Λάθη κατὰ τὴν Μεγάλη ἑβδομάδα καὶ τὴν διακαινήσιμο:
Τὸ νὰ λέγεται στὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας τῶν ὄρθρων Μ. Δευτέρας-Μ. Τετάρτης Κύριε ἐλέησον 12, ἀντὶ 40.
Τὸ νὰ ψάλλονται τὰ τριῴδια τῆς Μ. ἑβδομάδας εἰς 3 ἤ 4, ἀντὶ εἰς 6.
Τὸ νὰ μὴν ψάλλονται τὰ συνήθη πρῶτα τροπάρια τῶν ὡρῶν κατὰ τὴ Μ. Δευτέρα ἕως καὶ τὴ Μ. Τετάρτη, ἀλλὰ τὸ «Ἰδοὺ ὀ Νυμφίος...».
Τὸ νὰ τελεῖται μεσονυκτικὸ ἀπὸ τὴν Μ. Πέμπτη ἕως καὶ τοῦ Σαββάτου τῆς διακαινήσιμου.
Τὸ νὰ παραλείπονται στὸ τέλος τῶν ὄρθρων τῆς Μ. Πέμπτης-Μ. Σαββάτου τὰ «Σοφία.-Εὐλόγησον. Ὁ ὤν εὐλογητὸς Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν...-Ἀμήν. Στερεῶσαι Κύριος ὁ Θεὸς...».
Τὸ νὰ ψάλλεται τὸ τριῴδιο τῆς Μ. Παρασκευῆς εἰς 4, ἀντὶ εἰς 6.
Τὸ νὰ λέγεται ἀλληλουϊάριον κατὰ τὶς Μεγάλες Ὧρες.
Τὸ νὰ λευκοφορεῖ ὁ ἱερεὺς στὸν ἐπιτάφιο.
Τὸ νὰ παραλείπεται τὸ «Εἰρήνη σοι» πρὶν τὸ «Ἀνάστα ὁ Θεὸς κρίνον τὴν γῆν».
Τὸ νὰ παραλείπεται στὸ τέλος τοῦ ὄρθρου τοῦ Πάσχα ὁ ἀσπασμός, ὁ ὁποῖος δὲν γίνεται οὔ τε στὸ «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους…», ὡς ὀφείλει.
Τὸ νὰ μετατίθεται ὁ Κατηχητικὸς λόγος ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ ὄρθρου τοῦ Πάσχα.
Τὸ νὰ ψάλλεται τρὶς τὸ Χριστὸς ἀνέστη μετὰ τὴν εἴσοδο τῆς λειτουργίας.
Τὸ νὰ μὴν λέγεται τὸ «Πληρωθήτω...» κατὰ τὸ Πάσχα καὶ τὴ διακαινήσιμο ἑβδομάδα.
Τὸ νὰ λέγονται κατὰ τὴν ἀπόλυση α) «Φωτίζου, φωτίζου…» ἀντὶ τιμιωτέρας, β) «Χριστὸς ἀνέστη…» ἀντὶ Δόξα, καὶ νῦν καὶ γ) «Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος» ἀντὶ οὐδενός (τῆς ἀρχαίας ἁπλότητας-ἀμεσότητας τοῦ πλήρους τροπαρίου ποὺ ψαλλόταν ἀπὸ ὅλους στὸ σημεῖο αὐτό, τὸ ὁποῖο τροπάριο δὲν εἶναι προσφώνηση «Χριστὸς ἀνέστη!» γιὰ ἀντιφώνηση «Ἀληθῶς ἀνέστη!», ὅπως στὴν ἀκολουθία τῆς τράπεζας).
Τὸ νὰ παραλείπεται ἡ στιχολογία τοῦ «Θοῦ Κύριε….» καὶ τῶν αἴνων κατὰ τὴ διακαινήσιμο.
Τὸ νὰ τελεῖται μεσονυκτικὸ ἀπὸ τὴν Μ. Πέμπτη ἕως καὶ τοῦ Σαββάτου τῆς διακαινήσιμου.
Τὸ νὰ τρισσεύεται ἡ ἀντὶ ἀποδείπνου καὶ ἑκάστης ὥρας ἀκολουθία τῆς διακαινησίμου. Στὸν καιρὸ κάθε ὥρας ψάλλεται ἅπαξ.