Ὡραία ἡ παρατήρησή σου Δημήτρη.
Ὡς γνωστόν σέ πολλές περιπτώσεις ἔχουμε διπλά καί τριπλά Κοντάκια πού εἴτε ἔχουν περάσει (ἀσύνηθες) εἴτε δέν ἔχουν περάσει (σύνηθες) στά ἔντυπα λειτουργικά μας βιβλία.
Στήν περίπτωση τῆς Κυριακῆς τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου ἔχουμε διπλό Κοντάκιο μέ ἕναν Οἶκο (τοῦ δευτέρου).
Ἀπ᾿ ὅ,τι εἶδα ὁ συντάκτης τοῦ ΤΑΣ βλέπει στό Τριῴδιο πού ἔχει ὑπόψη του καί τά δύο. Ὁρίζει τό πρῶτο καί τό δεύτερο εἰ βούλει. Δέν ἀναφέρεται σέ Οἶκο.
Ἀπό τά ἄλλα τυπικά πού εἶδα ὁ π. Ῥήγας ὁρίζει καί τά δύο σύν τῷ Οἴκῳ ὁ δέ π. Κ. Παπαγιάννης στό ΣΤ ὁρίζει μόνον τό δεύτερον μετά τοῦ Οἴκου, τό δέ πρῶτο στήν Λειτουργία.
Ἡ ἑρμηνεία τοῦ π. Παπαγιάννη στήν παρασιώπηση τοῦ ΤΜΕ εἶναι ἡ λογικότερη καί ὀρθότερη, τήν ὁποία καί τηροῦμε στό Ναό μου. Φαίνεται δέ ὅτι αὐτή εἶναι καί ἡ πρόθεση τοῦ ΤΜΕ ἀναφερομένου σέ Κοντάκιο καί ὄχι Κοντάκια.
Ἡ πρόταση/ἐρώτησή σου «Εδώ θα λέγαμε τα δύο κοντάκια, ψαλτή επανάληψη του τέλους του δευτέρου, οίκος, ψαλτή επανάληψη του τέλους;» δέν εἶναι ἄστοχος. Στήν περίπτωση δέ πού κατά τά ἀρχαία τυπικά τά Κοντάκια (προοίμια) ψάλλονται, στήν προκειμένη περίπτωση (διά τάς Μονάς) θά ἔδει ἵνα ψαλῶσι ἀμφότερα, στόν Οἶκο δέ νά γίνει ἡ ἐπανάληψις τοῦ ἀκροτελευτίου σέ ὕφος κλιτόν.
