MTheodorakis
Παλαιό Μέλος
Τὸ νὰ μὴν λέγεται τὸ προκείμενο καὶ τὸ ἀλληλουάριο τοῦ ἤχου τῆς ἑβδομάδας κατὰ τὶς Κυριακὲς τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου, Ἀσώτου, δ’ καὶ ε’ νηστειῶν, ἀλλὰ τὰ λανθασμένα τοῦ Τριῴδίου.
Ὀρθό: Στὰ ἀπόστιχα τοῦ ἑσπερινοῦ τοῦ ψυχοσαββάτου ψάλλεται «τὸ δ’ μαρτυρικόν», ποὺ βρίσκεται στὴν Παρακλητικὴ τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας. Ὄχι «τὰ δ’ μαρτυρικὰ τοῦ ἤχου».
Τὸ νὰ φοροῦνται ἀντὶ πορφυρῶν ἀμφίων μαῦρα ἢ μόβ καὶ στὸν ἐπιτάφιο λευκά.
Τὸ νὰ διαβάζεται τὸ «Ὑπὸ τὴν σὴν εὐσπλαχνίαν...».
Τὸ νὰ παραλείπεται μέρος τοῦ μεσονυκτικοῦ «ὡς δόξει τῷ προεστῶτι».
Τὸ νὰ μὴν δευτερώνονται τὰ καθίσματα μετὰ τὴν β' καὶ γ' στιχολογία τῶν καθημερινῶν.
Τὸ νὰ παραλείπονται οἱ ψαλμοὶ τῶν αἴνων κατὰ τὶς καθημερινές, ἐκτὸς Σαββάτου. Ψάλλονται πάντοτε.
Τὸ νὰ παραλείπεται τὸ Δόξα, Καὶ νῦν, μετὰ τοὺς ψαλμοὺς τῶν αἴνων.
Τὸ νὰ τελεῖται ἡ προηγιασμένη τὸ πρωί.
Τὸ νὰ λέγονται τὰ ἀναγνώσματα τῆς προηγιασμένης ἀπὸ τὸν προεστῶτα.
Τὸ νὰ μὴν ἀκούει ὁ λαὸς ὅλες τὶς εὐχὲς τῶν προηγιασμένων, πλὴν τῶν εὐχῶν τῆς εἰσόδου, τῆς πρὸ τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ τῆς εὐχῆς Εἰς τὸ συστεῖλαι τὰ ἅγια.
Τὸ νὰ ψάλλονται τὸ «Κατευθυνθήτω…» καὶ τὸ «Νῦν αἱ δυνάμεις…» σὲ ἦχο διαφορετικὸ τοῦ πλ. β’.
Ὀρθό: Ὅταν προβλέπεται ἀπόστολος σὲ προηγιασμένη, τὸ προκείμενό του δὲν παραλείπεται.
Τὸ νὰ διαβάζεται τὸ Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον. Ψάλλεται.
Τὸ νὰ ἐπαναλαμβάνεται τρὶς τὸ «Ἄγγελος πρωτοστάτης...» καὶ τὸ «Ὤ πανύμνητε μῆτερ...».
Ὀρθό: Τὸ Κύριε ἐλέησον ιβ' λέγεται πρὸ τοῦ «Ἄσπιλε, ἀμόλυντε...» μόνο ὅταν ἡ ἑπομένη δὲν εἶναι Σάββατο καὶ εἶναι Ἀλληλούια.
Τὸ νὰ μετατίθεται ἡ τελετὴ τῆς Σταυροπροσκύνησης.
Τὸ νὰ παραλείπονται οἱ μετάνοιες μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου μετὰ τὸ «Ὁ Θεὸς οἰκτιρῆσαι ἡμᾶς...», ἐὰν ὁ Μεγάλος κανόνας ψαλλεῖ στὸ ἀπόδειπνο.
Τὸ νὰ μὴν ψάλλονται τὰ συνήθη πρῶτα τροπάρια τῶν ὡρῶν κατὰ τὴ Μ. Δευτέρα ἕως καὶ τὴ Μ. Τετάρτη, ἀλλὰ τὸ «Ἰδοὺ ὀ Νυμφίος...».
Τὸ νὰ τελεῖται μεσονυκτικὸ ἀπὸ τὴν Μ. Πέμπτη ἕως καὶ τοῦ Σαββάτου τῆς διακαινήσιμου.
Τὸ νὰ λέγεται ἀλληλουϊάριον κατὰ τὶς Μεγάλες Ὧρες.
Τὸ νὰ λευκοφορεῖ ὁ ἱερεὺς στὸν ἐπιτάφιο.
Ὀρθό: Στὰ ἀπόστιχα τοῦ ἑσπερινοῦ τοῦ ψυχοσαββάτου ψάλλεται «τὸ δ’ μαρτυρικόν», ποὺ βρίσκεται στὴν Παρακλητικὴ τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας. Ὄχι «τὰ δ’ μαρτυρικὰ τοῦ ἤχου».
Τὸ νὰ φοροῦνται ἀντὶ πορφυρῶν ἀμφίων μαῦρα ἢ μόβ καὶ στὸν ἐπιτάφιο λευκά.
Τὸ νὰ διαβάζεται τὸ «Ὑπὸ τὴν σὴν εὐσπλαχνίαν...».
Τὸ νὰ παραλείπεται μέρος τοῦ μεσονυκτικοῦ «ὡς δόξει τῷ προεστῶτι».
Τὸ νὰ μὴν δευτερώνονται τὰ καθίσματα μετὰ τὴν β' καὶ γ' στιχολογία τῶν καθημερινῶν.
Τὸ νὰ παραλείπονται οἱ ψαλμοὶ τῶν αἴνων κατὰ τὶς καθημερινές, ἐκτὸς Σαββάτου. Ψάλλονται πάντοτε.
Τὸ νὰ παραλείπεται τὸ Δόξα, Καὶ νῦν, μετὰ τοὺς ψαλμοὺς τῶν αἴνων.
Τὸ νὰ τελεῖται ἡ προηγιασμένη τὸ πρωί.
Τὸ νὰ λέγονται τὰ ἀναγνώσματα τῆς προηγιασμένης ἀπὸ τὸν προεστῶτα.
Τὸ νὰ μὴν ἀκούει ὁ λαὸς ὅλες τὶς εὐχὲς τῶν προηγιασμένων, πλὴν τῶν εὐχῶν τῆς εἰσόδου, τῆς πρὸ τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ τῆς εὐχῆς Εἰς τὸ συστεῖλαι τὰ ἅγια.
Τὸ νὰ ψάλλονται τὸ «Κατευθυνθήτω…» καὶ τὸ «Νῦν αἱ δυνάμεις…» σὲ ἦχο διαφορετικὸ τοῦ πλ. β’.
Ὀρθό: Ὅταν προβλέπεται ἀπόστολος σὲ προηγιασμένη, τὸ προκείμενό του δὲν παραλείπεται.
Τὸ νὰ διαβάζεται τὸ Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον. Ψάλλεται.
Τὸ νὰ ἐπαναλαμβάνεται τρὶς τὸ «Ἄγγελος πρωτοστάτης...» καὶ τὸ «Ὤ πανύμνητε μῆτερ...».
Ὀρθό: Τὸ Κύριε ἐλέησον ιβ' λέγεται πρὸ τοῦ «Ἄσπιλε, ἀμόλυντε...» μόνο ὅταν ἡ ἑπομένη δὲν εἶναι Σάββατο καὶ εἶναι Ἀλληλούια.
Τὸ νὰ μετατίθεται ἡ τελετὴ τῆς Σταυροπροσκύνησης.
Τὸ νὰ παραλείπονται οἱ μετάνοιες μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου μετὰ τὸ «Ὁ Θεὸς οἰκτιρῆσαι ἡμᾶς...», ἐὰν ὁ Μεγάλος κανόνας ψαλλεῖ στὸ ἀπόδειπνο.
Τὸ νὰ μὴν ψάλλονται τὰ συνήθη πρῶτα τροπάρια τῶν ὡρῶν κατὰ τὴ Μ. Δευτέρα ἕως καὶ τὴ Μ. Τετάρτη, ἀλλὰ τὸ «Ἰδοὺ ὀ Νυμφίος...».
Τὸ νὰ τελεῖται μεσονυκτικὸ ἀπὸ τὴν Μ. Πέμπτη ἕως καὶ τοῦ Σαββάτου τῆς διακαινήσιμου.
Τὸ νὰ λέγεται ἀλληλουϊάριον κατὰ τὶς Μεγάλες Ὧρες.
Τὸ νὰ λευκοφορεῖ ὁ ἱερεὺς στὸν ἐπιτάφιο.