tsak77
Χρῆστος Τσακίρογλου
Έχει προβληματίσει κατά καιρούς το θέμα του τρόπου με τον οποίο πρέπει να ψάλλονται τα μεγαλυνάρια της Θ' Ωδής του Ιαμβικού Κανόνα των Θεοφανείων "Ω των υπερ νουν". Αν πρέπει να ψάλλονται σε Β΄ήχο με σκληρό χρώμα (μέλος που δεν ανήκει στον Ιαμβικό κανόνα) ή σε πλ. του Β΄ σε μαλακό χρώμα. Κάποιος φίλος και συνάδελφος βρήκε στο Ειρμολόγιο του Πέτρου Πελοποννησίου - Πέτρου Βυζαντίου αυτό.
View attachment sel 284.png
Το θέμα είναι όμως, ότι κάνοντας ένα μικρό ξεφύλλισμα στο ίδιο βιβλίο, βρήκα και αυτό.
View attachment sel 54-55.jpg
Το πρώτο παράδειγμα βέβαια, είναι από Καταβασίες που ψάλλονται αντί του Άξιον Εστί με εξήγηση και καλλωπισμό του Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος όπως αναφέρει μερικές σελίδες πριν, ενώ το δεύτερο, είναι ο Ειρμός της Ενάτης Ωδής, όπως τον έχει καταγράψει ο Πέτρος ο Πελοποννήσιος στις Καταβασίες της συγκεκριμένης εορτής. Τι τελικά προστάζει η παράδοση να ψάλλουμε, το πρώτο παράδειγμα που στέκει μεν και μουσικά και αισθητικά ή να ακολουθήσουμε το δεύτερο παράδειγμα (με το πρέποντα μεγαλυνάριο εννοείται) ως πιστότερη καταγραφή της παράδοσης;
Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, ότι στους καλωπισμούς αυτούς του Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος και συγκεκριμένα στον Ειρμό της Θ' Ωδής της Πεντηκοστής "Μη της φθοράς", υπάρχει και σε Βαρύ εκ του Γα, αλλά και εκ του Ζω, κάτι που προσωπικά με προβληματίζει ακόμη περισσότερο στο πως αντιμετώπιζε ο μακαριστός διδάσκαλος την κατά παράδοση ψαλμώδηση όλων αυτών... Μήπως φταίει το γεγονός, ότι την εποχή εκείνη έκαναν τις πρώτες τους εμφανίσεις τα μελοποιημένα λειτουργικά, οπότε οι επιλογές αυξήθηκαν για να "δένει" ο ήχος των λειτουργικών με τους Ειρμούς; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό...
View attachment sel 284.png
Το θέμα είναι όμως, ότι κάνοντας ένα μικρό ξεφύλλισμα στο ίδιο βιβλίο, βρήκα και αυτό.
View attachment sel 54-55.jpg
Το πρώτο παράδειγμα βέβαια, είναι από Καταβασίες που ψάλλονται αντί του Άξιον Εστί με εξήγηση και καλλωπισμό του Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος όπως αναφέρει μερικές σελίδες πριν, ενώ το δεύτερο, είναι ο Ειρμός της Ενάτης Ωδής, όπως τον έχει καταγράψει ο Πέτρος ο Πελοποννήσιος στις Καταβασίες της συγκεκριμένης εορτής. Τι τελικά προστάζει η παράδοση να ψάλλουμε, το πρώτο παράδειγμα που στέκει μεν και μουσικά και αισθητικά ή να ακολουθήσουμε το δεύτερο παράδειγμα (με το πρέποντα μεγαλυνάριο εννοείται) ως πιστότερη καταγραφή της παράδοσης;
Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, ότι στους καλωπισμούς αυτούς του Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος και συγκεκριμένα στον Ειρμό της Θ' Ωδής της Πεντηκοστής "Μη της φθοράς", υπάρχει και σε Βαρύ εκ του Γα, αλλά και εκ του Ζω, κάτι που προσωπικά με προβληματίζει ακόμη περισσότερο στο πως αντιμετώπιζε ο μακαριστός διδάσκαλος την κατά παράδοση ψαλμώδηση όλων αυτών... Μήπως φταίει το γεγονός, ότι την εποχή εκείνη έκαναν τις πρώτες τους εμφανίσεις τα μελοποιημένα λειτουργικά, οπότε οι επιλογές αυξήθηκαν για να "δένει" ο ήχος των λειτουργικών με τους Ειρμούς; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό...