nektar
νεοαρχάριος
Συνήθης Ἀκολουθία Ὄρθρου, τροπάρια & Ἀναγνώσματα Θείας Λειτουργίας.
Τυπικὸν ἐδῶ. Ἁγιολογικὰ ἐδῶ & ἐδῶ. Εἰκόνες ἐδῶ & ἐδῶ. Κείμενα ἐδῶ & ἐδῶ.
* * *
Κι ἕνα ἁγιολογικὸ κείμενο τοῦ μακαριστοῦ Καθηγητοῦ Στυλιανοῦ Παπαδοπούλου (Πατρολογία Α´, Ἀθήνα 1982). Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὑπῆρξε δεύτερος ἐπίσκοπος Άντιοχείας. Ἡ ἐπισκοπία του ἀρχίζει ἀπὸ τὸ 70 μ.Χ. Ἡ γνωριμία του μὲ ἀποστόλους εἶναι βεβαία. Τὸ περιβάλλον στὸ ὁποῖο γεννήθηκε καὶ μορφώθηκε ἦταν μᾶλλον ἑλληνικό, καθῶς μαρτυρεῖ τὸ ἀναπτυγμένο γλωσσικὸ αἰσθητήριο τῶν Ἐπιστολῶν του. Τὰ κείμενα γενικὰ τοῦ Ἰγνατίου προϋποθέτουν ὄχι μόνο καλὴ παιδεία, ἀλλὰ καὶ ἀξιόλογο συγγραφικὸ τάλαντο μὲ σαφῆ κλίση κι ἐπιτυχία στὸν ποιητικὸ λόγο. Στὴν Ἀντιόχεια, ποὺ σὰν ἄσημο χωριὸ ὑπάγεται σήμερα στὴν Τουρκία, κοντὰ στὰ σύνορά της μὲ τὴ Συρία εἶχε τὴ δυνατότητα ὡς νέος ὁ Ἰγνάτιος νὰ γνωρίση τὰ φιλοσοφικὰ καὶ τὰ θρησκευτικὰ ρεύματα τῆς ἐποχῆς του. Σὲ ποιά ἡλικία ἔγινε ἐπίσκοπος δὲ γνωρίζομε. Σίγουρα ὅμως τὸ κῦρός του καὶ ἡ πνευματική του ἐξουσία ξεπερνοῦσαν τὰ ὅρια τῆς Ἀντιοχείας καὶ κάλυπταν ὁλόκληρη τὴ Συρία, ἐνῶ ἡ φήμη του ἦταν ἀκόμα εὐρύτερη. Τοῦτο φαίνεται ἀπὸ τὸ μεγάλο σεβασμὸ καὶ τὴν ἀπέραντη ἐμπιστοσύνη, ποὺ τοῦ ἔδειξαν οἱ μικρασιάτες καὶ οἱ ρωμαῖοι χριστιανοί. Πρόκειται λοιπὸν γιὰ ἐπίσκοπο οἰκουμενικοῦ κύρους. Στὸ διωγμὸ τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ συλλαμβάνεται καὶ καταδικάζεται σὲ κατασπαραγμὸ ἀπὸ θηρία στὸ Κολοσσαῖο τῆς Ρώμης. Πότε ἀκριβῶς ἔγινε ὁ διωγμὸς αὐτὸς δὲ γνωρίζομε. Ἀσφαλῶς ὅμως συνέβη μεταξὺ τῶν ἐτῶν 107 καὶ 117. Τότε ὡδηγήθηκε ὁ Ἰγνάτιος στὴ Ρώμη μὲ τὴ συνοδεία στρατιωτῶν, ποὺ τοὺς ὀνομάζει «λεοπάρδους». Ἔκανε ομως ἐνδιάμεσους σταθμοὺς στὶς μικρασιατικὲς πόλεις Φιλαδέλφεια, Σμύρνη καὶ Τρωάδα, ἀπὸ τὴν ὁποία συνέχισε τὸ ταξίδι του μέσῳ Φιλίππων (Νεαπόλεως Μακεδονίας), Δυρραχίου (Ἀλβανίας) καὶ Πρίντεζι (Ἰταλίας). Στὴ Ρώμη ἔγινε βορὰ τῶν θηρίων, ἀφοῦ εἶχε θερμὰ ἱκετεύσει νὰ μὴ φροντίσουν οἱ ρωμαῖοι χριστιανοὶ γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τοῦ μαρτυρίου του. Τὸ ἐπίθετο «θεοφόρος», ποὺ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του ὁ Ἰγνάτιος, δὲν ἔχει ἑρμηνευθῆ. Κατὰ τὴν παράδοση θεοφόρος εἶναι, διότι ὑπῆρξε τὸ παιδὶ ἐκεῖνο ποὺ σήκωσε στὰ χέρια του ὁ Κύριος σὰν ὑπόδειγμα ἀθωότητος (Ματθ. 18,1) ἢ διότι μετὰ τὸ μαρτύριό του εἶδαν οἱ χριστιανοὶ χαραγμένο στὸ στῆθός του τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Προφανὲς ὅμως εἶναι ὅτι θεοφόρος αὐτοαποκλήθηκε, διότι ζοῦσε κατ᾽ ἐξοχὴν τὸ Χριστὸ καὶ εἶχε συνείδηση τῆς ρεαλιστικῆς σχέσεώς του μὲ τὸ Χριστό. Τὴ μνήμη τοῦ Θεοφόρου Ἰγνατίου τιμᾶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στὶς 20 Δεκεμβρίου, τὴν δὲ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του ἀπὸ τὴ Ρώμη στὴν Ἀντιόχεια στὶς 29 Ἰανουαρίου.
Τυπικὸν ἐδῶ. Ἁγιολογικὰ ἐδῶ & ἐδῶ. Εἰκόνες ἐδῶ & ἐδῶ. Κείμενα ἐδῶ & ἐδῶ.
* * *
Κι ἕνα ἁγιολογικὸ κείμενο τοῦ μακαριστοῦ Καθηγητοῦ Στυλιανοῦ Παπαδοπούλου (Πατρολογία Α´, Ἀθήνα 1982). Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὑπῆρξε δεύτερος ἐπίσκοπος Άντιοχείας. Ἡ ἐπισκοπία του ἀρχίζει ἀπὸ τὸ 70 μ.Χ. Ἡ γνωριμία του μὲ ἀποστόλους εἶναι βεβαία. Τὸ περιβάλλον στὸ ὁποῖο γεννήθηκε καὶ μορφώθηκε ἦταν μᾶλλον ἑλληνικό, καθῶς μαρτυρεῖ τὸ ἀναπτυγμένο γλωσσικὸ αἰσθητήριο τῶν Ἐπιστολῶν του. Τὰ κείμενα γενικὰ τοῦ Ἰγνατίου προϋποθέτουν ὄχι μόνο καλὴ παιδεία, ἀλλὰ καὶ ἀξιόλογο συγγραφικὸ τάλαντο μὲ σαφῆ κλίση κι ἐπιτυχία στὸν ποιητικὸ λόγο. Στὴν Ἀντιόχεια, ποὺ σὰν ἄσημο χωριὸ ὑπάγεται σήμερα στὴν Τουρκία, κοντὰ στὰ σύνορά της μὲ τὴ Συρία εἶχε τὴ δυνατότητα ὡς νέος ὁ Ἰγνάτιος νὰ γνωρίση τὰ φιλοσοφικὰ καὶ τὰ θρησκευτικὰ ρεύματα τῆς ἐποχῆς του. Σὲ ποιά ἡλικία ἔγινε ἐπίσκοπος δὲ γνωρίζομε. Σίγουρα ὅμως τὸ κῦρός του καὶ ἡ πνευματική του ἐξουσία ξεπερνοῦσαν τὰ ὅρια τῆς Ἀντιοχείας καὶ κάλυπταν ὁλόκληρη τὴ Συρία, ἐνῶ ἡ φήμη του ἦταν ἀκόμα εὐρύτερη. Τοῦτο φαίνεται ἀπὸ τὸ μεγάλο σεβασμὸ καὶ τὴν ἀπέραντη ἐμπιστοσύνη, ποὺ τοῦ ἔδειξαν οἱ μικρασιάτες καὶ οἱ ρωμαῖοι χριστιανοί. Πρόκειται λοιπὸν γιὰ ἐπίσκοπο οἰκουμενικοῦ κύρους. Στὸ διωγμὸ τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ συλλαμβάνεται καὶ καταδικάζεται σὲ κατασπαραγμὸ ἀπὸ θηρία στὸ Κολοσσαῖο τῆς Ρώμης. Πότε ἀκριβῶς ἔγινε ὁ διωγμὸς αὐτὸς δὲ γνωρίζομε. Ἀσφαλῶς ὅμως συνέβη μεταξὺ τῶν ἐτῶν 107 καὶ 117. Τότε ὡδηγήθηκε ὁ Ἰγνάτιος στὴ Ρώμη μὲ τὴ συνοδεία στρατιωτῶν, ποὺ τοὺς ὀνομάζει «λεοπάρδους». Ἔκανε ομως ἐνδιάμεσους σταθμοὺς στὶς μικρασιατικὲς πόλεις Φιλαδέλφεια, Σμύρνη καὶ Τρωάδα, ἀπὸ τὴν ὁποία συνέχισε τὸ ταξίδι του μέσῳ Φιλίππων (Νεαπόλεως Μακεδονίας), Δυρραχίου (Ἀλβανίας) καὶ Πρίντεζι (Ἰταλίας). Στὴ Ρώμη ἔγινε βορὰ τῶν θηρίων, ἀφοῦ εἶχε θερμὰ ἱκετεύσει νὰ μὴ φροντίσουν οἱ ρωμαῖοι χριστιανοὶ γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τοῦ μαρτυρίου του. Τὸ ἐπίθετο «θεοφόρος», ποὺ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του ὁ Ἰγνάτιος, δὲν ἔχει ἑρμηνευθῆ. Κατὰ τὴν παράδοση θεοφόρος εἶναι, διότι ὑπῆρξε τὸ παιδὶ ἐκεῖνο ποὺ σήκωσε στὰ χέρια του ὁ Κύριος σὰν ὑπόδειγμα ἀθωότητος (Ματθ. 18,1) ἢ διότι μετὰ τὸ μαρτύριό του εἶδαν οἱ χριστιανοὶ χαραγμένο στὸ στῆθός του τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Προφανὲς ὅμως εἶναι ὅτι θεοφόρος αὐτοαποκλήθηκε, διότι ζοῦσε κατ᾽ ἐξοχὴν τὸ Χριστὸ καὶ εἶχε συνείδηση τῆς ρεαλιστικῆς σχέσεώς του μὲ τὸ Χριστό. Τὴ μνήμη τοῦ Θεοφόρου Ἰγνατίου τιμᾶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στὶς 20 Δεκεμβρίου, τὴν δὲ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του ἀπὸ τὴ Ρώμη στὴν Ἀντιόχεια στὶς 29 Ἰανουαρίου.
Last edited: