Πάνω στο θέμα του πρώτου μηνύματος.
Ο ΟΦΕΛΠ εκφράζει με τον δικό του ένθεο ζήλο και ενθουσιασμό την άποψή του για την αξία αφενός του έργου του Πέτρου, αφετέρου το πως παρουσιάστηκε μεταγενέστερα η γενικότερη κίνηση που ξεκίνησε με τον Δανιήλ για την καταγραφή του λεγομένου νέου στιχηραρίου.
Υπάρχουν όμως και κάποια γεγονότα. Όπως ανέφερε και ο Νικόλαος σε προηγούμενο μήνυμα, αυτό που είτε ως καταγραφή είτε ως προσωπική έμπνευση κατέγραψε ο Πέτρος, το κατέγραψε στην δική του μουσική γραφή και (πιθανολογώ) αυτή η γραφή θα κατέγραφε με την μεγαλύτερη δυνατή πιστότητα αυτό που ήθελε να μείνει. Όποιος κάνει έστω και μία επιδερμική μελέτη πάνω στους κώδικες εκείνους, θα δει ότι στις εξηγήσεις των δύο εκ των τριών διδασκάλων απλά κάποιοι χαρακτήρες αφαιρέθηκαν. Δεν μιλάω για αντικατάσταση, αλλά για αφαίρεση. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τον ρόλο και την σημασία των σημαδιών αυτών στην προφορά του μέλους, αλλά η αφαίρεσή τους είναι κάτι οφθαλμοφανές και αυταπόδεικτο. Η ιστορία αναφέρει ότι το μέλος δεν χάθηκε (την εποχή της μετατροπής τουλάχιστον), κάτι μάλλον εύκολο να το υποθέσει κανείς, εφόσον τα της παλαιάς γραφής ήταν φρέσκα και οπτικά και ακουστικά. Από αυτό το σημείο και μετά, ερχόμαστε στην άλλη πλευρά.
Αυτό που διέσωσε η προφορική παράδοση είναι απολύτως σίγουρο ότι δεν έχει μία και συγκεκριμένη μορφή, ακριβώς επειδή η μεταφορά έγινε προφορικώς. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο βγήκαν οι μετέπειτα εκδόσεις. Ο καθένας κατέγραφε την δική του ερμηνεία της ψαλτικής παράδοσης, είτε την προσωπική, είτε αυτήν που επικρατούσε στην εποχή του. Είναι ορθή η κάθε καταγραφή; Δεν είναι; Μπορεί να το βεβαιώσει κανείς; Το μόνο που μπορεί να βεβαιώσει κάποιος, είναι ότι οι πιο ειδικοί στην μεταφορά από την παλαιά στη νέα γραφή είναι οι εισηγητές της. Αφενός μπορεί να πει κανείς ότι η γνησιότητα έγκειται στη συγκεκριμένη περίπτωση στο Γρηγόριο, αφετέρου όμως δεν μπορούμε να διαγράψουμε το γεγονός της πρώτης παραγράφου. Ο Γρηγόριος μπορούσε να ψάλλει και αυτά που εξήγησε, αλλά και αυτά που αφαίρεσε, εμείς από που θα τα ψάλλουμε; Από την προφορική παράδοση θα πει κάποιος. Και ποια απ' όλες είναι πιο ακριβής με το παρελθόν; Από τότε που έχουμε ακούσματα από τον Πατριαρχικό Ναό, τα ακούσματα απέχουν μεταξύ τους παρασάγγας και σε ερμηνευτικές λεπτομέρειες, αλλά και σε βασικά στοιχεία. Π.χ. ακούω Μεγάλη Εβδομάδα με Πρίγγο-Στανίτσα, μετά με Στανίτσα-Δανιηλίδη και υπάρχουν διαφορές ακόμη και στους φθόγγους ατελών καταλήξεων. 10-15 χρόνια να μείνει κάποιος σε μία θέση δεν δημιουργείται μία παράδοση;
Όταν όλο αυτό καταγράφεται, είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρξουν αντιδράσεις. Στο ερώτημα του θέματος, θεωρώ ότι όταν κάτι εξελίσσεται με την λογική του χαλασμένου τηλεφώνου δεν εξελίσσεται, αλλά μοιραία μεταλλάσσεται. Μάλλον η προσωπική μου απάντηση θα έμενε σε αυτή την λέξη. Εάν επιλέγουμε πολύ αυστηρά τα ακούσματα και τις συνθέσεις των ακουσμάτων μας, πιθανόν να μπορέσουμε να μπούμε υποσυνείδητα στο πνεύμα που θα ήθελε να μεταφέρει ο Πέτρος και να τον προσεγγίσουμε όσο γίνεται πιο πιστά από την γραφή, μιας και η εξέλιξή της τελευταίας μας έκανε σήμερα περισσότερο να διαφωνούμε, παρά να γεφυρώνουμε τα μεταξύ μας χάσματα.