!!
http://www.youtube.com/watch?v=ZcRl5fcX3kA Και μια πιο σύγχρονη ηχογράφηση από την Ειρήνη Κονιτοπούλου Λεγάκη. Πλέον έχουμε φύγει, δυστυχώς, από τον παλιό αέρα, όπως το παρήγορο είναι ότι, παρά το διαφορετικό ύφος της τραγουδίστριας, το βιολί παίζει πολύ ωραία, ενώ το λαούτο είναι πιο παραδοσιακό κι από παλιότερα, αφού κρατάει το ρυθμό στον παραδοσιακό μπάλο και όχι στη σύγχρονη συρτο-παραλλαγή του! Νομίζω με μια φωνή που θα θύμιζε περισσότερο τα παλιά, το άκουσμα θα ήταν πολύ καλύτερο!
http://www.youtube.com/watch?v=mXfAbvGXzVc Η ίδια πατινάδα σε μια παραλλαγή της από τη Σαντορίνη. Σύγχρονοι και οι τρεις εκτελεστές, μακρυά πλέον από την παλιά αίσθηση, κρατούν τον αργό ρυθμό κι αυτό τους διαφοροποιεί -ευτυχώς- από τη σύγχρονη σκοτωμένη ρυθμικά και υφολογικά εκδοχή του "Ντάρι ντάρι", κάτι στο οποίο συντελούν και οι στίχοι, που είναι παλαιότεροι και θυμίζουν τη νησιώτικη αγνότητα και ομορφιά.
http://www.youtube.com/watch?v=KICeRjN4rdE Μια αργή επίσης (καλό αυτό) αλλά παιδική εκδοχή του τραγουδιού, με σύγχρονη φωνή και απότομα κοψίματα στο παίξιμο. Δεν με συγκινεί, απλώς το βάζω επειδή το βρήκα.
http://www.youtube.com/watch?v=adAGlT80hHo Και για το τέλος η δική μου προσωπική προτίμηση: Η Μαρία Σκουλά τραγουδά ζωντανά μέσα σε ταβέρνα. Ανεξάρτητα αν σε άλλες παραγωγές δεν αρέσει, εδώ η Σκουλά είναι υποδειγματική: χωρίς καθόλου κινήσεις φιγούρας, δείχνει ότι "το έχει" το κομμάτι, και στα διαστήματα και στον εσωτερικό του ρυθμό! Κεντάει πραγματικά τόσο αυτή όσο και ο βιολιστής, με τις ευρηματικές ενδιάμεσες μελωδικές φράσεις. Το λαούτο δυστυχώς παίζει τη σύγχρονη εκδοχή του ρυθμού, μια χαρά όμως, με τις παρενθετικές του συγχορδίες, τα ενδιάμεσα σόλα του και όλα! Δύο στροφές ακούγονται από την πατινάδα και μετά το γυρίζει στο "καημένε δεντρολίβανε" και σε κάποια οργανικά. Προσέξτε πόσο αληθινά και όμορφα χορεύει εκεί ο κόσμος, σε αντίθεση με την αθηναϊκή φιγούρα, ασχετοσύνη και επίδειξη πολλών άλλων εκτός του χορού, που επικρατεί στην πρωτεύουσα και σε άλλες πόλεις. Κι αν βάλεις κανα τέτοιο κομμάτι σε γάμο, θα σου πει ο dj: "Όχι ρε φίλε, άσε με εμένα να φτιάξω τον κόσμο, αυτά είναι ξενέροτα". Τι να πεις τέτοια ώρα σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία επαφή με την αληθινή παράδοση. Απλώς σηκώνεις τα χέρια ψηλά κι όταν επιστρέφεις σπίτι βάζεις ένα παλιό βιολί σαν του Μπαρδάνη να δείξει τη γύμνια της σύγχρονης τρέλας...
Επίσης, μια πολύ ωραία εκτέλεση της πατινάδας υπάρχει στο δίσκο "Στις Κυκλάδες έμορφά 'ναι", αλλά δεν το βρίσκω στο youtube.
http://www.youtube.com/watch?v=wnQqNZ51kG8 Παλιά ηχογράφηση από την Απείραθο. Δυστυχώς δεν αναγράφει εκτελεστές. Προσέξτε τι ομορφιά αναδίνεται μέσα από το άκουσμα, παρά τα φαινομενικά "φάλτσα" μερικές φορές πατήματα του βιολιού, που όμως δεν ενοχλούν καθόλου, γιατί είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια μπροστά στην ψυχή που βγάζει ο οργανοπαίχτης! (για να μην πω ότι δίνει και χρώμα κιόλας...)
http://www.youtube.com/watch?v=Znx3GveTThk Επίσης παλιά ηχογράφηση από τον μοναδικό Σταμάτη Μπαρδάνη στο βιολί
http://www.youtube.com/watch?v=30cXJgRAry4&NR=1 Η παλιά κλασσική δισκογραφική εκτέλεση της πατινάδας με μια πολύ γνώριμη φωνή, την Κούλα Κληρονόμου-Σιδέρη και το Γιάννη Ζευγόλη στο βιολί. Ο ορισμός του ωραίου!
http://www.youtube.com/watch?v=oLjRi9BPTlA Πάνω που άκουγα αυτά και σκεφτόμουν ότι η παλιά χάρη του βιολιού και η αυθεντικότητα των φωνών έχουν περάσει, δοκίμασα ευχάριστες εκπλήξεις όχι από κάποια αναγέννησή τους, αλλά από τη συνέχειά τους, που βλέπω πως πατάει στα προηγούμενα από όποιον θέλει και μπορεί, παρά την τεράστια φθορά που υπάρχει σήμερα! (έτσι γίνεται και στα ψαλτικά). Έτσι στο βίντεο μπορείτε ν' ακούσετε το Νίκο Βερύκοκκο, ένα σύγχρονο βιολιστή, που φυσικά δεν είναι ο Μπαρδάνης, όμως εδώ (όχι αλλού...) παίζει μετρημένο και πολύ γλυκό βιολί, με ένα επίσης ωραίο λαούτο από κάτω, ενώ κάνει και πολλά ταξίμια!
http://www.youtube.com/watch?v=ZfDOTviTfxM Άλλη ευχάριστη έκπληξη από πολύ σύγχρονο πανηγύρι στη Νάξο, αντίθετα με το σκυλολόι που επικρατεί σήμερα. Ο Μουστάκης (νεαρό παιδί) παίζει με πολύ μεράκι, ενώ μια επίσης καλή φωνή κι ένα λαούτο συμπληρώνουν ένα υπέροχο άκουσμα, που αντιστέκεται στη σύγχρονη φθορά που έχουν υποστεί τα νησιώτικα άσματα. Μπράβο παιδιά!!
http://www.youtube.com/watch?v=ZcRl5fcX3kA Και μια πιο σύγχρονη ηχογράφηση από την Ειρήνη Κονιτοπούλου Λεγάκη. Πλέον έχουμε φύγει, δυστυχώς, από τον παλιό αέρα, όπως το παρήγορο είναι ότι, παρά το διαφορετικό ύφος της τραγουδίστριας, το βιολί παίζει πολύ ωραία, ενώ το λαούτο είναι πιο παραδοσιακό κι από παλιότερα, αφού κρατάει το ρυθμό στον παραδοσιακό μπάλο και όχι στη σύγχρονη συρτο-παραλλαγή του! Νομίζω με μια φωνή που θα θύμιζε περισσότερο τα παλιά, το άκουσμα θα ήταν πολύ καλύτερο!
http://www.youtube.com/watch?v=mXfAbvGXzVc Η ίδια πατινάδα σε μια παραλλαγή της από τη Σαντορίνη. Σύγχρονοι και οι τρεις εκτελεστές, μακρυά πλέον από την παλιά αίσθηση, κρατούν τον αργό ρυθμό κι αυτό τους διαφοροποιεί -ευτυχώς- από τη σύγχρονη σκοτωμένη ρυθμικά και υφολογικά εκδοχή του "Ντάρι ντάρι", κάτι στο οποίο συντελούν και οι στίχοι, που είναι παλαιότεροι και θυμίζουν τη νησιώτικη αγνότητα και ομορφιά.
http://www.youtube.com/watch?v=KICeRjN4rdE Μια αργή επίσης (καλό αυτό) αλλά παιδική εκδοχή του τραγουδιού, με σύγχρονη φωνή και απότομα κοψίματα στο παίξιμο. Δεν με συγκινεί, απλώς το βάζω επειδή το βρήκα.
http://www.youtube.com/watch?v=adAGlT80hHo Και για το τέλος η δική μου προσωπική προτίμηση: Η Μαρία Σκουλά τραγουδά ζωντανά μέσα σε ταβέρνα. Ανεξάρτητα αν σε άλλες παραγωγές δεν αρέσει, εδώ η Σκουλά είναι υποδειγματική: χωρίς καθόλου κινήσεις φιγούρας, δείχνει ότι "το έχει" το κομμάτι, και στα διαστήματα και στον εσωτερικό του ρυθμό! Κεντάει πραγματικά τόσο αυτή όσο και ο βιολιστής, με τις ευρηματικές ενδιάμεσες μελωδικές φράσεις. Το λαούτο δυστυχώς παίζει τη σύγχρονη εκδοχή του ρυθμού, μια χαρά όμως, με τις παρενθετικές του συγχορδίες, τα ενδιάμεσα σόλα του και όλα! Δύο στροφές ακούγονται από την πατινάδα και μετά το γυρίζει στο "καημένε δεντρολίβανε" και σε κάποια οργανικά. Προσέξτε πόσο αληθινά και όμορφα χορεύει εκεί ο κόσμος, σε αντίθεση με την αθηναϊκή φιγούρα, ασχετοσύνη και επίδειξη πολλών άλλων εκτός του χορού, που επικρατεί στην πρωτεύουσα και σε άλλες πόλεις. Κι αν βάλεις κανα τέτοιο κομμάτι σε γάμο, θα σου πει ο dj: "Όχι ρε φίλε, άσε με εμένα να φτιάξω τον κόσμο, αυτά είναι ξενέροτα". Τι να πεις τέτοια ώρα σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία επαφή με την αληθινή παράδοση. Απλώς σηκώνεις τα χέρια ψηλά κι όταν επιστρέφεις σπίτι βάζεις ένα παλιό βιολί σαν του Μπαρδάνη να δείξει τη γύμνια της σύγχρονης τρέλας...
Επίσης, μια πολύ ωραία εκτέλεση της πατινάδας υπάρχει στο δίσκο "Στις Κυκλάδες έμορφά 'ναι", αλλά δεν το βρίσκω στο youtube.
Last edited:
)