Σ Υ Γ Χ Α Ρ Η Τ Η Ρ Ι Α.
Τα μέλη αμφότερα είναι δείγματα άριστης γνώσης της Βυζαντινής.
Υπάρχει όμως ένας όρος που αφορά στην λογοτεχνική δημιουργία και καλείται "διακειμενικότητα". Σύμφωνα με τον ορισμό της διακειμενικότητας κάθε κείμενο επικοινωνιακού μέσου υπάρχει σε σχέση με άλλα. Στην πραγματικότητα, τα κείμενα χρωστούν περισσότερα σε άλλα κείμενα παρά στους κατασκευαστές τους. Μία δημιουργία δίνει ένα πλαίσιο εντός του οποίου δημιουργούνται και ερμηνεύονται από τους ειδήμονες άλλες ερμηνείες, κάποτε ανώτερες αξιακά από τις πρώτες. Η σύνθεση ενός ύμνου, μιας μελωδίας για να χαρακτηρισθεί παραδοσιακή (όπως είναι οι συνθέσεις π.χ. του κ. Αρβανίτου) οφείλει να μην αντιβαίνει ορισμένους κανόνες. Οι δυνατότητες έτσι μελοποιίας περιορίζονται. Και μία νέα δημιουργία στηρίζεται σε κάποια παλαιότερη και αυτή με την σειρά της σε κάποια προ αυτής κ.ο.κ. Οι συνθέσεις που δημοσιεύθηκαν εάν δεν αναγραφόταν το όνομα του δημιουργού, πιστεύω κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι γράφηκαν τον 21ο αιώνα. Αυτό όμως σημαίνει ότι η σύνθεση δεν ανήκει ακριβώς στον Αρβανίτη (μην παρεξηγηθώ, παρακαλώ, εξήγησα επιστημονικώς τι εννοώ). Και θα ήθελα να τον ρωτήσω σχετικά με τον τρόπο εργασίας του. Δεν ξυπνάς ένα πρωί και ξεφουρνίζεις αυτά τα μέλη. Νομίζω πως προέρχονται από μελέτη επίπονη (για να μην πω χρόνια). Βεβαίως, ο κ. Αρβανίτης εάν επιθυμεί να μην απαντήσει, σεβαστόν. Είτε όμως απαντήσει είτε όχι, επαναλαμβάνω:
Σ Υ Γ Χ Α Ρ Η Τ Η Ρ Ι Α.
