Κωνσταντίνε, η σύνθεση διέπεται από απλότητα και δεδομένου ότι είναι δύσκολο να χωρέσεις τον πλούτο του ήχου αυτού σε απλά σχήματα νομίζω ότι είναι επιτυχημένη η προσπάθειά σου.
Ήθελα κατ΄ αρχήν να σε ρωτήσω αν χρησιμοποιείς διαστολές γενικά ή μόνο στον συνεχόμενο τρίσημο, γιατί υπάρχουν θέσεις πολύ χαρακτηριστικές σε τρίσημο στον ήχο αυτό, που θα τονίζονταν ωραία αν φαινόταν ο τρίσημος (πβ. την
Θεοτόκον).
Τι βλέπω τώρα: έχεις κατευνάσει τα συνθετικά "οιδήματα" που παρατηρήσαμε στα δοξαστικά του αγίου Κωνσταντίνου. Κατέχεις πολύ καλά τα ιδιώματα του ήχου και, αφού είναι ασυνήθιστος, γιατί όχι και όλων των ήχων. Δεν έχεις επηρεαστεί πολύ από τον Σακελαρίδη (αν και δικαίως θα με ρωτήσεις "και αν είχα, τι πειράζει"
. Μόνο κάποια διατονικά Ζω που τονίζονται υπέρ το δέον (
ερχόμενος // Χερουβείμ // Θεοτόκον) και κάποια κλάσματα (
Ωσαννά // την αειμακάριστον) που εισάγουν μια ρυθμική ασυμμετρία στο μέλος, τον θυμίζουν από αρκετά μακριά. Αυτά νομίζω ότι θα τα έγραφα διαφορετικά προσωπικά, αλλά ο συνθέτης έχει δικό του "νου"...
Το κυριότερο που θα άλλαζα ίσως είναι στο Άξιον εστί: είθισται ανάπαυση του μέλους στο "Θεού ημών". Ο ΔΙ βέβαια
είναι σημείο ανάπαυσης για τον Νενανώ, αλλά όχι σαν τον Πα. Χάνεται λίγο η συμμετρία του μέλους.
Θα σου ξαναπώ μια γνώμη ως "γέρων κεκμηκώς": μη διστάζεις να γράφεις από φόβο μήπως σε κατηγορήσουν για έπαρση (κάπου το είδα κι αυτό). Με υπακοή και ταπείνωση βέβαια συνόδευε τις προσπάθειες, αλλά κάνε τις. Όταν θα έχεις εκτεθεί τετραχηλισμένος στην κριτική, όταν θα έχεις υποστεί πολλές απορρίψεις και δυστυχώς απαξίωση από πολλούς, όταν, τέλος, θα έχεις αναθεωρήσει πολλές ή όλες τις συνθέσεις σου, τότε θα έχεις κάνει την αρχή να αξιοποιείς το δώρο του Θεού με ωριμότητα, αλλά: για να φτάσεις εκεί πρέπει να δοκιμάζεις.
Και εις άλλα λοιπόν!
ΥΓ Ω, ακούω τον εθνικό ύμνο από μέσα. Χαιρετώ! Καλή μας επιτυχία!
