Η γραφή "Πάτεριμόν οενdισουρανίς" είναι "πιο κοντά" στην ομιλούμενη ελληνική. Γιατί να γράφουμε "Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς", που παράγει "αποστειρωμένο" και... "νεωτεριστικό" άκουσμα; Ακόμα καλύτερα, να καταργήσουμε τη γραφή και να τα μαθαίνουμε με το αυτί, όπως εκείνοι οι χωρικοί που δεν ήξεραν γράμματα. Αυτοί πρέπει να είναι το πρότυπό μας. [Μ' αρέσει που κάθομαι και ασχολούμαι με ιδεοληψίες. Εντάξει, πλάκα έχει... Βρισκόμαστε και σε εγκλεισμό...]
Εδώ θέτεις ένα σοβαρό θέμα το οποίο θεωρώ ότι και τα δύο «άκρα» αντιμετωπίζουν με λάθος τρόπο· από τη μία έχουμε τους μοντέρνους γλωσσολόγους οι οποίοι θέτουν τον προφορικό λόγο ως το απόλυτο μέτρο και θεωρούν ότι πρέπει η γραφή να αποτυπώνει απόλυτα τον προφορικό λόγο. Από την άλλη έχουμε τους λεγόμενους «σχολαστικούς», οι οποίοι εκκινούν από τους κανόνες της γραφής και του γραπτού λόγου και προσπαθούν αντιστοίχως να κανονίσουν και τον προφορικό λόγο. Νομίζω ότι και οι δύο πλευρές εκκινούν από ιδεοληψίες και αδυνατούν να αντιληφθούν τις διαφορετικές πορείες τις οποίες έχουν πάρει μέσα στον χρόνο ο γραπτός και ο προφορικός λόγος και πώς λειτουργεί ο καθένας.
Ο γραπτός λόγος περικλείει μέσα του σε οπτικό επίπεδο την ιστορία της γραφής δύο χιλιάδων ετών και πλέον. Οφείλουμε να κρατήσουμε την ιστορική ορθογραφία η οποία κρατάει ζωντανή την οπτική συνέχεια της αποτύπωσης της γλώσσας μας στο χαρτί και φυσικά το ίδιο ισχύει και για το πολυτονικό. Η εκφορά όμως της γλώσσας σε προφορικό επίπεδο του οποίου επέκταση είναι και η εμμελής ανάγνωση αλλά και η ψαλμωδία, αναπότρεπτα ακολουθεί τους κανόνες της σύγχρονης ομιλίας στη συγκεκριμένη φάση της γλώσσας στην οποία βρισκόμαστε. Δεν είναι δυνατόν να νεκραναστήσουμε κανόνες προφοράς και φυσικά ούτε και συλλαβισμού της αρχαίας γλώσσας κατά την εκφορά των κειμένων. Όταν λοιπόν το εκκλησιαστικό κείμενο επενδύεται με τη μουσική, τότε ο πιο σωστός τρόπος κατ' εμέ να αποτυπωθεί στο χαρτί είναι όπως εκφέρεται με τον σύγχρονο τρόπο εκτέλεσης και όχι με βάση τους κανόνες της αρχαίας οι οποίοι στη θεωρία μεν ισχύουν, αλλά στην πράξη δεν τηρούνται. Δεν αναφέρομαι φυσικά στην ορθογραφία η οποία δεν πρέπει να αλλάξει, αναφέρομαι στον συλλαβισμό ο οποίος δεν έχει κανέναν λόγο να τηρεί κανόνες οι οποίοι δεν ισχύουν.
Η ψαλτική και η εμμελής απαγγελία δεν είναι μουσειακά είδη, έχουν δυναμική εξέλιξη μέσα στον χρόνο και οφείλουμε να την ακολουθήσουμε και όχι να νεκρανασταίνουμε κανόνες προκειμένου να συμβαδίζουμε με μία «ιδεατή» άποψη την οποία έχουμε για τη γλώσσα μας.