Ι Αρβανίτης: Την γαρ σην μήτραν-Νενανώ

Αηδόνης

Παλαιό Μέλος
Λοιπόν:
ΕΠΕΙΔΗ ΚΡΙΝΩ ΟΤΙ ΟΥΣΙΩΔΩΣ ΔΕΝ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ ΛΗΓΩ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΑΣ ΩΣ ΜΑΤΑΙΗ:
Εγώ λέω ότι εμείς είμαστε η παράδοση (η παράδοση είναι μία αλυσίδα και εμείς οι κρίκοι), εσείς λέτε εμείς είμαστε φορείς της παράδοσης! Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε!
Εγώ λέω ότι η παράδοση εξελίσσεται σε βάθος χρόνου (παράδειγμα Βιολογίας). Το ίδιο είπατε και εσείς (παράδειγμα γάμου)!
Εγώ υποστήριξα ότι η παράδοση δεν είναι δυνατόν να είναι νεκρή (σχήμα άτοπο: δεν υπάρχει νεκρή παράδοση!!!), εφ' όσον ως έννοια προυποθέτει εμάς τους ανθρώπους, που, όπως είπατε εύστοχα, είμαστε φορείς της! Νομίζω ότι δεν διαφωνούμε ούτε σε αυτό...


Αν θέλετε να συνεχίσουμε την ενδιαφέρουσα συζήτηση περί παραδόσεως, πείτε μου ακριβώς σε τι διαφωνείτε με αυτά που έγραψα και σε τι συμφωνείτε (για να μην τα λέμε και τα ξαναλέμε). Και σχετικά με τα παραδείγματα που έφερα δεν είναι καθόλου άσχετα. Αποτελούν μέρος του ΟΛΟΥ συλλογισμού που ανέπτυξα. Αν απομονωθούν είναι άσχετα. Σας απέδειξα ότι κατά την εξέλιξη της παράδοσης υπάρχει αλλοίωση (παράδειγμα Βιολογίας, παράδειγμα Κοινωνικών). Και το δικό σας παράδειγμα με το Μυστήριο του Γάμου αυτό αποδεικνύει: Μετάβαση της παράδοσης από ένα σημείο σε ένα άλλο. Εξέλιξη της παράδοσης χωρίς αλλοίωση δεν συνίσταται (παράδειγμα Χερουβικού), Αλλά Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ, ΦΥΣΙΚΩ ΤΩ ΤΡΟΠΩ (παράδειγμα σχολείου). ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΤΑΝΙΤΣΑ.
 
Last edited:

dimitris

Παλαιό Μέλος
Δεν έχω ξεκαθαρίσει αν η παράδοση είναι αυτό που μας παρέδωσαν οι προηγούμενοι ή αυτό που βρίσκουμε στις βιβλιοθήκες και πινακοθήκες.
Για αυτά που βλέπουμε. Αυτά όμως που ακούμε;
Δεν είναι λογικό να συμμετέχει στη διατήρηση της παράδοσης μόνο ένα αισθητήριο όργανο.
Εκτελούσε το ίδιο ο Ναυπλιώτης με τον Πέτρο; Κι αν δεν είχαμε τα μέσα να ακούσουμε τη φωνή του Ναυπλιώτου όπως τόσες χιλιάδες χρόνια πριν θα μιλούσαμε για την φωνητική παράδοση σε άλλη βάση.
Ο Καραμάνης και ο Στανίτσας στα γραπτά ακολούθησαν τη "Σχολή" Καμαράδου.
Αναλυτική γραφή που που συναντάμε και σε παλαιότερους Σισανίου κ.α. Για μένα καλά έκανε και την χρησιμοποιούσε αυτή τη γραφή με σκοπό να καταγράψει τους λαρυγγισμούς παραδοσιακών ψαλτών την εποχή που τα βλέμματα πολλών ψαλτών ήσαν στραμμένα προς το πεντάγραμμο.
Στην Ελλάδα όταν τυπώθηκαν τα βιβλία του Καραμάνη κανείς δεν ήξερε να εκτελέσει ολίγον με κεντήματα. Έτσι και το βιβλίο του Στανίτσα δίδαξε και διδάσκει πως κατά παράδοση εκτελούνται τα γραπτά του Πέτρου από νεωτέρους μεγάλους δασκάλους.
π.χ. το "έδωκας".
Ο Σύρκας "απόγονος" του Καμαράδου ενώ στα πρώτα έργα του έγραφε αναλυτικά στα τελευταία έργα όπως το δοξαστάριο βλέπουμε να χρησιμοποιεί την κλασική περίπου μορφή.
Ισως γιατί με την σημερινή τεχνολογία μπορεί κάποιος να μαθαίνει τους λαρυγγισμούς πιο εύκολα και να μην χρειάζεται τρίγοργα.

Γνώμη μου είναι ότι δεν ξεφεύγουμε από την παράδοση με τον τρόπο γραφής αλλά με το τί γράφουμε αφού το γραπτό εξυπηρετεί το λόγο.
 

Nikos L.

Παλαιό Μέλος
Επειδή, πλέον, το θέμα είναι "η αξία των συνθέσεων του Στανίτσα σε σχέση με την ευρεία έννοια του όρου "παραδοσιακός" ", προτείνω να μεταφερθούν τα εν λόγω μηνύματα σε ανάλογο θέμα κ να παραμείνουν τα έχοντα σχέση με τον τίτλο του θέματος.
 

dimitris

Παλαιό Μέλος
Δεν υπάρχει κάποιο θέμα σχετικά και γενικά με την παράδοση;
 

Nikos L.

Παλαιό Μέλος
α) οι διαφορές είναι μεν μεγάλες (νομίζω οι πραγματικά μεγάλες είναι στα εωθινά), αλλά εντάσσονται στο ίδιο "γένος" με αυτό των προγενέστερων

Εγώ δεν θα έλεγα ότι εντάσσονται στο ίδιο "γένος". Μα και πώς να το πω; Όσο και να αρέσουν στους μύστες (και εμένα μου αρέσουν ιδιαίτερα), έχουν ένα ήθος αλλόκοτο, καινοφανές, εξτρεμιστικό, υπερβολικής έμφασης στον μελοποιητικό τονισμό του νοήματος. Ξεφεύγουν από την βασική "ηχολογία" (ο βασικός ρους του ήχου). Καμία σχέση ή -για να είμαι ακριβής- ελάχιστη σχέση έχουν με την παράδοση όπως αυτή διαμορφώθηκε διά μέσου των αιώνων (τουλάχιστον στο Πατριαρχείο).



β) οι συνθέσεις του Στανίτσα έχουν το μειονέκτημα να ταιριάζουν στο ψαλτικό ύφος του Στανίτσα,

Και οι συνθέσεις του Καραμάνη ταιριάζουν στο ψαλτικό ύφος του Καραμάνη. Αυτό δεν είναι μειονέκτημα. Αλλά μάλλον προτέρημα: Όποιος έχει παρόμοιο φωνητικό χάρισμα με του Καραμάνη θα ψάλλει "Καραμάνη" κ.ό.κ.



έχει μεγάλη σημασία λοιπόν ποιος και πώς τις αναπαράγει.

Σωστό.



γ) οι συνθέσεις του, πέρα από τα ενίοτε ρηξικέλευθα μουσικά σχήματα, έχουν κανόνες και το κυριότερο είναι ότι αποσκοπούν σε μια αισθητοποίηση του ενδιάθετου ρυθμού του μέλους.

Σωστό. Αλλά όμως τα ενίοτε ρηξικέλευθα μουσικά σχήματα είναι σχεδόν κανόνας στην μελοποιία του Στανίτσα, η οποία -ναι (και αυτό δεν είναι παραδεκτόν από το παραλθόν)- αποσκοπεί σε μια αισθητοποίηση του ενδιάθετου ρυθμού του μέλους, όπως λέτε. Αλλά άλλο αυτό και άλλο οι καινοφανείς μουσικές γραμμές που εμβολίζει σ' αυτήν του την αρχή μελοποιίας.



δ) δεν είμαι σίγουρος για το αν και πώς θα επηρεάσουν το μέλλον, πάντως προς το παρόν μου φαίνεται ότι λειτουργούν όπως η ψαλτική του: περισσότερο ως δημιουργικός εμπλουτισμός και πολύ λιγότερο ως αλλοίωση της παράδοσης

Η ψαλτική του Στανίτσα, είναι αυτή η ίδια η παράδοση (φαίνεται και από την δημοσκόπηση). Αλλά άλλο πράγμα το ψαλτικό ύφος και άλλο η μελοποιία του (Μία εξαιρετικά χαρισματική, "βυζαντινή", παραδοσιακή "φωνή" που συνοδεύεται από γνώσεις ισάξιες, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορεί να μελοιποιήσει αριστουργιματικά. Βεβαίως, δεν υπάρχει κανόνας. Αλλά το ένα δεν παραπέμπει στο άλλο).



ε) στις συνθέσεις δεν συμπεριλαμβάνω ορισμένες αυτοσχεδιαστικές εξάρσεις σε χερουβικά και αλλού (αυτά είναι sui generis σημεία και ίσως καλύτερα να μη γίνονται αντικείμενο μίμησης, αλλά πάλι δεν ξέρω).

Δεν είναι αυτός ο διαχωρισμός σωστός. Όταν αναφερόμαστε στην μελοποιία του Στανίτσα, οφείλουμε να αναφερόμαστε σε ό,τι έχει γραφεί από αυτόν και έχει δημοσιοποιηθεί. Αν υποθέσουμε ότι εγώ ήμουν μελοποιός και έγραφα κάτι που δεν ήθελα να δημοσιοποιηθεί δεν θα το μάθαινε ποτέ κανείς. Είναι απλό. Όταν είσαι μεγάλος απαιτούνται από εσένα μεγάλα. Και ό,τι παρέχεις πρέπει να ανατποκρίνεται στο μέγεθός σου. Ο Στανίτσας ήταν και είναι και θα είναι μεγάλο κεφάλαιο. Εμείς είμαστε μυρμήγκια μπροστά του. Αλλά ορισμένες συνθέσεις του (αρκετές) χαρακτηρίζονται από το στοιχείο της ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ. Ένα παράδειγμα που μου έρχεται αυτήν την στιγμή στο μυαλό: Εξετάστε και συγκρίνετε την μουσική γραμμή "η κατά των δαιμόνων νίκη" που έχει παρουσιάσει ο Στανίτσας στο πρώτο Δοξαστικό του "Έφθασε καιρός" (για κάποιον λόγο το έβαλε πρώτο), με τις μουσικές θέσεις που έχουν παρουσιάσει
α. ο Πέτρος, β. ο Πρίγγος, γ. ο Φαρλέκας, δ. ο Θεοδοσόπουλος, ε. ο Ευθυμιάδης και στ.ο Ταλιαδώρος. Αν το κάνετε θα διαπιστώσετε ότι μόνο ο Στανίτσας "έπαιξε" σε τρεις ήχους από τους ανωτέρω! Το ποιητικό κείμενο λέει απλά: Έφθασε ο καιρός να αγωνιστούμε πνευματικά διά της εγκράτειας ώστε να ευαρεστήσουμε τον Θεό όπως και οι άγγελοι, νικώντας τους πειρασμούς των δαιμόνων. Η φράση "η κατά των δαιμόνων νίκη" αποτελεί μέρος μιας παρατακτικής σύνδεσης φράσεων και η μελοποίησή της δεν απαιτεί τόσο μεγάλη έμφαση. Βεβαίως, αν θέλουμε να την τονίσουμε λίγο περισσότερο, μπορούμε να το κάνουμε εντός της ηχολογίας του πλ. Β' (όπως λ.χ. πράττει ο Πρίγγος), χωρίς να εργασθούμε σε τρεις ήχους (πλ. Β', Β', πλ. Α') και αποφεύγοντας την υπερβολή.
Θα μπορούσα να σας φέρω και άλλα τέτοια παραδείγματα. Υπάρχουν πραγματικά αναρρίθμητα. Αλλά οι αυτοσχεδιαστικές εξάρσεις στις οποίες αναφέρεστε υπάρχουν και αλλού πιο έντονα (όπως λέτε στα Χερρουβικά κ.α.): Το συγκεκριμένο παράδειγμα απλά δείχνει την τάση του Στανίτσα να θέλει να τονίσει εμφατικά και με καινοφανή τρόπο το ποιητικό κείμενο.

Πάνω στο θέμα του πώς μελοποιούσαν κάποτε κ πώς στον 20ο αι μπορείτε να βρείτε την ανάλυση ενός συγκεκριμένου παραδείγματος στο συννημενο του παρακάτω μηνύματος.
http://analogion.com/forum/showpost.php?p=39899&postcount=1
 

dimskrekas

Δημήτρης Σκρέκας

Nikos L.

Παλαιό Μέλος
δεν περιμενα να το εβρισκες θετικό Δημητρη...:D
ο λογος που το ανέβασα, δεν είναι οι έλξεις που εχει βάλει ο γραφέας στα κείμενα των Καραμάνη κ Στανίτσα, αλλά η διαμόρφωση της μελοποιητικής τάσης το β΄μισό του 20ου αι κ δη του Στανίτσα σε σχέση με παλιοτερες κ πιο παραδοσιακές μορφές του ίδιου δοξαστικου. εξαιρείται για μενα η μελοποιηση του Σακελλαρίδη απο τις παραδοσιακες (προσωπική αποψη).

χαλαρωσε λίγο, δεν γινονται όλα εκ του πονηρού....
 

dimskrekas

Δημήτρης Σκρέκας
δεν περιμενα να το εβρισκες θετικό Δημητρη...:D
ο λογος που το ανέβασα, δεν είναι οι έλξεις που εχει βάλει ο γραφέας στα κείμενα των Καραμάνη κ Στανίτσα, αλλά η διαμόρφωση της μελοποιητικής τάσης το β´μισό του 20ου αι κ δη του Στανίτσα σε σχέση με παλιοτερες κ πιο παραδοσιακές μορφές του ίδιου δοξαστικου. εξαιρείται για μενα η μελοποιηση του Σακελλαρίδη απο τις παραδοσιακες (προσωπική αποψη).

χαλαρωσε λίγο, δεν γινονται όλα εκ του πονηρού....


Περί πονηρίας και πονηρού και άλλων δαιμονίων, μεσημβρινών... ζητούμε να ρυσθούμε.

Δεν υπονόησα τίποτα. Εξ άλλου την ''ιδέα'' αυτής της εργασίας είχα την ιδιαίτερη τιμή να τη γνωρίζω ήδη ''εκ της οσφύος του πατρός'' της ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 90. Μόνο που τότε οι καταγραφές ήταν κάπως διαφορετικές.

Δ.
 
Last edited:

Αηδόνης

Παλαιό Μέλος
Ανέγνωσα όλη την εργασία. Αυτό που παρατήρησα είναι ότι προσεγγίζεται το ζήτημα ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Επίσης, θα ήθελα να άρω την αξία του επιλόγου. Είναι αξιοσημείωτο το συμπέρασμα της εργασίας και θεωρώ ότι οφείλουμε όλοι να γνωρίζουμε καλά πώς έχουν τα πράγματα σχετικά με την μελοποιία και την εξέλιξή της. Η συγκεκριμένη εργασία είναι διαφωτιστικότατη και δεν θα έβλαπτε κανέναν να την διαβάσει με προσοχή. Ευχαριστώ προσωπικά τον κ. Νίκο Λ. που είχε την ευγενή καλωσύνη να μας τροφοδοτήσει με αυτόν τον τρόπο την συζήτηση σχετικά με την μελοποιητική τακτική του Στανίτσα και την σχέση που αυτή έχει με τον παραδοσιακό τρόπο μελοποιίας του Πέτρου. Και θα κλείσω με μία παρατήρηση: Ο νέος τρόπος μελισματικής ανάπτυξης, για τον οποίο γίνεται λόγος στην εργασία, παρατηρήστε ότι με την πάροδο των χρόνων αναπτύσσεται όλο και περισσότερο: Από μία απλή, απέρριττη, σεμνοπρεπή και μεγαλοπρεπή σύνθεση (Πέτρος), φθάσαμε -με την πάροδο του χρόνου- σε μία σύνθεση με εντελώς διάφορα μελισματικά χαρακτηριστικά της αρχικής και γενεσιουργού. Προσωπικά, θεωρώ ότι η -ας μου επιτραπεί η έκφραση- χρυσή τομή είναι ο Πρίγγος: Η μελοποιία που αναπτύσσει συγχρωτίζει στοιχεία και των δύο εκδοχών. Ταπεινή άποψη.
 

Nikos L.

Παλαιό Μέλος
Δεν καταλαβαίνω τι εννοεις "μεσημβρινές πονηρίες";;;
δεν νομιζω να υπαινίσσεσαι οτι φταιω εγω για τις καταγραφές;;;;
η απάντηση είναι προφανής, θέλω να πιστευω......
ξαναλέω ότι ο σκοπός που έδειξα την εργασία ηταν συγκεκριμένος, τωρα αν δεν πείθεσαι, τί να κάνω;; μαλλον δεν πιστευεις στις καλές προθέσεις...:wink:
 

dimskrekas

Δημήτρης Σκρέκας
Δεν καταλαβαίνω τι εννοεις "μεσημβρινές πονηρίες";;;
δεν νομιζω να υπαινίσσεσαι οτι φταιω εγω για τις καταγραφές;;;;
η απάντηση είναι προφανής, θέλω να πιστευω......
ξαναλέω ότι ο σκοπός που έδειξα την εργασία ηταν συγκεκριμένος, τωρα αν δεν πείθεσαι, τί να κάνω;; μαλλον δεν πιστευεις στις καλές προθέσεις...:wink:

Δεν υπονόησα κάτι. Για τη φράση βλπ ενδεικτικά εδώ
 
Last edited:

Nikos L.

Παλαιό Μέλος
Δεν υπονόησα κάτι. Για τη φράση βλπ ενδεικτικά

προς στιγμήν σκεφτηκα οτι ειχε να κάνει με το μαιλ που σου εστειλα το μεσημέρι..... κ αναρωτήθηκα τί το δαιμονικό ειπα.....
οκ.
 

kostaeri

Μπουσδέκης Κώστας
Όπως σωστά ειπώθηκε, ο Στανίτσας μελοποίησε κατά το δικό του τρόπο και ύφος (και μόνο αυτό δείχνει πολλά-λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να το επιτύχουν αυτό).
Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Μπορεί να είναι, από την άποψη ότι "παρασύρει" πολλούς να το ψάλλουμε, νομίζοντας ότι θα τα καταφέρουμε ενώ δεν...
Κρίνοντάς το καθαρά μελοποιητικά, δε θα το έθετα εκτός παραδόσεως.
Δεν θα το έλεγα όμως και κλασικό με την…κλασική έννοια του όρου!

Άλλο το «κόψε-ράψε», άλλο το "πετάω δυο φθορές κ δυο ψηλά για να το παίξω ιστορία" κι άλλο οι συνθέσεις του Στανίτσα!

Μιλάμε για μουσική ιδιοφυία, βασικό γνώρισμα της οποίας είναι- κυρίως- το τόσο παραδοσιακό ταίριασμα των «μη παραδοσιακών??» εξτρεμιστικών θέσεων που χρησιμοποιεί!!!

Δεν είναι Πέτρος, το ξέρουμε, αλλά ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΛΛΙΣΤΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ στο στιλ του Πέτρου. Αυτό είναι δεδομένο… Απλά, προσπάθησε το κάτι άλλο. Θέλησε να δώσει το δικό του στίγμα και το πέτυχε.
Ίσως να μην καθιερωθεί, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν ήταν παραδοσιακό. Δηλαδή, πρέπει να είναι όλα απλά και εύκολα για να θεωρηθούν κλασικά και παραδοσιακά?
ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ, μπορεί να τις θεωρήσει ακόμα και ΑΠΛΕΣ. Υπερβολικές δε θα τις έλεγα πάντως…

Ο άνθρωπος ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΕΛΕΙΑ τα κλασικά και γι’ αυτό το λόγο μπόρεσε να γράψει διαφορετικά. Αλλά ΣΩΣΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ!


Κλείνοντας, ισχύει ό,τι και για το Φιλανθίδη.
Πιστεύω, ότι οι συνθέσεις τους θα διασωθούν. Δεν είναι στο κλασικό στιλ, είναι όμως παραδοσιακότατες και εκκλησιαστικές. Απλά, θεωρώ, ότι είναι ένα επίπεδο (τεχνικής και εκφραστικής δυσκολίας) παραπάνω και δεν είναι για να ψάλλονται από τον οποιονδήποτε.

Παρά ταύτα, εμμένω και εγώ στις ανυπέρβλητες κλασικές συνθέσεις των παλιών παλαιοτέρων (!) χωρίς όμως να μπορώ να αντισταθώ και στις παραπάνω «νεότερες παραδοσιακές»!
 

Nikos L.

Παλαιό Μέλος
Δεν είναι Πέτρος, το ξέρουμε, αλλά ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΛΛΙΣΤΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ στο στιλ του Πέτρου. Αυτό είναι δεδομένο… Απλά, προσπάθησε το κάτι άλλο.
τα παραπάνω μου φερνουν στο μυαλό το μύθο του Θάμυρη κ το αποτέλεσμα της προσπάθειας να ξεπεράσει τα όριά του....
μπορώ να κάθομαι να ακούω με τις ώρες Στανίτσα, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο οι γραμμές του συνιστούν "νέα παράδοση" ή υπερβολή της προσπάθειάς του να δείξει ότι αξίζει της τιμής που απολάμβανε από φιλους, μαθητές κ θιασώτες της μουσικής.
μέχρι να κριθεί από τους μελλοντικούς μουσικολόγους, εγω θα τον ακούω σε κάθε ευκαιρία που θα παρουσιάζεται.
 

dimskrekas

Δημήτρης Σκρέκας
τα παραπάνω μου φερνουν στο μυαλό το μύθο του Θάμυρη κ το αποτέλεσμα της προσπάθειας να ξεπεράσει τα όριά του....
μπορώ να κάθομαι να ακούω με τις ώρες Στανίτσα, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο οι γραμμές του συνιστούν "νέα παράδοση" ή υπερβολή της προσπάθειάς του να δείξει ότι αξίζει της τιμής που απολάμβανε από φιλους, μαθητές κ θιασώτες της μουσικής.
μέχρι να κριθεί από τους μελλοντικούς μουσικολόγους, εγω θα τον ακούω σε κάθε ευκαιρία που θα παρουσιάζεται.


Αν και στους μελλοντικούς μουσικολόγους συγκαταριθμούνται μουσικολογούντες και μουσικολογίζοντες ( ως τα νύν) παρά την εμφανέστατη έλλειψη εξάρτυσης, πέραν της εξάρτησης από συγκεκριμένες τάσεις και νοοτροπίες, η γνώμη τους θα είναι χρήσιμη μόνο για τον κάλαθο των αχρήστων. Ξυπνήστε! τους καλλιτέχνες τους απολαμβάνεις! Για να τους κρίνεις χρειάζονται άλλα, και για να τα βρεις αυτά θέλει πολλάς υπομονάς, θέλει πολλάς ημέρας...- τα δουκάτα κ τα περιφερόμενα μεταπτυχιακά δεν κάνουν τον κριτή...


Δ.
 

Nikos L.

Παλαιό Μέλος
Αν και στους μελλοντικούς μουσικολόγους συγκαταριθμούνται μουσικολογούντες και μουσικολογίζοντες ( ως τα νύν) παρά την εμφανέστατη έλλειψη εξάρτυσης, πέραν της εξάρτησης από συγκεκριμένες τάσεις και νοοτροπίες, η γνώμη τους θα είναι χρήσιμη μόνο για τον κάλαθο των αχρήστων. Ξυπνήστε!

Δ.
επειδή παραθέτεις γραφόμενά μου, οφείλω να σου απαντήσω.... ουτε μουσικολογώ, ουτε το παίζω ειδήμων. αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με τα εφόδια κ τα προσοντα που διαθέτω, όπως κάνουν όλοι. Δεν υποστήριξα ποτέ οτι η γνώμη μου έχει την πλέον βαρύνουσα σημασία. το γνωθι σ' αυτον το διαθέτω....
η εξάρτυση από πλευράς μου υπάρχει.... η εξάρτηση ειναι προνόμιο άλλων κ όχι δικό μου...:wink:

τους καλλιτέχνες τους απολαμβάνεις!
σαν το διαδρομο κετλερ.......

Για να τους κρίνεις χρειάζονται άλλα, και για να τα βρεις αυτά θέλει πολλάς υπομονάς, θέλει πολλάς ημέρας...- τα δουκάτα κ τα περιφερόμενα μεταπτυχιακά δεν κάνουν τον κριτή...
συστησε μας κατι καλο...
η διατύπωση προβληματισμων δε συνιστά κρίση ουτε κατάκριση...
αυτό ειναι προνόμιο σταθερών-ακινητων μαθημάτων-θέσεων-απόψεων...
 
Last edited:

dimskrekas

Δημήτρης Σκρέκας
επειδή παραθέτεις γραφόμενά μου, οφείλω να σου απαντήσω.... ουτε μουσικολογώ, ουτε το παίζω ειδήμων. αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με τα εφόδια κ τα προσοντα που διαθέτω, όπως κάνουν όλοι. Δεν υποστήριξα ποτέ οτι η γνώμη μου έχει την πλέον βαρύνουσα σημασία. το γνωθι σ' αυτον το διαθέτω....
η εξάρτυση από πλευράς μου υπάρχει.... η εξάρτηση ειναι προνόμιο άλλων κ όχι δικό μου...:wink:


σαν το διαδρομο κετλερ.......


συστησε μας κατι καλο...
η διατύπωση προβληματισμων δε συνιστά κρίση ουτε κατάκριση...
αυτό ειναι προνόμιο σταθερών-ακινητων μαθημάτων-θέσεων-απόψεων...

Καλέ μου άνθρωπε, δεν κρίνονται τα έργα τέχνης (τόσο εύκολα). Χίλια διδακτορικά να εκπονηθούν για τον Παρθενώνα, και στραβό να τον βγάλουν τον Φειδία, δε θα αλλάξει κάτι στην κλασική αξία του. Τα ίδια και για την Αγια Σοφιά και πχ για το ''Απεστάλη'', Δοξαστικό Εσπερίων του Ευαγγελισμού του Άρχοντα Στανίτσα...


Δ.

ΥΓ Κ μια κ ο λόγος για το Την γαρ σην μήτραν. Πανέμορφες συνθέσεις του υπάρχουν. Επικράτησε οι περισσότεροι όμως να ψάλουν τη διασκευή του 'Αρχοντος Χ. Ταλιαδώρου στο μέλος του Σωκρ. Παπαδοπούλου. Ποιός είναι σε θέση να την κρίνει αν είναι ή όχι παραδοσιακή, και τί είδους σημασία έχει;
 
Last edited:

Nikos L.

Παλαιό Μέλος
Καλέ μου άνθρωπε, δεν κρίνονται τα έργα τέχνης (τόσο εύκολα). Χίλια διδακτορικά να εκπονηθούν για τον Παρθενώνα, και στραβό να τον βγάλουν τον Φειδία, δε θα αλλάξει κάτι στην κλασική αξία του. Τα ίδια και για την Αγια Σοφιά και πχ για το ''Απεστάλη'', Δοξαστικό Εσπερίων του Ευαγγελισμού του Άρχοντα Στανίτσα...

Σ ευχαριστω για τα καλα σου λογια:mad::mad::mad:
δε διαφωνεί κανείς για την πολιτισμική αξία εργων που κρίθηκαν ανά τους αιώνες κ βρίσκονται ακόμη στα top of the top, ουτε διαφωνεί κανείς ότι έχει γράψει ο Στανίτσας καταπληκτικά πράγματα. θα μου επιτρέψεις όμως, να έχω την άποψη ότι δεν εχουν όλα τα γραφόμενά του την ίδια κλασσική ψαλτικά αξία-υπάρχουν κ υπερβολές, για λόγους που είτε μεχρι τώρα αναφέρθηκαν, είτε θα αναζητηθούν από τους ιστορικούς της μουσικής μετά από πολλά χρόνια, όταν η αμεσότητα με το μελοποιό θα έχει εκλείψει κ ίσως να μπορούν να δουν τις συνθέσεις του με άλλη-ψυχρή-ουδέτερη ματιά και όχι με τη θέρμη "του δασκάλου" για πολλούς σήμερα.

ΥΓ Κ μια κ ο λόγος για το Την γαρ σην μήτραν. Πανέμορφες συνθέσεις του υπάρχουν. Επικράτησε οι περισσότεροι όμως να ψάλουν τη διασκευή του 'Αρχοντος Χ. Ταλιαδώρου στο μέλος του Σωκρ. Παπαδοπούλου.
οι περισσότεροι...γνωστοί...σου (;)
(δεν είναι ειρωνεία, απλά δεν μπορώ τις γενικεύσεις)

Ποιός είναι σε θέση να την κρίνει αν είναι ή όχι παραδοσιακή, και τί είδους σημασία έχει;
πάλι οι μελλοντικοί για τα σημερινά, όπως εμείς παραθέτουμε απόψεις κ διατυπώνουμε σκέψεις κ προβληματισμους για τους του 19ου κ πριν μελοποιους...
πάντως, μη μου πεις ότι δεν εισαι σε θέση να κρίνεις;;;;;;;;;

ελπιζω να μη σε κουρασα κ να μην είχε κατι το υφος μου...
 
Top