Πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι περαιτέρω προσθήκες ύμνων ή αναγνωσμάτων στην κοινή προσευχή κρύβουν δύο πράγματα (ή το ένα ή το άλλο):
Ή γίνεται για αυτοπροβολή (εγώ είμαι καλύτερος λειτουργός ή ψάλτης, διότι κάνω τόση αναφορά στο "Σώσον ο Θεός τον λαόν σου" ή στην απόλυση, σε Αγίους ή και μνημεία που ούτε καν εσείς οι κοινοί θνητοί γνωρίζετε ή ψάλλω δεν ξέρω και γω τι...),
Ή λόγω πραγματικά μίας προσωπικής σχέσης με τους Αγίους, την οποία μόνο ένας βαθιά ευσεβής μπορεί να τη νιώσει, αν και κατ' εμέ μπορεί η Εκκλησία να είναι ζώσα, όμως άλλο το να ευλαβούμαι έναν Άγιο ιδιαιτέρως και άλλο να του προσδίδω λόγω της σχέσης μου μαζί του χαρακτηριστικά ανθρώπινα και δει αρνητικά (όπως το να παρεξηγήσει στην μη αναφορά του ονόματός του). Αυτά είναι όμως θέματα προσωπικά και την σχέση του καθενός με το Θεό, δεν είναι σε θέση κανείς μας να την κρίνει ως λάθος ή σωστή.
Όπως και νάχει, εγώ συμφωνώ σε κάτι που μου είπε ένας καθηγητής μου θεολόγος: "Η σωτηρία μας και η επαφή μας με το Θείο, προέρχεται κυρίως μέσω του συνανθρώπου και όχι τόσο μέσα από εμάς τους ίδιους (εξ ου και τα λεγόμενα του Χριστού: Εφ' όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε)". Θα έπρεπε στα θέματα της κοινής προσευχής, ως κάτι που δεν αφορά μόνο εμάς προσωπικά, αλλά ένα κοινωνικό σύνολο με ίδιους στόχους, να είμαστε λιτοί, περιεκτικοί, με το κεφάλι χαμηλά και σκεπτόμενοι τον συνάνθρωπο. Δεν αναφέρομαι σε θέματα ταχύτητας, αλλά αν μέσα από τις ιερές ακολουθίες δεν εκφράζεται-μεταφέρεται (πρώτα και κυρίως από ιερείς και ψάλτες) η ταπείνωση και το κυριώτερο νόημα της διδασκαλίας του Χριστού, η αγάπη και αντ' αυτού βάζουμε ή την έπαρση ή την προσωπική μας προσέγγιση και προσευχή, τότε εις μάτην κοπιάζουμε (πέρα από την πρακτικά εξεφρασμένη διαφωνία μας προς στην παραδεδομένη μορφή των Ιερών Ακολουθιών, όπως οι Άγιοι Πατέρες μας θέσπισαν, κάτι που αν μη τι άλλο είναι ασέβεια).
Η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας είναι τόσο πλούσια σε ύμνους, σε προσευχές, σε χρώματα (οπτικά και ακουστικά), δεν χρειάζεται την δική μας προσθήκη για να αγιαστεί περισσότερο. Είναι ήδη γεμάτη από τις μυρωδιές του παραδείσου που, όπως τις βίωναν οι Πατέρες εν ζωή, τις μετέφεραν στη Θεία Λατρεία! Εμείς ως εντός και εκτός βήματος κληρικοί, πρέπει απλά να τις μεταφέρουμε στον λαό του Θεού, μέσω κάποιων πράξεων, αλλά και συμπεριφορών μας. Γιατί πρέπει να γίνεται με τον δύσκολο τρόπο; Η κοινή προσευχή είναι φτιαγμένη ως τέτοια και υπάρχει λόγος γι'αυτό, άσχετα αν δεν θέλουμε ή δεν μας βολεύει να τον κατανοήσουμε, την προσωπική, ας την καθορίσει ο καθένας μόνος του ή με τον πνευματικό του, χωρίς να την επιβάλλει στους άλλους. Ας μην ξεχνάμε, ότι η προσευχή που μας μετέδωσε ο Αρχηγός της πίστεώς μας (αλήθεια, πόσο τυχεροί είμαστε που την έχουμε) είναι 5 γραμμές γεμάτες από τόση ανθρωπιά, αλλά και τόση θεοσύνη! Αν εμείς, ακόμη και μετά από αυτήν δεν σιωπούμε...