Το "διατονικό" βου δεν είναι πάντα το ίδιο, εξαρτάται την γραμμή. Η φυσική θέση του βου είναι ένα ημιτόνιο άνω του πα, ο βου ως β ήχος είναι η αρχαία παρυπάτη χορδή, εκεί είναι η θέση του. Στους πλαγίους έχουμε αλλοιώσεις όπου ο β ήχος βου μετακινείται προς τα πάνω ώστε να συμφωνήσει(να κάνει τέλειο τετράχορδο 30 μορίων) με τον πρώτο ήχο στον άνω κε , έτσι από β ήχος τρέπεται κι αυτός σε σε πρώτο ήχο(αυτό σημαίνει ο αρχαίος κανών "πάσα τριφωνία τον ευατόν ήχο ποιεί"). Αυτόν τον β ήχο που τρέπεται σε πρώτο τον λέμε πλάγιο δεύτερο. Κατά συνέπεια όλοι οι ήχοι σαν "ντόμινο" γίνονται πλάγιοι, ο πρώτος Πα πλάγιος πρώτος, ο τέταρτος Νη γίνεται πλάγιος τέταρτος κοκ.
Εδώ ο βου -επειδή το μέλος είναι έτσι δομημένο στον πλάγιο- είναι συνήθως υψωμένος, μπορεί αρχικά όμως να είναι χαμηλός και έπειτα να υψωθεί πάλι. Για αυτόν τον λόγο τα τεχνητά αμετάβολα ισοκρατήματα δεν μπορούν να ακολουθήσουν το μέλος και είναι φάλτσα. Ακόμα και τα φυσικά ισοκρατήματα είναι δύσκολο να συγχρονιστούν διότι το μέλος λόγω της παραλλαγής των ήχων έχει πολλές μετακινήσεις ακόμα και στους δεσπόζοντες φθόγγους! Όταν λέω παραλλαγή δεν εννοώ το βυζαντινό σολφέζ αλλά τις αλλοιώσες που γίνονται στο μέλος, στις μεταβολές κατά χρόα-γένος και σύστημα, τα οποία έχω αναλύσει κατά καιρούς.
Κατ' εμέ το ισοκράτημα δεν υπήρχε στην παλαιά μουσική παρά μόνο κάποιοι βαστακτές υπενθύμιζαν το ίσο σε αντίστοιχο ρόλο του υποβολέα στο θέατρο.
Σήμερα επειδή δεν ξέρουμε να ψάλλουμε γιατί μάθαμε στα ωδεία και στις αθηναϊκές σχολές διάσωσης της εθνικής μουσικής βάζουμε ισοκρατήματα για να "ομορφύνει" και να καλύψουμε τα φάλτσα μας.