Χαρμολύπη του Δεκαπενταύγουστου
Τότε…
Παιδί, στις καλοκαιρινές διακοπές, στην Καλλιθέα Τριχωνίδας, το όμορφο χωριό της μάνας μου. Να μας ξυπνά η μάνα, εμένα και τον αδελφό μου και να μας λέει: «Σηκωθείτε, αργήσαμε, ακούστηκε η δεύτερη καμπάνα, πάμε στην εκκλησιά». Και εμείς παιδιά μικρά, αγουροξυπνημένα από τον καλοκαιρινό ύπνο και άγουρα μες την ζωή που τότε φάνταζε υπέροχη, σηκωνόμασταν να πάμε γρήγορα να νιφτούμε στο μεταλλικό δοχείο με το βρυσάκι που ήταν κρεμασμένο στον τοίχο με την πελεκητή πέτρα στην βεράντα που αγνάντευε την θεσπέσια λίμνη, για να πάμε να προσκυνήσουμε την κοίμηση της Παναγιάς στο παλιό βυζαντινό εκκλησάκι, στην Παναγίτσα.
Τώρα…
Άδειασε και πάλι η Αθήνα, έχει αυτή την ζεστή σιωπή, που παρ΄ όλη την βοή των δύσκολων ημερών, μοιάζει κι αυτή να ξαποσταίνει λίγο, κουρασμένη, βρώμικη, απελπιστικά σκληρή. Το ερωτικό τραγούδι των τζιτζικιών μπλέκει με τις κραυγές των εξαθλιωμένων, με την αδιαφορία των κρατούντων, με την απόγνωση των αδύναμων, με την απώλεια της ομορφιάς, της ελπίδας, της αγάπης. Πιότερο εύκολα τώρα περπατιούνται οι δρόμοι της πόλης, αλλά και πιο δύσκολα και επώδυνα αγναντεύουμε τα μονοπάτια της ψυχής και της καρδιάς. Ο Αύγουστος πάντα κουβαλά πόνο στο δισάκι του. Πόσο πολύ κόπο θέλει το να αγναντέψουμε την καλοσύνη; Λίγο – λίγο μικραίνουν και οι ημέρες, αρχίζει να δύει νωρίτερα ο ήλιος που πυρώνει τ΄ αυγουστιάτικα απομεσήμερα. Πάντα έχει μιαν αίσθηση του φόβου του θανάτου αυτή η εποχή. Μέσα από την δροσερή γλύκα του καρπουζιού και το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας πασχίζουμε να ξορκίσουμε τον χειμώνα που θα έρθει, τον θάνατο του τζίτζικα, το τέλος των παιδικών μας χρόνων, της νιότης τον μαρασμό, το σκοτάδι που σιμώνει. Έχει λύπη, έχει όμως και μια χαρά τούτη η εποχή του χρόνου. Είναι μία περίοδος που μπορείς να βιώσεις την ουσία της ζωής. Την πορεία από το φως στο σκοτάδι αλλά και πάλι στο φως. Να ετοιμαστείς για τον αγώνα που μέσα από τον πόνο, την κακουχία, την πίστη, την ελπίδα και την αλήθεια, κάποτε, αν θέλει ο Θεός, θα σε οδηγήσει στην αυτογνωσία, στη λύτρωση, στην ουσιαστική ευτυχία. Αυτή είναι η χαρμολύπη του Δεκαπενταύγουστου.
Αύριο…
Εδώ και χρόνια, δεν ζει πιά η καλή μου η μάνα, να με ξυπνήσει για την «δεύτερη καμπάνα». Αλλά η μάνα όλων μας, η Παναγιά, πάντα μας ευλογεί, μας προστατεύει και μας αγαπά! Είναι το κουράγιο μας, η απαντοχή μας! Καλή Παναγιά να έχουμε!