Ευχαριστούμε πολύ για την συγκριτική αυτή ανάρτηση.
Ένα εντελώς ιδιαίτερο δοξαστικό στη δομή του. Μια τέλεια αντίθεση ανάμεσα στην απλή, ασχολίαστη αφήγηση που μεταφέρει σχεδόν αυτούσια τα λόγια του ευαγγελιστή από τη μία και το σχολιαστικό, εγκωμιαστικό κλείσιμο (από το σημείο "Ἀλλ' ὁ ἱατρός" κ.ε.) από την άλλη, που έχει ως αποτέλεσμα να τονίζεται εξαιρετικά το δεύτερο.
Ο κ. Βασιλικός ανέκαθεν είχε αποδώσει ιδιαίτερο δραματικό χρώμα στο διαλογικό τμήμα αυτού του δοξαστικού, πράγμα με το οποίο άλλοι θα συμφωνήσουν άλλοι όχι. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η επιλογή δεν πρέπει να κριθεί με συνολικά κριτήρια μελοποιϊας, αλλά ad hoc: ως δοξαστικό του Παραλύτου, ένα δοξαστικό εντελώς ιδιαίτερο ως προς τη δραματική διαλογικότητά του, πράγμα που προκύπτει και από μια απλή μελέτη της υμνολογίας. (Θα ήταν ενδιαφέρον εν προκειμένω να παρατεθούν άλλα παραδείγματα διαλογικότητας από δοξαστικά, ώστε να φανεί αν υπάρχει κάποιο που να συναγωνίζεται το συγκεκριμένο ως προς την έκταση του διαλογικού στοιχείου).
Αλλά εκείνο που περισσότερο θέλω να πω είναι ότι την εν λόγω χορωδιακή εκτέλεση από παλιά τη θεωρούσα ως ένα από τα τελειότερα δείγματα της εν λόγω χορωδίας ως προς τον συντονισμό των φωνών. Το αποτέλεσμα είναι ρωμαλέο και μεγαλειώδες ειδικά στο εκφραστικό, εγκωμιαστικό κλείσιμο που προανέφερα -σχεδόν τονίζοντας εμφατικά τη ρώμη που απέκτησε ο παράλυτος αφότου στήθηκε στα πόδια του. (Θα ήθελα ίσως ένα πιο γεμάτο ψηφιστό, αντί τινάγματος στο άνω Γα, στο σημείο Άρον, αλλά είναι λεπτομέρεια αυτό).
Και πάλι ευχαριστούμε για την ανάρτηση.
