Κ. Καραγιαννακη, σας παρακολουθώ εδώ και καιρό και έχω εντυπωσιαστεί από το ύφος σας, τη δραστηριότητα σας και τη συνέπεια σας. Μου είναι προφανής η στενή σχέση σας με το αγιορείτικο ύφος. Είναι γνωστό πως η εκτέλεση αυτή απηχεί τη ζώσα αγιορείτικη παράδοση. Ήθελα να ρωτήσω την άποψη σας. Αναπαράγετε την αγιορείτικη εκτέλεση από επιλογή ή σεβασμό σε αυτήν ή υπάρχουν και άλλοι λόγοι ιστορικοί, θεωρητικοί, μουσικοί που προτιμάτε αυτή την εκτέλεση; Ευχαριστώ πολύ.
Ψάχνοντας στο Youtube άλλες εκτελέσεις, βρήκα παρόμοια εκτέλεση (εκτός από αγιορειτες) από Χατζηχρονογλου, ενώ τον Ζω (Γα) χαμηλά λένε ξεκάθαρα Βουγιουκλης, Νεοχωριτης, Βατοπέδινοι. Ο Στανιτσας πιο κοντά στους αγιορείτες, αλλά όχι τόσο ξεκάθαρα (για το δικό μου αυτί). Είναι νεωτερισμός αυτό που σημαίνεται με βάση τη θεωρία;
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα καλοπροαίρετα σχόλια.
Πράγματι, η χορωδία μας ψάλλει κυρίως σε μοναστηριακές αγρυπνίες, έχοντας στα αναλόγια απέναντι ή δίπλα κυρίως αγιορείτες πατέρες, γνωστούς για το φωνητικό τους τάλαντο. Έτσι συνήθως ακούμε να ψάλλουν αυτά τα διαστήματα.
Δεν είμαι υπέρμαχος των υφεσοδιέσεων. Όχι λόγω νοοτροπίας ή "σχολής", αλλά επειδή υποστηρίζω ακράδαντα στους μαθητές μου ότι πρέπει πρώτα να ακούν και να μετά ψάλλουν. Βάζοντας υφεσοδιέσεις, κάνεις αιχμάλωτο τον ερμηνευτή. Σε αυτό δεν μπορώ να θέσω τον εαυτό μου εκτός, ακόμη κι αν έχω γράψει θεωρητικό βιβλίο που στο συγκεκριμένο θέμα με τον Γα (Ζω) είναι εναντίον.
Η ιστορία, μας έχει μάθει ότι η θεωρία έπεται της πράξεως. Μήπως και οι αγιορείτες μας μεταφέρουν κάτι που δεν έχει αλλάξει από πολύ παλιά;
Άλλωστε, από την ενασχόλησή μου με τα αναλόγια των μονών, συμβαίνει το εξής: μόλις οι πατέρες ή ο γέροντας ακούσουν κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουν συνηθίσει, κοιτούν πλάγια, κατεβάζουν τα γυαλιά τους, ίσως οι τολμηροί, σαν το τυπικάρη, έρθει και σου πει ευγενικά «από ποιο βιβλίο ψάλλεις;»