Αναφέρετε για τις σχολές. Πήγαινα μέχρι πέρσι σε σχολή Βυζαντινής μουσικής και έκανα τα 2 πρώτα έτη. Τι δουλεια μπορεί να γίνει μέσα σε τάξη 16 ατόμων, όπου ο καθένας μαθαίνει με τον ..δικό του ρυθμό και έχει τις δικιές του ανάγκες? Ο δάσκαλος (η Διευθυνση της σχολής δηλ.) σου λέει, πρέπει να βγει αυτη η ύλη (όπως καθορίζεται απτο υπουργείο) όπως βγει, και οποιος μάθει! Οι εξετάσεις στο τέλος του έτους είναι για τον΄τύπο. Ελάχιστοι κόβονται και αυτό για ευνόητους λόγους..Φτάνουν στο πτυχίο και έρχεται η ώρα να δώσουν εξετάσεις και ..ψάχνονται. Υπάρχουν βέβαια κ εξαιρέσεις, αλλα δε σώνεται η κατάσταση. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Συγνώμη αν βγώ λιγάκι εκτός θέματος, να κάνουμε και σύνδεση με τα προαναφερθέντα μηνύματα.....
Από προσωπική εμπειρία νομίζω αν κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά να μάθει θα ψάξει να βρεί έναν ψάλτη σωστό βεβαίως, έμπειρο, "σχετικά" νέο (για να έχει ενδιαφέρον να ασχοληθεί μαζί του) και εφόσον τα έχει αυτά και ο "μαθητής" τον εμπιστεύεται, να του γίνει τσιμπούρι, όχι μόνο Κυριακές αλλά οποτεδήποτε ψάλλει. Έτσι μαθαίνει.
Και βεβαίως οι συνθήκες πάνω στο αναλόγιο παίζουν μεγάλο ρόλο. Ο νέος ψάλτης πρέπει να αγκαλιαστεί από τους άλλους. Εάν ο κεντρικός ψάλτης μάλιστα ευνοεί το χορωδιακώς ψάλλειν, πιστεύω είναι ότι καλύτερο. Αισθάνεσαι ότι όντως συμμετέχεις και μαθαίνεις καλύτερα. Τα δε λάθη δεν είναι τόσο εμφανή...
Επίσης, πιστεύω κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ανεχτεί πάνω στο αναλόγιό του "τσαμπουκαλήδες" βοηθούς, κατά προτίμηση όχι ιδιαίτερα ικανούς. Ούτε χρειάζεται να το συμφωνήσεις με τον παπά από την αρχή. Είναι δεδομένο ότι ο κεντρικός ψάλτης έχει την επιμέλεια της σύνθεσης του αναλόγίου του, καθώς και την 100% ευθύνη για το άκουσμα.