Κανόνες Όρθρου

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Ἀπὸ τὶς Ἀρχέτυπες διατάξεις:

Στὴν α’ ᾠδὴ θυμιᾷ ὁ διάκονος (D III σσ. 65, 307, 456, 461, 558, 666, ΤΑΣ κεφ. μστ’, ΙΔ σ. 21, ΤΠ σ. 7, Ε σ. 10, ΜΕΘ σ. 215, Αἱ θεῖαι λειτουργίαι ἔκδ. 1875 σ. 12, ΕΑΟ σ. 32, Π σσ. 2, 10· κατὰ τὴν ἑβδομάδα τῆς διακαινησίμου θυμιᾷ ὁ ἱερεύς (ΤΑΣ, Π)).


Τὸ ΤΑΣ καὶ τὸ Πεντηκοστάριο ὁρίζουν θυμίαση καὶ γιὰ τὸ Πάσχα, ποὺ δὲν εἶναι ἀγρυπνία, ἀλλὰ βαθὺς ὄρθρος χωρὶς Εὐαγγέλιο, ὁμοίως καὶ γιὰ τὴν Δευτέρα τοῦ Πάσχα καὶ τὴ διακαινήσιμο.

Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἔχουμε ἐπιβίωση τῆς ἀρχικῆς πράξης, ὅταν ὁ ὄρθρος ἄρχιζε μὲ τὸν 50ο ψαλμό (Ἰ. Φουντούλη Λειτουργικὴ τεῦχος ε’ Ἀκολουθίαι τοῦ νυχθημέρου (σημειώσεις πρὸς χρήσιν τῶν φοιτητῶν) Θεσσαλονίκη 1969 σ. 116) καὶ ἡ ἐναρτήρια προσφορὰ θυμιάματος γινόταν μετὰ τὸ «Σῶσον ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου...», τὴν ι' ἑωθινὴ εὐχὴ (τοὺ 50ου) καὶ τὴν ἐκφώνηση «Ἐλέει καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ...».
 
Last edited:
Top