Αδελφοί Χριστός Ανέστη!
Από τη φετινή Μ. Εβδομάδα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας δύο ψαλτικά ιδιαίτερα στοιχεία.
1) Για τρίτη χρονιά (από τα τελευταία 7 χρόνια) έψαλα μόνος μου την Μ. Πέμπτη εσπέρας. Από φωνητικής πλευράς τα κατάφερα πολύ καλύτερα από τις προηγούμενες. Την πρώτη φορά δεν μπορούσα να ψάλλω μετά τους μακαρισμούς, τη δεύτερη ίσα ίσα έβγαλα την ακολουθία, φέτος ένιωθα πως μπορούσα να ψάλώ άλλη μία ώρα. Η εμπειρία στο ύψος των βάσεων, την ένταση της φωνής και τη χρήση του μικροφώνου με βοήθησε.
Ως ψάλτης σε μικρό ναΐσκο προσπαθώ να ψάλλω σχεδόν πάντα χωρίς μικρόφωνο. Μου αρέσει περισσότερο. Νιώθω μεγαλύτερη την αμεσότητα με το λαό. Όταν όμως υπάρχει και κόσμος εκτός του ναού η φωνή δεν καλύπτει ή σε μεγάλες ακολουθίες εξαντλούμαι. Νομίζω πως έχουμε μεγάλο μειονέλτημα όλοι οι σύγχρονοι ψάλτες στη φωνητική καθώς είμαστε μαθημένοι στα μικρόφωνα και εξαρτημένοι από αυτά. Πριν εξήντα περίπου χρόνια και για αιώνες πριν όλοι οι προκάτοχοί μας καλλιεργούσαν τη φωνή τους με άλλες συνθήκες. Σίγουρα η καλύτερη λύση είναι η ύπαρξη ψαλτικού χορού, αλλά δε νομίζω και παλαιότερα να υπήρχαν παντού χοροί, κόμη και στα χωριά. Οι φωνές μας είναι καλομαθημένες και δύσκολα μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητές της σε θέμα διάρκειας και έντασης.
2) Επειδή έψαλα μόνος μου τα έψαλα φέτος σχεδόν όλα από στήθους. Βεβαίως κατά 90% έψαλα Πρίγγο καθώς από αυτόν ψάλλω τα τελευταία 13 χρόνια. Παρατήρησα όμως πως απόλαυσα περισσότερο το ψάλσιμο, προσάρμοσα σε λεπτομέρειες καλύτερα τις μουσικές φράσεις στη φωνή μου και στη διάθεση της στιγμής (απέφυγα ή έκανα αναλύσεις, επιβραδύνσεις ή άλλες έντεχνες επεμβάσεις στο κλασσικό κείμενο), κατανοούσα καλύτερα το κείμενο και νομίζω πως το άρθρωνα και το απέδιδα καλύτερα. Μάλιστα για το θέμα αυτό έλαβα και κάποια θετικά σχόλια. Το χάρηκα πολύ και νομίζω πως όσο πιο ελεύθερος είναι κάποιος από τα μουσικά κείμενα -αφού προηγουμένως έχει φάει με το κουτάλι και έχει χωνέψει τις κλασσικές γραμμές- μπορεί να αρχίσει να αποδίδει και να εκτελεί διαμορφώνοντας το δικό του ζωντανό ύφος. Βεβαίως γι να γίνει αυτό από ψαλτικό χορό χρειάζεται υψηλού επιπέδου παιδεία από όλα τα μέλη και χρόνια συμψαλμωδία, ενώ στη μονωδία είναι πολύ πιο εύκολο
Από τη φετινή Μ. Εβδομάδα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας δύο ψαλτικά ιδιαίτερα στοιχεία.
1) Για τρίτη χρονιά (από τα τελευταία 7 χρόνια) έψαλα μόνος μου την Μ. Πέμπτη εσπέρας. Από φωνητικής πλευράς τα κατάφερα πολύ καλύτερα από τις προηγούμενες. Την πρώτη φορά δεν μπορούσα να ψάλλω μετά τους μακαρισμούς, τη δεύτερη ίσα ίσα έβγαλα την ακολουθία, φέτος ένιωθα πως μπορούσα να ψάλώ άλλη μία ώρα. Η εμπειρία στο ύψος των βάσεων, την ένταση της φωνής και τη χρήση του μικροφώνου με βοήθησε.
Ως ψάλτης σε μικρό ναΐσκο προσπαθώ να ψάλλω σχεδόν πάντα χωρίς μικρόφωνο. Μου αρέσει περισσότερο. Νιώθω μεγαλύτερη την αμεσότητα με το λαό. Όταν όμως υπάρχει και κόσμος εκτός του ναού η φωνή δεν καλύπτει ή σε μεγάλες ακολουθίες εξαντλούμαι. Νομίζω πως έχουμε μεγάλο μειονέλτημα όλοι οι σύγχρονοι ψάλτες στη φωνητική καθώς είμαστε μαθημένοι στα μικρόφωνα και εξαρτημένοι από αυτά. Πριν εξήντα περίπου χρόνια και για αιώνες πριν όλοι οι προκάτοχοί μας καλλιεργούσαν τη φωνή τους με άλλες συνθήκες. Σίγουρα η καλύτερη λύση είναι η ύπαρξη ψαλτικού χορού, αλλά δε νομίζω και παλαιότερα να υπήρχαν παντού χοροί, κόμη και στα χωριά. Οι φωνές μας είναι καλομαθημένες και δύσκολα μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητές της σε θέμα διάρκειας και έντασης.
2) Επειδή έψαλα μόνος μου τα έψαλα φέτος σχεδόν όλα από στήθους. Βεβαίως κατά 90% έψαλα Πρίγγο καθώς από αυτόν ψάλλω τα τελευταία 13 χρόνια. Παρατήρησα όμως πως απόλαυσα περισσότερο το ψάλσιμο, προσάρμοσα σε λεπτομέρειες καλύτερα τις μουσικές φράσεις στη φωνή μου και στη διάθεση της στιγμής (απέφυγα ή έκανα αναλύσεις, επιβραδύνσεις ή άλλες έντεχνες επεμβάσεις στο κλασσικό κείμενο), κατανοούσα καλύτερα το κείμενο και νομίζω πως το άρθρωνα και το απέδιδα καλύτερα. Μάλιστα για το θέμα αυτό έλαβα και κάποια θετικά σχόλια. Το χάρηκα πολύ και νομίζω πως όσο πιο ελεύθερος είναι κάποιος από τα μουσικά κείμενα -αφού προηγουμένως έχει φάει με το κουτάλι και έχει χωνέψει τις κλασσικές γραμμές- μπορεί να αρχίσει να αποδίδει και να εκτελεί διαμορφώνοντας το δικό του ζωντανό ύφος. Βεβαίως γι να γίνει αυτό από ψαλτικό χορό χρειάζεται υψηλού επιπέδου παιδεία από όλα τα μέλη και χρόνια συμψαλμωδία, ενώ στη μονωδία είναι πολύ πιο εύκολο