Γιώργος Μ.
Γιώργος Μπάτζιος
Η βραδυγλωσσία του θεόπτη Μωυσή, όσο ξέρω, δεν τονίζεται καθόλου ως χαρακτηριστικό του, αν και φαίνεται ότι η Αγία Γραφή δίνει κάποια έμφαση σε αυτό, αν κρίνουμε από το ότι σε δύο σημεία ο Μωυσής επικαλείται τη βραδυγλωσσία (τραυλισμό) και την ισχνοφωνία του, για να ζητήσει από τον Θεό απαλλαγή από την αποστολή που του επιβάλλει (να απευθυνθεί στον Φαραώ και να ζητήσει την απελεύθέρωση του Ισραήλ).
______________
Ενώ το χαρακτηριστικό αυτό έχει αγνοηθεί παντελώς από την υμνογραφία, ωστόσο στην υμνολογία της Πεντηκοστής (και μόνο εκεί) απαντά δύο φορές, μία σε κάθε κανόνα της εορτής.
Ειρμός, Ωδής Α (Ιαμβικού κανόνος),
Θείῳ καλυφθεὶς ὁ βραδύγλωσσος γνόφῳ,
Ειρμός ᾨδὴς η' (πεζού κανόνος)
Ἄφλεκτος πυρί, ἐν Σινᾷ προσομιλοῦσα,
Η αίσθησή μου είναι ότι η βραδυγλωσσία του Μωυσή επισημαίνεται σε αυτή την εορτή επειδή ταιριάζει με το θέμα των πυρίνων γλωσσών αλλά και με το θαυμαστό γεγονός της γλωσσολαλίας των Αποστόλων μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Αυτό πιστεύω ότι είχαν στον νου τους οι θείοι υμνωδοί.
Υπάρχει ωστόσο και μια ενδιαφέρουσα θεολογική προέκταση του θέματος (χωρίς να θεωρώ ότι συνδέεται κατ’ ανἀγκην με την υμνολογία της Πεντηκοστής).
Όπως εκείνος που μετέφερε τον λόγο του Θεού στους ανθρώπους ετοιμάζοντάς τους για το μυστήριο της οικονομίας (ο Μωυσής) ήταν βραδύγλωσσος και ισχνόφωνος, έτσι και εκείνοι που μετέφεραν το λόγο του Θεού στα έθνη ετοιμάζοντάς τα για την υποδοχή της βασιλείας του Θεού (οι απόστολοι) ήταν αλιείς και αγράμματοι.
Και στις δύο περιπτώσεις ήταν η χάρις του αγίου Πνεύματος που ενήργησε ώστε να τελεστεί το υπερφυές γεγονός, και μάλιστα και στις δύο περιπτώσεις μέσω της ενίσχυσης της γλώσσας.
Καλή Πεντηκοστή!
Εξ. 4,10 εἶπε δὲ Μωυσῆς πρὸς Κύριον· δέομαι, Κύριε, οὐχ ἱκανός εἰμι πρὸ τῆς χθές, οὐδὲ πρὸ τῆς τρίτης ἡμέρας, οὐδὲ ἀφ᾿ οὗ ἤρξω λαλεῖν τῷ θεράποντί σου· ἰσχνόφωνος καὶ βραδύγλωσσος ἐγώ εἰμι.
[…]
Εξ. 6,30 καὶ εἶπε Μωυσῆς ἐναντίον Κυρίου· ἰδοὺ ἐγὼ ἰσχνόφωνός εἰμι, καὶ πῶς εἰσακούσεταί μου Φαραώ;
______________
Ενώ το χαρακτηριστικό αυτό έχει αγνοηθεί παντελώς από την υμνογραφία, ωστόσο στην υμνολογία της Πεντηκοστής (και μόνο εκεί) απαντά δύο φορές, μία σε κάθε κανόνα της εορτής.
Ειρμός, Ωδής Α (Ιαμβικού κανόνος),
Θείῳ καλυφθεὶς ὁ βραδύγλωσσος γνόφῳ,
Ἐρρητόρευσε τὸν θεόγραφον νόμον.
[…]Ειρμός ᾨδὴς η' (πεζού κανόνος)
Ἄφλεκτος πυρί, ἐν Σινᾷ προσομιλοῦσα,
βάτος Θεὸν ἐγνώρισε,
τῷ βραδυγλώσσῳ καὶ δυσήχῳ Μωσεῖ, [ …]
____________Η αίσθησή μου είναι ότι η βραδυγλωσσία του Μωυσή επισημαίνεται σε αυτή την εορτή επειδή ταιριάζει με το θέμα των πυρίνων γλωσσών αλλά και με το θαυμαστό γεγονός της γλωσσολαλίας των Αποστόλων μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Αυτό πιστεύω ότι είχαν στον νου τους οι θείοι υμνωδοί.
Υπάρχει ωστόσο και μια ενδιαφέρουσα θεολογική προέκταση του θέματος (χωρίς να θεωρώ ότι συνδέεται κατ’ ανἀγκην με την υμνολογία της Πεντηκοστής).
Όπως εκείνος που μετέφερε τον λόγο του Θεού στους ανθρώπους ετοιμάζοντάς τους για το μυστήριο της οικονομίας (ο Μωυσής) ήταν βραδύγλωσσος και ισχνόφωνος, έτσι και εκείνοι που μετέφεραν το λόγο του Θεού στα έθνη ετοιμάζοντάς τα για την υποδοχή της βασιλείας του Θεού (οι απόστολοι) ήταν αλιείς και αγράμματοι.
Και στις δύο περιπτώσεις ήταν η χάρις του αγίου Πνεύματος που ενήργησε ώστε να τελεστεί το υπερφυές γεγονός, και μάλιστα και στις δύο περιπτώσεις μέσω της ενίσχυσης της γλώσσας.
Καλή Πεντηκοστή!
Last edited: